សិស្ស
ដ៏ពិតរបស់
ព្រះយេស៊ូវ
ជំពូកទី១២
ស្រមោលនៃការស្លាប់ដោយសារជំនឿ
នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ពិតជាបានប្ដេជ្ញាចិត្តដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ពេលនោះការស្លាប់ ឬរស់មិនសំខាន់ចំពោះគាត់ឡើយ។ អ្វីដែលសំខាន់នោះគឺឲ្យតែគាត់បានថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអម្ចាស់ នោះគ្រប់គ្រាន់ហើយ។
ពេលដែលលោកអ្នកអានសៀវភៅ The Triumph of John and Betty Stam១ នោះលោកអ្នកនឹងឃើញឃ្លាមួយដែលសៀវភៅនោះបានលើកឡើងម្ដងហើយម្ដងទៀតថា «...គឺឲ្យតែខ្ញុំបានដំកើងព្រះគ្រីស្ទក្នុងរូបកាយខ្ញុំវិញ...ទោះរស់ឬស្លាប់ក្តី» (ភីលីព ១:២០)។
នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុរបស់លោក ជីម អេលាត (Jim Elliot) ក៏មានសម្រង់សម្ដីដូចទៅនឹងខនេះដែរ។ នៅពេលដែលលោកនៅជានិស្សិតនៅសាកលវិទ្យាល័យ វីតថឹន (Wheaton College) លោកបានសរសេររៀបរាប់ថា «ខ្ញុំបានត្រៀមខ្លួនស្លាប់សម្រាប់ជនជាតិ អ័ងខឹស (Aucas) រួចទៅហើយ»។ មានពេលមួយគាត់បានសរសេរទៀតថា៖
ឱ! ព្រះវរបិតា សូមដកយកជីវិតទូលបង្គំ និងឈាមរបស់ទូលបង្គំ ប្រសិនបើទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ ហើយសូមឲ្យភ្លើងរបស់ទ្រង់ទទួលយកឈាមនោះទៅដុតផង។ ទូលបង្គំនឹងមិនទុកឈាមនោះទេ ព្រោះវាមិនមែនជារបស់ទូលបង្គំដែលត្រូវឲ្យទូលបង្គំរក្សាទុកនោះឡើយ។ សូមទ្រង់ដកចុះ ឱព្រះដ៏ជាម្ចាស់អើយ សូមទ្រង់យកទាំងអស់ចុះ! សូមទ្រង់បង្ហូរជីវិតទូលបង្គំឲ្យទៅជាតង្វាយដ៏វិសុទ្ធសម្រាប់លោកីយ៍ទាំងមូល ព្រោះឈាមដែលមានតម្លៃជាឈាមដែលហូរនៅមុខអាសនារបស់ទ្រង់តែប៉ុណ្ណោះ។២
វាហាក់ដូចជាបង្ហាញឲ្យឃើញថា វីរបុរសនិងវីរនារីរបស់ព្រះជាម្ចាស់ភាគច្រើនបានរាប់ជីវិតរបស់ខ្លួនថាគ្មានតម្លៃទៀត ពេលដែលពួកគេកាន់តែស្គាល់ទ្រង់ ដូចគ្នានឹងគំរូខាងលើផងដែរ។ ពួកគេទទួលស្គាល់ថា «បើគ្រាប់ស្រូវដែលធ្លាក់ចុះទៅដីមិនងាប់ទេ នោះក៏នៅតែ១ដដែល តែបើងាប់វិញ នោះក៏បង្កើតផលជាច្រើនឡើង» (យ៉ូហាន ១២:២៤)។ ពួកគេបានដាក់ចិត្តដាក់កាយធ្វើជាគ្រាប់ស្រូវដែលងាប់ ហើយបង្កើតផលជាច្រើន។
