សិស្ស
ដ៏ពិតរបស់
ព្រះយេស៊ូវ
ជំពូកទី២
ការលះអាល័យអ្វីៗទាំងអស់ចោល
«ដូច្នេះអស់អ្នកទាំងឡាយណានៃអ្នករាល់គ្នាដែលមិនលះអាល័យពីរបស់ទ្រព្យទាំងអស់នោះនឹងធ្វើជាសិស្សខ្ញុំមិនបានទេ»
(លូកា ១៤:៣៣)។
ដើម្បីធ្វើជាសិស្សរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបាន យើងត្រូវតែលះអាល័យអ្វីៗទាំងអស់ចោល។ នេះហើយគឺជាអត្ថន័យដ៏ច្បាស់លាស់នៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះសង្គ្រោះ។ ទោះបីជាយើងបដិសេធចំពោះការទាមទារដែលយើងគិតថា ហួសហេតុយ៉ាងណាក៏ដោយ ឬក៏បះបោរប្រឆាំងនឹងច្បាប់នេះដែលយើងយល់ថា ជាច្បាប់ល្ងង់ខ្លៅ ហើយជាច្បាប់ដែលមិនអាចធ្វើបានយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ការទាមទារនេះនៅតែជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់ ហើយទ្រង់ពិតជាចង់មានន័យតាមពាក្យដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលមែន។
យើងត្រូវតែទទួលយកការពិតដែលមិនអាចបត់បែនទាំងនេះ
ជាមុនសិន៖
តាមពិត យើងមិនគួរភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះការទាមទារដ៏ជាក់លាក់នេះទេ ព្រោះវាមិនមែនជាសំណូមពរយ៉ាងជាក់លាក់តែមួយគត់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរឯណា!
តើព្រះយេស៊ូវមិនបានមានបន្ទូលទេឬអីថា៖ «កុំឲ្យប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិ ទុកសំរាប់ខ្លួននៅផែនដីជាកន្លែងដែលមានកន្លាតនឹងច្រែះស៊ីបំផ្លាញ ហើយចោរទំលុះប្លន់នោះឡើយ ត្រូវប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិ ទុកសំរាប់ខ្លួន នៅឯស្ថានសួគ៌វិញ ដែលជាកន្លែងគ្មានកន្លាត ឬច្រែះស៊ីបំផ្លាញឡើយ ក៏គ្មានចោរទំលុះ ឬប្លន់ផង» (ម៉ាថាយ ៦:១៩-២០)?
ដូចដែលលោក ចន វេស្លី (John Wesley) បានមានប្រសាសន៍ត្រង់ៗថា៖ «ព្រះជាម្ចាស់របស់យើងបានហាមឃាត់ចំពោះការប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិទុកនៅលើផែនដីនេះយ៉ាងច្បាស់លាស់ដូចដែលទ្រង់បានហាមចំពោះការផិតក្បត់ និងការធ្វើឃាតយ៉ាងដូច្នោះដែរ»។
តើព្រះយេស៊ូវមិនបានមានបន្ទូលទេឬអីថា៖ «លក់របស់ដែលអ្នករាល់គ្នាមានទាំងប៉ុន្មាន ហើយចែកឲ្យទៅជាទានចុះ» (លូកា ១២:៣៣)? តើទ្រង់មិនបានប្រាប់នាម៉ឺនក្មេងដែលជាអ្នកមានទេឬអីថា៖ «...លក់របស់ទ្រព្យអ្នកទាំងប៉ុន្មានចែកទានឲ្យដល់ពួកអ្នកក្រីក្រទៅ នោះអ្នកនឹងមានទ្រព្យសម្បតិ្តនៅលើស្ថានសួគ៌វិញ រួចមកតាមខ្ញុំចុះ» (លូកា ១៨:២២)?
ប្រសិនបើព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់នៅត្រង់ចំណុចនេះមិនមានន័យត្រង់ៗយ៉ាងដូច្នេះ នោះ តើទ្រង់ចង់មានន័យយ៉ាងម៉េចវិញ?
