ជំពូក១១
សញ្ញាសម្គាល់ដ៏សំខាន់ៗនៃពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ ៖
ការដាក់វិន័យពួកជំនុំតាមព្រះគម្ពីរ
ការដាក់វិន័យពួកជំនុំតាមព្រះគម្ពីរគឺកើតចេញពីការយល់ដ៏ត្រឹមត្រូវពីសមាជិកភាពពួកជំនុំតាមព្រះគម្ពីរ។ សមាជិកភាពពួកជំនុំគូសបន្ទាត់កំណត់ព្រំខណ្ឌជុំវិញពួកជំនុំ ដោយញែកពួកជំនុំចេញពីលោកីយ៍។ ចំណែកឯការដាក់វិន័យ គឺជួយពួកជំនុំដែលរស់នៅក្នុងបន្ទាត់កំណត់ព្រំខណ្ឌនោះ ឲ្យនៅតែរក្សាបាននូវភាពស្មោះត្រង់ទៅនឹងបុព្វហេតុដើមដែលនាំឲ្យមានការគូសបន្ទាត់នោះ។ ការដាក់វិន័យពួកជំនុំផ្តល់នូវអត្ថន័យដល់សមាជិកពួកជំនុំ ហើយវាជាសញ្ញាសម្គាល់ដ៏សំខាន់មួយទៀតនៃពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ។
តើការដាក់វិន័យពួកជំនុំតាមព្រះគម្ពីរមានលក្ខណៈយ៉ាងដូចម្តេច? បើនិយាយឲ្យខ្លីទៅ ការដាក់វិន័យពួកជំនុំជាការមិនរាប់នរណាម្នាក់ដែលប្រកាសខ្លួនថា ជាអ្នកជឿចេញពីសមាជិកភាពពួកជំនុំ ហើយមិនអនុញ្ញាតឲ្យម្នាក់នោះចូលរួមក្នុងពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ទេ ដោយព្រោះពួកគេមិនព្រមកែប្រែពីអំពើបាបដ៏ធ្ងន់ធ្ងររបស់ខ្លួន។
ការឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យគេឃើញ
ពីចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់
ដើម្បីយល់ពីការដាក់វិន័យពួកជំនុំ លោកអ្នកអាចរំឭកសារឡើងវិញពីអ្វីដែលខ្ញុំបាននិយាយនៅក្នុងជំពូក៣ ស្តីអំពីគោលបំណងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការដែលទ្រង់បង្កើតសកលលោក មនុស្សជាតិ ពួកអ៊ីស្រាអែល និងពួកជំនុំ។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតសកលលោកទាំងមូល ដើម្បីបង្ហាញសិរីល្អរបស់ទ្រង់។ បន្ទាប់មក ទ្រង់បានបង្កើតមនុស្សជាតិក្នុងគោលបំណងដូចគ្នា ហើយអ្វីដែលពិសេសនោះ គឺទ្រង់បានបង្កើតយើង ដើម្បីឆ្លុះបញ្ចាំងពីរូបអង្គទ្រង់ (លោកុប្បត្ដិ ១:២៧)។ មនុស្សជាតិដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមុនគេគឺលោក អ័ដាម និងនាង អេវ៉ា។ ពួកគេមិនបានបង្ហាញឲ្យឃើញពីសិរីល្អរបស់ទ្រង់ទេ ដូច្នេះទ្រង់បានបណ្ដេញពួកគេចេញពីសួនច្បារអេដែន។
