សិស្ស
ដ៏ពិតរបស់
ព្រះយេស៊ូវ
ជំពូកទី៣
ឧបសគ្គនៃភាពជាសិស្ស
អស់អ្នកណាដែលចាប់ផ្តើមដើរតាមព្រះគ្រីស្ទនឹងដឹងច្បាស់ថា ពួកគេនឹងឃើញផ្លូវគេចចេញពីការដើរតាមទ្រង់ជាច្រើន។ ពួកគេនឹងមានឱកាសដើរចេញពីព្រះគ្រីស្ទជាច្រើនដង។ ហើយមានឮសំឡេងផ្សេងទៀតប្រាប់ពួកគេថា «យើងចង់ជួយដកលក្ខខណ្ឌខ្លះៗនៃឈើឆ្កាងចេញ»។ មានទេវតាដប់ពីរកងឈរត្រៀមខ្លួនជាស្រេចចាំរំដោះពួកគេចេញពីការលះកាត់ចិត្តចេញពីខ្លួនឯង និងការពលីជីវិត។
ផ្លូវគេចចេញនេះបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ចេញពីរឿងមនុស្សបីនាក់ដែលប៉ងធ្វើជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវ តែពួកគេបានអនុញ្ញាតឲ្យសំឡេងដទៃមានអាទិភាពជាងការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះគ្រីស្ទវិញ។ កាលកំពុងតែទៅតាមផ្លូវ នោះមានម្នាក់ទូលទ្រង់ថា ព្រះអម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំនឹងតាមទ្រង់ ទោះបើទ្រង់យាងទៅក្នុងទីណាក៏ដោយ ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលតបថា កញ្ជ្រោងមានរូងវា ហើយសត្វហើរលើអាកាសក៏មានសំបុកដែរ តែកូនមនុស្សគ្មានកន្លែងណានឹងកើយក្បាលទេ ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលទៅម្នាក់ទៀតថា ចូរមកតាមខ្ញុំ អ្នកនោះទូលឆ្លើយថា ព្រះអម្ចាស់អើយ សូមទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យទូលបង្គំទៅកប់ខ្មោចឪពុកទូលបង្គំសិន តែទ្រង់មានព្រះបន្ទូលទៅអ្នកនោះថា ទុកឲ្យពួកមនុស្សស្លាប់កប់ខ្មោចពួកគេចុះ ឯអ្នក ចូរទៅផ្សាយដំណឹងពីនគរព្រះវិញ មានម្នាក់ទៀតទូលថា ព្រះអម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំនឹងតាមទ្រង់ទៅដែរ តែសូមអនុញ្ញាតឲ្យទូលបង្គំទៅលាពួកផ្ទះទូលបង្គំសិន ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលទៅអ្នកនោះថា អ្នកណាដែលដាក់ដៃកាន់នង្គ័ល ហើយងាកបែរទៅមើលក្រោយ អ្នកនោះមិនគួរនឹងនគរព្រះទេ (លូកា ៩:៥៧-៦២)។
មានបុរសបីនាក់បានមកជួបព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដោយផ្ទាល់ តែអ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរលូកាមិនបានប្រាប់ឈ្មោះពួកគេទេ។ ពួកគេមានគំនាបសង្កត់នៅក្នុងចិត្តក្នុងការដើរតាមទ្រង់។ ប៉ុន្តែពួកគេបានអនុញ្ញាតឲ្យរឿងផ្សេងទៀតចូលមកជ្រៀតជ្រែកព្រលឹងរបស់ខ្លួន និងការថ្វាយខ្លួនទាំងស្រុងចំពោះទ្រង់។
បុរសផ្លេកបន្ទោរ
