សិស្ស
ដ៏ពិតរបស់
ព្រះយេស៊ូវ
ជំពូកទី៤
សិស្សគឺជាអ្នកមើលខុសត្រូវ
នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ លូកា ១៦:១-១៣ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលប្រាប់រឿងអំពីអ្នកត្រួតត្រាទុច្ចរិតដល់សិស្សរបស់ទ្រង់។ នៅក្នុងរឿងនេះ ព្រះសង្គ្រោះបានដាក់ចេញនូវគោលការណ៍ដែលត្រូវនឹងជីវិតរបស់សិស្សគ្រប់សម័យកាល ក៏ព្រោះតែសិស្សរបស់ព្រះគ្រីស្ទប្រៀបដូចទៅនឹងអ្នកមើលខុសត្រូវ ដោយទ្រង់បានប្រទានឲ្យពួកគេថែរក្សាទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ទ្រង់ ក៏ដូចជាអ្វីៗដែលទ្រង់យកចិត្តទុកដាក់លើផែនដីនេះផងដែរ។
រឿងដែលព្រះយេស៊ូវប្រាប់មើលទៅដូចជាមានការខុសឆ្គងជាច្រើន ហើយពិបាកនឹងយល់។ បើគ្រាន់តែមើលត្រួសៗ រឿងនេះហាក់បីដូចជាឲ្យតម្លៃខ្ពស់ទៅលើមនុស្សមានចិត្តមុសា និងវៀចវេរ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលយើងយល់រឿងនេះឲ្យចំបរិបទ នោះយើងនឹងឃើញថា វាមានផ្ទុកនូវសេចក្តីបង្រៀនដ៏សំខាន់ៗជាច្រើន។
សរុបមក រឿងនេះមានអ្នកមានស្ដុកស្ដម្ភម្នាក់បានជួលខ្ញុំបម្រើម្នាក់ឲ្យមកមើលការខុសត្រូវមុខជំនួញរបស់គាត់។ មួយរយៈកាលកន្លងទៅ ចៅហ្វាយបានឃើញថា ខ្ញុំបម្រើម្នាក់នោះបានចាយវាយទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់យ៉ាងខ្ជះខ្ជាយ។ ភ្លាមៗនោះគាត់ក៏ទាមទារឲ្យមានការត្រួតពិនិត្យបញ្ជី ហើយគាត់ក៏បានបណ្ដេញខ្ញុំបម្រើនោះឲ្យឈប់ពីការងារតែម្ដង។
ខ្ញុំបម្រើនោះបានភ្ញាក់ខ្លួនថា អនាគតរបស់គាត់ត្រូវរលាយសាបសូន្យហើយ។ គាត់ក៏មានវ័យចាស់ណាស់ទៅហើយក្នុងការធ្វើការងារដោយប្រើកម្លាំងពលកម្ម ហើយគាត់មានការអៀនខ្មាសក្នុងការសុំទានគេដែរ។ ដូច្នេះគាត់ក៏បានរៀបចំគម្រោងមួយ ដើម្បីឲ្យគាត់អាចនឹងមានមិត្តភក្ដិច្រើននៅពេលខាងមុខ។ គាត់បានទៅជួបអ្នកជំពាក់បំណុលចៅហ្វាយរបស់គាត់ម្នាក់ហើយសួរថា៖ «តើអ្នកជំពាក់បំណុលចៅហ្វាយខ្ញុំប៉ុន្មាន?» អ្នកនោះឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំជំពាក់ប្រេងគាត់ចំនួន២៨៣៩លីត្រ»។ ខ្ញុំបម្រើនោះនិយាយឡើងថា៖ «អើ បង់ឲ្យខ្ញុំពាក់កណ្ដាលមករួចគ្នាហើយ»។ គាត់បានបន្តទៅជួបអ្នកជំពាក់បំណុលចៅហ្វាយរបស់គាត់ផ្សេងទៀត ហើយសួរថា៖ «តើអ្នកជំពាក់ប៉ុន្មាន?» អ្នកនោះតបវិញថា៖ «ស្រូវ៨០០ថាំង»។ ខ្ញុំបម្រើនោះនិយាយឡើងថា៖ «អើ អញ្ចឹងបង់ឲ្យខ្ញុំតែ៦៤០ថាំង ហើយខ្ញុំនឹងលុបបំណុលនេះចោល»។
