សិស្ស
ដ៏ពិតរបស់
ព្រះយេស៊ូវ
ជំពូកទី៩
អំណាចគ្រប់គ្រងផែនដី
ព្រះជាម្ចាស់បានត្រាស់ហៅយើងមកឲ្យមានអំណាចគ្រប់គ្រងផែនដី ហើយទ្រង់មិនដែលមានបំណងព្រះហឫទ័យឲ្យយើងទៅធ្វើការតូចទាបនោះទេ។ ទ្រង់ក៏មិនដែលមានបំណងព្រះហឫទ័យឲ្យយើងចំណាយជីវិតរបស់យើងជាអ្នកធ្វើការតូចតាចដែលមិនស្ថិតស្ថេរនោះដែរ។
នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សនៅដើមដំបូង ទ្រង់បានប្រទានអំណាចឲ្យគាត់គ្រប់គ្រងលើផែនដី។ ទ្រង់ក៏បានបំពាក់មកុដសិរីរុងរឿង និងកិត្តិយសដល់គាត់ ព្រមទាំងបានបង្ក្រាបគ្រប់អ្វីៗទាំងអស់ឲ្យនៅក្រោមជើងរបស់គាត់។ នៅពេលនោះព្រះជាម្ចាស់បានប្រដាប់កាយមនុស្សដោយកិត្តិយស និងអធិបតេយ្យទាបជាងទេវតាតែបន្តិចទេ។
ពេលដែលអ័ដាមបានធ្វើបាប គាត់បានធ្វើឲ្យបាត់បង់អំណាចរបស់គាត់ ដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានឲ្យ។ គាត់មិនបានប្រើអំណាចដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រគល់ឲ្យទេ តែគាត់បែរជាទៅគ្រប់គ្រងលើអាណាចក្រដែលមិនស្ថិតស្ថេរទៅវិញ។
យើងអាចទទួលបានអំណាចគ្រប់គ្រងមកវិញខ្លះតាមរយៈដំណឹងល្អ។ វាមិនមែនដូចជាការដែលយើងគ្រាន់តែគ្រប់គ្រងលើឆ្កែដែលកាចសាហាវ ឬពស់អាសិរពិសនោះទេ តែវាគឺជាការប្រមូលអ្នកមិនជឿ និងអ្វីៗទាំងអស់នៅលើផែនដីនេះមកធ្វើជាមរតករបស់យើង។ លោក ចេ. អេឆ. ហ៊ូវ៉េតថ៍ (J. H. Jowett) បានលើកឡើងថា៖ «នៅពេលដែលបុគ្គលម្នាក់មានអធិបតេយ្យខាងឯសីលធម៌ និងខាងឯវិញ្ញាណ នោះគាត់មានចក្រពត្តិនិយមដ៏ពិត។ គាត់គ្រប់គ្រងបាន ដោយសារគាត់មានជីវិតដែលពោរពេញទៅដោយភាពស្អាតស្អំ ហើយជីវិតនោះបានទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍របស់មនុស្ស»។
តាមពិតទៅ កិត្តិយសនៃការត្រាស់ហៅដែលគ្រីស្ទបរិស័ទបានទទួលពីព្រះជាម្ចាស់ គឺជាការដែលលោក អ័ដាម មិនដឹងសោះ។ យើងគឺជាដៃគូជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការរំដោះលោកីយ៍នេះ។ លោក ឌីនស្ដែល ធី. យុាំង (Dinsdale T. Young) បានសរសេរថា៖ «ព័ន្ធកិច្ចរបស់យើងគឺ ការចាក់ប្រេងតាំងឲ្យមនុស្សក្នុងព្រះនាមព្រះអម្ចាស់ ដើម្បីឲ្យពួកគេបានជាប់ជាពូជស្ដេច ដើម្បីឲ្យចេះគ្រប់គ្រងចិត្តខ្លួនឯង និងដើម្បីមកបម្រើអាណាចក្រព្រះជាម្ចាស់»។
ការបដិសេធនឹងការត្រាស់ហៅដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់របស់យើងបានផ្ដល់សោកនាដកម្មជាច្រើនក្នុងជីវិតនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។ យើងស្កប់ចិត្តនឹងការឱបក្រសោបយកអ្វីដែលគ្មានប្រយោជន៍ ឬក៏ជ្រើសយកអ្វីដែលតូចតាចមកធ្វើជាចម្បងវិញ។ ហើយយើងធ្វើតែអ្វីដែលធម្មតា ជាជាងធ្វើអ្វីដែលអស្ចារ្យ។ យើងស្កប់ចិត្តនឹងឋានៈជាទាសករ ជាជាងការសោយរាជ្យជាមួយព្រះគ្រីស្ទ។ មានមនុស្សតិចណាស់ដែលចង់ឃើញជាតិសាសន៍ផ្សេងៗក្លាយជារាស្ត្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដូចជាលោក ស៊ី. អេឆ. ស្ពើចិន (C. H. Spurgeon)។ គាត់បានសរសេរពាក្យសម្ដីដ៏អង់អាចទៅកាន់កូនប្រុសរបស់គាត់ថា៖