បុរសដំបូង យើងអាចឲ្យឈ្មោះថាបុរសផ្លេកបន្ទោរ។ គាត់ស្ម័គ្រចិត្តយ៉ាងអន្ទះអន្ទែងក្នុងការដើរតាមព្រះអម្ចាស់ទៅគ្រប់ទីកន្លែង។ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា «ព្រះអម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំនឹងតាមទ្រង់ ទោះបើទ្រង់យាងទៅក្នុងទីណាក៏ដោយ»។ មើលទៅដូចជាគ្មានតម្លៃអ្វីដែលថ្លៃពេកសម្រាប់គាត់នោះសោះ ហើយគ្មានឈើឆ្កាងណាដែលធ្ងន់ពេកនោះទេ ហើយក៏គ្មានផ្លូវណាដែលរលាក់ពេកនោះដែរ។
ចម្លើយរបស់ព្រះសង្គ្រោះ ពីដំបូងហាក់បីដូចជាមិនមានភាពស៊ីគ្នាជាមួយនឹងការស្ម័គ្រចិត្តរបស់បុរសផ្លេកបន្ទោរសោះ។ ព្រះ យេស៊ូវមានបន្ទូលថា៖ «កញ្ជ្រោងមានរូងវា ហើយសត្វហើរលើអាកាសក៏មានសំបុកដែរ តែកូនមនុស្សគ្មានកន្លែងណានឹងកើយក្បាលទេ»។ តាមពិតទៅ ចម្លើយរបស់ព្រះអម្ចាស់នៅត្រង់នេះមានភាពស័ក្ដិសមណាស់។ ទ្រង់ហាក់បីដូចជាមានបន្ទូលថា៖ «លោកបានអះអាងថានឹងតាមខ្ញុំទៅគ្រប់ទីកន្លែង ប៉ុន្តែតើលោកហា៊នលះបង់សម្ភារៈកម្សាន្តចិត្តក្នុងជីវិតរបស់លោកដែរឬទេ? សត្វកញ្ជ្រោងរស់នៅលោកីយ៍នេះស្រួលជាងខ្ញុំទៅទៀត។ ហើយសត្វស្លាបមានសម្បុកផ្ទាល់ខ្លួនរបស់វា ប៉ុន្តែឯខ្ញុំវិញ ជាអ្នកត្រាច់ចរក្នុងលោកីយ៍ដែលខ្ញុំបានបង្កើតនេះ ខ្ញុំគ្មានទីលំនៅពិតប្រាកដឡើយ។ តើលោកតាំងចិត្តនឹងលះបង់ផ្ទះសំបែងដ៏សុខសាន្ត ដើម្បីតាមខ្ញុំមែនអេ៎? តើលោកតាំងចិត្តចាកចោលភាពស្រណុកសុខស្រួលនៃជីវិតលោក ដើម្បីបម្រើខ្ញុំអស់ពីចិត្តមែនឬ?»។
មើលទៅ ទំនងជាគាត់នោះមិនបានតាំងចិត្តសោះ ពីព្រោះយើងមិនបានឮអ្វីផ្សេងទៀតអំពីគាត់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរទេ។ គាត់ស្រឡាញ់ភាពស្រណុកសុខស្រួលនៅលោកីយ៍នេះជាជាងការប្ដេជ្ញាចិត្តដើរតាមព្រះគ្រីស្ទទៅទៀត។
បុរសមើកៗ
បុរសទីពីរ យើងអាចឲ្យឈ្មោះថាបុរសមើកៗ។ គាត់មិនបានស្ម័គ្រចិត្តដូចបុរសទីមួយទេ ក៏ប៉ុន្តែព្រះសង្គ្រោះបានហៅគាត់ឲ្យតាមទ្រង់វិញ។ ចម្លើយរបស់គាត់មិនបានប្រកែកទាំងស្រុងនោះទេ។ នេះមិនមែនមានន័យថា គាត់មិនចាប់អារម្មណ៍នឹងដើរតាមព្រះអម្ចាស់ទាល់តែសោះនោះទេ ក៏ប៉ុន្តែមានការមួយដែលគាត់ចង់ធ្វើជាមុនសិន។ ហើយការនោះគឺជាអំពើបាបដ៏ធំរបស់គាត់។ គាត់បានឲ្យអាទិភាពលើការអះអាងរបស់គាត់ខ្ពស់ជាងការអះអាងរបស់ព្រះគ្រីស្ទទៅទៀត។ សូមកត់សម្គាល់ចម្លើយរបស់គាត់៖ «ព្រះអម្ចាស់អើយ សូមទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យទូលបង្គំទៅកប់ខ្មោចឪពុកទូលបង្គំសិន»។ ការដែលកូនត្រូវគោរពឪពុកម្ដាយ គឺជាការស័ក្ដិសមណាស់។ ប្រសិនបើឪពុករបស់គ្រីស្ទបរិស័ទម្នាក់បានបាត់បង់ជីវិត នោះការរៀបចំបញ្ចុះសពឪពុកឲ្យបានត្រឹមត្រូវតាមរបៀបគ្រីស្ទបរិស័ទ មិនមែនជារឿងដែលខុសទេ។ ប៉ុន្តែការដែលគួរសមដ៏ពេញមុខពេញមាត់ក្នុងជីវិតនោះនឹងក្លាយទៅជាអំពើបាបយ៉ាងជាក់ស្ដែង នៅពេលដែលការទាំងនោះដណ្ដើមយកអាទិភាពចម្បងនៃបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ។ ភាពលោភលន់ដ៏ពិតរបស់បុរសម្នាក់នេះ ក៏បានបង្ហាញចេញតាមរយៈសំណូមពរដ៏ត្រង់ៗរបស់គាត់ដូចនេះថា៖ «ព្រះអម្ចាស់អើយ...