តើវាមិនពិតទេឬអីចំពោះអ្នកជឿទាំងអស់នៃក្រុមជំនុំដំបូងដែលពួកគេបាន «...លក់ទ្រព្យសម្បត្តិ និងរបស់គេទាំងប៉ុន្មាន ចែកដល់គ្នាតាមដែលគ្រប់គ្នាត្រូវការ» (កិច្ចការ ២:៤៥)? តើការដែលពួកបរិសុទ្ធជាច្រើនរបស់ព្រះជាម្ចាស់នាឆ្នាំកន្លងទៅបានលះបង់អ្វីៗទាំងអស់ចោល ដើម្បីដើរតាមព្រះយេស៊ូវ នោះមិនមែនជាការពិតទេឬអី?
លោក អែនថូនី នូរីស៍ ហ្គ្រូវស៍ (Anthony Norris Groves) និងភរិយារបស់គាត់ជាបេសកជនក្នុងចំណោមបេសកជនដំបូងនៅទីក្រុង បាដាដ (Baghdad) បានសម្រេចចិត្តថា «ពួកគេត្រូវតែបញ្ឈប់ការប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិទុកនៅលើផែនដី ហើយគួរតែសុខចិត្ដលះបង់ប្រាក់ចំណូលដ៏ច្រើនទាំងអស់នោះថ្វាយចំពោះព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះជាម្ចាស់»។១ យើងអាចមើលឃើញពីជំនឿស៊ប់របស់លោក ហ្គ្រូវស៍ (Groves) នៅក្នុងកូនសៀវភៅរបស់គាត់ដែលមានចំណងជើងថា Christian Devotedness។២
លោក ស៊ី. ធី. ស្ទឹដ (C. T. Studd) បានសម្រេចចិត្តប្រគល់ទ្រព្យសម្បត្តិដ៏មហាសាលរបស់គាត់ទាំងអស់ថ្វាយដល់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយមកយកឱកាសមាសដែលនៅខាងមុខគាត់ ដើម្បីធ្វើអ្វីដែលនាម៉ឺនក្មេងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរមិនព្រមធ្វើ។ វាគឺជាការស្តាប់បង្គាប់ដ៏សាមញ្ញតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។៣
បន្ទាប់ពីបានថ្វាយលុយរាប់លានដុល្លារទៅដល់ព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះជាម្ចាស់គាត់បានទុកប្រាក់បម្រុងដែលមានចំនួនប្រមាណជា ៤០០,០០០ដុល្លារ៤សម្រាប់ប្រពន្ធរបស់គាត់។ នាងក៏មិនឲ្យចាញ់ស្វាមីរបស់នាងដែរ ដូច្នេះនាងបានសួរថា «បង! តើព្រះជាម្ចាស់បានប្រាប់នាម៉ឺនក្មេងឲ្យធ្វើយ៉ាងម៉េច?»
