សិស្ស
ដ៏ពិតរបស់
ព្រះយេស៊ូវ
ជំពូកទី១១
ការលៃលកមើលជាមុន
ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវមិនដែលបញ្ជោរអ្នកណាម្នាក់ឲ្យនិយាយថា ខ្លួនជឿលើទ្រង់នោះឡើយ។ ហើយទ្រង់ក៏មិនដែលប្រើការអធិប្បាយដែលពេញនិយម ដើម្បីទាក់ទាញឲ្យមានអ្នកដើរតាមទ្រង់ជាច្រើននោះឡើយ។ តាមពិត រាល់ពេលដែលហ្វូងមនុស្សចាប់ផ្ដើមនាំគ្នាដើរតាមទ្រង់ ទ្រង់ក៏លើកលក្ខខណ្ឌនៃភាពជាសិស្សដែលពិបាកអនុវត្តឡើង ដើម្បីញែកអ្នកជឿពីអ្នកមិនជឿ។
មានពេលមួយមានហ្វូងមនុស្សបានដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ហើយទ្រង់បានព្រមានដល់អស់អ្នកនោះថា ពួកគេត្រូវលៃលកមើលជាមុន។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖
ដ្បិតក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា បើមានអ្នកណាចង់សង់ផ្ទះពីថ្ម តើមិនអង្គុយលៃលកមើលជាមុនទេឬអី ដើម្បីឲ្យដឹងជាមានល្មមនឹងធ្វើបង្ហើយបានឬមិនបាន ក្រែងកាលណាដាក់ជើងជញ្ជាំង រួចបង្ហើយមិនបាន នោះអស់អ្នកណាដែលឃើញក៏នឹងសើចចំអកឲ្យ ដោយពាក្យថា អ្នកនេះបានចាប់ផ្តើមសង់ផ្ទះ តែបង្ហើយមិនបាន ឬតើមានស្ដេចឯណា ដែលរៀបចេញទៅច្បាំងនឹងស្តេច១ទៀត ឥតអង្គុយពិគ្រោះមើលជាមុនសិន ដើម្បីឲ្យដឹងជាខ្លួននាំពល១ម៉ឺន ទៅតទល់នឹងស្ដេច ដែលនាំពល២ម៉ឺន មកច្បាំងបានឬមិនបាន បើឃើញថាមិនបានទេ នោះទ្រង់នឹងចាត់រាជទូត ឲ្យទៅសើុបសួរពីកិច្ច ដែលចងស្ពានមេត្រីនឹងគ្នាជាយ៉ាងណាក្នុងកាលដែលស្ដេចនោះនៅឆ្ងាយនៅឡើយ (លូកា ១៤:២៨-៣២)។
យោងតាមបទគម្ពីរខាងលើនេះយើងឃើញថា ព្រះយេស៊ូវបានប្រៀបប្រដូចជីវិតជាគ្រីស្ទបរិស័ទទៅនឹងដំណើរនៃការសាងសង់ និងការធ្វើសង្គ្រាម។
ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា ការចាប់ផ្តើមសាងសង់អគារដែលមិនដឹងថាមានថវិកាគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីបង្ហើយការសាងសង់នោះ វាគឺជារឿងដ៏ល្ងង់ខ្លៅមួយ។ ជាងនេះទៅទៀត អគារដែលពុំទាន់បានបញ្ចប់ នោះនឹងក្លាយជាសំណង់ដែលឈរទ្រឹងមួយដែលវានឹងបង្ហាញពីភាពខ្វះចន្លោះនៃគំនិតរបស់ម្ចាស់។