ឳពុកមិនសប្បាយចិត្តទេ បើកូនទៅធ្វើជាមហាសេដ្ឋី ស្របពេលដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យឲ្យកូនទៅធ្វើជាបេសកជននោះ។ ហើយឳពុកក៏មិនសប្បាយចិត្តនឹងឃើញកូនទៅធ្វើជាស្ដេច ស្របពេលដែលកូនសមធ្វើជាបេសកជនដែរ។ ការធ្វើជាស្ដេច ធ្វើជាឯកឧត្តម និងការមានគ្រប់ទាំងគ្រឿងអលង្ការរបស់លោកីយ៍នេះ មិនអាចប្រៀបផ្ទឹមនឹងការងារផ្សាយដំណឹងល្អពីព្រះគ្រីស្ទបាននោះឡើយ។ គ្មានការអ្វីដែលមានកិត្តិយសជាងការសាងសង់រាជ្យរបស់ព្រះគ្រីស្ទនៅកន្លែងដែលគ្មានអ្នកណាសង់ពីមុននោះទេ គឺការផ្សាយដំណឹងល្អរបស់ព្រះគ្រីស្ទនៅតាមតំបន់ឆ្ងាយៗ។១
លោក ចន ម៉ត់ (Jonh Mott) ដែលជាអ្នកតំណាង បេសកជនដ៏ល្បីម្នាក់ក៏ស្ថិតនៅក្នុងចំណោមអ្នកដែលចង់ឃើញជាតិសាសន៍ផ្សេងៗក្លាយជារាស្ត្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ នៅពេលដែលលោកប្រធានាធិបតីអាមេរិកឈ្មោះ ខាលវីន ខួលលិជ (Calvin Coolidge) ស្នើសុំឲ្យគាត់ទៅបម្រើការជាឯកអគ្គរាជទូតប្រចាំនៅប្រទេសជប៉ុន លោក ម៉ត់ (Mott) បានតបថា៖ «លោកប្រធានាធិបតី ចាប់តាំងពីពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់ហៅខ្ញុំឲ្យមកធ្វើជាឯកអគ្គរាជទូតរបស់ទ្រង់មក ត្រចៀករបស់ខ្ញុំបានប្រែជាថ្លង់លែងឮការត្រាស់ហៅផ្សេងទៀតហើយ»។ លោក ប៊ីលី ហ្គ្រាម (Billy Graham) ក៏បានលើកឡើងផងដែរថា៖ មានក្រុមហ៊ុនប្រេងអន្តរជាតិមួយកំពុងតែស្វែងរកបុរសម្នាក់ដែលរស់នៅភាគខាងកើត ពេលនោះក្រុមហ៊ុនក៏ជ្រើសរើសយកបេសកជនម្នាក់ឲ្យមកធ្វើជាតំណាងក្រុមហ៊ុន។ គេបានសន្យាថានឹងឲ្យគាត់មួយម៉ឺនដុល្លារ ប៉ុន្តែគាត់បានបដិសេធ។ រួចគេក៏ថានឹងឲ្យគាត់ពីរម៉ឺនប្រាំពាន់ដុល្លារ តែគាត់បានបដិសេធទៀត។ ក្រោយមកទៀតគេក៏ថានឹងឲ្យគាត់ប្រាំម៉ឺនដុល្លារ ប៉ុន្តែគាត់នៅតែបដិសេធដដែល។ ដូច្នេះគេក៏សួរគាត់ថា «ម៉េចក៏លោកមិនព្រមទទួល?» គាត់បានតបថា «តម្លៃដែលលោកឲ្យនោះវាល្អហើយ តែការងារនោះវាតូចពេក ព្រោះព្រះជាម្ចាស់បានត្រាស់ហៅខ្ញុំឲ្យមកធ្វើជាបេសកជនរួចទៅហើយ»។
ការត្រាស់ហៅដែលមកពីព្រះជាម្ចាស់ គឺជាការប្រសើរលើសជាងអ្វីៗទាំងអស់ ហើយប្រសិនបើយើងបានដឹងអំពីការនេះ នោះជីវិតរបស់យើងនឹងទទួលបាននូវភាពឧដុង្គឧត្តមយ៉ាងល្អក្រៃលែង។ យើងនឹងលែងហៅខ្លួនឯងថាជា «អ្នកដែលទទួលការត្រាស់ហៅឲ្យមកធ្វើជាអ្នកបូមលូ» ឬ «អ្នកដែលទទួលការត្រាស់ហៅឲ្យមកធ្វើជាសាស្ត្រាចារ្យរូបវិទ្យា» ឬក៏ជា «អ្នកដែលទទួលការត្រាស់ហៅឲ្យមកធ្វើជាពេទ្យធ្មេញ» ទៀតហើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងនឹងរាប់ខ្លួនឯងថាជា «អ្នកដែលទទួលការត្រាស់ហៅឲ្យមកធ្វើជាអគ្គរាជទូតរបស់ព្រះជាម្ចាស់» ហើយការងារផ្សេងៗ គឺគ្រាន់តែជាមធ្យោបាយសម្រាប់ជីវភាពរស់នៅតែប៉ុណ្ណោះ។ យើងនឹងឃើញថា យើងគឺជាអ្នកដែលព្រះជាម្ចាស់បានត្រាស់ហៅឲ្យចេញទៅផ្សាយដំណឹងល្អដល់គ្រប់ទាំងមនុស្ស ហើយទៅបង្កើតសិស្សអស់គ្រប់ទាំងសាសន៍។
អ្នកប្រហែលនឹងពោលថា ការងារនោះធំមហិមាយ៉ាងហ្នឹងផង! បាទ! ធំមហិមាមែន! ប៉ុន្តែយើងអាចធ្វើបាន។ តែការនេះទាមទារឲ្យមានការប្រតិបត្តិភ្លាមៗដែលយើងត្រូវធ្វើឲ្យអស់ពីចិត្ត។
ជាដំបូង សូមគិតអំពីចំនួនប្រជាជនសរុបនៅលើពិភពលោកទាំងមូលសិន។ សព្វថ្ងៃនេះមានប្រជាជនជាងប្រាំពីរកោដិនាក់ដែលកំពុងរស់នៅលើពិភពលោកនេះ ហើយអត្រានៃការកើតក៏កំពុងតែកើនឡើងយ៉ាងសន្ធឹកសន្ធាប់ដែរ។ ចាប់តាំងពីសម័យកាលព្រះយេស៊ូវរហូតដល់មុនសតវត្សរ៍ទី១៨ ឃើញថា ចំនួនប្រជាជនសរុបមិនមានដល់មួយកោដិនាក់ទេ តែមួយសតវត្សរ៍ក្រោយមក យើងឃើញថា ចំនួនប្រជាជនសរុបមានដល់ពីរកោដិនាក់។ នៅសតវត្សរ៍ទី២០ ចំនួនប្រជាជនសរុបបានកើនឡើងរហូតដល់ ៤.៤ កោដិនាក់។ សព្វថ្ងៃយើងឃើញថា ចំនួនមនុស្សកើនឡើងប្រមាណជា ១៥០.០០០នាក់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។២
បើយើងធ្វើស្ថិតិមនុស្សរាប់ពីកំណើតពិភពលោករហូតមកដល់សតវត្សរ៍ទី១៨ យើងឃើញថា មានមនុស្សប្រមាណជា៧០កោដិធ្លាប់រស់រានមានជីវិតលើផែនដីនេះ ហើយសព្វថ្ងៃនេះអ្នកដែលកំពុងរស់នៅមានប្រមាណជា១០ភាគនៃចំនួនមនុស្ស៧០កោដិនាក់នោះ ដោយសារចំនួនមនុស្សកើនឡើងយ៉ាងលឿន។
ទោះបើអាយុកាលជាមធ្យមនៃមនុស្សដែលកំពុងរស់នៅក្នុងប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍គឺប្រមាណជា ៧០ឆ្នាំក៏ដោយ យើងគួរផ្សាយដំណឹងល្អទៅកាន់ពិភពលោកទាំងមូលជាបន្ទាន់ ព្រោះមនុស្សដែលកំពុងរស់នៅប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍមានអាយុកាលជាមធ្យមក្រោម ៤០ឆ្នាំតែប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សជាច្រើនកំពុងតែរកកល់នឹងចូលទៅក្នុងស្ថាននរកអស់កល្បជានិច្ច។ ដូច្នេះ បងប្អូនអើយ កុំពន្យារពេលក្នុងការផ្សាយដំណឹងល្អដល់មនុស្សលោកឲ្យសោះ។
ព្រះគម្ពីរបានសង្កត់ធ្ងន់លើការផ្សាយដំណឹងល្អដល់លោកីយ៍ទាំងមូល។ «សេចក្តីជំនឿ កើតឡើងដោយឮ ហើយដែលឮនោះ គឺដោយសារព្រះបន្ទូលនៃព្រះ» (រ៉ូម ១០:១៧)។ ក្នុងចំណោមភាសាជាង៦៥០០ដែលមនុស្សប្រើប្រាស់នៅក្នុងពិភពលោកទាំងមូលនេះ មានប្រមាណជា២៥០០ភាសាប៉ុណ្ណោះដែលមានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានបកប្រែជាភាសារបស់ពួកគេ។ ឯពាក្យពេចន៍ដែលមានប្រើនៅក្នុងព្រះគម្ពីរខ្លះហាក់បីដូចជាប្រើពាក្យបុរាណពេក ហើយពិបាកយល់។ ជាងនេះទៅទៀត រឿងដែលគួរឲ្យខ្លោចផ្សាបំផុតនោះគឺ មានប្រជាជនប្រហែលជា១៦ភាគរយនៅលើពិភពលោកជាអនក្ខរជន។ ទោះបើពួកគេមានព្រះគម្ពីរនៅក្នុងដៃ ក៏ពួកគេមិនអាចអានបានដែរ។