ទូលបង្គំ...សិន»។ ពាក្យពេចន៍ផ្សេងទៀតដែលគាត់បាននិយាយ គ្រាន់តែជាពាក្យដើម្បីបិទបាំងនូវបំណងប្រាថ្នាដែលទុកខ្លួនឯងសំខាន់ជាងអ្វីៗផ្សេងទៀត។
វាហាក់បីដូចជាគាត់មិនដឹងខ្លួនសោះពេលគាត់ថា «ព្រះអម្ចាស់អើយ... ទូលបង្គំ...សិន»។ ពាក្យដូចនេះជាពាក្យផ្ដេសផ្ដាសខុសនឹងសីលធម៌ ហើយមិនអាចទៅរួចនោះទេ។ ប្រសិនបើព្រះគ្រីស្ទពិតជាព្រះអម្ចាស់មែន នោះទ្រង់ត្រូវមានអាទិភាពចម្បងក្នុងជីវិតយើង។ ប្រសិនបើសព្វនាមបុរិសៈ «ខ្ញុំ» នៅលើរាជបល្ល័ង្ក នោះមានន័យថា យើងលែងឲ្យព្រះគ្រីស្ទកាន់កាប់អំណាចលើយើងទៀតហើយ។
បុរសមើកៗ មានការងារដែលគាត់ត្រូវធ្វើ ហើយទុកអាទិភាពការងារនេះជាចម្បង។ ដូច្នេះ វាស័ក្ដិសមណាស់ដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅកាន់គាត់ថា៖ «ទុកឲ្យពួកមនុស្សស្លាប់កប់ខ្មោចពួកគេចុះ ឯអ្នក ចូរទៅផ្សាយដំណឹងពីនគរព្រះវិញ» យើងអាចពន្យល់ពាក្យរបស់ទ្រង់ដូចនេះថា៖ «មានការខ្លះ មនុស្សដែលស្លាប់ខាងឯវិញ្ញាណក៏អាចធ្វើបានដូចអ្នកជឿផងដែរ។ ប៉ុន្តែមានការខ្លះទៀត មានតែអ្នកជឿទេដែលអាចធ្វើបាន។ ត្រូវដឹងថា លោកមិនចាំបាច់ចំណាយជីវិតរបស់ខ្លួន ដើម្បីធ្វើការដែលអ្នកមិនជឿអាចធ្វើបាននោះទេ។ ចូរទុកឲ្យមនុស្សដែលស្លាប់ខាងឯវិញ្ញាណកប់សពខាងឯសាច់ឈាមគេទៅចុះ។ ប៉ុន្តែចំពោះលោកផ្ទាល់ ចូរធ្វើជាអ្នកផ្ដល់ប្រយោជន៍សម្រាប់ខ្ញុំវិញ។ ចូរយកបុព្វហេតុរបស់ខ្ញុំទុកជាគោលបំណងចម្បងរបស់លោកចុះ ដើម្បីឲ្យនគរខ្ញុំបានរីកចម្រើនឡើងនៅលើផែនដីនេះ»។
មើលទៅ ការដើរតាមព្រះយេស៊ូវហាក់បីដូចជាថ្លៃហួសហេតុពេកសម្រាប់បុរសមើកៗ។ តាំងពីពេលនោះមក គាត់បានបាត់មុខពីឆាកនៃប្រវត្តិសាស្ត្រសូន្យឈឹង។
ប្រសិនបើបុរសទីមួយជាឧទាហរណ៍ដែលបង្ហាញថា សម្ភារៈកម្សាន្តចិត្តជាឧបសគ្គក្នុងការធ្វើជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវ នោះយើងក៏អាចនិយាយដែរថា បុរសទីពីរបានឲ្យអាទិភាពខ្ពស់ទៅលើការងារជាងការធ្វើជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។
