សិស្ស
ដ៏ពិតរបស់
ព្រះយេស៊ូវ
ជំពូកទី៨
សឹកសង្គ្រាម
ទោះបើបុគ្គលម្នាក់គ្រាន់តែអានព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីតែបន្តិចបន្តួច គង់តែគាត់ឃើញថា ព្រះគម្ពីរតែងប្រើរូបភាពដែលទាក់ទងទៅនឹងសឹកសង្គ្រាមមកពណ៌នាពីការគ្រងរាជ្យរបស់ព្រះគ្រីស្ទនៅលើផែនដីនេះដែរ។ បុព្វហេតុនៃជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទក្លែងក្លាយគឺគ្រាន់តែសម្ដែងឲ្យមនុស្សលោកទស្សនាដើម្បីកំដរអារម្មណ៍តែប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទដ៏ពិតផ្ទុយស្រលះពីនេះទាំងស្រុង។ ជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទដ៏ពិតមិនមែននាំឲ្យមនុស្សមានជីវិតដ៏ហ៊ឺហា ឬជាជីវិតដែលចង់បានតែភាពសម្បូរសប្បាយ ដូចដែលមនុស្សលោកនៅលោកីយ៍នេះភាគច្រើនកំពុងតែធ្វើនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាគឺជាការតស៊ូរហូតដល់ទីមរណា និងជាជម្លោះដែលគ្មានទីបញ្ចប់ជាមួយនឹងពួកអារក្សសាតាំង។ បុគ្គលដែលរាប់ខ្លួនថាជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវ តែមិនដឹងថា ខ្លួនកំពុងស្ថិតក្នុងសមរភូមិសង្គ្រាមខាងឯវិញ្ញាណ បុគ្គលនោះមិនស័ក្តិសមនឹងទទួលនាមថាជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទេ។
យើងត្រូវតែពួតដៃគ្នាក្នុងសង្គ្រាម មិនមែនទៅបង្កជម្លោះ ច្រណែនគ្នា ប្រកាន់បក្សពួក ឬក៏លាក់ពុតគ្នានោះឡើយ។ ក្រុមគ្រួសារណាដែលទាស់ទែងគ្នាមិនអាចនៅជាមួយគ្នាបានស្ថិតស្ថេរនោះទេ (ម៉ាថាយ ១២:២៥)។ ហេតុដូច្នេះហើយ ទាហានរបស់ព្រះគ្រីស្ទត្រូវចេះសាមគ្គីគ្នា។ ការបន្ទាបខ្លួន គឺជាគន្លឹះនៃការសាមគ្គីគ្នា។ កណ្ឌគម្ពីរភីលីពជំពូក២ បានបង្រៀនការនេះយ៉ាងច្បាស់លាស់។ វាមិនអាចទៅរួចទេ បើយើងទៅទាស់ជាមួយនឹងអ្នកដែលពិតជាបន្ទាបខ្លួននោះ។ ការទាស់ទែងគ្នាត្រូវការគូបដិបក្ខពីរនាក់។ «ផលនៃសេចក្តីឆ្មើងឆ្មៃ នោះមានតែការទាស់ទែងគ្នាប៉ុណ្ណោះ...» (សុភាសិត ១៣:១០)។ ទីណាដែលគ្មានសេចក្តីឆ្មើងឆ្មៃ ទីនោះនឹងគ្មានការឈ្លោះប្រកែកគ្នានោះឡើយ។
សង្គ្រាមទាមទារឲ្យយើងរស់នៅយ៉ាងសាមញ្ញតាមបែបក្បិតក្បៀត។ ទោះបើតាមរូបភាពណាក៏ដោយ ការធ្វើសង្គ្រាមដ៏ធំមិនអាចគេចផុតពីការលៃលកធនធានសឹកសង្គ្រាមបាននោះឡើយ។ គ្រីស្ទបរិស័ទត្រូវដឹងថា យើងកំពុងស្ថិតក្នុងសមរភូមិ ហេតុដូច្នេះហើយ យើងគួរតែកាត់បន្ថយរាល់ការចំណាយផ្សេងៗឲ្យដល់ចំណុចអប្បបរមា ដើម្បីឲ្យមានធនធានគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការប្រយុទ្ធ។