គាត់បានឆ្លើយឡើងថា «លក់អ្វីៗទាំងអស់»។
ប្រពន្ធបានតបថា «បើអញ្ចឹង ចាប់ពីថ្ងៃនេះទៅយើងនឹងចាប់ផ្ដើមស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ឲ្យពេញទី»។
ហើយពួកគេក៏បានប្រគល់ប្រាក់ទាំងអស់នោះទៅឲ្យក្រុមបេសកកម្មគ្រីស្ទបរិស័ទ។
គំនិតនៃភក្ដីភាពដូចគ្នានេះបានដាស់សតិលោក ជីម អេលាត (Jim Elliot)។ គាត់បានសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុប្រចាំថ្ងៃរបស់គាត់ថា៖
ឱ! ព្រះវរបិតាអើយ សូមឲ្យទូលបង្គំចុះខ្សោយ ដើម្បីឲ្យទូលបង្គំអាចរបូតចេញពីការឱបក្រសោបរបស់ទូលបង្គំទៅលើអ្វីៗទាំងអស់ដែលជារបស់បណ្ដោះអាសន្ននេះទៅ។ ព្រះអម្ចាស់អើយ សូមឲ្យទូលបង្គំរួចពីកណ្ដាប់ដៃដ៏តានតឹង ចំពោះជីវិតរបស់ទូលបង្គំ កេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់ទូលបង្គំ និងទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ទូលបង្គំនេះចុះ ហើយថែមទាំងឲ្យទូលបង្គំលះបង់ចោលនូវចិត្តចង់មានចង់បានរបស់ឥតប្រយោជន៍ទាំងនេះផង។ ម្តងហើយម្តងទៀត ទូលបង្គំបានលះបង់ការចាប់កាន់លើអ្វីដែលទូលបង្គំចង់បានចោល ប៉ុន្តែទូលបង្គំបានចាប់វាមកវិញដោយចិត្តចង់មានចង់បានជាខ្លាំង ហើយស្មានថា វាគ្មានគ្រោះថ្នាក់ បើគ្រាន់តែស្ទាបអង្អែល។ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញនោះ ឱ! ព្រះវរបិតាអើយ សូមលាតដៃរបស់ទូលបង្គំ ដើម្បីទទួលដែកគោលនៃភ្នំលលាដ៍ក្បាលដូចដែលព្រះហស្ដរបស់ព្រះគ្រីស្ទបានលាត ដើម្បីឲ្យការលះបង់នេះនាំឲ្យទូលបង្គំបានរួច ហើយលែងជាប់ចំណងនេះទៀត។ ទ្រង់មានព្រះតម្រិះថា នគរស្ថានសួគ៌ និងភាពដែលស្មើនឹងព្រះជាម្ចាស់នោះ មិនមែនជាអ្វីដែលទ្រង់ត្រូវកាន់ខ្ជាប់នោះឡើយ។ ដូច្នេះ សូមឲ្យទូលបង្គំបានលាតដៃរបស់ទូលបង្គំដែលកាន់ក្តោបនោះចេញទៅ។៥
ចិត្តដែលមិនចេះជឿរបស់យើងប្រាប់យើងថា យើងមិនអាចធ្វើតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់ត្រង់ៗនោះបានទេ។ ប្រសិនបើយើងបានលះអាល័យអ្វីៗទាំងអស់ចោល នោះយើងនឹងដាច់ពោះស្លាប់ជាមិនខាននោះឡើយ។ មិនដឹងទេឬអីថា យើងត្រូវតែផ្គត់ផ្គង់អនាគតរបស់យើងផ្ទាល់ និងអនាគតរបស់មនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់នោះ? ប្រសិនបើគ្រីស្ទបរិស័ទទាំងអស់បានលះអាល័យអ្វីៗទាំងអស់ចោលហើយ ចុះតើអ្នកណានឹងផ្គត់ផ្គង់ផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុដល់ព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះអម្ចាស់ទៅ? ហើយប្រសិនបើមិនមានគ្រីស្ទបរិស័ទមួយចំនួនដែលមានស្តុកស្ដម្ភទេនោះ ចុះតើធ្វើដូចម្តេចទើបដំណឹងល្អនឹងអាចទៅដល់មនុស្សថ្នាក់ខ្ពស់ទាំងអស់នោះបាន? ដូច្នេះពួកគេបានឲ្យជាលេសជាច្រើន ដើម្បីបដិសេធពីអត្ថន័យដើមរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវត្រង់ខគម្ពីរនេះ។