បើលោកអ្នកមានការងារធ្វើ នោះមិនមែនជាការខុសឆ្គងទេ ព្រោះព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់គឺចង់ឲ្យយើងធ្វើការ ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការរបស់ខ្លួននិងគ្រួសារ។ ប៉ុន្តែ ជីវិតនៃភាពជាសិស្សដ៏ពិតទាមទារការស្វែងរកនគររបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងសេចក្ដីសុចរិតរបស់ទ្រង់ជាអាទិភាពចម្បងបំផុត។ ហើយជីវិតនៃភាពជាសិស្សក៏ទាមទារឲ្យអ្នកជឿកុំចំណាយជីវិតរបស់ខ្លួនក្នុងការធ្វើអ្វីដែលអ្នកមិនជឿអាចធ្វើបានដូចគ្នា ឬក៏ល្អជាងទៅទៀតនោះឡើយ។ ដូចគ្នានេះដែរ មូលហេតុនៃការធ្វើការងារគឺគ្រាន់តែដើម្បីផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការនាពេលបច្ចុប្បន្នប៉ុណ្ណោះ។ ឯការងារដ៏ចម្បងបំផុតរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទគឺការផ្សាយពីនគររបស់ព្រះជាម្ចាស់។
បុរសគិតងាយ
បុរសទីបី យើងអាចឲ្យឈ្មោះថាបុរសគិតងាយ។ គាត់ស្រដៀងនឹងបុរសទីមួយដែរ ដោយសារគាត់បានស្ម័គ្រចិត្តដើរតាមព្រះអម្ចាស់។ ប៉ុន្តែគាត់ក៏ដូចជាបុរសទីពីរដែរ ដោយសារគាត់ប្រើពាក្យមិនគួរសមដូចគ្នា៖ «ព្រះអម្ចាស់អើយ...ទូលបង្គំ...សិន»។ គាត់ទូលថា «ព្រះអម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំនឹងតាមទ្រង់ទៅដែរតែសូមអនុញ្ញាតឲ្យទូលបង្គំទៅលាពួកផ្ទះទូលបង្គំសិន»។
ជាថ្មីម្តងទៀត យើងត្រូវតែទទួលស្គាល់ថា បើគ្រាន់តែស្តាប់សំណើដែលគាត់លើកឡើង វាដូចជាគ្មានអ្វីខុសនោះទេ។ វាក៏មិនមែនប្រឆាំងនឹងក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះដែរ ក្នុងការដែលយើងបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ជាមួយនឹងសាច់ញាតិ ឬក៏តាមក្រមសីលធម៌នៅពេលដែលយើងលាពួកគេ។ តើចំណុចណាដែលបណ្ដាលឲ្យបុរសម្នាក់នេះមិនបានជោគជ័យលើការសាកល្បងនេះ? វាស្ថិតនៅត្រង់ចំណុចដែលគាត់បានបណ្ដោយឲ្យទំនាក់ទំនងរបស់គាត់ជាមួយគ្រួសារចូលមកជំនួសព្រះគ្រីស្ទ។
ដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលដោយយោគយល់ត្រង់ៗថា៖ «អ្នកណាដែលដាក់ដៃកាន់នង្គ័លហើយងាកបែរទៅមើលក្រោយអ្នកនោះមិនគួរនឹងនគរព្រះទេ» ត្រង់នេះទ្រង់ចង់មានន័យថា៖ «សិស្សរបស់ខ្ញុំមិនគួរគិតតែពីខ្លួនឯង ហើយមិនចេះសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯង។ ខ្ញុំចង់បានសិស្សដែលមានឆន្ទៈលះបង់ចំណង់ផ្ទាល់ខ្លួន ហើយមិនបែកអារម្មណ៍ដោយសារសាច់ញាតិដែលមានមនោសញ្ចេតនានឹងគ្នា។ ហើយខ្ញុំចង់បានសិស្សដែលទុកខ្ញុំខ្ពស់ជាងគេបំផុតក្នុងជីវិត»។