សម្រាប់ជាតិសាសន៍នៅលោកខាងលិចវិញ ពួកគេមានសិទ្ធិសេរីភាពមិនត្រឹមតែផ្នែកសាសនា និងជាពន្លឺនៃដំណឹងល្អប៉ុណ្ណោះនោះទេ លើសពីនោះទៅទៀត ពួកគេក៏មានធនធានជាច្រើនផ្សេងៗទៀតផងដែរ។ គ្រីស្ទបរិស័ទដែលមានធនធានច្រើនគួរតែប្រើវាក្នុងការជួយផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អដល់លោកីយ៍នេះ ក៏ដូចជាជួយផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការរបស់អ្នកក្រីក្រ។
មានមនុស្សមួយភាគបីនៅលើលោកីយ៍នេះបានរាប់ខ្លួនថាជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ប៉ុន្តែក្នុងចំណោមនោះ ក៏មានគ្រីស្ទបរិស័ទក្លែងក្លាយដែរ។ គ្មានអ្នកណាម្នាក់ដឹងច្បាស់ពីចំនួនអ្នកជឿដ៏ពិតនោះឡើយ។ ប្រសិនបើគ្រីស្ទបរិស័ទដ៏ពិតទាំងអស់ចេញទៅផ្សាយដំណឹងល្អទៅកាន់អ្នកដែលមិនទាន់បានឮឲ្យបានតែសែសិបនាក់ នោះពិភពលោកទាំងមូលនឹងបានឮដំណឹងល្អពីព្រះយេស៊ូវសុសសាយជាមិនខាន។
សព្វថ្ងៃនេះ មានពួក រ៉ូមុាំងកាតូលិក (Roman Catholics) ប្រមាណជាមួយកោដិនាក់ ហើយពួក អូថាដខស៍ (Orthodox) ប្រមាណជា២១៧លាននាក់ និងពួក ប្រូតេស្តង់ (Protestants) ប្រមាណជា៣៥១លាននាក់។
អ៊ីស្លាមសាសនាគឺជាសាសនាដែលមានការលូតលាស់លឿនជាងគេ។ ក្នុងចំណោម១.៣កោដិនាក់នៃអ្នកកាន់សាសនាអ៊ីស្លាម ភាគច្រើនមានអាយុក្រោម២៥ឆ្នាំ។ មានប្រទេសចំនួន១៥ដែលស្ទើរនឹងក្លាយទៅជាពួកអ្នកកាន់សាសនាអ៊ីស្លាមទាំងអស់ទៅហើយ។ ក្នុងចំណោមសាសនាខុសៗគ្នាទាំង១០.២០០ នៃទ្វីបលោកទាំងមូល សាសនាធំៗមានដូចជា ព្រហ្មញ្ញសាសនា ពុទ្ធសាសនា សាសនាដែលជឿថាគ្មានព្រះ (Atheism) សាសនាស៊ីក (Sikhism) និងសាសនាយូដា (Judaism)។ ហើយបើយើងបូកសាសនាទាំងអស់នេះចូលគ្នា វានឹងមានចំនួន១.៤កោដិនាក់ដែលមិនបានទទួលការសង្គ្រោះ។
លទ្ធិកុម្មុយនីស្តនៅតែជាសត្រូវនឹងជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទ។ លទ្ធិនេះបានព្យាយាមរារាំងមនុស្សមួយភាគប្រាំនៃចំនួនប្រជាជនក្នុងពិភពលោកទាំងមូល មិនឲ្យឮសេចក្តីពិតដូចជានៅ ប្រទេសចិន ប្រទេសគុយបា ប្រទេសវៀតណាម ប្រទេសកូរ៉េខាងជើង និងប្រទេសផ្សេងៗទៀត។
រាល់សមាជិកនៃសាសនា និងលទ្ធិទាំងអស់មានតម្លៃពេកក្រៃចំពោះព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ។ ទ្រង់បានសុគតសម្រាប់ពួកគេគ្រប់ៗគ្នា។ ពួកគេទាំងអស់នោះគួរតែបានឮដំណឹងល្អ។ មនុស្សដែលត្រូវការឮដំណឹងល្អមានច្រើនក្រៃលែង។
