សិស្ស
ដ៏ពិតរបស់
ព្រះយេស៊ូវ
ជំពូកទី៥
ភាពឧស្សាហ៍
ទោះបើសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវមិនសូវឆ្លាតវៃយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែអាចទទួលបាននូវការអត់ទោសដែរ។ ពួកគេនៅតែអាចទទួលបាននូវការអត់ទោស ទោះបើពួកគេមិនមានកម្លាំងកាយដ៏ខ្លាំងក្លាក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែសិស្សមិនអាចយកលេសរួចខ្លួនបានទេ បើពួកគេមិនឧស្សាហ៍សោះ។
ប្រសិនបើ ចិត្តរបស់ពួកគេមិនមានបំណងប្រាថ្នាដ៏ឆេះឆួលចំពោះព្រះសង្គ្រោះ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងថ្កោលទោសពួកគេ។
តាមពិត គ្រីស្ទបរិស័ទគឺជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «សេចក្តីឧស្សាហ៍ដល់ដំណាក់ទ្រង់ បានស៊ីបង្ហិនទូលបង្គំ» (យ៉ូហាន ២:១៧)។ ព្រះសង្គ្រោះរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទមានពេញទៅដោយភាពឆេះឆួលចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់មិនទទួលមនុស្សចូលក្នុងជួរកងទ័ពទ្រង់ដែលមិនដើរតាមទ្រង់យ៉ាងអស់ពីចិត្តនោះទេ។
ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានរស់នៅក្នុងស្ថានភាពប្រទាញប្រទង់ខាងឯវិញ្ញាណ។ យើងអាចយល់ការនេះបានដោយសារទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «តែខ្ញុំត្រូវទទួលបុណ្យជ្រមុជ១សិន ហើយខ្ញុំត្រូវចង្អៀតចង្អល់យ៉ាងដូចម្ដេចទៅហ្ន៎ ទំរាំតែបុណ្យនោះបានសំរេច» (លូកា ១២:៥០)។ ហើយម្យ៉ាងទៀតតាមរយៈព្រះបន្ទូលក្នុងខគម្ពីរមួយដែលគួរឲ្យកត់សម្គាល់គឺ៖ «កំពុងដែលថ្ងៃនៅភ្លឺនៅឡើយ នោះត្រូវតែខ្ញុំធ្វើការរបស់ព្រះ ដែលចាត់ឲ្យខ្ញុំមក ដ្បិតយប់ដល់មក នោះគ្មានអ្នកណាអាចនឹងធ្វើការបានទេ» (យ៉ូហាន ៩:៤)។
ព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ជាក់ពីភាពឧស្សាហ៍របស់យ៉ូហាន-បាទីស្ទ ត្រង់កន្លែងដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «លោកជាចង្កៀងដែលឆេះ ហើយភ្លឺ» (យ៉ូហាន ៥:៣៥)។
សាវ័ក ប៉ុល គឺជាមនុស្សឧស្សាហ៍។ អ្នកនិពន្ធដែលយើងមិនបានស្គាល់ឈ្មោះម្នាក់បានព្យាយាមរៀបរាប់ពីចិត្ដក្លៀវក្លារបស់សាវ័ក ប៉ុល យ៉ាងសង្ខេបដូចខាងក្រោម៖