នេះហើយជាអាកប្បកិរិយាដែលព្រះសង្គ្រោះបានបង្រៀនសិស្សរបស់ទ្រង់ «ដ្បិតអ្នកណាដែលចង់ឲ្យរួចជីវិត នោះនឹងបាត់ជីវិតទៅ តែអ្នកណាដែលបាត់ជីវិត ដោយព្រោះខ្ញុំ នោះនឹងបានជីវិតវិញ» (លូកា ៩:២៤)។
នៅពេលដែលយើងកាន់តែគិត យើងកាន់តែយល់ឃើញថា បទគម្ពីរនេះពិតជាត្រឹមត្រូវមែន។
ដំបូង យើងត្រូវដឹងថា ជីវិតរបស់យើងនេះមិនមែនជាកម្មសិទ្ធិរបស់យើងឡើយ។ វាជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះយេស៊ូវដែលបានទិញយើងដោយព្រះលោហិតដ៏ថ្លៃវិសេសរបស់ទ្រង់។ តើយើងរាល់គ្នាស័ក្តិសមនឹងរក្សាជីវិតដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬ? លោក ស៊ី. ធី. ស្ទឹដ (C. T. Studd) បានឆ្លើយសំណួរនេះសម្រាប់ខ្លួនគាត់ នៅពេលដែលគាត់សរសេររៀបរាប់ពី ការនេះនៅសាកលវិទ្យាល័យ ខេមប្រ៊ីឆ (Cambridge University) ក្នុងប្រទេសអង់គ្លេសនៅឆ្នាំ១៨៨៣៖
ខ្ញុំបានដឹងហើយថា ព្រះយេស៊ូវសុគតសម្រាប់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដែលយល់យ៉ាងច្បាស់ថា បើទ្រង់ពិតជាសុគតសម្រាប់ខ្ញុំមែន នោះមានន័យថាខ្ញុំមិនមែនជាកម្មសិទ្ធិរបស់ខ្លួនទៀតទេ។ ការប្រោសលោះមានន័យថា ការទិញយកមកវិញ។ ហេតុដូច្នេះហើយ បើខ្ញុំជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះមានន័យថា ខ្ញុំត្រូវថ្វាយគ្រប់អ្វីៗទាំងអស់ទៅទ្រង់ តែបើខ្ញុំព្យាយាមទុកអ្វីដែលមិនមែនជាកម្មសិទ្ធិរបស់ខ្ញុំ នោះមានន័យថា ខ្ញុំគឺជាចោរ។ នៅពេលដែលខ្ញុំបានយល់យ៉ាងច្បាស់ថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទពិតជាបានសុគតជំនួសខ្ញុំ នោះគ្មានអ្វីដែលខ្ញុំពិបាកនឹងលះបង់សម្រាប់ទ្រង់ទៀតសោះឡើយ។
បន្ទាប់មក យើងរាល់គ្នានឹងត្រូវស្លាប់ លុះត្រាតែព្រះអម្ចាស់យាងមកវិញ ទាល់ពេលយើងនៅមានជីវិតនៅឡើយ។ តើការដែលយើងស៊ូស្លាប់ ដើម្បីបម្រើព្រះជាម្ចាស់ មិនមែនជាការល្អជាងការដែលយើងគ្រាន់តែស្លាប់ហើយមានឈ្មោះក្នុងបញ្ជីមរណភាពទេឬអី? តើសម្រង់សម្ដីរបស់លោក ជីម អេលាត (Jim Elliot) ដែលគាត់លើកឡើងថា «បុគ្គលម្នាក់ដែលឲ្យនូវអ្វីដែលគាត់មិនអាចរក្សាទុកបាន ដើម្បីឈោងចាប់យកនូវអ្វីដែលគាត់នឹងមិនអាចបាត់បង់បាន បុគ្គលនោះមិនមែនជាមនុស្សល្ងីល្ងើ» មិនត្រឹមត្រូវទេឬអី?