បន្ទាប់មក ព្រះជាម្ចាស់បានត្រាស់ហៅពួកអ៊ីស្រាអែលឲ្យបង្ហាញពីសិរីល្អរបស់ទ្រង់។ ជាពិសេសនោះ ទ្រង់ឲ្យពួកគេបង្ហាញពីភាពបរិសុទ្ធ និងចរិតលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ដល់ពួកជាតិសាសន៍ដទៃឲ្យឃើញ ដូចដែលទ្រង់បានបើកសម្ដែងឲ្យឃើញនៅក្នុងក្រឹត្យវិន័យ (សូមមើល លេវីវិន័យ ១៩:២; សុភាសិត ២៤:១, ២៥)។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ក្រឹត្យវិន័យនេះគឺជាមូលដ្ឋានសម្រាប់កែតម្រង់ និងបណ្ដេញមនុស្សមួយចំនួនចេញពីសហគមន៍ (ដូចជានៅក្នុង ជនគណនា ១៥:៣០-៣១)។ ហើយក្រឹត្យវិន័យនេះគឺជាមូលដ្ឋានក្នុងការបណ្ដេញពួកអ៊ីស្រាអែលចេញពីទឹកដី។
ចុងក្រោយ យើងបានរៀបរាប់ថា ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតពួកជំនុំ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចនឹងឆ្លុះបញ្ចាំងពីចរិតលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ច្រើនឡើងៗ ដូចដែលទ្រង់បើកសម្ដែងឲ្យឃើញពីចរិតលក្ខណៈរបស់ទ្រង់នៅក្នុងព្រះបន្ទូល។ ដូច្នេះ ដូចដែលបានឃើញនៅក្នុងសាច់រឿងជាបន្តបន្ទាប់ក្នុងព្រះគម្ពីរទាំងមូលហើយ ការដាក់វិន័យពួកជំនុំ គឺជាការបណ្តេញបុគ្គលម្នាក់ដែលនាំភាពអាម៉ាស់ដល់ដំណឹងល្អចេញ រួមទាំងមិនបានបង្ហាញនូវការប្ដេជ្ញាចិត្តក្នុងការនាំកិត្តិយសដល់ដំណឹងល្អផងដែរ។ ការដាក់វិន័យជួយពួកជំនុំឲ្យឆ្លុះបញ្ចាំងពីចរិតលក្ខណៈដ៏ឧត្ដមរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានយ៉ាងត្រឹមត្រូវ។ ការដាក់វិន័យជួយពួកជំនុំឲ្យរក្សាភាពបរិសុទ្ធខាងឯវិញ្ញាណ។ ការដាក់វិន័យពួកជំនុំគឺប្រៀបដូចជាការខិតខំដុសខាត់កញ្ចក់ឆ្លុះ ហើយលុបស្នាមប្រឡាក់ចេញ (សូមមើល ២កូរិនថូស ៦:១៤-៧:១; ១៣:២; ១ធីម៉ូថេ ៦:៣-៥; ២ធីម៉ូថេ ៣:១-៥)។ ហេតុអ្វីត្រូវមានការដាក់វិន័យពួកជំនុំ? មូលហេតុនៃការដាក់វិន័យពួកជំនុំគឺដើម្បីឲ្យចរិតលក្ខណៈដ៏បរិសុទ្ធ និងពេញដោយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់អាចលេចឡើងឲ្យឃើញកាន់តែច្បាស់ និងជះពន្លឺកាន់តែភ្លឺឡើងៗដល់លោកីយ៍នេះ។
តើការដាក់វិន័យពួកជំនុំមានដំណើរការយ៉ាងដូចម្តេច?
