សិស្ស
ដ៏ពិតរបស់
ព្រះយេស៊ូវ
ជំពូកទី៧
ការអធិស្ឋាន
សៀវភៅតែមួយគត់ដែលធ្លាប់ទទួលបានភាពពេញនិយមតាំងពីដើមរៀងមកទាក់ទិននឹងប្រធានបទនៃការអធិស្ឋាននោះគឺ ព្រះគម្ពីរ។ សៀវភៅទាំងអស់ដែលទាក់ទិននឹងការអធិស្ឋានស្ទើរតែធ្វើឲ្យអ្នកអានមានអារម្មណ៍ថាវាមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់ទេ ព្រោះអ្នកនិពន្ធមិនទាន់និយាយឲ្យបានគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ ហើយក៏មិនទាន់បានថ្លឹងថ្លែងឲ្យច្បាស់លាស់ពីការអធិស្ឋាននៅឡើយដែរ។ ក៏ដូចគ្នាដែរនៅក្នុងសៀវភៅដ៏ខ្លីនេះ យើងមិនមែនចង់បង្ហាញថា វាល្អជាងសៀវភៅរបស់អ្នកនិពន្ធផ្សេងៗទៀតនោះឡើយ។ ការដែលយើងអាចធ្វើទៅបាននោះគឺគ្រាន់តែសង្ខេបគោលការណ៍សំខាន់ខ្លះៗនៃការអធិស្ឋាន ជាពិសេសដូចជាការអធិស្ឋានដែលទាក់ទងទៅនឹងភាពជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវ។
ការអធិស្ឋានដែលល្អបំផុតកើតឡើងនៅពេលដែលយើងមានទុក្ខព្រួយ។ យើងគ្រប់គ្នាបានទទួលស្គាល់ហើយថា នេះគឺជាការពិតមែន ដោយសារតែយើងបានដកពិសោធន៍នឹងការនេះហើយ។ នៅពេលណាដែលជីវិតរបស់យើងស្ងប់ស្ងៀមមិនមានជាបញ្ហាអ្វី នោះការអធិស្ឋានរបស់យើងមិនសូវមានភាពមុតស្រួច ហើយមិនអស់ពីចិត្តសោះ។ តែនៅពេលណាដែលយើងជួបប្រទះវិបត្តិអ្វីមួយ ដូចជាពេលមានគ្រោះថ្នាក់ ពេលមានជំងឺធ្ងន់ធ្ងរ ឬការបាត់បង់អ្នកជាទីស្រឡាញ់ នោះសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់យើងនឹងពោរពេញដោយភាពឆេះឆួល និងពុះកញ្ជ្រោលបំផុត។ មានសុភាសិតមួយពោលថា «ដើម្បីឲ្យគ្រាប់ព្រួញចូលទៅកាន់នគរស្ថានសួគ៌បាន អ្នកត្រូវតែយឹតធ្នូបាញ់ពេញមួយទំហឹង»។ សេចក្តីអធិស្ឋានដែលល្អកើតមានឡើងនៅពេលណាដែលស្មារតីរបស់យើងស្ថិតក្នុងភាពបន្ទាន់ ភាពទន់ខ្សោយ និងនៅពេលមានតម្រូវការជាបន្ទាន់។
ជាអកុសល យើងចំណាយពេលជាច្រើនក្នុងជីវិតរបស់យើង ដើម្បីកុំឲ្យមានការខ្វះខាត។ យើងបានបម្រុងទុកលុយជាមុន ដោយប្រើយុទ្ធសាស្ត្រជំនួញដ៏ឈ្លាសវៃ ដើម្បីទប់ស្កាត់រាល់អន្តរាយដែលអាចកើតមានឡើង។ យើងបានប្រើប្រាជ្ញាដ៏ស្ដួចស្ដើងរបស់យើងដើម្បីប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិ ឲ្យបានក្លាយជាអ្នកមាន។ បន្ទាប់មកយើងឆ្ងល់ថា «ម៉េចបានជាការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំមិនមានភាពស្និទ្ធស្នាល ហើយដូចជាគ្មានជីវិតសោះ?» ហើយថា «ម៉េចបានជាគ្មានភ្លើងធ្លាក់មកពីស្ថានសួគ៌យ៉ាងដូច្នេះ?» (១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៨:៣៦-៣៨)។ ប្រសិនបើយើងពិតជាដើរដោយជំនឿ មិនមែនដោយការមើលឃើញមែន នោះការអធិស្ឋានរបស់យើងពិតជានឹងមានការផ្លាស់ប្ដូរជាខ្លាំងមិនខាន។