មានមនុស្សតិចណាស់ដែលមើលឃើញការនេះច្បាស់ដូចទៅនឹងសិស្សវ័យក្មេងម្នាក់ឈ្មោះ អរ. អិម (R. M)។ នៅឆ្នាំ ១៩៦០ គាត់គឺជាប្រធាននិស្សិតឆ្នាំទី១ នៅសាលាគ្រីស្ទបរិស័ទមួយ។ នៅក្នុងអំឡុងនៃអាណត្តិរបស់គាត់ សិស្សផ្សេងៗបានលើកសំណើនៃការចំណាយទៅលើពិធីជប់លៀងការទិញអាវធំ និងការទិញកាដូប្រចាំថ្នាក់សម្រាប់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែលោក អរ. អិម បានសុំលាឈប់ពីតំណែងជាប្រធាន ដោយសារគាត់មិនឯកភាពនឹងការឲ្យសិស្សចំណាយលុយទៅលើអ្វីដែលមិនបានជួយរួមចំណែកក្នុងការបន្តពង្រឹង ហើយនិងបង្កើនការផ្សាយដំណឹងល្អ។ ខាងក្រោមនេះគឺជាសំបុត្រដែលបានចែកជូនដល់និស្សិតឆ្នាំទី១ទាំងអស់នៅថ្ងៃដែលគេប្រកាសពីការលាឈប់ពីតំណែងរបស់គាត់៖
មកដល់មិត្តរួមថ្នាក់ទាំងអស់ជាទីនឹករឭក
យោងតាមសំណើនៃការចំណាយទៅលើពិធីជប់លៀង ការទិញអាវធំ និងការទិញកាដូប្រចាំថ្នាក់ដែលបានលើកជូនដល់គណៈកម្មការ តាំងនាមខ្ញុំជាប្រធាននិស្សិតឆ្នាំទី១ ខ្ញុំបានពិចារណាលើអាកប្បកិរិយាដ៏ត្រឹមត្រូវរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទចំពោះការស្នើសុំនោះដូចតទៅនេះ៖
ខ្ញុំគិតថា យើងអាចទទួលអំណរដ៏អស្ចារ្យបាន តាមរយៈការថ្វាយជីវិត ថវិកា និងពេលវេលារបស់យើងទាំងអស់ដាច់ដល់ព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីបម្រើអ្នកដទៃទៀត។ នៅពេលដែលយើងធ្វើដូច្នេះ នោះយើងនឹងយល់ពីសេចក្តីពិតនៃព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ដូចដែលបានចែងថា៖ «...អ្នកណាដែលបាត់ជីវិត ដោយយល់ដល់ខ្ញុំ អ្នកនោះនឹងបានជីវិតវិញ» (ម៉ាថាយ ១០:៣៩)។
ការដែលគ្រីស្ទបរិស័ទចំណាយថវិកា និងពេលវេលារបស់ពួកគេទៅលើការដែលមិនបានផ្ដល់ជាលទ្ធផលដែលជាទីបន្ទាល់ល្អដ៏ជាក់លាក់ដល់អ្នកមិនជឿ ឬមិនបានស្អាងបុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់ដែលនៅក្នុងព្រះវត្តមានទ្រង់ នោះហាក់បីដូចជាមិនសមសោះ ដ្បិតមានមនុស្សប្រមាណជា ៧០០០នាក់ដែលស្លាប់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយមនុស្សជាងពាក់កណ្ដាលលើពិភពលោកនេះនៅមិនទាន់បានឮអំពីសង្ឃឹមដែលមកពីព្រះយេស៊ូវតែមួយគត់នៅឡើយនោះទេ។
យើងគិតទៅមើលថា តើព្រះជាម្ចាស់នឹងទទួលបានសិរីល្អច្រើនប៉ុណ្ណាទៅ បើយើងជួយផ្សាយដំណឹងល្អទៅកាន់មនុស្ស៦០%ដែលមិនទាន់បានឮដំណឹងល្អអំពីព្រះគ្រីស្ទ ឬអ្នកជិតខាងរបស់យើងជាជាងការដែលយើងជួបជុំគ្នាជប់លៀងសម្រាប់តែខ្លួនឯង។ បើយើងចេះតែជួបជុំជប់លៀងតែគ្នាឯង ហើយខ្ជះខ្ជាយថវិកា និងពេលវេលា ដើម្បីតែការសប្បាយសម្រាប់ខ្លួន នោះយើងមិនបានថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះជាម្ចាស់បានពេញទំហឹងនោះទេ។