សាវ័ក ប៉ុល ជាមនុស្សម្នាក់ដែលមិនខ្វល់ខ្វាយអំពីការរាប់ញាតិ មិនរំពឹង ឬប៉ងប្រាថ្នាចង់បានទ្រព្យនៅលោកីយ៍ មិនព្រួយបារម្ភចំពោះការបាត់បង់ទ្រព្យខាងលោកីយ៍មិនខ្វល់ខ្វាយពីជីវិត ហើយមិនភ័យខ្លាចនឹងសេចក្ដីស្លាប់នោះទេ។ គាត់ជាមនុស្សដែលរាប់ខ្លួនថា មិនមានឋានៈ ប្រទេស ឬក៏លក្ខខណ្ឌតម្រូវណាមួយឡើយ។ គាត់មានគោលគំនិតតែមួយ គឺដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ឯគោលបំណងតែមួយ គឺថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះជាម្ចាស់។ គេហៅគាត់ថាជាមនុស្សល្ងីល្ងើ ហើយគាត់ពេញចិត្តឲ្យគេរាប់ខ្លួនថាជាមនុស្សល្ងីល្ងើសម្រាប់ព្រះគ្រីស្ទ។ ចូរឲ្យលោកីយ៍នេះហៅគាត់ថាជា អ្នកងប់ងុលអ្នកជឿស៊ប់ អ្នកនិយាយប៉ប៉ាច់ប៉ប៉ោច ឬឈ្មោះដែលចំឡែកខុសគេផ្សេងៗទៀតតាមន័យអ្វីដែលគេចង់ហៅគាត់ទៅចុះ។ ប៉ុន្តែ កុំហៅគាត់ថាជាអ្នកត្រាប់តាមលោកីយ៍នេះឡើយ។ ដរាបណាគេហៅគាត់ថាជា អ្នកដោះដូរ ម្ចាស់ផ្ទះ ពលរដ្ឋ អ្នកមានទ្រព្យសម្បតិ្ត អ្នកតាមខាងលោកីយ៍ អ្នកបានរៀនជ្រៅជ្រះ ឬក៏ជាអ្នកដែលចេះយល់ហេតុការណ៍ នោះខុសឆ្គងនឹងលក្ខណៈដ៏ពិតរបស់គាត់ហើយ។
គាត់ត្រូវតែនិយាយឬក៏គាត់ត្រូវតែស្លាប់ ហើយទោះបើគាត់ត្រូវស្លាប់ ក៏គាត់នៅតែនិយាយ។ គាត់មិនមានពេលគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីឈប់សម្រាក ប៉ុន្តែគាត់តែងធ្វើដំណើរយ៉ាងរហ័ស លើដី និងសមុទ្រ លើក្រួសថ្ម និងវាលខ្សាច់ដែលគ្មានផ្លូវទៅមក ដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អ។ គាត់ស្រែកខ្លាំងៗឲ្យអ្នកគ្រប់គ្នាបានឮ ហើយពុះពារទៅមុខដោយមិនរួញរា។ នៅក្នុងគុក គាត់បន្លឺសំឡេងឡើង ហើយនៅពេលដែលកំពុងតែប្រឈមមុខនឹងព្យុះសង្ឃរា ក៏គាត់មិននៅស្ងៀមដែរ។ នៅមុខក្រុមមន្ត្រី និងរាជបល្ល័ង្ក គាត់បានធ្វើទីបន្ទាល់បញ្ជាក់ពីសេចក្ដីពិត។ គ្មានអ្វីដែលអាចនឹងបញ្ឈប់សំឡេងរបស់គាត់ក្រៅពីសេចក្តីស្លាប់ប៉ុណ្ណោះ ហើយទោះបើគាត់ត្រូវស្លាប់មុនពេលដែលកាំបិតមកកាត់ក្បាលគាត់ចេញពីរូបកាយក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែនិយាយ អធិស្ឋាន ធ្វើទីបន្ទាល់ ប្រកាស ទទូចអង្វរ និងតយុទ្ធ ហើយនៅទីបញ្ចប់ គាត់បានជូនពរដល់មនុស្សឃោរឃៅទាំងនោះទៀតផង។
មានអ្នកផ្សេងទៀតដែលជឿលើព្រះជាម្ចាស់បានបង្ហាញពីបំណងប្រាថ្នាដ៏ឆេះឆួលដូចនេះ ដើម្បីឲ្យបានសព្វព្រះហឫទ័យព្រះជាម្ចាស់។ ដូចជាលោក ស៊ី. ធី. ស្ទឹដ (C. T. Studd) បានលើកឡើងថា៖