ហេតុដូច្នេះ តើពិភពលោកទាំងមូលបានឮដំណឹងល្អអំពីព្រះគ្រីស្ទក្នុងជំនាន់យើងនេះតាមរយៈអ្វី? មានចម្លើយតែមួយគត់ដែលឲ្យពិភពលោកទាំងមូលបានឮដំណឹងល្អនោះគឺ តាមរយៈបុរសនិងស្ត្រីដែលស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់អស់ពីដួងចិត្ត និងស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងខ្លួនឲ្យដូចខ្លួនឯងតែប៉ុណ្ណោះ។ កិច្ចការនេះអាចសម្រេចបានតាមរយៈភក្ដីភាពចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដែលចេញពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អមតៈ។
អស់អ្នកដែលនៅជាប់នឹងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទនឹងមិនខ្លាចលះបង់អ្វីឡើយក្នុងការបម្រើទ្រង់។ ដោយសារពួកគេស្រឡាញ់ទ្រង់ នោះពួកគេហ៊ានលះបង់ដើម្បីទ្រង់ លើសពីអ្វីដែលពួកគេហ៊ានលះបង់ដើម្បីប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិនៅលោកីយ៍នេះ។ ពួកគេនឹងលែងរាប់ជីវិតរបស់ពួកគេថា សំខាន់សម្រាប់ខ្លួនទៀតឡើយ។ បំណងចិត្តដ៏ចម្បងរបស់ពួកគេគឺចង់ឃើញមនុស្សទទួលសេចក្តីសង្គ្រោះរួចផុតពីបឹងភ្លើង ទោះបើត្រូវលះបង់ជីវិតរបស់ខ្លួនក៏ដោយ។
ឱ! ព្រះជាម្ចាស់ដែលត្រូវគេឆ្កាងអើយ
សូមប្រទានឲ្យទូលបង្គំមានចិត្តដូចទ្រង់
បង្រៀនទូលបង្គំឲ្យចេះស្រឡាញ់
អស់ទាំងព្រលឹងដែលកំពុងតែសាបសូន្យ។
សូមរក្សាចិត្តទូលបង្គំនែបនិត្យនឹងទ្រង់
មានទាំងក្ដីស្រឡាញ់ផងដូចនៅកាល់វ៉ារី
នាំទាំងព្រលឹងអ្នកវង្វេងដល់ទីដែលព្រះអង្គគង់។
— លោក ចេមស៍ អេ. ស្ទីវវើត (James A. Stewart)
ប្រសិនបើសេចក្តីស្រឡាញ់មិនមែនជាកត្តាជំរុញចិត្តយើងទេ នោះកុំសង្ឃឹមថា យើងអាចបំពេញបេសកកម្មរបស់ព្រះគ្រីស្ទបានឡើយ។ ហើយព័ន្ធកិច្ចរបស់យើងក៏គ្មានប្រយោជន៍ដែរ ប្រៀបដូចជាសំឡេងឆូងឆាង ដូចគង ឃ្មោះយ៉ាងដូច្នេះដែរ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលសេចក្តីស្រឡាញ់បានចូលមកធ្វើជា តារានាំផ្លូវ និងនៅពេលដែលមនុស្សចេញទៅដោយមានភក្ដីភាពដ៏ឆេះឆួលចំពោះព្រះគ្រីស្ទ នោះគ្មានអំណាចណាមួយលើផែនដីនេះអាចមកបញ្ឈប់ការសាបព្រោះដំណឹងល្អបានឡើយ។
សូមនឹកស្រមៃពីអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវមួយក្រុមដែលប្ដូរផ្ដាច់ជីវិតចំពោះទ្រង់ ស្រឡាញ់ទ្រង់ ហើយក៏បានឆ្លងភ្នំ កាត់សមុទ្រ ដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អដ៏អស្ចារ្យនេះ។ ពួកគេនៅតែរុករកកន្លែងថ្មីៗដោយមិនចេះនឿយហត់ ដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អ ហើយរាប់មនុស្សដែលពួកគេបានជួបថា ជាមនុស្សដែលព្រះយេស៊ូវបានសុគតជំនួស ព្រមទាំងរំពឹងចង់ឲ្យពួកគេក្លាយជាអ្នកដែលគោរពថ្វាយបង្គំព្រះអង្គសង្គ្រោះរហូតតរៀងទៅ។
តើសិស្សទាំងនេះប្រើវិធីសាស្ត្របែបណា ដើម្បីឲ្យមនុស្សបានស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ?
ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីហាក់ដូចជាចង់បង្ហាញពីគោលការណ៍ធំពីរយ៉ាង ដើម្បីឈោងចាប់លោកីយ៍ដោយដំណឹងល្អ។ ទីមួយ គឺតាមរយៈការប្រកាសជាសាធារណៈ ចំណែកឯទីពីរនោះ គឺតាមរយៈការបង្កើតសិស្សដោយផ្ទាល់តែម្ដង (សូមមើលឧទាហរណ៍នៅក្នុង កិច្ចការ ២០:២០)។
ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ និងសិស្សរបស់ទ្រង់បានប្រើវិធីសាស្ត្រទីមួយនេះជាច្រើនលើកច្រើនសាររួចមកហើយ។ ទីណាដែលមានមនុស្សប្រមូលផ្តុំគ្នា ទីនោះគឺជាឱកាស ដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អហើយ។ ហេតុដូច្នេះហើយ យើងឃើញថា ការផ្សាយដំណឹងល្អកើតឡើងនៅតាម ផ្សារ ពន្ធនាគារ សាលាប្រជុំ នៅតាមឆ្នេរសមុទ្រ ក៏ដូចជាច្រាំងទន្លេផងដែរ។ ដោយសារដំណឹងល្អមានភាពបន្ទាន់ និងជាសារដ៏សំខាន់បំផុត ហេតុដូច្នេះបានជាព្រះយេស៊ូវ និងសិស្សទ្រង់ចេះតែផ្សាយនៅគ្រប់ទីកន្លែង។
វិធីសាស្ត្រទីពីរក្នុងការបណ្តុះបណ្តាលជំនឿរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ គឺតាមរយៈការបង្កើតសិស្សម្នាក់ទល់ម្នាក់ ឬតាមក្រុមតូច។ នេះគឺជាវិធីសាស្ត្រដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានប្រើពេលទ្រង់ហ្វឹកហ្វឺនសាវ័កទាំង១២នាក់។ ទ្រង់បានត្រាស់ហៅសាវ័កទាំងនោះឲ្យមកនៅជាប់ជាមួយនឹងទ្រង់ ដើម្បីបញ្ជូនពួកគេឲ្យចេញទៅផ្សាយដំណឹងល្អនៅកន្លែងផ្សេងៗ។ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ទ្រង់បានបង្រៀនពួកគេពីសេចក្ដីពិតនៃព្រះជាម្ចាស់។ ទ្រង់បានរៀបចំព័ន្ធកិច្ច ដើម្បីឲ្យពួកគេយកទៅបំពេញតាមមុខងាររៀងៗខ្លួន។ ទ្រង់បានប្រាប់ពួកគេយ៉ាងលម្អិតពីគ្រោះថ្នាក់ដែលនឹងកើតឡើង ក៏ដូចជាការលំបាកផ្សេងៗទៀតដែលពួកគេនឹងជួបប្រទះ។ ទ្រង់ក៏បានបង្រៀនពួកគេពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលពីមុនជារឿងអាថ៌កំបាំង។ ទ្រង់ក៏បានឲ្យពួកគេធ្វើជាដៃគូនឹងទ្រង់ក្នុងព័ន្ធកិច្ចដ៏អស្ចារ្យ។ បន្ទាប់មកទ្រង់ក៏បានចាត់ពួកគេឲ្យចេញទៅ ដូចជាចៀមនៅកណ្ដាលហ្វូងស្វានយ៉ាងដូច្នោះដែរ (ម៉ាថាយ ១០:១៦)។ ដោយសារព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានប្រទានអំណាចដល់ពួកគេ នោះពួកគេក៏បានចេញទៅប្រកាសប្រាប់លោកីយ៍ពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដ៏ជាព្រះដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ បានយាងទៅស្ថានសួគ៌ និងពីការដែលព្រះជាម្ចាស់បានតម្កើងទ្រង់ឡើង។ យើងឃើញថា វិធីសាស្ត្រនេះមានប្រសិទ្ធភាពណាស់ ព្រោះតាមរយៈពួកសាវ័កតែ១១នាក់ (ដោយសារម្នាក់បានក្បត់ទ្រង់) ពួកគេបានក្រឡាប់ចាក់ពិភពលោកនេះថ្វាយដល់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ (កិច្ចការ ១៧:៦)។