លក្ខខណ្ឌមួយនៃការអធិស្ឋានដ៏ជោគជ័យនោះគឺ យើងត្រូវ «ចូលទៅជិតទាំងមានចិត្តស្មោះត្រង់» (ហេព្រើរ ១០:២២)។ នេះមានន័យថា យើងត្រូវតែទៀងត្រង់ ហើយស្មោះចំពោះព្រះអម្ចាស់។ ដាច់ខាតមិនត្រូវមានការលាក់ពុតអ្វីឡើយ។ ដើម្បីបំពេញនូវលក្ខខណ្ឌនេះបាន យើងនឹងមិនទូលសូមព្រះជាម្ចាស់ឲ្យធ្វើអ្វីមួយដែលយើងអាចធ្វើបានដោយខ្លួនឯងនោះទេ។ ឧទាហរណ៍ថា យើងនឹងមិនទូលសូមទ្រង់ឲ្យធ្វើការក្នុងចិត្តមនុស្សផ្សេងៗដើម្បីផ្ដល់មូលនិធិ ទុកសម្រាប់ព័ន្ធកិច្ចគ្រីស្ទបរិស័ទឡើយ បើយើងផ្ទាល់មានលុយល្មមដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ដល់ព័ន្ធកិច្ចនោះទាំងអស់រួចហើយ។ យើងមិនអាចបោកបញ្ឆោតព្រះជាម្ចាស់បានទេ។ បើយើងសូមលុយ១០០០ដុល្លារពីព្រះអង្គយកទៅប្រើប្រាស់ក្នុងព័ន្ធកិច្ច ខណៈពេលទ្រង់បានប្រទានលុយនោះមកយើងរួចទៅហើយមុនដែលយើងសូម តែយើងគ្មានឆន្ទៈនឹងប្រើលុយនោះសម្រាប់ព័ន្ធកិច្ចសោះ នោះទ្រង់នឹងមិនប្រទានលុយម្ដងទៀតឡើយ។
ទាក់ទងនឹងរឿងនេះដែរ យើងមិនគួរណាអធិស្ឋានសូមព្រះជាម្ចាស់ប្រទានអ្នកដទៃទៀតឲ្យមកបំពេញបេសកកម្មរបស់ទ្រង់ឡើយ បើយើងមិនហ៊ាននឹងទៅដោយខ្លួនឯងផងនោះ។ មានមនុស្សរាប់ពាន់នាក់បានអធិស្ឋានសូមព្រះជាម្ចាស់សង្គ្រោះ ពួកអ្នកកាន់សាសនាអ៊ីស្លាម ពួកអ្នកកាន់សាសនាហិណ្ឌូ និងអ្នកកាន់ពុទ្ធសាសនា។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើអស់អ្នកដែលបានអធិស្ឋានទាំងអស់នោះ ហ៊ានទៅឈោងចាប់អស់អ្នកដែលខ្លួនបានអធិស្ឋានឲ្យវិញនោះ នោះប្រហែលប្រវត្តិសាស្ត្រនៃបេសកកម្មរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទនឹងមានដំណើរការប្រសើរជាងសព្វថ្ងៃនេះទៅទៀត។
យើងគួរតែអធិស្ឋានបែបសាមញ្ញៗដោយជំនឿ ហើយមានចិត្តចុះចូលនឹងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ យើងងាយនឹងជក់ចិត្តទៅនឹងបញ្ហាផ្នែកទេវវិទ្យាដែលទាក់ទងនឹងការអធិស្ឋាន។ ហើយការជក់ចិត្តទៅនឹងបញ្ហាផ្នែកទេវវិទ្យាធ្វើឲ្យមានតែសឹករិចរិលខាងឯវិញ្ញាណប៉ុណ្ណោះនោះទេ។ ការអធិស្ឋានប្រសើរជាងការដែលយើងព្យាយាមដោះស្រាយរាល់បញ្ហា ឬអាថ៌កំបាំងផ្សេងៗទាក់ទងនឹងការអធិស្ឋានទៅទៀត។ សូមអនុញ្ញាតឲ្យបណ្ឌិតផ្នែកទេវវិទ្យាជាអ្នកផ្ដល់ទ្រឹស្ដីទាក់ទងនឹងអាថ៌កំបាំងនៃការអធិស្ឋានចុះ។ ប៉ុន្តែសូមឲ្យអ្នកជឿអធិស្ឋានដល់ព្រះជាម្ចាស់ដោយជំនឿដូចកូនក្មេងជឿទុកចិត្តលើឪពុកម្ដាយពួកគេយ៉ាងដូច្នោះដែរ។ លោក អរហ្គសស្ទីន (Augustine) បានលើកឡើងថា «អក្ខរជនខំប្រឹងចាប់យកនគរស្ថានសួគ៌ ហើយពួកគេក៏យកបាន តែយើងដែលជាបណ្ឌិតភាគច្រើនរវល់តែគិតពីរឿងជីវិតនេះទៅវិញ»។
ទោះមានវិធីសាស្ត្រកម្រយ៉ាងណា
ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថាព្រះទ្រង់នឹងឆ្លើយតប
ទោះមិនដឹងពេលព្រះបន្ទូលទ្រង់មក
ប្រាប់យើងកោកៗថាទ្រង់បានឮ។
ខ្ញុំដឹងថាគង់មកដល់យូរឬឆាប់
ខ្ញុំត្រូវត្រងត្រាប់អធិស្ឋានចាំយាម
បើខ្ញុំមិនដឹងព្រះពរនឹងមកភ្លាម
នឹងមកដល់តាមព្រះទ័យនៃព្រះអង្គ។
ពេលនេះខ្ញុំសូមថ្វាយពាក្យអធិស្ឋាន
ថ្វាយដល់ទ្រង់បានថ្វាយទ្រង់តែមួយគត់
ដ្បិតព្រះប្រាជ្ញាទ្រង់ជ្រៅពិតប្រាកដ
ជ្រៅផុតកំណត់ថ្លៃថ្លាជាងរូបខ្ញុំ។
— លោកស្រី ឡូឡា ហេនសិន
(Lola Henson)
បើលោកអ្នកចង់ឲ្យការអធិស្ឋានមានអំណាចដ៏ពិត នោះចូរអធិស្ឋានឲ្យអស់ពីចិត្តចុះ។ ហើយសូមចុះចូលចំពោះព្រះគ្រីស្ទទាំងស្រុង។ ចូរធ្វើគ្រប់ទាំងអស់ថ្វាយទ្រង់។ ចូរលះអាល័យគ្រប់ទាំងអស់ ដើម្បីដើរតាមទ្រង់។ ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យដល់អស់អ្នកណាដែលមានភក្ដីភាពចំពោះព្រះគ្រីស្ទណាស់ ដោយសារពួកគេទទួលយកទ្រង់មកធ្វើជាព្រះអម្ចាស់លើអ្វីៗទាំងអស់។
ពេលដែលយើងលះបង់អ្វីមួយ ដើម្បីនឹងអធិស្ឋាន ព្រះជាម្ចាស់ហាក់បីដូចជាឲ្យតម្លៃយ៉ាងពិសេសលើការអធិស្ឋានរបស់យើង។ អស់អ្នកដែលក្រោកពីព្រលឹមនឹងមានការប្រកបយ៉ាងស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះយេស៊ូវដែលតើនពីព្រលឹមកាលដែលទ្រង់គង់នៅផែនដីនេះ ដើម្បីឲ្យដឹងថាព្រះវរបិតាសព្វព្រះហឫទ័យឲ្យទ្រង់ធ្វើអ្វីនៅថ្ងៃហ្នឹង (ម៉ាកុស ១:៣៥)។
ដូចគ្នានេះដែរ អស់អ្នកណាដែលស្រវាស្រទេញយ៉ាងស្មោះអស់ពីចិត្តនឹងអធិស្ឋានពេញមួយយប់ អ្នកនោះនឹងបានប្រកបដោយអំណាចដ៏ពិសេសជាមួយព្រះជាម្ចាស់ជាមិនខាន។ ការអធិស្ឋានដែលមិនមានការលះបង់អ្វីសោះនោះគ្មានតម្លៃអ្វីទេ ព្រោះការអធិស្ឋានបែបនោះចេញមកពីអ្នកជឿក្លែងក្លាយដែលគ្មានតម្លៃ។