ខ្ញុំបានឃើញពីតម្រូវការដ៏ជាក់លាក់ និងឱកាសក្នុងការដែលយើងអាចចំណាយថវិកា ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងដើម្បីជួយដល់អ្នកជិតខាងទាំងនៅក្នុងស្រុក និងនៅក្រៅស្រុក។ អាស្រ័យហេតុនេះហើយ បានជាខ្ញុំមិនអាចនឹងអនុញ្ញាតឲ្យលើកគម្រោងចំណាយសម្រាប់ខ្លួនយើងដែលវាមិនចាំបាច់នោះឡើយ។ ប្រសិនបើខ្ញុំស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកដែលខ្វះខាត ដូចមនុស្សជាច្រើននៅពិភពលោកនេះ នោះខ្ញុំប្រាថ្នាចង់ឲ្យអ្នកដែលមានលទ្ធភាពជួយប្រាប់ដំណឹងល្អដល់ខ្ញុំ ព្រមទាំងជួយផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការដែលខ្ញុំមាន តាមដែលពួកគេអាចធ្វើទៅបាន។
«បើអ្នករាល់គ្នាចង់ឲ្យមនុស្សប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នករាល់គ្នាយ៉ាងណា ចូរប្រព្រឹត្តចំពោះគេយ៉ាងនោះដែរ» (លូកា ៦:៣១ គគខ)។
«បើអ្នកណាមានភោគសម្បត្តិរបស់លោកីយ៍នេះ ហើយឃើញបងប្អូនណាដែលខ្វះខាត តែមិនចេះអាណិតមេត្តាសោះ នោះធ្វើដូចម្តេច ឲ្យសេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះ បានស្ថិតនៅក្នុងអ្នកនោះបាន» (១យ៉ូហាន ៣:១៧)។
ខ្ញុំអធិស្ឋានសូមឲ្យអ្នកទាំងអស់គ្នាឃើញពីការលះបង់អ្វីៗទាំងអស់របស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ (២កូរិនថូស ៨:៩)។ ដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ខ្ញុំសូមលាឈប់ពីតំណែងជាប្រធានថ្នាក់ឆ្នាំ ១៩៦៣ នេះចាប់ពីពេលនេះតទៅ។
ក្នុងព្រះនាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលគង់នៅជាមួយ អ្នករាល់គ្នា៕
— ប្រធាននិស្សិត អរ. អិម (R. M)
សង្គ្រាមទាមទារឲ្យមានការរងទុក្ខ។ ប្រសិនបើយុវជនសម័យនេះមានចិត្តមោះមុតហ៊ានពលីជីវិតរបស់ពួកគេដើម្បីប្រទេសជាតិ នោះតើយើងដែលជាគ្រីស្ទបរិស័ទគួរមានចិត្តមោះមុតហ៊ានពលីជីវិត ដើម្បីព្រះគ្រីស្ទ និងដំណឹងល្អជាងអម្បាលម៉ានទៅ។ ជំនឿដែលគ្មានការលះបង់អ្វីសោះ នោះគ្មានតម្លៃទេ។ ប្រសិនបើយើងជឿថា ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវមានតម្លៃ នោះយើងត្រូវជឿថា ទ្រង់មានតម្លៃលើសអ្វីៗទាំងអស់។ យើងមិនគួរអនុញ្ញាតឲ្យការខ្វល់ខ្វាយពីសុវត្ថិភាពផ្ទាល់ខ្លួន និងការភ័យក្លាចនឹងជួបគ្រោះថ្នាក់មករារាំងយើងក្នុងការបម្រើព្រះជាម្ចាស់ទេ។
នៅពេលដែលសាវ័ក ប៉ុល ព្យាយាមការពារភាពជាសាវ័ករបស់គាត់ពីការវាយប្រហារពីសំណាក់ក្រុមអ្នករិះគន់ គាត់មិនបានយកប្រវត្តិក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ ចំណេះដឹងរបស់គាត់ ឬក៏សេចក្តីសម្រេចតាមបែបលោកីយ៍មកប្រើនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានយកការរងទុក្ខរបស់គាត់សម្រាប់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទមកប្រើ៖