សាវ័ក ប៉ុល ក៏បានអនុវត្តវិធីសាស្ត្រនេះដោយផ្ទាល់ដែរ ហើយមិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ គាត់បានលើកទឹកចិត្តឲ្យលោក ធីម៉ូថេ ប្រើប្រាស់វិធីសាស្ត្រនេះទៀតផង។ «ឯអស់ទាំងសេចក្តីដែលអ្នក បានឮអំពីខ្ញុំ នៅមុខស្មរបន្ទាល់ជាច្រើននោះក៏ត្រូវផ្ញើទុកនឹង មនុស្សស្មោះត្រង់ ដែលអាចនឹងបង្វឹកបង្រៀនតទៅអ្នកឯទៀតដែរ» (២ធីម៉ូថេ ២:២)។ ជំហានទីមួយ គឺជ្រើសរើសអ្នកដែលស្មោះត្រង់នឹងព្រះជាម្ចាស់ដោយប្រុងប្រយ័ត្ន និងដោយការអធិស្ឋាន។ ជំហានទីពីរ គឺចែកចាយនិមិត្តដ៏ល្អនេះដល់ពួកគេ។ ជំហានទីបី គឺបញ្ជូនពួកគេឲ្យចេញទៅបង្កើតសិស្សដោយផ្ទាល់ (ម៉ាថាយ ២៨:១៩)។
ចំពោះអស់អ្នកដែលត្រេកត្រអាលតែនឹងតួលេខនៃចំនួនមនុស្ស ឬមនុស្សដ៏សន្ធឹកសន្ធាប់ នោះការប្រើវិធីសាស្ត្របែបនេះមើលទៅដូចជាគ្មានអ្វីអស្ចារ្យសោះ ហើយត្រូវចំណាយកម្លាំងច្រើនពេក។ ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ជ្រាបនូវការដែលទ្រង់កំពុងតែធ្វើ ហើយវិធីសាស្ត្ររបស់ទ្រង់គឺជាវិធីសាស្ត្រដែលល្អបំផុត។
សិស្សដ៏ស្មោះត្រង់តែមួយក្រុមតូចអាចមានឥទ្ធិពលក្នុងការបំផ្លាស់បំប្រែពិភពលោកជាងក្រុមធំ បើពួកគេប្រើវិធីសាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់។
នៅពេលដែលសិស្សទាំងអស់នេះចេញដំណើរទៅដោយនូវព្រះនាមព្រះគ្រីស្ទ ពួកគេបានត្រាប់តាមគោលការណ៍គ្រឹះយ៉ាងច្បាស់លាស់ដែលមានចែងនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ជាដំបូងយើងឃើញថា ពួកគេមានភាពវៃឆ្លាតដូចពស់ ហើយសុភាពដូចព្រាបដែលមិនដែលចេះបង្ករឿងទាស់អ្នកដទៃ។ ពួកគេទីពឹងលើប្រាជ្ញារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីដោះស្រាយរាល់បញ្ហាលំបាកដែលពួកគេជួបប្រទះ។ ស្របពេលជាមួយគ្នានេះដែរ ពួកគេក៏មានឥរិយាបថទន់ភ្លន់ និងចេះបន្ទាបខ្លួនក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងអ្នកផ្សេងៗដែរ។ ដូច្នេះមិនគួរឲ្យមានអ្នកណាម្នាក់ភ័យខ្លាចថា ពួកគេនឹងវាយធ្វើបាបខ្លួនឡើយ តែគួរភ័យខ្លាចនឹងការអធិស្ឋាន និងការដែលពួកគេចែកចាយដំណឹងល្អមិនចេះឈប់មិនចេះឈរដែលនាំឲ្យមនុស្សជឿលើព្រះគ្រីស្ទវិញ។
ពួកសិស្សទាំងនេះមិនបានប្រឡូកខ្លួននឹងនយោបាយក្នុងលោកីយ៍នេះទេ។ ហើយក៏មិនបានគិតថា ព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់ហៅពួកគេឲ្យទៅធ្វើសង្គ្រាមតតាំងនឹងរដ្ឋាភិបាល ឬក៏មនោគមន៍នយោបាយអ្វីនោះឡើយ។ ពួកគេអាចសម្របខ្លួននៅក្រោមរបៀបរបបរដ្ឋាភិបាលមួយណាក៏បាន ហើយស្មោះត្រង់ទៅនឹងប្រព័ន្ធគ្រប់គ្រងនោះរហូត លើកលែងតែចំណុចដែលរដ្ឋាភិបាលតម្រូវឲ្យពួកគេបង្ខូចទីបន្ទាល់ ឬក៏បដិសេធព្រះជាម្ចាស់របស់ពួកគេទេ ទើបពួកគេនឹងមិនស្ដាប់បង្គាប់ ហើយសុខចិត្តទទួលទោសវិញ។ ពួកគេមិនចូលរួមគំនិតប្រព្រឹត្តអំពើទុច្ចរិតប្រឆាំងនឹងអំណាចរដ្ឋាភិបាលនោះទេ ក៏មិនដែលធ្វើបដិវត្តន៍អ្វីឡើយ។ តើព្រះអម្ចាស់មិនបានមានបន្ទូលនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ យ៉ូហាន ១៨:៣៦ ទេឬអីថា៖ «...នគរខ្ញុំមិនមែនត្រូវខាងលោកីយ៍នេះទេ បើសិនជានគរខ្ញុំត្រូវខាងលោកីយ៍នេះ នោះពួកអ្នកបំរើខ្ញុំ គេនឹងបានតយុទ្ធហើយ...»? ពួកគេគឺជាអគ្គរាជទូតនៃនគរស្ថានសួគ៌ ហើយរស់នៅបែបជាអ្នកធម្មយាត្រា និងជាជនចម្លែកក្នុងលោកីយ៍នេះផងដែរ។