ពិតណាស់! បើបុគ្គលម្នាក់សម្រេចចិត្តដើរតាមព្រះគ្រីស្ទនៅកន្លែងប្រារព្ធពិធីធំៗរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ និងកន្លែងដែលមានភាពកក់ក្ដៅ នោះងាយនឹងឲ្យគាត់សម្រេចចិត្តដើរតាមមែន។ ប៉ុន្តែ ការពិបាកគឺការលះអាល័យខ្លួនឯង និងការលីឈើឆ្កាងជាប្រចាំថ្ងៃ ដើម្បីដើរតាមព្រះយេស៊ូវ។ ទោះបើការក្លាយជាគ្រីស្ទបរិស័ទមិនមានការបង់ថ្លៃអ្វីសោះក៏ដោយ តែការក្លាយជាអ្នកជឿដ៏នឹងធឹងម្នាក់ទាមទារឲ្យមានការលះបង់ជាច្រើនដូចជា ការពលីជីវិត ការញែកខ្លួនចេញពីលោកីយ៍ និងការរងទុក្ខ ដើម្បីបម្រើព្រះគ្រីស្ទ។ ការចាប់ផ្ដើមរស់នៅជាគ្រីស្ទបរិស័ទគឺជាការងាយស្រួលមែន។ ប៉ុន្តែការតស៊ូរស់នៅជាគ្រីស្ទបរិស័ទដែលប្រឈមមុខនឹងការល្អឬការអាក្រក់ មានឬក្រ សប្បាយឬកើតទុក្ខពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ នោះជាការពិបាកណាស់។
លោកីយ៍កំពុងតែសង្កេតមើលជីវិតយើង។ ពួកគេដឹងក្នុងវិញ្ញាណថា ជីវិតជាគ្រីស្ទបរិស័ទតម្រូវឲ្យមានភាពងប់ងុលក្នុងជំនឿ បើមិនដូច្នោះវាគ្មានតម្លៃអ្វីសោះ។ នៅពេលដែលលោកីយ៍ជួបគ្រីស្ទបរិស័ទដ៏ឧស្សាហ៍ម្នាក់ ប្រហែលជាពួកគេនឹងមើលងាយមើលថោក ជេរប្រមាថ ចំអកឲ្យ ប៉ុន្តែពួកគេគោរពឲ្យតម្លៃអ្នកឧស្សាហ៍ក្នុងការដើរតាមព្រះគ្រីស្ទនៅក្នុងចិត្តពួកគេវិញ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលលោកីយ៍ជួបគ្រីស្ទបរិស័ទមុខពីរដែលមិនបានបម្រើព្រះជាម្ចាស់អស់ពីចិត្តវិញ នោះពួកគេមានតែការស្អប់ខ្ពើម។ លោកីយ៍ចាប់ផ្ដើមចំអកឡកឡឺយឲ្យគ្រីស្ទបរិស័ទមុខពីរនោះដោយការឌឺដងថា «អាមួយនេះវាចាប់ផ្ដើមសាងសង់ហើយ តែវាមិនមានលទ្ធភាពបញ្ចប់បានសោះ។ វារំភើបចិត្តនឹងប្រាប់គេពីជីវិតផ្លាស់ប្រែវាណាស់ ប៉ុន្តែឥឡូវវានៅតែដូចពីមុនដដែលដូចតែគេតែឯងដែរហ្នឹង។ វាចាប់ផ្តើមឡើងលឿនដូចព្យុះ ប៉ុន្តែឥឡូវវាជាប់ភក់ហើយ»។
ហេតុដូច្នេះហើយទើបព្រះសង្គ្រោះបានមានបន្ទូលថា «ឯងត្រូវតែលៃលកមើលជាមុន»។
ការប្រៀបប្រដូចទីពីរបស់ព្រះយេស៊ូវទាក់ទងនឹងស្ដេចមួយអង្គដែលប្រុងនឹងប្រកាសសង្គ្រាមជាមួយប្រទេសផ្សេងទៀត។ តើវាមិនមែនជាការសម្រេចចិត្តដែលប្រកបដោយសុភវិនិច្ឆ័យក្នុងការដែលស្ដេចនោះគន់គូរថា ពលទាហានទាំងមួយម៉ឺននាក់របស់ទ្រង់អាចមានលទ្ធភាពវាយកំទេចខ្មាំងសត្រូវដែលមានចំនួនទ្វេដងនៃចំនួនទាហានរបស់ទ្រង់ទេឬអី? តើវាគួរឲ្យអស់សំណើចយ៉ាងណាទៅ បើស្ដេចនោះប្រកាសសង្គ្រាមហើយ តែបែរជាគិតវិញថា យើងមិនគួរច្បាំងឡើយ ស្របពេលពលទាហានទាំងសងខាងកំពុងតែសម្រុកចូលប្រយុទ្ធគ្នា? បើដូច្នោះគាត់មានតែគ្រវីទង់សសុំចុះចាញ់ ហើយឱនក្រាបនៅលើដីសុំក្ដីមេត្តាពីពួកគេ។
ជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទ មានលក្ខណៈស្រដៀងគ្នានឹងអ្នកធ្វើសឹកសង្គ្រាមមែនទែន។ ជីវិតជាគ្រីស្ទបរិស័ទមានសត្រូវដ៏សាហាវឃោរឃៅគឺ លោកីយ៍ សាច់ឈាម និងអារក្សសាតាំង ហើយក៏មានទាំងការបង្អាក់ទឹកចិត្ត ការកាប់ចាក់ និងការឈឺចាប់ខ្លោចផ្សា មានផ្ទុកដោយជំងឺរសាប់រសល់ដេកមិនលក់ ហើយប្រាថ្នាចង់ឲ្យតែភ្លឺឆាប់ៗ មានតែទឹកភ្នែក អម្រែកយ៉ាងលំបាកលំបិន និងការល្បងលជាច្រើន។ ហើយនៅជុំវិញខ្លួនឃើញមានតែអ្នកស្លាប់រាល់តែថ្ងៃ។
អស់អ្នកដែលចាប់ផ្ដើមដើរតាមព្រះគ្រីស្ទគួរតែចងចាំពីព្រឹត្តិការណ៍នៅ ច្បារគែតសេម៉ានី ទីក្រាលថ្ម កាបាថា (យ៉ូហាន ១៩:១៣) និងភ្នំលលាដ៍ក្បាល។ បន្ទាប់មកគាត់គួរតែលៃលកពីការលះបង់ក្នុងការដើរតាមទ្រង់ជាមុនសិន។ ក្រោយនោះមកគាត់មានជម្រើសពីរយ៉ាងដែលគាត់អាចជ្រើសយក ការប្ដេជ្ញាចិត្តយ៉ាងមុតមាំដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ ឬក៏បោះបង់ទ្រង់ចោល ព្រោះគាត់គិតថាការលះបង់ក្នុងការដើរតាមទ្រង់ហួសហេតុពេក។
យោងតាមការប្រៀបប្រដូចទាំងពីរខាងលើនេះ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានក្រើនរំឭកដល់អស់អ្នកដែលស្ដាប់ទ្រង់ថា ពួកគេមិនគួរសម្រេចចិត្តមកធ្វើជាសិស្សរបស់ទ្រង់លឿនពេកនោះទេ។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលទៀតថា ពួកគេនឹងជួបការបៀតបៀន ភាពខ្លោចផ្សា និងការរងទុក្ខវេទនាផ្សេងៗ។ ដូច្នេះ មុននឹងសម្រេចចិត្តធ្វើជាសិស្សរបស់ទ្រង់ ពួកគេគួរតែលៃលកជាមុនសិន។
តើអ្វីទៅជាតម្លៃនៃការដើរតាមព្រះយេស៊ូវ? ខខាងក្រោមនេះនឹងប្រាប់ពីចម្លើយយ៉ាងដូច្នេះថា៖ «ដូច្នេះ អស់អ្នកណាក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា ដែលមិនលះអាល័យពីរបស់ទ្រព្យខ្លួនទាំងអស់ នោះធ្វើជាសិស្សខ្ញុំមិនបានទេ» (លូកា ១៤:៣៣)។
តម្លៃនោះគឺ គ្រប់អ្វីៗទាំងអស់ មិនថាជីវិតឬទ្រព្យសម្បត្តិនោះឡើយ។ យើងឃើញថា ព្រះសង្គ្រោះបានលះបង់គ្រប់ទាំងអស់ ហេតុដូច្នេះហើយ អស់អ្នកដែលនឹងដើរតាមទ្រង់ត្រូវតែលះបង់គ្រប់អ្វីៗទាំងអស់ដូចទ្រង់ដែរ។ ប្រសិនបើទ្រង់ ដែលជាអ្នកមានស្កឹមស្កៃបំផុត ហើយទ្រង់បានស្ម័គ្រព្រះទ័យយាងមកធ្វើជាអ្នកក្រខ្សត់ទៅហើយនោះ តើសិស្សរបស់ទ្រង់សមនឹងទទួលបានមកុដដោយគ្រាន់តែលះបង់បន្តិចបន្តួចឬ?
ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវក៏បានបញ្ចប់សេចក្តីបង្រៀនដោយសង្ខេបយ៉ាងខ្លីថា៖ «អំបិលជារបស់ល្អ តែបើបាត់ជាតិប្រៃហើយ តើនឹងយកអ្វីធ្វើឲ្យប្រៃឡើងវិញបាន» (លូកា ១៤:៣៤)។
គ្រាសម័យដើមនៃព្រះគម្ពីរ មនុស្សនៅជំនាន់នោះមើលទៅហាក់ដូចជាមិនមានអំបិលស្អាត ដូចជាអំបិលដែលយើងមានរាល់ថ្ងៃនេះសោះ។ អំបិលរបស់គេហាក់ដូចជាមានភាពប្រឡូកប្រឡាក់ខ្លះ ដូចជាមានលាយខ្សាច់។ល។ ហើយមិនដឹងមកពីហេតុអ្វីបានជានាំឲ្យអំបិលបាត់បង់ជាតិប្រៃ ដែលបណ្ដាលឲ្យអំបិលបាត់បង់តម្លៃអស់រលីង។ វាមិនអាចយកមកប្រើការបានទៀតឡើយ សូម្បីតែធ្វើជាដី ឬជាជីដាំដំណាំផ្សេងៗក៏មិនបានដែរ។ ពេលខ្លះគេយកវាមកចាក់បំពេញថ្លុកតាមផ្លូវដើរប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះវា «...គ្មានប្រយោជន៍ទៀតសោះ មានតែបោះបង់ចោលទៅក្រៅ ឲ្យមនុស្សដើរជាន់ប៉ុណ្ណោះ» (ម៉ាថាយ ៥:១៣)។
ការប្រៀបប្រដូចខាងលើនេះបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា គោលបំណងចម្បងរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទគឺ ថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះជាម្ចាស់ តាមរយៈការថ្វាយជីវិតបម្រើទ្រង់ឲ្យអស់ពីដួងចិត្ត។ គ្រីស្ទបរិស័ទអាចបាត់បង់ភាពឆេះឆួលនៃការបម្រើព្រះជាម្ចាស់ បើគាត់នៅតែប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិទុកនៅផែនដីនេះ ហើយស្វែងរកតែភាពសុខស្រួលសម្រាប់តែខ្លួនឯង ក៏ដូចជាព្យាយាមធ្វើឲ្យកិត្តិយសកេរ្តិ៍ឈ្មោះខ្លួនបានល្បីរន្ទឺ ព្រមទាំងយកជីវិត និងទេពកោសល្យរបស់ខ្លួនទៅបម្រើលោកីយ៍ដ៏មិនស្ថិតស្ថេរនេះ។
ប្រសិនបើអ្នកជឿយល់ច្រឡំពីគោលបំណងចម្បងរបស់ខ្លួន នោះគាត់ក៏នឹងយល់ច្រឡំពីអ្វីៗផ្សេងទៀតដែរ។ គាត់គ្មានប្រយោជន៍ទាល់តែសោះ លើកលែងតែប្រើដូចជាអំបិលដែលបាត់បង់រសជាតិទុកសម្រាប់ឲ្យមនុស្សដើរជាន់ប៉ុណ្ណោះ។ ប្រយោជន៍របស់គាត់មានតែឲ្យលោកីយ៍សើចចំអក ជាន់ឈ្លី ហើយមើលងាយតែប៉ុណ្ណោះ។
ព្រះបន្ទូលចុងក្រោយនៃរឿងនេះគឺយ៉ាងដូច្នេះ៖ «...អ្នកណាដែលមានត្រចៀកសំរាប់ស្តាប់ ឲ្យស្តាប់ចុះ» (លូកា ១៤:៣៥)។
ជារឿយៗ នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់បន្លឺព្រះបន្ទូលយ៉ាងធ្ងន់ដូចនេះ ទ្រង់តែងតែបន្ថែមពាក្យពេចន៍ដូចខាងលើនេះ។ មើលទៅហាក់បីដូចជាទ្រង់ជ្រាបថា មនុស្សភាគច្រើននឹងបដិសេធព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់ជ្រាបថា នឹងមានអ្នកខ្លះព្យាយាមកាត់ស្រាយព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ខុស ដើម្បីព្យាយាមដកយកលក្ខខណ្ឌដ៏ពិបាកនៃភាពជាសិស្សដែលទ្រង់តម្រូវឲ្យមានចេញ។
ប៉ុន្តែទ្រង់ក៏ជ្រាបដែរថា នឹងមានមនុស្សក្មេងចាស់បើកចិត្ត ហើយចុះចូលនឹងលក្ខខណ្ឌដ៏ឧត្តុង្គឧត្តមរបស់ទ្រង់។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាទ្រង់ទុកទ្វារចំហ ដើម្បីទុកជម្រើសឲ្យពួកគេចូល។ «...អ្នកណាដែលមានត្រចៀកសំរាប់ស្តាប់ ឲ្យស្តាប់ចុះ» អស់អ្នកដែលបានឮ គឺជាអ្នកដែលបានលៃលកជាមុន ហើយនៅពោលថា៖
ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្ត ដើរតាមព្រះយេស៊ូវ
បើសិនគ្មានគេតាម ខ្ញុំនៅតែតាមទ្រង់
ឈើឆ្កាងនៅខាងមុខ លោកីយ៍នៅខាងក្រោយ
ខ្ញុំមិនបែរក្រោយ ខ្ញុំមិនបែរក្រោយ។