ធាតុពិតត្រង់នោះគឺថា ការស្តាប់បង្គាប់តាមបញ្ញត្តិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាការឆ្លាតវៃ និងសមហេតុផលបំផុតក្នុងជីវិត ហើយអស់អ្នកដែលប្រព្រឹត្តតាមនោះនឹងទទួលបានអំណរដ៏អស្ចារ្យក្រៃលែង។ ស្មរបន្ទាល់នៃបទគម្ពីរ និងបទពិសោធន៍មនុស្សផ្សេងទៀតបានបង្ហាញឲ្យយើងឃើញថា គ្មាននរណាម្នាក់ដែលពលីសម្រាប់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយជួបនឹងការខ្វះខាតនោះទេ។ នៅពេលដែលបុគ្គលណាម្នាក់ស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ នោះទ្រង់នឹងថែរក្សាអ្នកនោះ។
បុគ្គលដែលលះអាល័យអ្វីៗទាំងអស់ចោល ដើម្បីដើរតាមព្រះគ្រីស្ទមិនមែនសំដៅលើអ្នកក្រខ្សត់ដែលមិនធ្វើការអី្វសោះ ហើយរំពឹងទៅលើគ្រីស្ទបរិស័ទនៅជុំវិញគាត់ដើម្បីទទួលការឧបត្ថម្ភនោះទេ ប៉ុន្តែ៖
តើឲ្យយើងព្រមនឹងមិនចំណាយលុយទាំងនោះយ៉ាងដូចម្ដេចបាន នៅពេលដែលយើងដឹងថា យើងអាចយកលុយនោះទៅប្រើប្រាស់ភ្លាមៗក្នុងព័ន្ធកិច្ច ដើម្បីសង្គ្រោះព្រលឹងមនុស្សជាច្រើននោះ? «បើអ្នកណាមានភោគសម្បត្តិរបស់លោកីយ៍នេះហើយឃើញបងប្អូនណាដែលខ្វះខាតតែមិនចេះអាណិតមេត្តាសោះនោះធ្វើដូចម្ដេចឲ្យសេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះបានស្ថិតនៅក្នុងអ្នកនោះបាន?» (១យ៉ូហាន ៣:១៧)។
ចូរពិចារណាអំពីសេចក្តីបង្គាប់ដ៏សំខាន់នេះម្តងទៀត «គឺត្រូវឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯងវិញ» (លេវីវិន័យ ១៩:១៨)។ តើយើងអាចហៅខ្លួនឯងថាជាអ្នកស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯងយ៉ាងពិតប្រាកដដូចម្តេចបាន បើយើងបណ្ដោយឲ្យពួកគេឃ្លានស្ទើរស្លាប់ នៅពេលដែលយើងមានគ្រប់គ្រាន់ ហើយថែមទាំងមានបម្រុងទុកសម្រាប់ថ្ងៃក្រោយទៀតផងនោះ? សូមឲ្យខ្ញុំសួរសំណួរមួយចំពោះអ្នកដែលធ្លាប់មានអំណរដោយសារគេស្គាល់អំណោយទានដែលមិនអាចកាត់ថ្លៃបានពីព្រះជាម្ចាស់ថា៖ «តើលោកអ្នកសុខចិត្តដូរអំណរនោះជាមួយនឹងការធ្វើជាស្តេចលើនគររាប់រយដែរឬទេ?» បងប្អូនអើយ សូមកុំឲ្យយើងដកយកឱកាសដែលនាំឲ្យអ្នកដទៃទៀតបានទទួលនូវអំណរដែលញែកពួកគេទៅជាវិសុទ្ធ ហើយជាទីកម្សាន្តចិត្តដែលមកពីស្ថានសួគ៌នោះឡើយ។៦