ពាក្យសម្ដីខាងក្រោមនេះ គឺវារឹតតែធ្វើឲ្យយើងរន្ធត់ជាងសកម្មភាពរបស់ខ្ញុំបម្រើរមិលគុណម្នាក់នេះទៅទៀត៖
ចៅហ្វាយ ក៏សរសើរអ្នកត្រួតត្រាទុច្ចរិតនោះ ពីព្រោះគាត់បានប្រព្រឹត្តដោយឆ្លៀវឆ្លាត ដ្បិតមនុស្សរបស់ផងលោកីយ៍នេះ គេមានប្រាជ្ញាចំពោះជំនាន់គេ ជាជាងមនុស្សរបស់ផងពន្លឺទៅទៀត (លូកា ១៦:៨)។
តើយើងគួរនឹងគិតយ៉ាងណាចំពោះការដែលមើលទៅដូចជាព្រះជាម្ចាស់ក៏ទទួលយល់ព្រមទៅនឹងគំនិតដ៏ទុច្ចរិតនេះនោះ? រឿងជាក់ស្ដែងមួយគឺត្រង់ថា ទាំងចៅហ្វាយរបស់គាត់ និងព្រះជាម្ចាស់របស់យើងមិនបានសរសើរភាពពុតត្បុតនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ មកពីរឿងនេះហើយដែលបណ្ដាលឲ្យចៅហ្វាយដេញគាត់ចេញ។ មនុស្សសុចរិតមិនគាំទ្រចំពោះទង្វើបោកប្រាស់ និងភាពមិនស្មោះត្រង់ដូចនេះឡើយ។ ទោះបីសាច់រឿងនេះបង្រៀនពីអ្វីផ្សេងទៀតក៏ដោយ ក៏វាមិនបានស្នើឲ្យយើងយល់ថា ការបន្លំលួចជារឿងដែលត្រឹមត្រូវនោះទេ។
មានតែការមួយប៉ុណ្ណោះដែលអ្នកត្រួតត្រាទុច្ចរិតនេះអាចនឹងទទួលការសរសើរបាន គឺត្រង់ថាគាត់បានរៀបគម្រោងសម្រាប់ពេលអនាគត។ គាត់បានរៀបចំផែនការដើម្បីឲ្យដឹងច្បាស់ថា គាត់នៅតែមានមិត្តភក្ដិបន្ទាប់ពីគាត់បាត់បង់តំណែងជាអ្នកត្រួតត្រានោះ។ គាត់បានត្រៀមទុកសម្រាប់អនាគតជាជាងបច្ចុប្បន្ន។
នេះហើយគឺជាខ្លឹមសារនៃរឿងនេះ។ មនុស្សក្នុងលោកីយ៍នេះខំប្រឹងព្យាយាមជាខ្លាំង ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់សម្រាប់ថ្ងៃខាងមុខ។ ហើយអនាគតដែលពួកគេមានការព្រួយបារម្ភគឺពេលពួកគេមានវ័យចាស់ និងពេលដែលពួកគេចូលនិវត្តន៍។ ដូច្នេះហើយបានជាពួកគេខិតខំធ្វើការយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចរស់នៅយ៉ាងសុខស្រួលនៅពេលដែលពួកគេមិនមានលទ្ធភាពធ្វើការចិញ្ចឹមជីវិតបាន។ ពួកគេបានខំស្វែងរកគ្រប់វិធី ដើម្បីធ្វើយ៉ាងណាឲ្យតែបានសេចក្ដីសុខ។