ជារឿយៗយើងឃើញថា អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរសញ្ញាថ្មីតែងតែភ្ជាប់ការអធិស្ឋានទៅនឹងការតមអាហារ។ ការតមអាហារអាចជាជំនួយដ៏មានតម្លៃមួយក្នុងការហ្វឹកហ្វឺនជំនឿខាងឯវិញ្ញាណ។ ការតមអាហារអាចជួយយើងឲ្យមានគំនិតភ្លឺថ្លា ផ្ដោតអារម្មណ៍កាន់តែច្បាស់ ហើយឲ្យយើងកាន់តែមានភាពរវៀសរវៃ។ តែចំពោះទស្សនៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់វិញ ហាក់បីដូចជាទ្រង់មានបំណងព្រះហឫទ័យពិសេសក្នុងការឆ្លើយតបនឹងការអធិស្ឋាន នៅពេលដែលយើងឲ្យតម្លៃលើការអធិស្ឋានសំខាន់ជាងអាហារ។
កុំអធិស្ឋានបែបអាត្មានិយម។ «អ្នករាល់គ្នាក៏សូមដែរ តែមិនបានទេដ្បិតសេចក្តីសំណូមនោះបែបអាក្រក់ សំរាប់នឹងចាយបំពេញសេចក្តីសំរើបរបស់អ្នករាល់គ្នាវិញ» (យ៉ាកុប ៤:៣)។ នៅពេលដែលយើងអធិស្ឋានយើងគួរតែអធិស្ឋានសូមឲ្យព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់បានសម្រេច។ ជាដំបូងយើងគួរតែអធិស្ឋានថា «...សូមឲ្យរាជ្យទ្រង់បានមកដល់ សូមឲ្យព្រះហឫទ័យទ្រង់បានសំរេចនៅផែនដីដូចនៅស្ថានសួគ៌ដែរ» បន្ទាប់មក យើងអាចបន្ថែមដូចជា «សូមប្រទានអាហារដែលយើងខ្ញុំត្រូវការមកជារាល់ថ្ងៃ» (លូកា ១១:២-៣)។
យើងគួរតែថ្វាយកិត្តិនាមដល់ព្រះជាម្ចាស់ដោយទូលសូមការអស្ចារ្យពីទ្រង់ ព្រោះទ្រង់គឺជាព្រះដ៏អស្ចារ្យក្រៃលែង។ ចូរយើងទាំងអស់គ្នាមានជំនឿក្នុងការរំពឹងចាំការអស្ចារ្យពីព្រះជាម្ចាស់។
ចូលមកទៅគាល់ស្ដេច
ទូលអង្វរគ្រប់កិច្ចដល់អង្គក្សត្រា
សេចក្ដីស្រឡាញ់ និងឫទ្ធីចេស្ដា
គ្មានអ្វីឡើយណាធំលើសទ្រង់ឡើយ។
— លោក ចន ញ៉ូថិន
(John Newton)
តើការដែលយើងមិនហ៊ានពឹងសុំការអស្ចារ្យពីព្រះអម្ចាស់ នោះនឹងធ្វើឲ្យទ្រង់ព្រួយព្រះហឫទ័យខ្លាំងប៉ុណ្ណា? យើងស្កប់ចិត្តជាមួយនឹងជ័យជម្នះដ៏ស្ដួចស្តើងជាមួយនឹងការទទួលផលដែលមិនសូវល្អ ជាមួយនឹងចំណាប់អារម្មណ៍ដ៏ខ្សត់ខ្សោយក្នុងការចង់បានអ្វីៗដ៏អស្ចារ្យ ដូច្នេះអស់អ្នកដែលនៅជុំវិញយើងមិនគិតថា ព្រះជាម្ចាស់នៃយើងជាព្រះដ៏អស្ចារ្យបំផុតនោះទេ។ យើងមិនបានថ្វាយសិរីល្អដល់ទ្រង់នៅមុខមនុស្សដទៃដែលមិនស្គាល់ទ្រង់សោះ ពីព្រោះជីវិតរស់នៅរបស់យើង មិនបានធ្វើឲ្យពួកគេចាប់អារម្មណ៍ ហើយក៏មិនបានធ្វើឲ្យពួកគេចង់សួរនាំពីអំណាចដែលទ្រទ្រង់ជីវិតយើងនោះដែរ។ ជារឿយៗ ការនេះមិនមានបញ្ជាក់អំពីយើងរាល់គ្នាដូចពួកសាវ័កដែលបាននិយាយថា «គេក៏នាំគ្នាលើកតម្កើងសិរីរុងរឿងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រោះតែខ្ញុំ» (កាឡាទី ១:២៤)។ — អ៊ី. ដាប់ប៊លយូ. ម័រ (E. W. Moore)