តើដំណើរការនៃការដាក់វិន័យពួកជំនុំមានលំដាប់លំដោយយ៉ាងដូចម្តេច? ដោយសារតែស្ថានភាពនៃការប្រព្រឹត្តបាបរបស់ពួកជំនុំមានលក្ខណៈខុសៗគ្នា នោះគ្រូគង្វាលចាំបាច់ត្រូវប្រើប្រាជ្ញា ដើម្បីឲ្យដឹងថា ត្រូវដាក់វិន័យពួកជំនុំក្នុងស្ថានភាពនីមួយៗយ៉ាងណានោះ។
ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងណា ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងកណ្ឌម៉ាថាយ ១៨:១៥-១៧ បានផ្តល់នូវលក្ខខណ្ឌទូទៅ ស្តីពីការដាក់វិន័យពួកជំនុំ។ យោងតាមខគម្ពីរនេះ លោកអ្នកត្រូវចាប់ផ្ដើមដោយការដោះស្រាយជាមួយបងប្អូនដែលធ្វើបាបតែពីរនាក់គាត់ដោយស្ងាត់ៗជាមុនសិន។ ប្រសិនបើអ្នកដែលធ្វើបាបនោះប្រែចិត្ត នោះដំណើរការនៃការដាក់វិន័យត្រូវបញ្ចប់។ ប្រសិនបើអ្នកដែលធ្វើបាបនោះមិនប្រែចិត្តទេ នោះយើងត្រូវដោះស្រាយជាមួយម្នាក់នោះជាលើកទីពីរ ដោយមានអ្នកជឿម្នាក់ផ្សេងទៀតចូលរួម។ ប្រសិនបើម្នាក់នោះនៅតែមិនប្រែចិត្តទៀតនោះ ចូរយើងធ្វើដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូល «នោះត្រូវតែប្រាប់ដល់ពួកជំនុំ ហើយបើមិនព្រមស្ដាប់ពួកជំនុំទៀត នោះត្រូវតែរាប់គាត់ទុកជាអ្នកក្រៅសាសន៍ ឬជាអ្នកយកពន្ធវិញ» (ម៉ាថាយ ១៨:១៧)។ នេះមានន័យថា យើងត្រូវរាប់ម្នាក់នោះទុកដូចជាអ្នកមិនជឿ។
តើលោកអ្នកគួរតែថ្កោលទោសអ្នកដទៃឬ?
សព្វថ្ងៃនេះ គំនិតទាំងមូលស្តីពីការដាក់វិន័យពួកជំនុំមិនពីរោះស្ដាប់ទេចំពោះមនុស្សជាច្រើន។ លើសពីនោះទៀត តើព្រះយេស៊ូវមិនបានហាមសិស្សរបស់ទ្រង់មិនឲ្យថ្កោលទោសអ្នកដទៃទៀតទេឬអី? ហើយតើការដាក់វិន័យលើនរណាម្នាក់នោះមិនមែនជាការថ្កោលទោសទេឬអី? ក្នុងន័យម្យ៉ាង ទ្រង់ពិតជាបានហាមពួកគេដោយទ្រង់មានបន្ទូលថា «កុំឲ្យថ្កោលទោសគេឡើយ ដើម្បីមិនឲ្យមានគេថ្កោលអ្នកវិញ» (ម៉ាថាយ ៧:១)។ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងកណ្ឌដំណឹងល្អដដែលនោះ ព្រះយេស៊ូវក៏បានបង្រៀនពួកជំនុំឲ្យកែតម្រង់សមាជិករបស់ពួកគេចំពោះអំពើបាបដែលពួកគេបានធ្វើជាសាធារណៈថែមទៀតផង (ម៉ាថាយ ១៨:១៥-១៧; លូកា ១៧:៣)។ ដូច្នេះ អត្ថន័យនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវដែលថា «កុំឲ្យថ្កោលទោសគេឡើយ» គឺមិនមែនមានន័យថា ទ្រង់ហាមឃាត់យើងមិនឲ្យថ្កោលទោសក្នុងគ្រប់ទាំងរឿងនោះទេ។