អ្នកខ្លះចង់រស់ចំណោមសំឡេងស្នូរជួងជាភ្លេងនៃព្រះវិហារ
តែរូបខ្ញុំវិញមានចិត្តហានក្លាបើកហាងសង្គ្រោះជីវ៉ា
កៀកនឹងទ្វារនរក។
តាមពិតទៅ វាគឺជាឯកសារដែលសរសេរដោយអ្នកមិនជឿថាមានព្រះ ដែលបណ្ដាលឲ្យលោក ស៊ី. ធី. ស្ទឹដ (C. T. Studd) តាក់តែងឡើងយ៉ាងអស់ពីចិត្តថ្វាយព្រះគ្រីស្ទ។ ឯកសារនេះមានដូចតទៅ៖
ប្រសិនបើ ខ្ញុំជឿជាក់ថា ចំណេះដឹង និងការធ្វើតាមសាសនានៅក្នុងជីវិតសព្វថ្ងៃនេះ ជះឥទ្ធិពលដល់ជីវិតនៅលោកខាងមុខ ដូចដែលមនុស្សរាប់លាននាក់ជឿ នោះការធ្វើតាមសាសនានឹងក្លាយទៅជាការដែលសំខាន់ជាងគេបំផុតក្នុងជីវិតខ្ញុំ។ ខ្ញុំនឹងបោះបង់ ការកម្សាន្តនៅលោកីយ៍នេះដូចជាសំរាម ការខ្វល់ខ្វាយខាងលោកីយ៍ដូចជាការចំកួត និងគំនិតអារម្មណ៍នៃលោកីយ៍ដូចជាការឥតប្រយោជន៍នេះចោលចេញ។ សាសនានឹងក្លាយជាគំនិតដំបូងគេរាល់ពេលដែលខ្ញុំភ្ញាក់ឡើង ហើយជាគំនិតចុងក្រោយគេបំផុតមុននឹងខ្ញុំលង់លក់ទៅនៅពេលរាត្រី។ ខ្ញុំនឹងពុះពារគ្រប់បែបយ៉ាងសម្រាប់តែប្រយោជន៍សាសនាតែប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំនឹងពិចារណាតែពីអនាគតអស់កល្បជានិច្ចតែប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំនឹងស្ម័គ្រចិត្តទទួលយកជីវិតដែលពោរពេញដោយការរងទុក្ខនៅលោកីយ៍នេះ ប្រយោជន៍ឲ្យព្រលឹងមនុស្សម្នាក់បានទៅកាន់ស្ថានសួគ៌។ លទ្ធផលអាក្រក់នៅលោកីយ៍នេះ មិនអាចបញ្ឈប់សកម្មភាព ឬបិទមាត់ខ្ញុំបានឡើយ។ អំណរ និងទុក្ខព្រួយរបស់លោកីយ៍មិនអាចជ្រៀតចូលមកក្នុងគំនិតខ្ញុំបានឡើយ។ ខ្ញុំនឹងព្យាយាមស្វែងរកតែភាពអស់កល្បជានិច្ច និងព្រលឹងដ៏អមតៈនៅជុំវិញខ្លួនខ្ញុំដែលគេអាចនឹងមានភាពអរសប្បាយ ឬអាចនឹងរងទុក្ខវេទនាអស់កល្បជានិច្ចនាពេលឆាប់ៗនេះ។ ខ្ញុំនឹងចេញទៅផ្សាយពីសាសនាខ្ញុំដល់លោកីយ៍ទាំងមូល ទោះបើត្រូវរដូវ ឬខុសរដូវក្ដី។ ហើយបទគម្ពីរដែលខ្ញុំនឹងផ្សាយនោះគឺ៖ «បើមនុស្សណានឹងបានលោកីយ៍ទាំងមូល តែបាត់ព្រលឹងទៅ នោះតើមានប្រយោជន៍អ្វីដល់អ្នកនោះ?»១
លោក ចន វេស្លី (John Wesley) គឺជាមនុស្សដ៏ឧស្សាហ៍ម្នាក់។ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរឲ្យអ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់អស់ពីចិត្តចំនួនមួយរយនាក់ ហើយមិនខ្លាចអ្វីទាំងអស់ក្រៅតែពីអំពើបាបមកឯខ្ញុំ នោះខ្ញុំនឹងបំផ្លាស់បំប្រែលោកីយ៍នេះ»។