នៅពេលដែលយើងអធិស្ឋាន យើងគួរពិចារណាថា តើយើងកំពុងស្ថិតក្នុងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬអត់? បន្ទាប់មកយើងគួរតែអធិស្ឋាន ហើយជឿថា ទ្រង់នឹងជ្រាបហើយនឹងឆ្លើយតប។ «ហេតុនេះហើយបានជាយើងមានចិត្តរឹងប៉ឹងនៅចំពោះព្រះភក្ត្រព្រះអង្គ គឺថា ប្រសិនបើយើងទូលសូមអ្វី ស្របតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអង្គ នោះទ្រង់នឹងព្រះសណ្ដាប់យើងជាមិនខាន។ បើយើងដឹងថា ព្រះអង្គទ្រង់ព្រះសណ្ដាប់យើង ទោះបីយើងទូលសូមអ្វីពីព្រះអង្គក៏ដោយ យើងដឹងថា យើងបានទទួលអ្វីៗដែលយើងទូលសូមនោះរួចហើយ» (១យ៉ូហាន ៥:១៤-១៥ គខប)។
ការអធិស្ឋានដោយនូវព្រះនាមព្រះយេស៊ូវមានន័យថា អធិស្ឋានស្របតាមព្រះហឫទ័យទ្រង់។ នៅពេលដែលយើងពិតជាអធិស្ឋានក្នុងព្រះនាមទ្រង់ នោះក៏ដូចជាទ្រង់កំពុងតែទូលសូមដល់ព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់ដែរ។ «ហើយការអ្វីក៏ដោយ ដែលអ្នករាល់គ្នានឹងសូម ដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ នោះខ្ញុំនឹងសំរេចឲ្យ ដើម្បីឲ្យព្រះវរបិតាបានដំកើងឡើងក្នុងព្រះរាជបុត្រា បើអ្នករាល់គ្នានឹងសូមអ្វីដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ នោះខ្ញុំនឹងសំរេចឲ្យ» (យ៉ូហាន ១៤:១៣-១៤)។ «នៅថ្ងៃនោះ អ្នករាល់គ្នានឹងមិនសូមអ្វីពីខ្ញុំទៀត ប្រាកដមែនខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា អ្វីៗ ដែលអ្នករាល់គ្នានឹងសូមដល់ព្រះវរបិតា ដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ នោះទ្រង់នឹងប្រទានឲ្យ (យ៉ូហាន ១៦:២៣)។ «មួយទៀត ខ្ញុំប្រាប់ថា បើសិនជាមាន២នាក់ក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា ព្រមព្រៀងគ្នានៅផែនដី ពីដំណើរអ្វីដែលគេចង់សូមក៏ដោយ នោះនឹងបានសំរេចដល់គេ អំពីព្រះវរបិតាខ្ញុំ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ដ្បិតកន្លែងណា ដែលមាន២ឬ៣នាក់ ប្រជុំជាមួយគ្នា ដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ នោះខ្ញុំក៏នៅកណ្ដាលចំណោមអ្នកទាំងនោះដែរ» (ម៉ាថាយ ១៨:១៩-២០)។