យើងសន្និដ្ឋានថា បុរសគិតងាយបានចាកចោលព្រះយេស៊ូវ ហើយបានដើរចេញទៅដោយមុខស្រងូតស្រងាត់។ សេចក្ដីប្រាថ្នាក្នុងការក្លាយជាសិស្សដ៏លើសលប់របស់គាត់បានបែកខ្ចាយ ដោយសារចំណងនៅក្នុងគ្រួសារគាត់ ប្រៀបបាននឹងកែវបោកផ្ទប់នឹងផ្ទាំងសិលាយ៉ាងដូច្នោះដែរ។ យើងមិនដឹងច្បាស់ថាយ៉ាងណានោះទេ ប្រហែលជាគាត់មានម្ដាយដែលកំពុងយំខ្សឹកខ្សួលថា «កូនអើយ! កូននឹងធ្វើឲ្យម្ដាយគ្រាំគ្រាចិត្តស្លាប់បើកូនចាកចោលម្ដាយ ហើយទៅបម្រើបេសកកម្មរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅប្រទេសផ្សេងទៀតនោះ»។ អ្វីដែលយើងដឹងគឺត្រង់ថា ព្រះជាម្ចាស់មានសមានចិត្តក្នុងការមិនឲ្យយើងស្គាល់ឈ្មោះរបស់បុរសដ៏ទន់ខ្សោយខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណម្នាក់នេះ។ គាត់បានបាត់ឱកាសដ៏ធំក្រៃលែងក្នុងជីវិតដោយសារតែការបែរចេញពីព្រះយេស៊ូវ ហើយគាត់សមនឹងទទួលងារចុងក្រោយថា «មិនគួរនឹងនគរព្រះទេ»។
ការសង្ខេប
រឿងទាំងនេះបង្ហាញពីឧបសគ្គដ៏ចម្បងបីយ៉ាងដែលរារាំងបុគ្គលម្នាក់មិនឲ្យធ្វើជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ តាមរយៈបុរសទាំងបីនាក់នេះ យើងឃើញថា ពួកគាត់មិនមានឆន្ទៈមុតមាំក្នុងការដើរតាមព្រះយេស៊ូវទេ។
បុរសផ្លេកបន្ទោរ — ស្រឡាញ់ភាពស្រណុកសុខស្រួលខាង
ឯលោកីយ៍។
បុរសមើកៗ — ឲ្យអាទិភាពចម្បងទៅលើការងារ។
បុរសគិតងាយ — ឲ្យអាទិភាពចម្បងទៅលើទំនាក់ទំនង ជាមួយគ្រួសារ។
ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវនៅតែត្រាស់ហៅបុរស និងស្ត្រីសព្វថ្ងៃនេះ ឲ្យតាមទ្រង់យ៉ាងអង់អាចក្លាហាន ហើយហ៊ានលះបង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដូចដែលទ្រង់ធ្លាប់បានត្រាស់ហៅជាយូរមកហើយដែរ។ ផ្លូវគេចចេញនៅតែមានដដែល ហើយតែងតែបន្លឺសំឡេងឡើងថា «ចូរជួយខ្លួនឯងទៅ! ហើយគេចចេញពីផ្លូវរបស់ព្រះយេស៊ូវទៅ!» មានមនុស្សតិចណាស់ដែលមានឆន្ទៈឆ្លើយតបទៅនឹងការត្រាស់ហៅរបស់ទ្រង់ដូចទៅនឹងកំណាព្យខាងក្រោមនេះ៖
ព្រះយេស៊ូវអើយ ខ្ញុំបានលីឈើឆ្កាងរួចហើយ
មិននៅកន្តើយ លះបង់តាមទ្រង់លុះមរណា
ទោះបីអាក្រាត ក្រកី គួរស្អប់ រស់ឯកា
អ្វីខ្ញុំត្រូវការ គឺទ្រង់ចាប់ពីពេលនេះទៅ។
សូមទ្រង់កំចាត់ មហិច្ឆតានៃទូលបង្គំ
អ្វីដែលខ្ញុំខំ ប៉ងប្រាថ្នាសង្ឃឹមនិងស្គាល់
ទោះបីខ្ញុំមាន ទ្រព្យធនហូរហៀរមិនចេះទ័ល
សូមឲ្យខ្ញុំស្គាល់ ព្រះអង្គដែលជាម្ចាស់សួគ៌ា។
សូមឲ្យលោកាចាកចោលទៅណាពីទូលបង្គំ
ដូចគេចោលទ្រង់ព្រះសង្គ្រោះ
ដួងចិត្តរូបកាយបញ្ឆោតមិនលោះ
ទ្រង់មិនមានពុតសោះ ដូចគេឯងឡើយ។
សូមទ្រង់បែរមកញញឹមរកទូលបង្គំ
ព្រះមានក្ដីស្រឡាញ់ ចេស្ដា និងប្រាជ្ញា។
ទោះមារសត្រូវមិត្រភក្ដិនោះនៅស្អប់ទូលបង្គំ
សូមបង្ហាញព្រះភក្ត្រព្រះអង្គឲ្យភ្លឺចាំងចែង។
— លោក អេឆ. អេហ្វ. ឡែថ៍
(H. F. Lyte )