លោក ជីម អេលាត (Jim Elliot) ដែលជាមរណសាក្សីនៅប្រទេស អេក្វាទ័រ (Ecuador) គឺជាចន្លុះបំភ្លឺថ្វាយព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ មានថ្ងៃមួយ ពេលដែលគាត់កំពុងតែសញ្ជឹងគិតពីបទគម្ពីរដែលចែងថា៖ «ទ្រង់យកពួក...អ្នកបំរើទ្រង់ធ្វើជាអណ្ដាតភ្លើង» (ហេព្រើរ ១:៧) នោះគាត់ក៏បានសរសេរការនេះក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុប្រចាំថ្ងៃរបស់គាត់ដូចតទៅ៖
តើខ្ញុំមានភាពឆេះឆួលសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ឬទេ? ព្រះអង្គអើយ សូមទ្រង់ដករនាំងនៃលោកីយ៍នេះដែលរារាំងទូលបង្គំមិនឲ្យមានភាពឆេះឆួលនឹងទ្រង់ចេញផង។ សូមចាក់ប្រេងនៃព្រះវិញ្ញាណទ្រង់តាំងទូលបង្គំឲ្យបានជោគជាំ ដើម្បីឲ្យទូលបង្គំក្លាយជាអណ្តាតភ្លើងដែលងាយនឹងឆេះសម្រាប់ទ្រង់។ ប៉ុន្តែអណ្ដាតភ្លើងឆេះបានតែមួយឆាវ។ ធម្មតា វាឆេះតែមួយរយៈពេលខ្លីប៉ុណ្ណោះ។ ឱ! ព្រលឹងខ្ញុំអើយ តើឯងអាចនឹងអត់ទ្រាំនឹងជីវិតដ៏ខ្លីនេះបានដែរឬយ៉ាងណា? ក្នុងរូបកាយខ្ញុំនេះមានព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះអង្គដ៏គង់នៅផែនដីនេះក្នុងរយៈពេលដ៏ខ្លី ហើយភាពឧស្សាហ៍របស់ទ្រង់ចំពោះតំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើឲ្យទ្រង់ឆេះឆួល។ ឱ! អណ្ដាតភ្លើងព្រះជាម្ចាស់អើយ សូមធ្វើឲ្យទូលបង្គំក្លាយជាប្រេងរបស់ទ្រង់ផង។២
ឃ្លាចុងក្រោយនេះ គឺជាឃ្លាដែលគាត់បានបង្រួមពីឃ្លាកំណាព្យដ៏ឆេះឆួលរបស់លោកស្រី អេមី ខរម៉ាយខល (Amy Carmichael)៖
ចេញពីពាក្យអធិស្ឋាន ខ្ញុំបានទូលសូមទ្រង់
ជ្រកក្រោមបារមីព្រះអង្គ គេចពីព្យុះបោកបក់
សូមកុំមានចិត្តស្ទាក់ស្ទើរពេលឡើងទីខ្ពស់
កុំឲ្យអួតអាងហួស លោះខ្ញុំមានសេរី
ដើម្បីឲ្យខ្ញុំស្មោះស្ម័គ្រដើរតាមទ្រង់។
ឱព្រះជាម្ចាស់អើយ
សូមឲ្យទូលបង្គំក្លាយជាទាហានស្មោះស្ម័គ្រនៃទ្រង់។
ចេញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់បន្ទន់គ្រប់រឿង
ងាយស្រួលនោះឡើងទាំងភាពកម្សោយ
ទោះតាមការនេះព្រលឹងមិនមាំក៏ដោយ
មិនដោយរបៀបនេះឡើយដែលទ្រង់ត្រូវឆ្កាង។
ចេញពីការលាក់ពន្លឺកាល់វ៉ារី
កូនចៀមព្រះដ៏មានបារមី សូមសង្គ្រោះខ្ញុំផង!