ពួកគេពិតជាស្មោះត្រង់ចំពោះគ្រប់ទាំងកិច្ចការ ហើយមិនចេះស៊ីសំណូកសូកប៉ាន់អ្វីឡើយ។ ចម្លើយថា «បាទ» របស់ពួកគេនៅតែបាទ ហើយចម្លើយថា «ទេ» របស់ពួកគេនៅតែទេ។ ពួកគេមិនត្រាប់តាមរបៀបលោកីយ៍ដែលគិតថា យើងអាចធ្វើអ្វីក៏បានឲ្យតែយើងទទួលបានផលល្អនៅទីបញ្ចប់។ ទោះក្នុងស្ថានភាពណាក៏ដោយ ក៏ពួកគេនឹងមិនប្រើវិធីអាក្រក់ ដើម្បីឲ្យមានការល្អណាមួយកើតឡើងនោះឡើយ។ ពួកគេម្នាក់ៗគឺជារូបកាយដែលបានប្រដាប់ដោយបញ្ញាចិត្តដែលសុខចិត្តស្លាប់ ជាជាងធ្វើបាបទៅទៀត។
គោលការណ៍មួយផ្សេងទៀតដែលសិស្សទាំងនេះត្រាប់តាមគឺថា ពួកគេចុះចូលហើយសហការធ្វើព័ន្ធកិច្ចជាមួយក្រុមជំនុំតាមតំបន់។ ពួកគេចេញទៅវាលចម្រូតក្នុងលោកីយ៍ទាំងមូល ដើម្បីច្រូតយកអ្នកជឿថ្មីៗថ្វាយព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ រួចហើយនាំអស់អ្នកដែលបានជឿទាំងនោះឲ្យប្រកបជាមួយនឹងក្រុមជំនុំតាមតំបន់ ដើម្បីពង្រឹងជំនឿដ៏បរិសុទ្ធរបស់អ្នកជឿទាំងនោះ។ សិស្សដ៏ពិតរបស់ព្រះយេស៊ូវដឹងថា ក្រុមជំនុំតាមតំបន់នៅលើផែនដីនេះគឺជាឧបករណ៍របស់ទ្រង់ក្នុងការផ្សព្វផ្សាយជំនឿ។ ហើយព័ន្ធកិច្ចដែលធ្វើតាមរយៈក្រុមជំនុំជាព័ន្ធកិច្ចដ៏ស្ថិតស្ថេរ ព្រមទាំងមានផលប្រយោជន៍ល្អជាងគេ។
ដោយសារសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវឆ្លាតវៃ ដូច្នេះពួកគេអាចគេចចេញពីភាពជំពាក់ជំពិននៃសម្ពន្ធគ្រប់បែបយ៉ាងដែលមិនត្រាប់តាមព្រះបន្ទូល។ ពួកគេជំទាស់ជាដាច់ខាតក្នុងការអនុញ្ញាតឲ្យអង្គការណាមួយមកបញ្ជាលើព័ន្ធកិច្ចរបស់ពួកគេនោះឡើយ។ តែពួកគេទទួលព្រះរាជឱង្ការឲ្យចេញទៅដោយផ្ទាល់ពីទីបញ្ជាការដ្ឋានកំពូលនៅនគរស្ថានសួគ៌។ នេះមិនមែនមានន័យថា ពួកគេចាប់ផ្ដើមចេញទៅដោយមិនមានទំនុកចិត្ត ឬគ្មានប្រឹក្សាពីសំណាក់គ្រីស្ទបរិស័ទក្នុងក្រុមជំនុំតាមតំបន់របស់ពួកគេនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ការប្រឹក្សានេះពួកគេរាប់ជាការអះអាងថា ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាបានត្រាស់ហៅពួកគេឲ្យធ្វើព័ន្ធកិច្ចមែន។ លើសពីនេះទៅទៀត ពួកគេគិតថា ការបម្រើព្រះគ្រីស្ទស្របតាមព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ និងការណែនាំរបស់ទ្រង់គឺជាការចាំបាច់ណាស់។
ជាទីបញ្ចប់ ពួកសិស្សទាំងនេះព្យាយាមចៀសចេញពីការបង្ហាញមុខមាត់ជាសាធារណៈ។ ហើយបើមានជម្រើសពីរ នោះពួកគេនឹងជ្រើសយកការបម្រើដែលមិនទាមទារមុខមាត់។ គោលបំណងរបស់ពួកគេគឺ ធ្វើយ៉ាងណានាំសិរីល្អថ្វាយព្រះគ្រីស្ទ និងឲ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាបានស្គាល់ទ្រង់។ ពួកគេមិនមែនស្វែងរកកេរ្តិ៍ឈ្មោះសម្រាប់ខ្លួនឯងនោះឡើយ ហើយក៏មិនចង់បង្ហាញពីយុទ្ធសាស្ត្ររបស់ខ្លួនដល់សាតាំងដែរ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាពួកគេបម្រើព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់មិនទាមទារយកមុខមាត់ ហើយក៏មិនអើពើនឹងការលើកសរសើរ ឬក៏ការចោទប្រកាន់ពីមនុស្សក្នុងលោកីយ៍នេះឡើយ។ ពួកគេដឹងហើយថា «នគរស្ថានសួគ៌គឺជាកន្លែងដ៏ល្អ ហើយមានសុវត្ថិភាពបំផុតសម្រាប់ពួកគេ ក្នុងការយល់ពីលទ្ធផលនៃការបម្រើព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងនឿយហត់របស់ពួកគេ»។