ត្រង់ចំណុចនេះ អ្នកមិនជឿឆ្លាតជាងគ្រីស្ទបរិស័ទទៅទៀត។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្ដី ដើម្បីឲ្យយើងយល់ពីមូលហេតុដែលអ្នកមិនជឿឆ្លាតជាងគ្រីស្ទបរិស័ទបាន យើងត្រូវដឹងឲ្យច្បាស់ថា អនាគតរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទមិនមែននៅលើផែនដីនេះទេ ប៉ុន្តែគឺនៅឯស្ថានសួគ៌ឯនោះវិញទេ។ នេះហើយជាចំណុចស្នូលរបស់វា។ អនាគតរបស់អ្នកមិនជឿ គឺគិតចាប់ពីចន្លោះនៃពេលវេលានាពេលបច្ចុប្បន្ន និងពេលដែលចូលក្នុងមឈូស។ អនាគតបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺសំដៅលើការរស់នៅអស់កល្បជានិច្ចជាមួយព្រះគ្រីស្ទ។
ដូច្នេះ រឿងនេះបង្រៀនយើងឲ្យដឹងថា មនុស្សដែលមិនទាន់បានកើតជាថ្មីជាច្រើនមានភាពឆ្លាតវៃ ហើយស្វះស្វែងក្នុងការរៀបចំអនាគតនៅលើផែនដីនេះខ្លាំងជាងគ្រីស្ទបរិស័ទរៀបចំអនាគតរបស់ពួកគេនៅឯស្ថានសួគ៌ទៅទៀត។
ក្រោយពីព្រះយេស៊ូវបានលើកឡើងពីរឿងនេះមក ទ្រង់បានបង្ហាញនូវការអនុវត្តជាក់ស្ដែង៖
ខ្ញុំក៏ប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា ចូរប្រើទ្រព្យសម្បត្តិលោកីយ៍នេះ ឲ្យបានមិត្តសំឡាញ់ដល់ខ្លួន ដើម្បីកាលណាអ្នករាល់គ្នាខាននៅ នោះនឹងមានគេទទួលអ្នករាល់គ្នាឲ្យនៅក្នុងទីលំនៅដ៏ស្ថិតស្ថេរអស់កល្បជានិច្ចវិញ (លូកា ១៦:៩)។
ទ្រព្យសម្បត្តិលោកីយ៍នេះ គឺជាលុយ ឬកម្មសិទ្ធិលើរបស់របរសព្វសារពើ។ យើងអាចប្រើរបស់ទាំងនេះ ដើម្បីនាំមនុស្សទាំងឡាយឲ្យមានជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ។ អ្នកដែលបានទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទតាមរយៈការប្រើប្រាស់លុយដ៏ស្មោះត្រង់របស់យើងនេះហៅថា «មិត្តសម្លាញ់»។
ថ្ងៃដែលយើងលែងបាននៅផែនដីនេះនឹងមកដល់ជាមិនខាន (មិនថាតាមរយៈសេចកី្តស្លាប់ ឬតាមការដែលព្រះគ្រីស្ទយាងមកយកយើងទៅឯស្ថានសួគ៌នៅគ្រាឆក់យក ១ថែស្សាឡូនីច ៤:១៧)។ មិត្តសម្លាញ់ដែលបានទទួលជឿដោយសារយើងប្រើប្រាស់របស់សព្វសារពើ ក្នុងការផ្សាយដំណឹងល្អដល់គាត់ នោះនឹងក្លាយទៅជាអ្នកចាំទទួលស្វាគមន៍យើងនៅពេលដែលយើងចូលទៅកាន់ដំណាក់ដ៏អស់កល្បជានិច្ចនៅឯស្ថានសួគ៌។