សូមក្ដីស្រឡាញ់ជួយដឹកនាំផ្លូវ
ជំនឿដែលត្រូវគ្មានអ្វីអាចផ្ដួលរលំ
សេចក្តីសង្ឃឹមដែលឋិតថេរនៅងំ
ក្ដីប្រាថ្នាប៉ងឆេះឆួលដូចភ្លើងគ្មានផ្សែង។
សូមកុំឲ្យទូលបង្គំធ្លាក់ទៅជាមនុស្សឆោតល្ងង់ឡើយ
ឱ! អណ្ដាតភ្លើងព្រះជាម្ចាស់អើយ
សូមធ្វើឲ្យទូលបង្គំក្លាយជាប្រេងរបស់ទ្រង់ផង។
ភាពអាម៉ាស់របស់ក្រុមជំនុំនៅសតវត្សរ៍ទី២១នេះគឺត្រង់ថា អ្នកបំផ្ទុះគ្រាប់បែកអត្តឃាត និងអ្នកកាន់សាសនាខុសឆ្គងមានភាពឧស្សាហ៍ជាងគ្រីស្ទបរិស័ទទៅទៀត។
នៅឆ្នាំ ១៩០៣ មានបុរសម្នាក់រួមជាមួយនឹងអ្នកដើរតាមគាត់ចំនួនដប់ប្រាំពីរនាក់បានចាប់ផ្តើមវាយប្រហារពិភពលោក។ គាត់ឈ្មោះ វ៉ា្លឌីមៀរ លេនីន (Vladimir Lenin)។ មកដល់ឆ្នាំ ១៩១៨ ក្រុមរបស់គាត់បានកើនឡើងរហូតទៅដល់បួនម៉ឺននាក់ ហើយគាត់បានគ្រប់គ្រងមនុស្សចំនួនហុកសិបលាននាក់នៅប្រទេស រុស្ស៊ី (Russia) ជាមួយនឹងក្រុមនោះ។ បើទោះជាចលនានោះមានការថយចុះនាប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះក៏ដោយ ចលនានោះនៅតែគ្រប់គ្រងមនុស្សជាងមួយភាគប្រាំនៃពិភពលោកទាំងមូល។ ទោះបីជាយើងប្រឆាំងនឹងគោលការណ៍របស់គេក៏ដោយ ក៏ភាពឧស្សាហ៍របស់គេគួរឲ្យសរសើរដែរ។
គ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើននាក់មានអារម្មណ៍ថា លោក ប៊ីលី ហ្គ្រាម (Billy Graham) បានស្ដីបន្ទោសឲ្យខ្លួន នៅពេលដែលគាត់បានអានសំបុត្រដូចខាងក្រោមនេះដែលសរសេរឡើងដោយនិស្សិតមហាវិទ្យាល័យសញ្ជាតិអាមេរិកម្នាក់ដែលបានផ្លាស់ប្ដូរចិត្តគំនិតខ្លួនទៅកាន់លទ្ធិកុម្មុយនីស្ដ ខណៈពេលដែលគាត់នៅក្នុងប្រទេស ម៉ិកស៊ីកូ (Mexico)។ អត្ថន័យក្នុងសំបុត្រនេះវាប្រហាក់ប្រហែលទៅនឹងគំនិតរបស់ភេរវជននាសម័យបច្ចុប្បន្ននេះដែរ។ គោលបំណងនៃសំបុត្រនេះគឺចង់ពន្យល់ដល់គូដណ្ដឹងរបស់គាត់ពីមូលហេតុនៃការដែលគាត់សម្រេចចិត្តផ្ដាច់ពាក្យ៖
យើងដែលជាអ្នកកាន់លទ្ធិកុម្មុយនីស្ដប្រឈមមុខនឹងអត្រាស្លាប់ខ្ពស់។ យើងត្រូវគេបាញ់ប្រហារ ព្យួរក ឃុំឃាំង និយាយបង្កាច់បង្ខូច ចំអកឡកឡឺយ បណ្ដេញឈប់ពីការងារ និងតាមរបៀបគ្រប់យ៉ាងផ្សេងទៀតដែលគេអាចធ្វើទុក្ខបុកម្នេញបានដោយមិនឲ្យយើងមានសេចក្ដីសុខ។ គេបានសម្លាប់ ឬឃុំឃាំងពួកយើងមួយចំនួន។ យើងរស់នៅក្នុងភាពក្រីក្រ។ យើងវេរលុយស្ទើរអស់ពីខ្លួនទៅបក្សកុម្មុយនីស្ត