ប្រសិនបើយើងជឿជាក់ថា ព្រះគ្រីស្ទពិតជាជិតយាងមកវិញហើយ នោះយើងប្រាកដជានឹងចង់យកលុយរបស់យើងទៅចំណាយភ្លាមៗជាមិនខាន។ បើមិនដូច្នោះទេ លុយដែលគួរនឹងបានប្រើដើម្បីបានព្រះពរអស់កល្បជានិច្ចនឹងធ្លាក់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់អារក្ស។
តើយើងអាចអធិស្ឋានសូមឲ្យព្រះជាម្ចាស់ផ្គត់ផ្គង់ថវិកាសម្រាប់ព័ន្ធកិច្ចរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទយ៉ាងណាបាន នៅពេលដែលខ្លួនយើងផ្ទាល់មានប្រាក់ តែមិនព្រមប្រើប្រាស់វាសម្រាប់ព័ន្ធកិច្ចទ្រង់ផងនោះ? ការលះអាល័យអ្វីៗទាំងអស់ចោលថ្វាយព្រះគ្រីស្ទនោះនឹងជួយយើងឲ្យចាកផុតពីការមានពុតត្បុតពេលយើងអធិស្ឋាន។
តើយើងអាចនឹងបង្រៀនឱវាទទាំងអស់របស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅអ្នកដទៃយ៉ាងដូចម្តេច ប្រសិនបើយើងនៅមានចំណុចខ្លះៗនៃសេចក្ដីពិតដែលយើងមិនព្រមធ្វើតាមដូចជាការលះបង់អ្វីៗចោលជាដើមនោះ? បើអញ្ចឹងមែន ចូរឲ្យយើងបិទមាត់ទៅចុះ ដ្បិតយើងខ្លួនឯងមិនបានទាំងស្ដាប់បង្គាប់តាមឱវាទព្រះជាម្ចាស់ផង។
មនុស្សឆ្លាតវៃក្នុងលោកីយ៍នេះប្រមូលប្រាក់សន្សំជាច្រើនក្រៃលែងទុកសម្រាប់ថ្ងៃអនាគត។ ការនេះមិនមែនជាការដើរដោយជំនឿទេ ប៉ុន្តែជាការដើរតាមអ្វីដែលពួកគេមើលឃើញទៅវិញ។ ព្រះជាម្ចាស់បានត្រាស់ហៅគ្រីស្ទបរិស័ទឲ្យរស់នៅក្នុងជីវិតដែលពឹងផ្អែកទៅលើទ្រង់ទាំងស្រុង។ ប្រសិនបើ គ្រីស្ទបរិស័ទណាម្នាក់ប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិទុកនៅលើផែនដីនេះ នោះគាត់ក៏ដូចមនុស្សលោកីយ៍ដែរ។
មានអ្នកជជែកវែកញែកជាញឹកញាប់ត្រង់ចំណុចនេះថា យើងត្រូវតែផ្គត់ផ្គង់ តម្រូវការអនាគតរបស់គ្រួសារយើង ហើយបើមិនដូច្នោះទេ យើងនឹងទៅជាអាក្រក់ជាងអ្នកអត់សាសនាទៅទៀត។ អ្នកជជែកវែកញែកនោះតែងតែប្រើខគម្ពីរពីរខាងក្រោមនេះ ដើម្បីគាំទ្រទស្សនៈរបស់ខ្លួន៖
...ដ្បិតមិនគួរឲ្យកូនចៅត្រូវប្រមូលទុកឲ្យឪពុកម្តាយទេ គឺឪពុកម្តាយទេតើដែលត្រូវប្រមូលទុកឲ្យកូនវិញ (២កូរិនថូស ១២:១៤)។
បើមានអ្នកណាដែលមិនផ្គត់ផ្គង់ឲ្យពួកញាតិសន្តានខ្លួន គឺឲ្យពួកអ្នកផ្ទះខ្លួនជាដើម អ្នកនោះឈ្មោះថាបានបោះបង់ចោលសេចក្តីជំនឿហើយក៏ អាក្រក់ជាងមនុស្សដែលមិនបានជឿទៅទៀត (១ធីម៉ូថេ ៥:៨)។
បើយើងសិក្សាខគម្ពីរទាំងនេះយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ នោះយើងនឹងយល់ថា ខគម្ពីរទាំងនេះទាក់ទងនឹងតម្រូវការនាពេលបច្ចុប្បន្ន មិនមែនទាក់ទងនឹងតម្រូវការអនាគតនោះទេ។
នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ២កូរិនថូស ១២:១៤ សាវ័ក ប៉ុល បានប្រើពាក្យបង្កប់ន័យ។ គាត់ប្រៀបធៀបខ្លួនឯងដូចជាឪពុក ហើយអ្នកក្រុងកូរិនថូសទាំងអស់ប្រៀបដូចជាកូនរបស់គាត់។ គាត់មិនបានដាក់បន្ទុកលើពួកគេក្នុងរឿងលុយនោះទេ ទោះបីជាគាត់មានសិទ្ធិគ្រប់បែបយ៉ាង ដើម្បីធ្វើដូច្នោះក្នុងនាមជាអ្នកបម្រើព្រះអម្ចាស់យ៉ាងណាក៏ដោយ។ ពិតណាស់ គាត់គឺជាឪពុកខាងឯជំនឿរបស់ពួកគេ ហើយជាធម្មតាឪពុកម្ដាយតែងតែផ្គត់ផ្គង់ដល់កូនរបស់ខ្លួន មិនមែនកូនដែលត្រូវផ្គត់ផ្គង់ដល់ឪពុកម្ដាយខ្លួននោះឡើយ។ ខគម្ពីរនេះមិនមែនទាក់ទងទៅនឹងការដែលឪពុកម្ដាយប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិទុកសម្រាប់អនាគតកូនរបស់ខ្លួនទាល់តែសោះ។ ខគម្ពីរនេះទាក់ទងទៅនឹងការផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការបច្ចុប្បន្នរបស់លោកសាវ័ក ប៉ុល មិនមែនតម្រូវការអនាគតរបស់គាត់នោះទេ។
នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ១ធីម៉ូថេ ៥:៨ សាវ័ក ប៉ុល ចង់និយាយពីការផ្គត់ផ្គង់ស្ត្រីមេម៉ាយក្រីក្រទៅវិញទេ។ គាត់ចង់និយាយថា សាច់ញាតិរបស់ស្ត្រីមេម៉ាយទាំងនោះគឺជាអ្នកដែលត្រូវទទួលខុសត្រូវក្នុងការផ្គត់ផ្គង់ ហើយថែរក្សាពួកគាត់។ ប្រសិនបើ ស្ត្រីមេម៉ាយនោះគ្មានសាច់ញាតិ ឬក៏សាច់ញាតិរបស់គាត់មិនទទួលខុសត្រូវ នោះក្រុមជំនុំត្រូវតែផ្គត់ផ្គង់ថែរក្សាស្ត្រីមេម៉ាយដែលជាគ្រីស្ទបរិស័ទនោះ។ ប៉ុន្តែដូចគ្នាទៅនឹងកណ្ឌគម្ពីរ ២កូរិនថូស ១២:១៤ ខគម្ពីរនេះក៏និយាយអំពីតម្រូវការបច្ចុប្បន្ន មិនមែនតម្រូវការអនាគតនោះឡើយ។
ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យឲ្យអវយវៈនៃរូបកាយរបស់ព្រះគ្រីស្ទធ្វើជាអ្នកផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការបន្ទាន់របស់អ្នកជឿដូចគ្នា៖
ដើម្បីកាលណាគេមានបរិបូរ នោះនឹងបានបំពេញការ ដែលអ្នករាល់គ្នាខ្វះខាតវិញ ប្រយោជន៍ឲ្យបានស្មើគ្នាឡើង ដូចជាសេចក្តីដែលចែងទុកមកថា «អ្នកណាដែលរើសបានច្រើន នោះគ្មានសល់ឡើយ ឯអ្នកដែលរើសបានតិច នោះមិនបានខ្វះទេ» (២កូរិនថូស ៨:១៤-១៥)។