គេជាអ្នកបំរើព្រះគ្រីស្ទឬអី (ខ្ញុំនិយាយបែបដូចជាវង្វេងស្មារតីហើយ) ខ្ញុំក៏លើសជាងគេទៅទៀត ក្នុងការនឿយហត់លើសជាងគេ ដោយត្រូវរំពាត់ហួសល្បត់ ទាំងត្រូវជាប់គុកច្រើនជាងគេ ក៏ដល់នូវភាពជិតស្លាប់ជាញឹកញយ ប្រាំដងហើយ សាសន៍យូដាវាយខ្ញុំ៤០រំពាត់ខ្វះ១ គេវាយខ្ញុំនឹងដំបង៣ដង គេចោលខ្ញុំនឹងថ្ម១ដង ខ្ញុំត្រូវសំពៅលិច៣ដង ខ្ញុំនៅនាសមុទ្រជ្រៅអស់១ថ្ងៃ១យប់ ខ្ញុំដើរដំណើរជាច្រើន ក៏មានសេចក្តីអន្តរាយនៅទន្លេ អន្តរាយដោយពួកចោរប្លន់ អន្តរាយដោយសាសន៍របស់ខ្ញុំ អន្តរាយដោយសាសន៍ដទៃ ក៏អន្តរាយក្នុងទីក្រុង ក្នុងទីរហោស្ថាន ក្នុងសមុទ្រ ក្នុងពួកបងប្អូនក្លែងក្លាយដែរ ត្រូវនឿយហត់ ហើយលំបាក ត្រូវចាំយាមជាញយ ត្រូវស្រេកឃ្លាន ត្រូវអត់ជាញឹកញយ ត្រូវរងា ហើយត្រូវអាក្រាតផង ក្រៅពីការខាងសាច់ឈាមទាំងនោះ ក៏មានសេចក្តីកង្វល់ខាងឯពួកជំនុំទាំងប៉ុន្មាន ដែលប្រជ្រៀតមកលើខ្ញុំ រាល់តែថ្ងៃជានិច្ចថែមទៀត (២កូរិនថូស ១១:២៣-២៨)។
សាវ័ក ប៉ុល បានដាស់តឿនលោក ធីម៉ូថេ ដែលជាកូនក្នុងជំនឿរបស់គាត់យ៉ាងមុតមាំថា «ដូច្នេះ ចូរឲ្យអ្នកទ្រាំទ្រទុក្ខលំបាក ដូចជាទាហានយ៉ាងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទចុះ» (២ធីម៉ូថេ ២:៣)។
សង្គ្រាមទាមទារឲ្យមានការស្ដាប់បង្គាប់ដែលមិនអាចតវ៉ាបាន។ ទាហានល្អនឹងស្តាប់តាមមេបញ្ជាការរបស់ខ្លួនដោយគ្មានការសួរតវ៉ា ឬយឺតយ៉ាវនោះឡើយ។ បើយើងគិតថា ព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះហឫទ័យឲ្យយើងស្ដាប់បង្គាប់ទ្រង់មិនដូចកូនទាហានស្ដាប់បង្គាប់មេបញ្ជាការយ៉ាងអស់ពីចិត្ត នោះយើងយល់ច្រឡំហើយ។ ក្នុងនាមទ្រង់ជាព្រះអាទិករ និងជាព្រះប្រោសលោះ ទ្រង់មានសិទ្ធលើអស់អ្នកដែលដើរតាមទ្រង់ទៅកាន់ទីលានប្រយុទ្ធគ្រប់បែបយ៉ាង ក្នុងការបង្គាប់បញ្ជាឲ្យពួកគេស្ដាប់តាមព្រះរាជបញ្ជារបស់ទ្រង់ដោយមិនអាចប្រកែកបាន ហើយដោយគ្មានការបង្អែបង្អង់។
សង្គ្រាមទាមទារឲ្យមានជំនាញក្នុងការប្រើប្រាស់អាវុធ។ ការអធិស្ឋាន និងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាអាវុធរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ។ អ្នកនោះត្រូវតែអធិស្ឋានដោយចិត្តក្លៀវក្លា ពេញដោយជំនឿ ហើយឥតឈប់ឈរ។ មានតែការនេះទេ ទើបអាចកំទេចបន្ទាយខ្មាំងសត្រូវរបស់យើងបាន។ ជាមួយគ្នានេះដែរ អ្នកនោះត្រូវតែមានភាពប៉ិនប្រសប់ក្នុងការប្រើប្រាស់ដាវរបស់ព្រះវិញ្ញាណដែលជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ខ្មាំងសត្រូវនឹងប្រើវិធីសាស្ត្រគ្រប់បែបយ៉ាងដែលវាអាចធ្វើបាន ដើម្បីបោកបញ្ឆោតគាត់ឲ្យទម្លាក់ដាវនោះចោល។ វានឹងធ្វើឲ្យយើងសង្ស័យថា ព្រះជាម្ចាស់មិនបានតែងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ទេ។ វានឹងធ្វើឲ្យយើងគិតថា ព្រះគម្ពីរហាក់បីដូចជាមានភាពច្របូកច្របល់ ហើយមិនមានភាពស៊ីគ្នា។ វានឹងយកការទាស់ប្រឆាំងទាក់ទងផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្រ ទស្សនវិជ្ជា និងប្រពៃណីទំនៀមទម្លាប់មកបំភាន់ព្រះបន្ទូល។ ប៉ុន្តែទាហានរបស់ព្រះគ្រីស្ទត្រូវតែឈរឲ្យរឹងមាំ ហើយបង្ហាញពីប្រសិទ្ធភាពនៃដាវរបស់គាត់ ដោយប្រើប្រាស់វាគ្រប់កាលៈទេសៈ។