ហើយគ្រាន់តែទុកលុយខ្លះដើម្បីផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការចាំបាច់របស់យើងតែប៉ុណ្ណោះ។ យើងដែលជាអ្នកកាន់លទ្ធិ កុម្មុយនីស្ដមិនមានពេលវេលា ឬលុយសម្រាប់មើលកុន ការប្រគំតន្ត្រី ញុាំអាហារថ្លៃៗ ឬទិញផ្ទះវីឡា និងឡានថ្មីៗនោះទេ។ គេថាយើងជាអ្នកងប់ងុលនឹងលទ្ធិកុម្មុយនីស្តខ្លាំង។ ពិតណាស់ យើងពិតជាអ្នកងប់ងុលមែន។ ជីវិតរបស់យើងគ្រប់គ្រងដោយគោលបំណងដ៏ធំបំផុតមួយគឺ៖ ការតស៊ូដើម្បីឲ្យលទ្ធិកុម្មុយនីស្ដបានរីកសាយពាសពេញពិភពលោក។
លុយមិនអាចទិញគោលលទ្ធិកុម្មុយនីស្តរបស់យើងបានទេ ព្រោះវាមានតម្លៃខ្ពស់បំផុត។ យើងមានបុព្វហេតុជាក់លាក់ចង់ឃើញលទ្ធិនេះរីកចម្រើន ហើយយើងក៏មានគោលបំណងដ៏ច្បាស់លាស់ក្នុងជីវិតដែរ។ យើងស្ម័គ្រចិត្តដាក់រូបកាយដែលមិនស្ថិតស្ថេរនេះទៅក្នុងចលនាដ៏អស្ចារ្យរបស់មនុស្សជាតិ។ ហើយទោះបើជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើងមានការលំបាក ឬក៏រូបកាយយើងទទួលរងការឈឺចាប់តាមរយៈការស្ថិតនៅក្រោមបង្គាប់បក្សកុម្មុយនីស្តក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែតស៊ូ ដោយសារយើងដឹងថា យើងរាល់គ្នាបានរួមចំណែកជាមួយនឹងការដែលថ្មី ពិត ហើយជាប្រយោជន៍ដ៏ល្អបំផុតដល់មនុស្សជាតិ។
ខ្ញុំមានបំណងតែមួយប៉ុណ្ណោះ គឺធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីបំពេញតាមបុព្វហេតុនៃបក្សកុម្មុយនីស្ត។ បុព្វហេតុនៃបក្សកុម្មុយនីស្តគឺជា ជីវិតខ្ញុំ ការងារខ្ញុំ សាសនាខ្ញុំ ចំណង់ចំណូលចិត្តខ្ញុំ សង្សារខ្ញុំ ប្រពន្ធខ្ញុំ ស្រីកំណាន់ខ្ញុំ និងអាហារដែលខ្ញុំញុាំជាប្រចាំថ្ងៃ។ ពេលថ្ងៃខ្ញុំធ្វើការជាប្រយោជន៍ដល់បុព្វហេតុនៃបក្សកុម្មុយនីស្ត ហើយពេលយប់ខ្ញុំគេងស្រមៃអំពីបុព្វហេតុនៃបក្សកុម្មុយនីស្ត។ ពេលដែលពេលវេលាកាន់តែដើរទៅមុខ បុព្វហេតុនៃបក្សកុម្មុយនីស្តកាន់តែជ្រាបចូលក្នុងគំនិតខ្ញុំជ្រៅទៅៗ វាមិនជ្រាបចេញឡើយ។ ហេតុដូច្នេះហើយ ខ្ញុំមិនអាចបន្តមិត្តភាព ស្នេហា ឬក៏ទំនាក់ទំនងដោយគ្មានការពាក់ព័ន្ធជាមួយនឹងបុព្វហេតុនេះដែលជំរុញ និងដឹកនាំជីវិតខ្ញុំបានទៀតទេ។ ខ្ញុំវាយតម្លៃមនុស្ស សៀវភៅ គំនិត និងសកម្មភាពទាំងឡាយដោយផ្អែកទៅតាមអាកប្បកិរិយា និងការដែលគេមានឥទ្ធិពលមកលើបុព្វហេតុនៃបក្សកុម្មុយនីស្ត។ គេបានឃុំឃាំងខ្ញុំនៅក្នុងគុកម្ដងរួចទៅហើយ ដោយសារតែខ្ញុំកាន់តាមលទ្ធិកុម្មុយនីស្ត ហើយប្រសិនបើគេចាំបាច់សម្លាប់ខ្ញុំមែន ខ្ញុំក៏មិនខ្លាចឲ្យក្រុមទាហានពេជ្ឈឃាតបាញ់សម្លាប់ខ្ញុំដែរ។៣