ចំណុចទីបី បើព្រះយេស៊ូវពិតជាបានសុគតជំនួសយើងមែន ដូច្នេះការដែលយើងស៊ូស្លាប់ថ្វាយទ្រង់វិញ នោះជាការស័ក្តិសមណាស់។ បើអ្នកបម្រើមិនមានសិទ្ធិលើសចៅហ្វាយរបស់ខ្លួន ចុះតើយើងមានសិទ្ធិអ្វីឲ្យយើងចូលទៅស្ថានសួគ៌ដោយគ្មានទុក្ខលំបាកដូចដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានប្រឈមមុខនោះ? បន្ទាប់ពីលោក ស៊ី. ធី. ស្ទឹដ (C. T. Studd) បានពិចារណាលើទស្សនៈខាងលើនេះ រួចមកគាត់ក៏បានមានប្រសាសន៍ថា «ប្រសិនបើព្រះយេស៊ូវដ៏ជាព្រះពិតបានសុគតជំនួសខ្ញុំមែន នោះគ្មានការលះបង់ណាមួយដែលធំហួសពេកសម្រាប់ខ្ញុំ ដើម្បីធ្វើថ្វាយទ្រង់វិញនោះឡើយ»។
ចំណុចបញ្ចប់ ការដែលយើងឱបក្រសោបជីវិតខ្លួនឯង ស្របពេលដែលយើងអាចប្រើជីវិតនោះ ដើម្បីនាំព្រះពរដ៏អស់កល្បជានិច្ចទៅកាន់មនុស្សក្នុងលោកីយ៍នេះ នោះគឺជាបទឧក្រិដ្ឋមួយ។ មនុស្សភាគច្រើនបានចំណាយពេលពេញមួយជីវិតរបស់ខ្លួន ដើម្បីស្រាវជ្រាវរកឱសថដែលគ្រាន់តែជាចំណង់របស់ពួកគេ។ អ្នកផ្សេងទៀតហ៊ានស្លាប់ ដើម្បីជួយសង្គ្រោះអ្នកដែលខ្លួនស្រឡាញ់ចេញពីអគារដែលកំពុងឆាបឆេះ។ ហើយមានអ្នកខ្លះទៀតបានពលីជីវិតក្នុងសឹកសង្គ្រាម ដើម្បីជួយសង្គ្រោះមាតុភូមិរបស់ខ្លួនឲ្យរួចពីកណ្ដាប់ដៃខ្មាំងសត្រូវ។ ចុះចំពោះព្រលឹងរបស់មនុស្សវិញ តើវាមានតម្លៃប៉ុណ្ណាសម្រាប់យើង? តើយើងហាននិយាយដូចលោក អេហ្វ. ដាប់ប៊លយូ. អេឆ. មៃយុ័រស៍ (F. W. H. Myers) ថា៖
ខ្ញុំដូចជាមើលឃើញព្រលឹងរបស់មនុស្ស
ដែលសមនឹងយកឈ្នះតែជាប់ឃុំ
ទោះជាទាសករ ក៏អាចសមធ្វើជាស្ដេចធំ
ចែកចាយនូវក្តីសង្ឃឹមតែមួយគត់ដែលគ្មានខ្លឹមសារ។
គួរឲ្យអាណិតណាស់ដោយសារគេស្កប់ជាក់ច្បាស់នឹងការសម្ដែង
ភ្លាមនោះមានសេចក្តីប្រាថ្នាដ៏ខ្លាំងក្លាជ្រៀតចូលប្រជែង
មកអង្រួនដួងចិត្តខ្ញុំដូចជាសំឡេងត្រែលាន់រំពង។
ឱ! ខ្ញុំចង់សង្គ្រោះអ្នកទាំងនេះ និងស្ម័គ្របូជាជីវិតដើម្បីសង្គ្រោះគេ
ស៊ូស្លាប់ដើម្បីជីវិតរបស់គេ
និងស្ម័គ្រវិនាសខ្លួនឯងដើម្បីគេទាំងអស់គ្នា។
ស៊ូស្លាប់ដើម្បីជីវិតរបស់គេ និងស្ម័គ្រវិនាសខ្លួនឯងដើម្បីគេទាំងអស់គ្នា។ នោះមិនមែនមានន័យថា មនុស្សគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែត្រូវស្លាប់ដើម្បីជំនឿនោះទេ។ ព្រះជាម្ចាស់បានបម្រុងទុកមនុស្សមួយចំនួនតូច ដើម្បីស្លាប់ដោយ ត្រូវគេដុតនឹងភ្លើង ចាក់ដោយលំពែង និងកាត់ក្បាលចោល។ ប៉ុន្តែសម្រាប់យើងរាល់គ្នាវិញ យើងអាចមានអាកប្បកិរិយាស៊ូស្លាប់ ចិត្តឆេះឆួល ហើយប្ដេជ្ញាចិត្តដើម្បីជំនឿដូចពួកមរណសាក្សី។ យើងរាល់គ្នាអាចរស់នៅក្នុងនាមជាអ្នកដែលបានថ្វាយជីវិតខ្លួនដល់ព្រះគ្រីស្ទរួចទៅហើយ។
ទោះឈឺឬជាមានឈើឆ្កាងមានម្កុដ
ឥន្ទធនូពែនពត់ រួមទាំងផ្គរលាន់
បង្ក្រាបរូបកាយព្រលឹងខ្ញុំឲ្យទាន់
ឲ្យទ្រង់រួសរាន់ភ្ជួររាស់ជីវិតខ្ញុំទៅ។
— មិនស្គាល់អ្នកនិពន្ធ