ការទូលសូម «ដោយនូវព្រះនាមទ្រង់» មានន័យថា ទ្រង់កាន់ដៃយើង ហើយនាំយើងក្នុងការអធិស្ឋាន ហើយក៏ដូចជាទ្រង់កំពុងតែលុតព្រះជង្ឃជាមួយយើង ឯបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ក៏កំពុងតែហូរចេញចូលក្នុងចិត្តរបស់យើងផងដែរ។ នេះហើយគឺជាអត្ថន័យនៃឃ្លាថា «ដោយនូវព្រះនាមទ្រង់»។ ព្រះនាមទ្រង់គឺជាលក្ខណសម្បត្តិរបស់ទ្រង់ ហេតុដូច្នេះហើយ ការអធិស្ឋានក្នុងព្រះនាមព្រះគ្រីស្ទពិតជាមានន័យថា យើងកំពុងតែអធិស្ឋានផ្អែកតាមបំណងព្រះហឫទ័យដែលពេញដោយព្រះពររបស់ទ្រង់។ តើខ្ញុំអាចអធិស្ឋានសុំការអាក្រក់ក្នុងព្រះនាមព្រះរាជបុត្រាបានដែរឬទេ? ការដែលខ្ញុំអធិស្ឋានសុំគួរតែជាការបញ្ជាក់អំពីលក្ខណសម្បត្តិរបស់ទ្រង់។ តើខ្ញុំអាចអធិស្ឋានបែបនេះបានដែរឬទេ? ការអធិស្ឋានរបស់យើងគួរតែបញ្ចេញអំណាចរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ព្រះប្រាជ្ញាញាណរបស់ព្រះគ្រីស្ទ និងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះគ្រីស្ទសម្រាប់យើង។ ព្រះអម្ចាស់បង្រៀនយើងម្តងហើយម្តងទៀតពីការអធិស្ឋានក្នុងព្រះនាមទ្រង់។ យើងគួរបញ្ចប់សេចក្តីអធិស្ឋានដោយពោលពាក្យថា «ក្នុងព្រះនាមដែលពោរពេញដោយព្រះពរ» ឯការទទូចសុំរបស់យើងគួរតែបានពោរពេញដោយព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ ហើយទូលសូមអ្វីគ្រប់យ៉ាងដោយនូវព្រះនាមទ្រង់។
— លោក សាំយ៉ូអែល រីដៅថ៍
(Samuel Ridout)
ប្រសិនបើការអធិស្ឋានរបស់យើងពិតជាមានប្រសិទ្ធភាពមែននោះ កុំឲ្យយើងលាក់បាំងអំពើបាបរបស់យើងនឹងព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ នេះមានន័យថា យើងត្រូវតែលន់តួបាប ហើយជំរុះវាចោលនៅពេលដែលយើងដឹងខ្លួនថា យើងបានធ្វើបាប។ «បើសិនជាខ្ញុំឃើញមានសេចក្តីទុច្ចរិតនៅក្នុងចិត្ត នោះព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ មិនព្រមស្តាប់ខ្ញុំទេ» (ទំនុកដំកើង ៦៦:១៨)។ យើងត្រូវតែនៅជាប់នឹងព្រះគ្រីស្ទ «បើអ្នករាល់គ្នានៅជាប់នឹងខ្ញុំ ហើយពាក្យខ្ញុំនៅជាប់ក្នុងអ្នករាល់គ្នានោះ ចូរសូមអ្វីតាមតែប្រាថ្នាចុះ សេចក្តីនោះនឹងបានសំរេចដល់អ្នករាល់គ្នាជាមិនខាន» (យ៉ូហាន ១៥:៧)។ អ្នកដែលនៅជាប់នឹងព្រះគ្រីស្ទ នោះក៏នៅប្រកៀកនឹងទ្រង់ដែរ ហើយដោយសារគាត់នៅប្រកៀកដូចនេះ បានជាគាត់ស្គាល់ព្រះហឫទ័យទ្រង់យ៉ាងច្បាស់លាស់ដែរ។ គាត់អាចអធិស្ឋានដោយស្របតាមព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ដោយដឹងប្រាកដថា គាត់នឹងទទួលបានចម្លើយពីព្រះជាម្ចាស់។ ជីវិតដែលនៅជាប់នឹងព្រះគ្រីស្ទ ទាមទារឲ្យយើងធ្វើតាមបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់។ «ហើយទោះបើយើងសូមអ្វីពីទ្រង់ក៏ដោយ គង់តែនឹងបានសំរេច ពីព្រោះយើងកាន់តាមបញ្ញត្តិទ្រង់ហើយក៏ប្រព្រឹត្តការដែលគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ទ្រង់ដែរ» (១យ៉ូហាន ៣:២២)។ ប្រសិនបើយើងចង់ឲ្យព្រះជាម្ចាស់ព្រះសណ្តាប់ ហើយឆ្លើយតបនឹងសំណូមពរអធិស្ឋានរបស់យើង នោះយើងត្រូវតែរក្សាទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយទ្រង់ឲ្យបានល្អ (១យ៉ូហាន ៣:២០)។
យើងមិនគួរអធិស្ឋានតែនៅពេលជាក់លាក់ដែលបានគ្រោងទុកប្រចាំថ្ងៃនោះទេ តែយើងគួរតែអភិវឌ្ឍអាកប្បកិរិយានៃការអធិស្ឋាន ដើម្បីឲ្យយើងអាចដើរជាមួយព្រះជាម្ចាស់ជាប់ជានិច្ចទាំងពេលដែលយើងកំពុងដើរតាមផ្លូវពេលកំពុងបើកបរ ពេលកំពុងធ្វើការ ក៏ដូចជាពេលដែលយើងជួយធ្វើការងារផ្ទះ។ លោក នេហេមា គឺជាគំរូដ៏ល្អនៃការអធិស្ឋានបែបនេះ ដោយសារគាត់មានទម្លាប់ក្នុងការសម្រេចចិត្តអធិស្ឋានយ៉ាងឆាប់រហ័សច្រើនដង (នេហេមា ២:៤)។ ការ «...នៅជាប់ក្នុងទីកំបាំងនៃព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត...» គឺជាការល្អ (ទំនុកដំកើង ៩១:១) ជាជាងការដែលយើងចូលទៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ម្តងម្កាល។
ជាទីបញ្ចប់ ការអធិស្ឋានរបស់យើងគួរតែមានភាពច្បាស់លាស់។ យើងអាចឃើញការឆ្លើយតបរបស់ព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងជាក់លាក់ មានតែនៅពេលដែលយើងអធិស្ឋានឲ្យចំៗតែប៉ុណ្ណោះ។
ការអធិស្ឋាន គឺជាអភ័យឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យមួយ។ លោក ហ័ដសិន ថេល័រ (Hudson Taylor) បានមានប្រសាសន៍ថា យោងតាមអភ័យឯកសិទ្ធិនេះ យើងអាចបំផ្លាស់បំប្រែមនុស្សតាមរយៈព្រះជាម្ចាស់បាន។
អូ៎! យើងពិតជាមានឱកាសធ្វើការអស្ចារ្យដ៏ធំក្រៃលែង តាមរយៈការអធិស្ឋានមែន។ តាមរយៈការអធិស្ឋាន យើងអាចបង្វែរពន្លឺព្រះអាទិត្យដែលរះចិញ្ចែងចិញ្ចាចឲ្យទៅកន្លែងត្រជាក់ល្ហឹមបាន។ យើងអាចអុជបំភ្លឺចង្កៀងនៃសេចក្តីសង្ឃឹមនៅក្នុងគុកនៃភាពអស់សង្ឃឹម។ យើងអាចដោះច្រវាក់ពីកជើងរបស់អ្នកទោសដែលជាប់នៅក្នុងគុក។ យើងអាចនាំយកអនុស្សាវរីយ និងគំនិតពីផ្ទះរបស់យើងទៅកាន់ប្រទេសឆ្ងាយៗឯទៀត។ យើងអាចនាំយកភាពរួសរាយរាក់ទាក់ពីស្ថានសួគ៌ទៅកាន់អ្នកដែលមានជំនឿខ្សត់ខ្សោយ ទោះបីជាពួកគេកំពុងខិតខំប្រឹងប្រែងយ៉ាងត្រដាបត្រដួសនៅឯនាយសមុទ្រដ៏សែនឆ្ងាយក៏ដោយ។ ទាំងអស់នេះគឺជាការឆ្លើយតបទៅនឹងការអធិស្ឋានដ៏អស្ចារ្យក្រៃលែង!