នេះហើយគឺជាមធ្យោបាយដែលអ្នកមើលខុសត្រូវដ៏ឆ្លាតវៃត្រូវរៀបគម្រោងរបស់ខ្លួនសម្រាប់អនាគត មិនមែនដោយការចំណាយជីវិតរបស់ខ្លួនក្នុងការស្វែងរកភាពសុខសាន្តក្នុងលោកីយ៍នេះដោយឥតប្រយោជន៍នោះទេ។ តែពួកគេបានរៀបចំដោយការប្ដេជ្ញាថានឹងមានមិត្តសម្លាញ់ចាំទទួលស្វាគមន៍ខ្លួននៅឯស្ថានសួគ៌ជាអ្នកដែលពួកគេបាននាំឲ្យជឿព្រះគ្រីស្ទតាមរយៈលុយដែលពួកគេបានចំណាយទិញដូចជា ព្រះគម្ពីរ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី កូនសៀវភៅខគម្ពីរ ខិត្តប័ណ្ណ និងឯកសារគ្រីស្ទបរិស័ទផ្សេងទៀត ក៏ដូចជា លុយដែលពួកគេប្រើសម្រាប់ទំនុកបម្រុងបេសកជន និងអ្នកធ្វើការជាគ្រីស្ទបរិស័ទផ្សេងទៀត។ ជាលុយដែលពួកគេប្រើសម្រាប់ជួយផ្គត់ផ្គង់ផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុដល់កម្មវិធីវិទ្យុគ្រីស្ទបរិស័ទ និងសកម្មភាពដ៏មានសារប្រយោជន៍ផ្សេងៗទៀតជាច្រើន។ សរុបមក គឺជាលុយដែលពួកគេប្រើសម្រាប់ការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អតាមគ្រប់មធ្យោបាយសព្វបែបយ៉ាង។ «មធ្យោបាយតែមួយគត់ដែលអាចឲ្យយើងប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិរបស់យើងនៅស្ថានសួគ៌បាន គឺយើងត្រូវវិនិយោគលុយនោះក្នុងអ្វីដែលអាចចូលទៅស្ថានសួគ៌បាន»។
នៅពេលដែលគ្រីស្ទបរិស័ទឃើញថា កម្មសិទ្ធិលើរបស់របរសព្វសារពើរបស់ពួកគេអាចនឹងប្រើក្នុងការសង្គ្រោះមនុស្សជាច្រើន នោះពួកគេនឹងបាត់បង់នូវអារម្មណ៍ស្រឡាញ់ដល់របស់របរទាំងអស់នោះដោយឯកឯង។ ភាពហ៊ឺហា ទ្រព្យសម្បត្តិ និងសម្ភារៈប្រណីតៗប្រៀបបានទៅនឹងម្ហូបដែលជូរផ្អូមនៅក្នុងពោះរបស់ពួកគេយ៉ាងដូច្នោះដែរ។ ពួកគេអន្ទះសាចង់ឃើញព្រះជាម្ចាស់ប្រើប្រាស់ទ្រព្យសម្បត្តិលោកីយ៍នេះ ដើម្បីនាំមនុស្សជាច្រើនក្លាយទៅជាអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះគ្រីស្ទរៀងរហូត។ ពួកគេជាប់ជំពាក់ក្នុងការជួយមនុស្ស ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងផ្ដល់ពរដ៏អស់កល្បដល់អស់អ្នកដែលពួកគេបានជួយនោះ។ ចិត្តថ្លើមនៃការទន្ទឹងរង់ចាំរបស់ពួកគេប្រហាក់ប្រហែលនឹងចិត្តថ្លើមរបស់លោក សាំយ៉ូអែល រឺទឺហ្វត (Samuel Rutherford) ដែលជាគ្រូអធិប្បាយជនជាតិស្កុតឡែន (Scotland) នៅក្នុងទសវត្សរ៍ទី១៦ នៅក្រុងអែនវោធ (Anwo'th)៖
ឱ! បើមានមនុស្សណាមកពីក្រុងអែនវោធ
បានមកជួបខ្ញុំនៅព្រះហស្ដាទ្រង់ខាងស្ដាំ
នោះស្ថានសួគ៌នៃខ្ញុំនឹងទ្វេជាពីរ
នៅក្នុងទឹកដីទីអេម៉ាញូអែល។
— លោកស្រី អាន រ៉ស ខឹស៊ីន