អាវុធសម្រាប់ធ្វើសង្គ្រាមរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ មើលទៅគឺជារឿងដ៏គួរឲ្យអស់សំណើចសម្រាប់លោកីយ៍នេះ។ អ្នកដឹកនាំពលទាហាននាសម័យបច្ចុប្បន្ននេះនឹងសើចចំអកលើគម្រោងការដ៏មានប្រសិទ្ធភាពដែលសាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានប្រើ ដើម្បីវាយយកក្រុងយេរីខូរ។ ហើយពួកគេក៏នឹងសើចចំអកចំពោះទាហានដ៏តិចតួចស្តួចស្តើងរបស់លោក គេឌានដែរ (ពួកចៅហ្វាយ ៦-៨)។ ចុះតើយើងអាចនិយាយយ៉ាងម៉េចដែរទាក់ទងនឹងខ្សែដង្ហក់របស់ដាវីឌ ជន្លួញចាក់គោរបស់លោក សាំកើរ និងទាហានមិនសូវមានភាពឆ្លាតវៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាច្រើនសតវត្សរ៍កន្លងមកនេះ (១សាំយូអែល ១៧; ពួកចៅហ្វាយ ៣:៣១)? គំនិតដែលពេញដោយព្រះវិញ្ញាណដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់មិនមែននៅខាងទាហានមួយកងធំនោះឡើយ តែផ្ទុយទៅវិញទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងប្រើអ្នកទន់ខ្សោយ អ្នកក្រីក្រ និងអ្វីៗដែលលោកីយ៍នេះស្អប់ខ្ពើម ដើម្បីបង្កើនសិរីល្អរបស់ទ្រង់តាមរយៈពួកគេ។
សង្គ្រាមទាមទារឲ្យមានសេចក្តីក្លាហានក្នុងការប្រឈមនឹងគ្រោះថ្នាក់។ «ហេតុនោះបានជាត្រូវឲ្យយកគ្រប់គ្រឿងសឹករបស់ព្រះ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាអាចនឹងទប់ទល់ក្នុងថ្ងៃអាក្រក់បាន រួចកាលណាបានតតាំងសព្វគ្រប់ហើយ នោះឲ្យបាននៅតែឈរមាំមួនដដែល ដូច្នេះ ចូរឲ្យឈរមាំមួនចុះ...» (អេភេសូរ ៦:១៣-១៤)។ ជាទូទៅ គ្រូបង្រៀនព្រះបន្ទូលតែងតែលើកឡើងថា គ្រឿងសឹកទាហានរបស់ព្រះគ្រីស្ទនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ អេភេសូរ ៦:១៣-១៨ មិនមានប្រដាប់ការពារខ្នងនោះទេ នេះសឲ្យឃើញថា ទាហានគ្មានជម្រើសនឹងដកថយនោះឡើយ។ ហេតុអ្វីចាំបាច់ដកថយ ប្រសិនបើ «...យើងមានជ័យជំនះលើសពីអ្នកមានជ័យជំនះទៅទៀត...» (រ៉ូម ៨:៣៧)។
ប្រសិនបើគ្មានអ្នកណាម្នាក់អាចយកជ័យជម្នះលើយើងបាន ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់ជួយយើង ហើយប្រសិនបើយើងមានជ័យជម្នះតាំងពីមុនយើងចាប់ផ្ដើមប្រយុទ្ធ នោះតើយើងអាចគិតពីការដកថយយ៉ាងម៉េចបាន?
បើទោះជាខ្ញុំឈរជាប់អ្នកឈ្នះ
ឬក្លាយជាផេះដូចជាអ្នកចាញ់?
មនុស្សបាបកំសាកសែនទោម្នេញ
គឺមានតែការតតាំងគ្នាប៉ុណ្ណោះ។
សត្រូវដ៏ខ្លាំងបានវាយសម្រុក
ផ្លែដាវខ្ញុំបាក់មុខហើយព្រះអើយ
សូមទតមើលចុះទង់ជ័យខ្មាំងលើកហើយ
ទោះដាវតូចមួយក៏ដោយសូមប្រទានផង។
— លើកឡើងដោយលោកស្រី អេមី ខរម៉ាយខល
(Amy Carmichael)