គ្រីស្ទបរិស័ទណាដែលគិតថា គាត់ត្រូវតែផ្គត់ផ្គង់នូវតម្រូវការនាពេលអនាគត នោះគាត់នឹងត្រូវប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាថា តើគាត់មានតម្រូវការប៉ុណ្ណាទើបគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ថ្ងៃអនាគត។ ដូច្នេះ គាត់ចំណាយពេលពេញមួយជីវិត ដើម្បីស្វែងរកលុយដែលគាត់មិនដឹងថាមានប៉ុណ្ណាទើបគ្រប់គ្រាន់ ព្រមទាំងបោះបង់អភ័យឯកសិទ្ធិនៃការថ្វាយអ្វីៗដែលល្អជាងគេរបស់គាត់ដល់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទចោលចេញ។ នៅពេលដែលជីវិតនៃការប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិទុកសម្រាប់អនាគតដ៏ឥតប្រយោជន៍របស់គាត់ជិតដល់ទីបញ្ចប់ នោះគាត់បានភ្ញាក់ខ្លួនថា ព្រះជាម្ចាស់អាចផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការអស់មួយជីវិតរបស់គាត់បានយ៉ាងបរិបូរ បើគាត់គ្រាន់តែរស់នៅសម្រាប់ព្រះសង្គ្រោះយ៉ាងស្មោះអស់ពីចិត្ត តែឥឡូវហួសពេលហើយ។
ប្រសិនបើ គ្រីស្ទបរិស័ទទាំងអស់បានទទួលយកព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវតាមន័យត្រង់ៗ នោះព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនខ្វះខាតថវិកានោះឡើយ ហើយដំណឹងល្អក៏នឹងត្រូវផ្សាយចេញទៅដោយមានអំណាច ហើយក៏នឹងមានមនុស្សជាច្រើនបានឮផងដែរ។ ប្រសិនបើ សិស្សណាម្នាក់មានការខ្វះខាត នោះសិស្សផ្សេងទៀតនឹងមានអំណរ ហើយរាប់ការជួយផ្គត់ផ្គង់ដល់សិស្សដែលខ្វះខាតនោះជាអភ័យឯកសិទ្ធិ។
ប្រសិនបើយើងឲ្យយោបល់ថា ត្រូវតែមានគ្រីស្ទបរិស័ទខ្លះជាអ្នកមាន ដើម្បីឈោងចាប់ពួកអ្នកមានដូចគ្នានៃលោកីយ៍នេះ នោះវាជារឿងដែលគួរឲ្យអស់សំណើចណាស់។ សូមចងចាំថា សាវ័ក ប៉ុល បានឈោងចាប់អ្នកនៅក្នុងដំណាក់ស្ដេច សេសារ ក្នុងអំឡុងពេលដែលគាត់កំពុងជាប់គុកនៅឡើយ (ភីលីព ៤:២២)។ ប្រសិនបើ យើងស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ យើងអាចជឿទុកចិត្តថា ទ្រង់នឹងរៀបចំអនាគតរបស់យើងបានយ៉ាងល្អិតល្អន់។
គំរូរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវនៅត្រង់ចំណុចនេះ គួរតែបានបង្ហាញឲ្យយើងឃើញយ៉ាងច្បាស់រួចទៅហើយ។ អ្នកបម្រើមិនលើសជាងចៅហ្វាយរបស់ខ្លួននោះទេ។ លោក ជច ម្យូល័រ (George Müller) បានជឿថា «វាមិនមែនជារឿងសមរម្យនោះទេ បើអ្នកបម្រើព្រះយេស៊ូវម្នាក់ៗខំស្វះស្វែងដើម្បីក្លាយជាអ្នកមាន ជាអ្នកធំ និងជាអ្នកមានកិត្តិយសនៅលើផែនដី ជាកន្លែងដែលព្រះអម្ចាស់របស់ពួកគេ ធ្លាប់ជាអ្នកក្រីក្រ លំបាកលំបិន ហើយមានគេស្អប់ខ្ពើមនោះ»។
លោក អែនថូនី នូរីស៍ ហ្គ្រូវស៍ (Anthony Norris Groves) បានលើកឡើងថា៖