(Anne Ross Cousin)
អស់ទាំងមាសពេជ្រកែវកង និងលុយតម្កល់ក្នុងធនាគារ ប័ណ្ណ ធានារ៉ាប់រង ផ្ទះវីឡា និងនាវាសម្រាប់ជិះលេងកម្សាន្ត ព្រមទាំងឡានថ្លៃៗ ចំពោះគ្រីស្ទបរិស័ទនោះគ្រាន់តែជាទ្រព្យសម្បត្តិលោកីយ៍ដែលបោកបញ្ឆោតចិត្តប៉ុណ្ណោះ។ បើគ្រាន់តែប្រើសម្រាប់រូបកាយ វានឹងរលាយសាបសូន្យទៅ ប៉ុន្តែបើប្រើសម្រាប់ព្រះគ្រីស្ទវិញ វានឹងរីកដុះដាលអស់កល្បជានិច្ច។
របៀបដែលយើងប្រើប្រាស់របស់របរសព្វសារពើ និងកម្រិតនៃការចង់បានវា នោះសបង្ហាញឲ្យឃើញពីចរិតលក្ខណៈរបស់យើង។ ព្រះជាម្ចាស់បានសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើចំណុចនេះនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ លូកា ១៦:១០ថា៖
អ្នកណាដែលស្មោះត្រង់ក្នុងការតូចបំផុតនោះក៏ឈ្មោះថា ស្មោះត្រង់ក្នុងការធំ ហើយអ្នកណាដែលទុច្ចរិតក្នុងការតូចបំផុត នោះក៏ឈ្មោះថាទុច្ចរិតក្នុងការដ៏ធំដែរ។
ការតូចបំផុតដែលមានបង្ហាញនៅក្នុងខគម្ពីរនេះ គឺជាការមើលខុសត្រូវទៅលើរបស់របរសព្វសារពើ។ អស់អ្នកណាដែលព្រះជាម្ចាស់អាចពឹងពាក់បាន គឺជាអ្នកដែលប្រើរបស់របរទាំងនោះដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ទ្រង់ និងដើម្បីផ្ដល់ជាព្រះពរដល់អ្នកដែលនៅជុំវិញពួកគេ។ ឯអស់អ្នកណាដែលព្រះជាម្ចាស់មិនអាចពឹងពាក់បាន គឺជាអ្នកដែលប្រើទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ខ្លួនសម្រាប់តែភាពសុខសាន្ត ការរស់នៅយ៉ាងហ៊ឺហា និងការអរសប្បាយជាមួយនឹងភាពអាត្មានិយមរបស់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។ បើបុគ្គលម្នាក់មិនអាចធ្វើឲ្យព្រះជាម្ចាស់ទុកចិត្តបានសូម្បីតែការតូចតាចបំផុត (ការមើលខុសត្រូវរបស់របរសព្វសារពើ) ផងនោះ តើឲ្យទ្រង់អាចនឹងទុកចិត្តគាត់ក្នុងការធំ (ការមើលខុសត្រូវខាងឯវិញ្ញាណ) បានយ៉ាងដូចម្ដេច? បើបុគ្គលម្នាក់មិនស្មោះនឹងទ្រព្យសម្បត្តិលោកីយ៍នេះ តើគាត់អាចគិតថា ខ្លួនគាត់អាចនឹងស្មោះត្រង់ក្នុងការធ្វើជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះគ្រីស្ទព្រមទាំងធ្វើជាអ្នកមើលខុសត្រូវចំពោះអាថ៌កំបាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានយ៉ាងដូចម្ដេច (១កូរិនថូស ៤:១)?