ប្រសិនបើអ្នកកាន់លទ្ធិកុម្មុយនីស្ដធ្វើសម្រាប់បុព្វហេតុរបស់គេអស់ពីចិត្តយ៉ាងនេះ តើគ្រីស្ទបរិស័ទគួរនឹងលះបង់សម្រាប់សេចក្តីស្រឡាញ់ ហើយប្តូរផ្តាច់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់របស់គេយ៉ាងណាដែរ? ប្រាកដណាស់ថា ប្រសិនបើព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវមានតម្លៃ នោះទ្រង់ត្រូវមានតម្លៃលើសអ្វីៗទាំងអស់។ លោក ហ្វាញដ្លេ (Findlay) បានមានប្រសាសន៍ថា «ប្រសិនបើជំនឿរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទស័ក្ដិសមនឹងឲ្យយើងជឿ នោះវាក៏ស័ក្តិសមនឹងឲ្យយើងជឿអស់ពីចិត្តដែរ ទោះបើត្រូវស្លាប់ក៏ដោយ»។
លោក ចេមស៍ ដែននី (James Denney) បានមានប្រសាសន៍ថា «បើព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំផ្លូវដើម្បីសង្គ្រោះលោកីយ៍នេះតាមរយៈព្រះគ្រីស្ទ ព្រមទាំងបានបើកសម្ដែងពីដំណឹងនេះពិតប្រាកដមែន នោះគ្រីស្ទបរិស័ទគ្រប់រូបត្រូវប្រឆាំងគ្រប់ទាំងអ្វីដែលមើលងាយ បដិសេធ ឬបង្វែរសេចក្ដីពិតនេះ»។
ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យនឹងមនុស្សណាដែលអនុញ្ញាតឲ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដឹកនាំចិត្តរបស់ពួកគេទាំងស្រុង។ ពេលលោកីយ៍មើលអ្នកទាំងនោះ ពួកគេគិតថា អ្នកទាំងនោះជាអ្នកស្រវឹងខួប ប៉ុន្តែចំពោះអ្នកដែលស្គាល់អ្នកទាំងនោះច្បាស់ គេនឹងដឹងថា អ្នកទាំងនោះកំពុងរស់នៅដោយការស្រេកឃ្លានយ៉ាងខ្លាំងក្រៃដែលមិនចេះស្កប់នឹងព្រះជាម្ចាស់។
ចូរឲ្យអស់អ្នកដែលចង់ធ្វើជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវទួលស្គាល់ថា ពួកគេត្រូវតែមានភាពឧស្សាហ៍នៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្លួន។ ចូរយើងយកគំរូតាមការពណ៌នាអំពីអ្នកឧស្សាហ៍ដែលគ្រូគង្វាល ចេ. ស៊ី. រែល (J. C. Ryle) បាននិពន្ធ៖