ការរងទុក្ខរបស់ព្រះគ្រីស្ទ រួមបញ្ចូលទាំងភាពក្រីក្រផងដែរ (២កូរិនថូស ៨:៩)។ ប្រាកដហើយថា ភាពក្រីក្រនេះមិនមែនមានន័យថា យើងត្រូវស្លៀកកន្ទប ហើយរស់នៅ យ៉ាងគគ្រិចនោះទេ ប៉ុន្តែភាពក្រីក្រត្រង់នេះសំដៅទៅលើការមិនយកទ្រព្យសម្បត្តិ និងភាពហ៊ឺហាជាធំ។ លោក អេនឌ្រូ មឺរេយ (Andrew Murray) ក៏បានលើកឡើងដែរថា ព្រះអម្ចាស់ និងសាវ័ករបស់ទ្រង់មិនអាចសម្រេចការងារដែលពួកគេត្រូវធ្វើនោះបានទេ ប្រសិនបើពួកគេមិនមែនជាអ្នកក្រ។ អស់អ្នកណាដែលចង់លើកអ្នកដទៃឡើង ត្រូវតែបន្ទាបខ្លួនឯងជាមុនសិន ដូចដែលព្រះគម្ពីរបានចែងពីសាសន៍សាម៉ារី។ តាំងតែពីដើមរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សច្រើនក្រៃលែងលើលោកីយ៍នេះ គឺសុទ្ធតែជាអ្នកក្រ។៧
មនុស្សទូទៅតែងតែទទូចថា យើងចាំបាច់ត្រូវមានទ្រព្យសម្បត្តិខ្លះៗសម្រាប់ជីវិតរស់នៅប្រចាំថ្ងៃនេះ។ នេះគឺជាការពិតមែន។
មនុស្សតែងតែទទូចថា អ្នកជំនួញដែលជាគ្រីស្ទបរិស័ទត្រូវតែមានដើមទុនមួយចំនួនដើម្បីបន្តអាជីវកម្មរបស់ខ្លួនក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។ នេះក៏ជាការពិតដែរ។
មនុស្សតែងតែទទូចថា មានទ្រព្យសម្បត្តិផ្សេងៗដូចជាឡាន ម៉ូតូដែលអាចប្រើសម្រាប់សិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន។ ហើយនោះក៏ជាការពិតដែរ។ ប៉ុន្តែលើសពីតម្រូវការទាំងអស់នេះ គ្រីស្ទបរិស័ទគួរតែរស់នៅចេះសន្សំសំចៃ ហើយលះបង់ទ្រព្យសម្បត្តិនោះដើម្បីដំណឹងល្អវិញ។ បាវចនារបស់គ្រីស្ទបរិស័ទគួរតែដូចលោក អែនថូនី នូរីស៍ ហ្គ្រូវស៍ (Anthony Norris Groves) ដែលគាត់បានលើកឡើងថា «ចូរខំប្រឹងប្រែងធ្វើការ ចាយវាយតិច ធ្វើទានច្រើន ហើយថ្វាយអ្វីៗទាំងអស់ដល់ព្រះគ្រីស្ទ»។
ពួកយើងម្នាក់ៗត្រូវតែទទួលខុសត្រូវចំពោះព្រះជាម្ចាស់ទាក់ទងទៅនឹងការលះអាល័យអ្វីៗទាំងអស់ចោល។ អ្នកជឿម្នាក់មិនអាចបង្កើតច្បាប់ទាក់ទងនឹងការលះអាល័យសម្រាប់នរណាម្នាក់ផ្សេងទៀតបានទេ។ បុគ្គលម្នាក់ៗត្រូវតែសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯងក្នុងការថ្វាយដល់ព្រះអម្ចាស់។ នេះគឺជាការសម្រេចចិត្តផ្ទាល់ខ្លួន។
ប្រសិនបើ ព្រះអម្ចាស់បានដឹកនាំអ្នកជឿម្នាក់ទៅដល់កម្រិតនៃភក្ដីភាពដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ អ្នកជឿនោះមិនគួរអួតពីការនោះឡើយ។ យើងនឹងដឹងថាការលះបង់របស់យើងនៅលោកីយ៍នេះមិនមែនជាការលះបង់ទាល់តែសោះនៅពេលដែលយើងប្រៀបធៀបការលះបង់របស់យើងទៅនឹងយញ្ញបូជារបស់ទ្រង់នៅភ្នំលលាដ៍ក្បាល។ អ្វីដែលយើងថ្វាយដល់ព្រះអម្ចាស់គឺគ្រាន់តែជារបស់ដែលយើងមិនអាចរក្សាទុកនៅលោកីយ៍នេះ និងជារបស់ដែលយើងលែងស្រឡាញ់ហើយប៉ុណ្ណោះ។