ពិតប្រាកដណាស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាមេជំនុំជម្រះ។ ទ្រង់ជំនុំជម្រះលោក អ័ដាម នៅក្នុងសួនអេដែន។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ទ្រង់ជំនុំជម្រះទាំងជាតិសាសន៍ និងទាំងបុគ្គលម្នាក់ៗ។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ទ្រង់មានបន្ទូលសន្យាថា ទ្រង់នឹងជំនុំជម្រះគ្រីស្ទបរិស័ទទាំងអស់ទៅតាមទង្វើរបស់ពួកគេ (សូមមើល ១កូរិនថូស ៣)។ ហើយទ្រង់មានបន្ទូលសន្យាថា នៅថ្ងៃចុងក្រោយ ទ្រង់នឹងបើកសម្ដែងរូបអង្គទ្រង់ជាមេជំនុំជម្រះចុងក្រោយលើមនុស្សជាតិទាំងអស់ (សូមមើល វិវរណៈ ២០)។
នៅក្នុងការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់មិនដែលជំនុំជម្រះខុសនោះទេ។ ទ្រង់សុចរិតជានិច្ច (សូមមើល យ៉ូស្វេ ៧; ម៉ាថាយ ២៣; លូកា ២; កិច្ចការ ៥; រ៉ូម ៩)។ ពេលខ្លះ គោលបំណងរបស់ទ្រង់ក្នុងការជំនុំជម្រះ គឺដើម្បីកែតម្រង់ ជួយសង្គ្រោះ និងស្ដារឡើងវិញ ដូចដែលទ្រង់ដាក់វិន័យកូនរបស់ទ្រង់។ ពេលខ្លះ គោលបំណងរបស់ទ្រង់ក្នុងការជំនុំជម្រះ គឺដើម្បីសងសឹក ហើយការជំនុំជម្រះរបស់ទ្រង់ គឺជាការសម្រេចចុងក្រោយដោយមិនអាចតវ៉ាបាន ដូចពេលដែលទ្រង់ចាក់សេចក្តីក្រោធរបស់ទ្រង់ទៅលើពួកមានបាប (សូមមើល ហេព្រើរ ១២)។ ទោះបីក្នុងគោលបំណងណាក៏ដោយ ការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះជាម្ចាស់គឺយុត្តិធម៌ជានិច្ច។
នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ មនុស្សខ្លះប្រហែលជាភ្ញាក់ផ្អើល នៅពេលដែលគេដឹងថា ពេលខ្លះព្រះជាម្ចាស់ប្រើមនុស្សដើម្បីជំនុំជម្រះជំនួសទ្រង់។ ព្រះជាម្ចាស់បានផ្ដល់តួនាទីដល់រដ្ឋអំណាចដើម្បីជំនុំជម្រះប្រជាពលរដ្ឋរបស់ខ្លួន (សូមមើល រ៉ូម ១៣)។ ទ្រង់បង្គាប់ឲ្យគ្រីស្ទបរិស័ទជំនុំជម្រះខ្លួនឯង (សូមមើល ១កូរិនថូស ១១:២៨; ហេព្រើរ ៤; ២ពេត្រុស ១:៥)។ ពេលខ្លះ ព្រះជាម្ចាស់ថែមទាំងបង្គាប់ឲ្យពួកជំនុំ ជំនុំជម្រះសមាជិកនៅក្នុងពួកជំនុំទៀតផង ទោះបីជាការជំនុំជម្រះនោះមិនមែនជាការសម្រេចចុងក្រោយដែលមិនអាចតវ៉ាបានដូចជាទ្រង់ជំនុំជម្រះក៏ដោយ។
នៅក្នុងកណ្ឌម៉ាថាយជំពូក១៨ កណ្ឌ១កូរិនថូសជំពូក៥ និងជំពូក៦ និងនៅក្នុងអត្ថបទគម្ពីរផ្សេងទៀត ព្រះជាម្ចាស់បានបង្រៀនពួកជំនុំឲ្យជំនុំជម្រះសមាជិករបស់ខ្លួន។ ការជំនុំជម្រះនេះ គឺក្នុងគោលបំណងជួយសង្គ្រោះ មិនមែនក្នុងគោលបំណងសងសឹកនោះទេ ( រ៉ូម ១២:១៩)។ លោក ប៉ុល បានបង្គាប់ដល់ពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូសឲ្យប្រគល់មនុស្សកំផិតទៅអារក្សសាតាំង «ឲ្យបំផ្លាញនិស្ស័យសាច់ឈាមគេ ប្រយោជន៍ឲ្យព្រលឹងវិញ្ញាណបានសង្គ្រោះ» (១កូរិនថូស ៥:៥)។ លោកក៏បានបង្គាប់ដូចគ្នានេះដែរ ដល់លោក ធីម៉ូថេ ទាក់ទងទៅនឹងពួកគ្រូក្លែងក្លាយនៅក្នុងទីក្រុងអេភេសូរ (១ធីម៉ូថេ ១:២០)។
តើត្រូវបិទទ្វារ ឬបើក?