— លោក ចេ. អេឆ. ចូវិត
(J. H. Jowett)
ទាក់ទងនឹងចំណុចនេះដែរ អ្នកនិពន្ធដែលមានឈ្មោះថា វេនហែម (Wenham) បានបន្ថែមទីបន្ទាល់របស់គាត់ដូចតទៅ ៖ «ការអធិប្បាយគឺជាអំណោយទានដ៏កម្រមួយ ឯការអធិស្ឋានគឺរឹតតែកម្រជាងនោះទៅទៀត។ ការអធិប្បាយប្រៀបបាននឹងដាវដែលជាអាវុធប្រើសម្រាប់ច្បាំងនៅជិតគ្នា ប៉ុន្តែមិនអាចវាយជាមួយអ្នកដែលនៅឆ្ងាយបានទេ។ ឯការអធិស្ឋានវិញប្រៀបបានទៅនឹងកាំភ្លើងធំដែលយើងអាចបាញ់បានឆ្ងាយ ហើយក៏មានប្រសិទ្ធភាពជាជាងការអធិប្បាយនៅក្នុងកាលៈទេសៈមួយចំនួនទៅទៀត»។
ឱព្រះជាម្ចាស់អើយ
តើទូលបង្គំនឹងមានការផ្លាស់ប្ដូរអស្ចារ្យយ៉ាងណាក្នុងពេលដ៏ខ្លី
ស្ថិតក្នុងព្រះវត្តមាននៃព្រះដ៏ឧត្ដុង្គឧត្ដមក្រៃលែង។
បន្ទុកទាំងឡាយនោះឯងនឹងរលាយបង់បោះ
ដូចជាដីដែលក្រៀមក្រោះបានផ្សើមដោយទឹកភ្លៀង។
ពេលទូលបង្គំលុតជង្គង់ចុះគ្រប់យ៉ាងដូចហាក់នៅទាប
ទូលបង្គំនឹងក្រោកទោះនៅឆ្ងាយឬក៏នៅជិត
ប្រៀបបាននឹងពន្លឺចាំងចិញ្ចែងនៃព្រះអាទិត្យ។
យើងលុតជង្គង់ពេលយើងខ្សោយ
ពេលក្រោកឡើងវិញពេញដោយចេស្ដា
ហេតុអ្វីត្រូវឲ្យខ្លួនយើងប្រែជាខុសលែងអធិស្ឋាន
ជួយគេក៏មិនបាន ព្រោះយើងខ្សោយពេក។
ចុះហេតុអ្វីបានជាយើងខ្ញុំតែងតែដាក់បន្ទុកនៃការខ្វល់ខ្វាយលើខ្លួនឯង?
ហើយម៉េចបានក្រែងប្រែជាទន់ខ្សោយចិត្តក៏មិនបាន
ភ័យព្រួយ ធុញថប់ អាចផុតរលត់ដោយពាក្យអធិស្ឋាន
នាំមកអំណរ និងភាពក្លាហាន កម្លាំងក៏មាននៅក្នុងព្រះអង្គ។
— លោក រីឆាត ស៊ី. ថ្រិនឆ៍
(Richard C. Trench)