ហេតុដូច្នេះហើយព្រះសង្គ្រោះបានបន្ថែមការជជែកវែកញែកទៀតថា៖ «ដូច្នេះ បើអ្នករាល់គ្នាមិនស្មោះត្រង់ ចំពោះទ្រព្យសម្បត្តិរបស់លោកីយ៍ទេ តើអ្នកណាហ៊ានផ្ញើសម្បត្តិដ៏ពិតទុកនឹងអ្នករាល់គ្នាបាន?» (លូកា ១៦:១១)។
ទ្រព្យសម្បត្តិខាងលោកីយ៍មិនមែនជាទ្រព្យសម្បត្តិពិតប្រាកដទេ តម្លៃរបស់វា គឺមានដែនកំណត់ ហើយមិនស្ថិតស្ថេរទេ។ ទ្រព្យសម្បត្តិខាងឯវិញ្ញាណ ទើបបានជាទ្រព្យសម្បត្តិពិតប្រាកដ តម្លៃរបស់វាគ្មានដែនកំណត់ ហើយក៏នៅស្ថិតស្ថេរ។ បើបុគ្គលម្នាក់មិនស្មោះត្រង់ក្នុងការប្រើប្រាស់ទ្រព្យសម្បត្តិលោកីយ៍នេះ នោះគាត់មិនអាចនឹងរំពឹងឲ្យព្រះជាម្ចាស់ទុកចិត្តលើគាត់ជាមួយនឹងទ្រព្យសម្បត្តិខាងឯវិញ្ញាណនៅក្នុងជីវិតសព្វថ្ងៃនេះ ឬក៏នៅស្ថានសួគ៌នោះឡើយ។
ជាថ្មីម្តងទៀត ព្រះអម្ចាស់បានបន្តការជជែកវែកញែកទៀតថា៖ «ហើយបើអ្នករាល់គ្នាមិនស្មោះត្រង់នឹងរបស់គេទេ តើអ្នកណានឹងហ៊ានឲ្យរបស់អ្វីដាច់ជារបស់ផងអ្នកបាន?» (លូកា ១៦:១២)។
ទ្រព្យសម្បត្តិដែលយើងមាន នោះយើងមានដោយសារព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានមក ដើម្បីឲ្យយើងមើលខុសត្រូវ ប៉ុន្តែអ្វីដែលយើងអាចហៅថាជារបស់ផងខ្លួនបាន គឺចំណេះដឹងនៃការរៀនព្រះគម្ពីរ និងផលផ្លែនៃការបម្រើនៅលោកីយ៍នេះ ព្រមទាំងរង្វាន់ដែលយើងនឹងទទួលនៅឯស្ថានសួគ៌ ដោយសារយើងបានមើលខុសត្រូវរាល់អ្វីដែលទ្រង់បានប្រទានមកយើងយ៉ាងស្មោះត្រង់។ ប្រសិនបើយើងមិនបានបង្ហាញថា យើងជាអ្នកដែលព្រះជាម្ចាស់អាចទុកចិត្តបានក្នុងការទទួលខុសត្រូវលើទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ទ្រង់ទេនោះ នោះកុំរំពឹងថាយើងអាចយល់ពីសេចក្ដីពិតនៃព្រះបន្ទូលដ៏ជ្រាលជ្រៅរបស់ទ្រង់ក្នុងជីវិតនេះ ឬទទួលបានរង្វាន់នៅឯស្ថានសួគ៌នោះឡើយ។
ព្រះអម្ចាស់បានបង្រួមសេចក្តីបង្រៀនអំពីរឿងអ្នកមើលខុសត្រូវនេះ ដូចខាងក្រោម៖
គ្មានបាវណាដែលបំរើចៅហ្វាយ២ បានទេ ពីព្រោះបាវនោះនឹងស្អប់១ ស្រឡាញ់១ ឬនឹងកាន់ខាង១ ហើយមើលងាយ១ ដូច្នេះ អ្នករាល់គ្នាក៏បំរើព្រះផង ទ្រព្យសម្បត្តិផងពុំបានដែរ (លូកា ១៦:១៣)។
សិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវក៏មិនអាចបែងចែកភក្ដីភាពបានដែរ។ សិស្សរបស់ទ្រង់មិនអាចរស់នៅដើម្បីសម្បត្តិលោកីយ៍ផង និងសម្បត្តិស្ថានសួគ៍ផងនោះទេ។ អ្នកមើលខុសត្រូវអាចស្រឡាញ់បានតែព្រះជាម្ចាស់ ឬក៏ទ្រព្យសម្បត្តិតែមួយប៉ុណ្ណោះ។ ប្រសិនបើគាត់ស្រឡាញ់ទ្រព្យសម្បត្តិ នោះមានន័យថា គាត់ស្អប់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ។
ត្រូវចងចាំថាខគម្ពីរទាំងនេះ គឺសរសេរសំដៅទៅកាន់សិស្សព្រះយេស៊ូវមិនមែនទៅកាន់អ្នកដែលមិនជឿនោះទេ។