យើងមិនគួរភ្ញាក់ផ្អើលទេដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់ហៅយើងឲ្យថ្កោលទោស ឬដាក់វិន័យពួកជំនុំក្នុងរូបភាពណាមួយនោះ។ ប្រសិនបើពួកជំនុំរំពឹងចង់បង្រៀនពីរបៀបដែលគ្រីស្ទបរិស័ទគួរធ្វើ នោះពួកគេត្រូវតែបង្រៀនពីរបៀបដែលគ្រីស្ទបរិស័ទមិនគួរធ្វើ ដែរ។ ហើយអ្វីដែលខ្ញុំបារម្ភនោះគឺថា របៀបដែលពួកជំនុំជាច្រើនដែលបានអនុវត្តទៅលើការបង្កើតសិស្សគឺប្រៀបដូចជាការចាក់ទឹកទៅក្នុងធុងដែលធ្លាយអញ្ចឹង ដោយសារពួកគេផ្ដោតការយកចិត្តទុកដាក់ទាំងស្រុង ទៅលើតែអ្វីដែលពួកគេចាក់ចូល ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនបានគិតដល់របៀបដែលសិស្សទទួល ហើយនិងរក្សាវានោះទេ។ ដូច្នេះហើយបានជានៅបច្ចុប្បន្ននេះ មានពួកជំនុំជាច្រើនលែងដាក់វិន័យលើសមាជិក។
នាពេលថ្មីៗនេះ អ្នកនិពន្ធម្នាក់ដែលសរសេរសៀវភៅទាក់ទងទៅនឹងការរីកចម្រើននៃពួកជំនុំ លោកបានធ្វើការសន្និដ្ឋានពីយុទ្ធសាស្ត្ររបស់លោក លើការធ្វើឲ្យពួកជំនុំរីកចម្រើនដោយនិយាយថា «ចូរបើកទ្វារមុខ ហើយបិទទ្វារក្រោយ»។ និយាយដូច្នេះ លោកចង់មានន័យថា ពួកជំនុំគួរតែបង្កើតឲ្យមានភាពរាក់ទាក់ចំពោះអ្នកមិនជឿ ហើយត្រូវមានផែនការថែបំប៉នអ្នកទាំងនោះឲ្យបានល្អ។ ទាំងនេះគឺជាគោលដៅល្អ ហើយសព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំជឿថា គ្រូគង្វាល និងពួកជំនុំភាគច្រើនប្រាថ្នាចង់ធ្វើដូចនេះរួចទៅហើយ។ ប៉ុន្តែពួកជំនុំខ្លះផ្ដោតទៅលើការនេះខ្លាំងពេក។ ដូច្នេះ សូមអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំផ្តល់ជូននូវអ្វីដែលខ្ញុំជឿថា វាជាយុទ្ធសាស្ត្រតាមព្រះគម្ពីរ៖ យាមទ្វារមុខឲ្យបានហ្មត់ចត់ ហើយបើកចំហទ្វារក្រោយ ។ នេះមានន័យថា យើងត្រូវធ្វើឲ្យអ្នកខាងក្រៅពិបាកចូលជាសមាជិកពួកជំនុំយើង ហើយងាយនឹងបណ្ដេញពួកគេចេញវិញ។ ចូរចងចាំថា ផ្លូវដែលនាំទៅរកជីវិត គឺតូចចង្អៀត មិនមែនធំទូលាយនោះទេ។ ខ្ញុំជឿថា ការធ្វើដូចនេះនឹងជួយឲ្យពួកជំនុំស្ដារឡើងវិញ នូវលក្ខណៈខុសប្លែករបស់ពួកគេពីលោកីយ៍ដូចដែលព្រះជាម្ចាស់បានកំណត់មក។