អ្នកឧស្សាហ៍នឹងសាសនា គឺជាអ្នកដែលគិតតែពីរឿងសាសនាមួយប៉ុណ្ណោះ។ បើយើងគ្រាន់តែថា គាត់ជាមនុស្សដែលស្មោះអស់ពីចិត្ត រួសរាយរាក់ទាក់ មិនចេះស៊ីសំណូកសូកប៉ាន់ ជាមនុស្សដែលយកចិត្តទុកដាក់ ផ្ចង់អារម្មណ៍ខ្ពស់ និងមានស្មារតីក្លៀវក្លា នោះមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់នឹងហៅគាត់ជាអ្នកឧស្សាហ៍នៅឡើយទេ។ អ្នកឧស្សាហ៍ផ្ដោតអារម្មណ៍តែលើរឿងមួយ ខ្វល់ខ្វាយតែលើរឿងមួយ រស់នៅដើម្បីតែរឿងមួយ ហើយគាត់នៅក្រាញននៀលជាមួយតែរឿងមួយហ្នឹង ហើយរឿងមួយហ្នឹង គឺធ្វើយ៉ាងណាឲ្យតែបានគាប់ព្រះហឫទ័យព្រះជាម្ចាស់។ គាត់មិនខ្វល់ពីរឿងផ្សេងទៀត ទោះបើគាត់រស់ឬស្លាប់ក្តី ឈឺឬជាក្តី ទោះបើគាត់មានឬក្រក្តី ហើយបើទោះ ជាធ្វើឲ្យគេសប្បាយចិត្ត ឬពិបាកចិត្តក្តី មិនថាគេគិតថាគាត់ឆ្លាតឬល្ងង់ក្តី មិនថាគេស្តីបន្ទោស ឬស្ងើចសរសើរគាត់ក្តី ហើយបើទោះជាគេលើកមុខ ឬបំបាក់មុខក្តី ក៏គាត់មិនខ្វល់ពីការទាំងអស់នោះដែរ ព្រោះគាត់ខ្វល់តែពីការផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ទ្រង់តែមួយប៉ុណ្ណោះ។
ទោះបីជាគាត់ត្រូវលះបង់ជីវិត ក៏គាត់មិនខ្វល់ដែរ ព្រោះគាត់ពេញចិត្តពេញថ្លើមនឹងព្រះជាម្ចាស់។ គាត់មានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនគាត់ប្រៀបបានដូចជាចង្កៀងដែលទុកសម្រាប់ដុតអញ្ចឹងដែរ ហើយបើគាត់ត្រូវឆេះអស់ នោះក៏មិនចម្លែកអ្វីដល់គាត់ដែរ ពីព្រោះគាត់ធ្វើអ្វីតាមតែការកំណត់របស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ។ បុគ្គលប្រភេទនេះប្រាកដជានឹងរកឃើញវិធី ដើម្បីឲ្យភាពឧស្សាហ៍របស់គាត់ចេញជាសកម្មភាពជាមិនខាន។ បើគាត់មិនអាចអធិប្បាយ មិនអាចធ្វើការ ឬក៏មិនអាចថ្វាយតង្វាយ នោះគាត់នឹងអង្គុយយំ ដកដង្ហើមធំ ហើយអធិស្ឋានជាមិនខាន។ មែនហើយ ទោះបើគាត់ក្រីក្រ ឬឈឺធ្ងន់ធ្ងរក្ដី ក៏គាត់នឹងធ្វើឲ្យសេចក្តីអាក្រក់ជាប់គាំង ដោយសារការអធិស្ឋានដ៏ខ្លាំងក្លារបស់គាត់។ ប្រសិនបើគាត់មិនអាចចូលរួមតយុទ្ធនៅក្នុងជ្រលងភ្នំជាមួយលោក យ៉ូស្វេ ទេ នោះគាត់នឹងធ្វើការដូចលោក ម៉ូសេ លោក អើរ៉ុន និង លោក ហ៊ើរ នៅលើកំពូលភ្នំ (និក្ខមនំ ១៧:៩-១៣)។ ប្រសិនបើគាត់មិនអាចបន្តធ្វើព័ន្ធកិច្ច នោះគាត់នឹងអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់រហូតទាល់តែទ្រង់ចាត់នរណាម្នាក់ផ្សេងទៀតមកធ្វើជាជំនួយរបស់គាត់ ដើម្បីបំពេញព័ន្ធកិច្ចនោះ។ នេះហើយគឺជាអ្វីដែលខ្ញុំចង់បញ្ជាក់ជូនពីអត្ថន័យនៃពាក្យ «ឧស្សាហ៍» ក្នុងជីវិតជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។៤