ដើម្បីចាប់ផ្ដើមដាក់វិន័យពួកជំនុំ យើងត្រូវមានការប្រុងប្រយ័ត្នក្នុងការទទួលសមាជិកថ្មីជាងមុន។ ពួកជំនុំគួរតែសួរគ្រប់ទាំងបុគ្គលដែលចង់ធ្វើជាសមាជិកថា តើអ្វីទៅជាដំណឹងល្អ ហើយសូមឲ្យម្នាក់ៗផ្ដល់នូវភស្តុតាងមួយចំនួន ពីការយល់នូវលក្ខណៈនៃជីវិតដែលថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះគ្រីស្ទ។ អ្នកដែលចង់ធ្វើជាសមាជិកនឹងទទួលបាននូវអត្ថប្រយោជន៍នៅពេលដែលពួកគេដឹងថា ពួកជំនុំរំពឹងចង់បានអ្វីពីពួកគេ និងដឹងពីសារៈសំខាន់នៃការប្ដេជ្ញាចិត្តចំពោះពួកជំនុំ។ ប្រសិនបើពួកជំនុំកាន់តែមានការប្រុងប្រយ័ត្នទៅលើការទទួលស្គាល់ ក៏ដូចជាការទទួលនូវសមាជិកថ្មីៗ នោះពួកគេនឹងមិននឿយហត់ក្នុងការដាក់វិន័យពួកជំនុំ ដើម្បីកែតម្រង់ពួកគេច្រើនលើកច្រើនសានៅពេលក្រោយនោះទេ។
ការដាក់វិន័យពួកជំនុំឲ្យសមហេតុសមផល
ចូរប្រយ័ត្ន! ពួកជំនុំអាចដាក់វិន័យសមាជិករបស់ខ្លួនដោយមិនសមហេតុសមផល។ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបង្រៀនយើងមិនឲ្យថ្កោល ទោសចិត្តគំនិតរបស់អ្នកដទៃ (សូមមើល ម៉ាថាយ ៧:១) ឬក៏ថ្កោលទោសគ្នាទៅវិញទៅមកអំពីកំហុសតូចតាច (សូមមើល រ៉ូម ១៤-១៥)។ នៅក្នុងការដាក់វិន័យពួកជំនុំ យើងមិនត្រូវមានចេតនាចង់សងសឹកនោះទេ ប៉ុន្តែចេតនារបស់យើងត្រូវពេញដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ដោយបង្ហាញនូវ «ចិត្តមេត្តាករុណាដល់មនុស្សឯទៀត ទាំងភ័យខ្លាច» (យ៉ូដាស ១:២៣ គកស)។ ជាការពិតណាស់ ការដាក់វិន័យពួកជំនុំពោរពេញដោយបញ្ហាដែលយើងត្រូវដោះស្រាយដោយប្រាជ្ញា និងដោយយកចិត្តទុកដាក់។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវចងចាំថា ជីវិតជាគ្រីស្ទបរិស័ទមិនងាយស្រួលនោះទេ ហើយយើងងាយនឹងធ្វើខុសណាស់។ ប៉ុន្តែ យើងមិនគួរយកលេសដោយមិនព្រមអនុវត្តការណាមួយ ដោយសារការលំបាករបស់យើងនោះឡើយ។
ពួកជំនុំតាមតំបន់នីមួយៗ មានទំនួលខុសត្រូវ ក្នុងការថ្កោលទោសជីវិតរស់នៅរបស់អ្នកដឹកនាំខ្លួន និងសេចក្តីបង្រៀនរបស់ពួកគាត់ ហើយក៏មានទំនួលខុសត្រូវក្នុងការថ្កោលទោសជីវិតរស់នៅរបស់សមាជិកពួកជំនុំផងដែរ ជាពិសេស នៅពេលដែលអ្នកដឹកនាំ ឬសមាជិកពួកជំនុំធ្វើឲ្យទីបន្ទាល់របស់ពួកជំនុំខូចឈ្មោះ (សូមមើល កិច្ចការ ១៧; ១កូរិនថូស ៥; ១ធីម៉ូថេ ៣; យ៉ាកុប ៣:១; ២ពេត្រុស ៣; ២យ៉ូហាន)។
ការដាក់វិន័យពួកជំនុំតាមព្រះគម្ពីរ គឺជាការស្ដាប់បង្គាប់ដ៏សាមញ្ញដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយជាការទទួលស្គាល់ថា យើងត្រូវការជំនួយពីទ្រង់។ សូមលោកអ្នកស្រមៃមើល តើមានអ្វីកើតឡើង ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនដែលប្រើមនុស្សណាម្នាក់ក្នុងចំណោមយើង ដើម្បីនឹងអនុម័តការជំនុំជម្រះរបស់ទ្រង់ទេនោះ? តើមានអ្វីកើតឡើង ប្រសិនបើឪពុកម្តាយមិនដែលដាក់វិន័យកូនៗរបស់ខ្លួនទេនោះ? តើមានអ្វីកើតឡើង ប្រសិនបើរដ្ឋអំណាច មិនដែលដាក់ទោសដល់ជនល្មើសច្បាប់សោះនោះ? ចុះ! តើមានអ្វីកើតឡើង ប្រសិនបើពួកជំនុំមិនដែលទូន្មានប្រៀនប្រដៅសមាជិករបស់ខ្លួនទេនោះ? បើដូច្នោះមែន នៅពេលដែលយើងឈរនៅទីជំនុំជម្រះចុងក្រោយ យើងទាំងអស់គ្នានឹងទទួលការជំនុំជម្រះដ៏ខ្លាំងក្លាពីព្រះជាម្ចាស់ ដោយសារយើងមិនដែលទទួលការជំនុំជម្រះដ៏តិចតួចណាមួយពីបងប្អូនយើងនៅលើផែនដីនេះទាល់តែសោះ។ នេះហើយជាក្ដីមេត្តាដ៏ធំធេងរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានចំពោះយើង គឺថាទ្រង់បង្រៀនយើងពីការជំនុំជម្រះនៅផែនដីនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ដែលការជំនុំជម្រះនេះឆ្លុះបញ្ចាំងពីការជំនុំជម្រះនៅថ្ងៃចុងក្រោយដែលមិនអាចកែប្រែបាន (សូមមើល លូកា ១២:៤-៥)។
ខាងក្រោមនេះជាហេតុផលវិជ្ជមានប្រាំយ៉ាងក្នុងការដាក់វិន័យពួកជំនុំ ក្នុងគោលបំណងកែតម្រង់ពួកគេ។ ការដាក់វិន័យបែបនេះបង្ហាញពីសេចក្តីស្រឡាញ់៖
១) ដល់ការស្ដារបុគ្គលដែលទទួលការដាក់វិន័យឡើងវិញ
២) ចំពោះគ្រីស្ទបរិស័ទដទៃទៀត ដោយសារពួកគេនឹងមើលឃើញពីផលអវិជ្ជមាននៃអំពើបាប
៣) ដល់សុខភាពនៃពួកជំនុំទាំងមូល
៤) ចំពោះអ្នកមិនជឿនៅក្នុងសហគមន៍យើង ដោយសារពួកជំនុំបានរក្សាទីបន្ទាល់យ៉ាងល្អ
៥) ចំពោះសិរីល្អនៃព្រះជាម្ចាស់។ ភាពបរិសុទ្ធខាងឯវិញ្ញាណរបស់យើងគួរតែឆ្លុះបញ្ចាំងពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់
ការដែលក្លាយជាសមាជិកម្នាក់នៅក្នុងពួកជំនុំ គួរតែមានតម្លៃចំពោះយើង មិនមែនសម្រាប់សេចក្តីអំនួតរបស់យើងនោះទេ ប៉ុន្តែសម្រាប់កិត្តិនាមព្រះជាម្ចាស់វិញ។ ការដាក់វិន័យពួកជំនុំតាមព្រះគម្ពីរ គឺជាសញ្ញាសម្គាល់ដ៏សំខាន់មួយនៃពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ។