ជំពូក១៣
សញ្ញាសម្គាល់ដ៏សំខាន់ៗនៃពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ ៖
ការដឹកនាំពួកជំនុំតាមព្រះគម្ពីរ
តើពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អគួរមានការដឹកនាំបែបណា? តើពួកជំនុំមានចំណែកក្នុងការដឹកនាំ ដើម្បីធ្វើឲ្យប្រាកដថា គ្រូគង្វាលអធិប្បាយពីដំណឹងល្អបានត្រឹមត្រូវដែរឬទេ? ពិតប្រាកដណាស់ ពួកជំនុំមានចំណែក (កាឡាទី ១)។ តើអ្នកបម្រើមានចំណែកក្នុងការដឹកនាំជាគំរូក្នុងការធ្វើព័ន្ធកិច្ចពួកជំនុំដែរឬទេ? ជាការពិតណាស់ (កិច្ចការ ៦)។ តើការដឹកនាំពួកជំនុំតាមព្រះគម្ពីរតម្រូវឲ្យមានគ្រូគង្វាលដែលអធិប្បាយព្រះបន្ទូលយ៉ាងស្មោះត្រង់ដែរឬទេ? ជាការពិតណាស់ (២ធីម៉ូថេ ៤)។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរក៏បានលើកឡើងនូវអំណោយទានផ្នែកដឹកនាំមួយទៀតដល់ពួកជំនុំ ដើម្បីជួយពួកគេឲ្យក្លាយជាពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ។ អំណោយទាននោះគឺ មុខងារជាចាស់ទុំ។
ប្រាកដណាស់ មានចំណុចសំខាន់ៗជាច្រើនដែលយើងអាចលើកយកមកនិយាយអំពីការដឹកនាំពួកជំនុំដូចដែលបានបង្ហាញនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ប៉ុន្តែខ្ញុំចង់ផ្ដោតសំខាន់ទៅលើមុខងារជាចាស់ទុំ ដ្បិតខ្ញុំគិតថា មានពួកជំនុំជាច្រើនមិនបានដឹងថា ពួកគេកំពុងតែបាត់បង់អ្វីខ្លះនោះទេ ដោយសារតែពួកគេពុំមានចាស់ទុំ។ ក្នុងនាមខ្ញុំជាគ្រូគង្វាលម្នាក់ ខ្ញុំអធិស្ឋានសូមឲ្យព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់ហៅមនុស្សដែលមានអំណោយទានខាងឯវិញ្ញាណ និងខាងឯកិច្ចការជាគ្រូគង្វាលឲ្យធ្វើជាពួកចាស់ទុំនៅក្នុងពួកជំនុំ។ សូមព្រះជាម្ចាស់តែងតាំងមនុស្សបែបហ្នឹងឲ្យបានច្រើននាក់!
ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់ពិតជាបានប្រទានអំណោយទានដល់បុគ្គលណាម្នាក់នៅក្នុងពួកជំនុំដែលមានអត្តចរិតគំរូ មានប្រាជ្ញាបែបជាគ្រូគង្វាល និងមានអំណោយទានខាងការបង្រៀន ហើយប្រសិនបើបន្ទាប់ពីពួកជំនុំអធិស្ឋានឲ្យគាត់រួចហើយ ពួកគេទទួលស្គាល់លក្ខណសម្បត្តិទាំងនេះ នោះពួកគេគួរតែញែកម្នាក់នោះឲ្យធ្វើជាអ្នកចាស់ទុំ។
តើចាស់ទុំមានលក្ខណៈបែបណា?
នៅក្នុងកណ្ឌកិច្ចការជំពូក៦ ពួកជំនុំដ៏ក្មេងខ្ចីនៅទីក្រុងយេរូសាឡឹមបានចាប់ផ្ដើមឈ្លោះគ្នាពីរបៀបដែលគេចែកអាហារដល់ស្ត្រីមេម៉ាយ។ ដូច្នេះហើយ ពួកសាវ័កបានកោះហៅពួកជំនុំឲ្យជ្រើសរើសមនុស្សមួយចំនួនដែលអាចត្រួតមើលការចែកអាហារនេះឲ្យបានប្រសើរជាង។ ពួកសាវ័កបានផ្ទេរកិច្ចការនេះដល់អ្នកផ្សេងទៀត ដើម្បីឲ្យពួកគេអាច «ខំព្យាយាមក្នុងសេចក្ដីអធិស្ឋាន និងការផ្សាយព្រះបន្ទូលវិញ» (កិច្ចការ ៦:៤)។
សរុបសេចក្តីមក ការផ្ទេរការងារបែបនេះបានក្លាយជាការបែងចែកការងាររវាងពួកចាស់ទុំ និងអ្នកជំនួយដែលពួកជំនុំក្រោយៗមកទៀតនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានអនុវត្តតាម។ ពួកចាស់ទុំគឺជាអ្នកដែលខំព្យាយាមក្នុងសេចក្ដីអធិស្ឋាន និងការផ្សាយព្រះបន្ទូលដល់ពួកជំនុំ ខណៈដែលអ្នកជំនួយមើលការខុសត្រូវលើការរៀបចំកម្មវិធីផ្សេងៗក្នុងពួកជំនុំ។
ពួកជំនុំរាល់គ្នាអើយ! តើអ្នករាល់គ្នាចាប់ផ្ដើមមើលឃើញពីអត្ថប្រយោជន៍នៃអំណោយទានដ៏អស្ចារ្យនេះហើយឬនៅ? និយាយឲ្យចំទៅ ព្រះជាម្ចាស់កំពុងមានបន្ទូលថា «យើងនឹងជ្រើសរើសយកមនុស្សមួយចំនួនពីក្នុងចំណោមឯងរាល់គ្នា ហើយយើងនឹងញែកគេទុកដើម្បីឲ្យគេអធិស្ឋានសម្រាប់ឯងរាល់គ្នា និងដើម្បីបង្រៀនឯងរាល់គ្នាអំពីយើង»។
ពួកចាស់ទុំ និងពួកជំនុំ
គ្រប់ទាំងពួកជំនុំបានជ្រើសរើសបុគ្គលមួយចំនួនទុក ដើម្បីបំពេញមុខងារជាពួកចាស់ទុំរួចទៅហើយ ទោះបើគេហៅងារបុគ្គលទាំងនោះផ្សេងៗគ្នា អ្នកជំនួយ ឬអ្នកដឹកនាំព័ន្ធកិច្ចក៏ដោយ។ ងារសម្រាប់តំណែងនេះមានបីនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ជាងារដែលគេអាចប្រើផ្លាស់ប្ដូរគ្នាបាន។ ងារទាំងនេះក្នុងភាសាក្រិកគឺ ប្រស់ប៊ូថេរស៍ (អ្នកត្រួតត្រា) ផូយមិន (ពួកចាស់ទុំ) និងអេភីសកាផស់ (គ្រូគង្វាល)។ ងារទាំងបីនេះ គឺប្រើសំដៅលើមុខងារតែមួយ (កិច្ចការ ២០:១៧, ២៨)។
យោងតាមប្រវត្តិសាស្ត្រពួកជំនុំ យើងឃើញថា មានពួកជំនុំជាច្រើននិយមយកពួកចាស់ទុំជាអ្នកដឹកនាំ។ និកាយ ខនហ្គ្រើ-ហ្គេហ្សិនណាលីស្ទ៍ (Congregationalists) ដើមដំបូងនៅសតវត្សទី១៦ បានបង្រៀនថា ចាស់ទុំ គឺជាតំណែងមួយសម្រាប់ពួកជំនុំសញ្ញាថ្មី។ នៅសតវត្សទី១៨ និង១៩ យើងក៏ឃើញមានពួកចាស់ទុំនៅក្នុងនិកាយ បាទីស្ទ (Baptist) ជាអ្នកដឹកនាំនៅក្នុងប្រទេសអាមេរិកផងដែរ។ តាមពិត នាយកដំបូងនៃនិកាយ សៅឌើនបាទីស្ទ (Southern Baptist Convention) លោក ដាប់បលយូ. ប៊ី. ចនសុន (W. B. Johnson) បានសរសេរកិច្ចព្រមព្រៀងមួយក្នុងឆ្នាំ១៨៤៦ ដោយស្នើសុំឲ្យពួកជំនុំបាទីស្ទ (Baptist) ទាំងអស់បង្កើតឲ្យមានរចនាសម្ព័ន្ធចាស់ទុំ ដ្បិតការអនុវត្តបែបនេះ គឺត្រឹមត្រូវតាមព្រះគម្ពីរ។
និកាយ បាទីស្ទ (Baptist) និងនិកាយ ប្រេសប៊ីធើរាន (Presbyterians) បានខ្វែងគំនិតគ្នាលើចំណុចពីរទាក់ទងទៅនឹងពួកចាស់ទុំ។ ហើយខ្ញុំគិតថា យើងទាំងអស់គ្នាគួរយល់ពីការខ្វែងគំនិតគ្នានេះ ទោះបើយើងមិនមែនជាពួកបាទីស្ទ (Baptist) ឬពួកប្រេសប៊ីធើរាន (Presbyterian)។
ទីមួយនិកាយ បាទីស្ទ (Baptists) គឺជាពួកដែលយកពួកជំនុំជាធំ។ ពួកគេជឿថា ព្រះគម្ពីរបង្រៀនថា ការសម្រេចចិត្តចុងក្រោយលើអ្វីៗទាំងអស់ គឺអាស្រ័យលើពួកជំនុំទាំងមូល មិនមែនអាស្រ័យលើពួកចាស់ទុំក្នុងពួកជំនុំ ឬអ្នកផ្សេងដែលមិននៅក្នុងពួកជំនុំនោះទេ។ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវកំពុងតែបង្រៀនសិស្សរបស់ទ្រង់អំពីការដោះស្រាយជាមួយនឹងបងប្អូនដែលប្រព្រឹត្តបាប ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា ពួកជំនុំជាសាលាឧទ្ធរណ៍កាត់ក្តីចុងក្រោយ គឺមិនមែនពួកចាស់ទុំ នាយកសង្ឃ ឬក្រុមប្រឹក្សាភិបាលណាមួយដែលត្រូវកាត់ក្តីចុងក្រោយនោះទេ (ម៉ាថាយ ១៨:១៧)។ នៅពេលដែលពួកសាវ័កស្វែងរកមនុស្សមួយចំនួន ដើម្បីឲ្យធ្វើជាអ្នកជំនួយ នោះពួកគេបានផ្តល់ការសម្រេចចិត្តដល់ពួកជំនុំ ដូចដែលយើងទើបតែបានពិភាក្សាខាងលើ។
ដូចគ្នានេះដែរ នៅក្នុងសំបុត្ររបស់លោក ប៉ុល គាត់ក៏បានសរសេរថា ពួកជំនុំជាអ្នកសម្រេចចិត្តចុងក្រោយ។ កណ្ឌ១កូរិនថូសជំពូក៥ លោកប៉ុល មិនបានស្ដីបន្ទោសដល់គ្រូគង្វាល ពួកចាស់ទុំ ឬអ្នកជំនួយនោះទេ ចំពោះការដែលពួកគេអត់ឱនឲ្យបុគ្គលដែលធ្វើបាប ប៉ុន្តែលោកបានស្ដីបន្ទោសដល់ពួកជំនុំទាំងមូលទៅវិញ។ នៅក្នុងកណ្ឌ២កូរិនថូសជំពូក២ លោក ប៉ុល បាននិយាយសំដៅទៅលើអ្វីដែលពួកជំនុំភាគច្រើនបានធ្វើ ក្នុងការដែលពួកគេដាក់វិន័យដល់សមាជិកពួកជំនុំដែលប្រព្រឹត្តខុស។ នៅក្នុងកណ្ឌកាឡាទីជំពូក១ លោក ប៉ុល បានកោះហៅពួកជំនុំទាំងមូលឲ្យថ្កោលទោសសេចក្តីបង្រៀនក្លែងក្លាយដែលពួកគេបានឮ។ នៅក្នុងកណ្ឌ២ធីម៉ូថេជំពូក៤ លោក ប៉ុល មិនគ្រាន់តែស្ដីបន្ទោសដល់គ្រូបង្រៀនក្លែងក្លាយប៉ុណ្ណោះទេ លោកថែមទាំងស្ដីបន្ទោសដល់អស់អ្នកដែលចំណាយលុយឲ្យគ្រូបង្រៀនក្លែងក្លាយទាំងនោះបង្រៀននូវអ្វីដែលត្រចៀកដ៏រមាស់របស់ពួកគេចង់ស្តាប់ឮទៀតផង។ ពួកចាស់ទុំគឺជាអ្នកដឹកនាំពួកជំនុំ ប៉ុន្តែតាមព្រះគម្ពីរ ពួកគេចាំបាច់ត្រូវដឹកនាំក្នុងដែនកំណត់មួយដែលពួកជំនុំទទួលស្គាល់។ នៅក្នុងន័យនោះ ពួកចាស់ទុំ និងក្រុមប្រឹក្សា ឬគណៈកម្មការដទៃទៀតនៅក្នុងពួកជំនុំបាទីស្ទ (Baptist) គឺមាននាទីជាអ្នកផ្តល់យោបល់ដល់ពួកជំនុំប៉ុណ្ណោះ។
ទីពីរ និកាយ បាទីស្ទ (Baptists) និងនិកាយ ប្រេសប៊ីធើរាន (Presbyterians) បានខ្វែងគំនិតគ្នាលើតួនាទី និងទំនួលខុសត្រូវរបស់ពួកចាស់ទុំ។ ហើយការខ្វែងគំនិតគ្នាធំបំផុតនោះ គឺដោយសារតែការយល់ខុសគ្នាលើពាក្យមួយចំនួនដែលលោក ប៉ុល បានសរសេរផ្ញើទៅលោក ធីម៉ូថេ៖ «ចាស់ទុំទាំងឡាយណាដែលដឹកនាំបានល្អ នោះត្រូវរាប់ជាស័ក្ដិសមនឹងទទួលកិត្ដិយសទ្វេដង ជាពិសេស ពួកចាស់ទុំដែលធ្វើការនឿយហត់ក្នុងការប្រកាសព្រះបន្ទូល និងការបង្រៀន» (១ធីម៉ូថេ ៥:១៧ គគខ)។ និកាយ ប្រេសប៊ីធើរាន (Presbyterians) យល់ឃើញថា ខគម្ពីរនេះបែងចែកពួកចាស់ទុំជាពីរក្រុម គឺពួកចាស់ទុំដែលដឹកនាំ និងពួកចាស់ទុំដែលបង្រៀនព្រះបន្ទូល។ និកាយ បាទីស្ទ (Baptist) មិនទទួលស្គាល់ការបែងចែកនេះទេ ប៉ុន្តែ ពួកគេយល់ឃើញថា ខគម្ពីរនេះស្នើឡើងថា បុគ្គលមួយចំនួនក្នុងចំណោមក្រុមនៃពួកចាស់ទុំ គឺគ្រាន់តែផ្ដោតទៅលើការអធិប្បាយព្រះបន្ទូល និងការបង្រៀនពេញទំហឹងជាងតែប៉ុណ្ណោះ។ ជារួម លោក ប៉ុល បានប្រាប់ដល់លោក ធីម៉ូថេ យ៉ាងច្បាស់នៅដើមសំបុត្រនេះថា លក្ខណសម្បត្តិជាមូលដ្ឋានមួយរបស់ពួកចាស់ទុំគ្រប់រូបគឺថា គាត់ «ប្រសប់នឹងការបង្រៀន» (១ធីម៉ូថេ ៣:២, សូមមើលផងដែរនៅ ទីតុស ១:៩)។ ដូច្នេះ ជាញឹកញាប់ និកាយ បាទីស្ទ (Baptist) បដិសេធថា ពួកគេមិនគួរនឹងតែងតាំងពួកចាស់ទុំណាដែលមិនប្រសប់នឹងបង្រៀនព្រះបន្ទូលនោះឡើយ។
ការមានពួកចាស់ទុំ
និកាយ បាទីស្ទ (Baptists) និងនិកាយ ប្រេសប៊ីធើរាន (Presbyterians) ភាគច្រើនបានឯកភាពគ្នានៅសតវត្សទី១៨ថា ពួកជំនុំតាមតំបន់នីមួយៗគួរតែមានចាស់ទុំចាប់ពីពីរនាក់ឡើងទៅ។ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីមិនដែលលើកឡើងថា ពួកជំនុំគួរតែមានចំនួននៃពួកចាស់ទុំប៉ុន្មាននាក់ក្នុងពួកជំនុំនោះទេ។ ប៉ុន្តែព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបាននិយាយសំដៅលើ «ពួកចាស់ទុំ» នៅក្នុងពួកជំនុំតាមតំបន់ជាទម្រង់ពហុវចនៈ (ឧទាហរណ៍ កិច្ចការ ១៤:២៣; ១៦:៤; ២០:១៧; ២១:១៨; ទីតុស ១:៥; យ៉ាកុប ៥:១៤)។
សព្វថ្ងៃនេះ មិនមែនគ្រាន់តែនិកាយ បាទីស្ទ (Baptist) ទេដែល បានរកឃើញការដឹកនាំដោយពួកចាស់ទុំនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ លើសពីនេះទៀត មាននិកាយផ្សេងៗ ក៏ដូចជាពួកជំនុំឯករាជ្យជាច្រើន ក៏បានឃើញពីអត្ថប្រយោជន៍នេះដែរ ព្រោះគំនិតនេះស្របតាមព្រះគម្ពីរ។
ការដឹកនាំដោយពួកចាស់ទុំមិនមែនមានន័យថា គ្រូគង្វាលគ្មានតួនាទីអ្វីនោះទេ។ មានខគម្ពីរយោងជាច្រើននៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីដែលនិយាយសំដៅទៅលើការអធិប្បាយព្រះបន្ទូល និងគ្រូអធិប្បាយ ហើយខគម្ពីរទាំងនោះមិននិយាយសំដៅទៅលើពួកចាស់ទុំទាំងអស់នៅក្នុងពួកជំនុំនោះទេ។ ឧទាហរណ៍ នៅទីក្រុងកូរិនថូស លោក ប៉ុល បានញែកខ្លួនគាត់ទុកសម្រាប់តែការអធិប្បាយព្រះបន្ទូលនៅក្នុងរបៀបមួយដែលពួកចាស់ទុំដទៃទៀតក្នុងពួកជំនុំមិនអាចធ្វើបាន (កិច្ចការ ១៨:៥; ១កូរិនថូស ៩:១៤; ១ធីម៉ូថេ ៤:១៣; ៥:១៧)។ មើលទៅ គ្រូអធិប្បាយហាក់ដូចជាប្តូរទីតាំងពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយក្នុងគោលបំណងអធិប្បាយព្រះបន្ទូល ( រ៉ូម ១០:១៤-១៥)។ ប៉ុន្តែ ឯពួកចាស់ទុំវិញមើលទៅគ្រាន់តែនៅក្នុងតំបន់សហគមន៍មួយប៉ុណ្ណោះ (ទីតុស ១:៥)។
ពួកជំនុំ និងពួកចាស់ទុំប្រហែលនឹងរាប់គ្រូអធិប្បាយដែលអធិប្បាយព្រះបន្ទូលយ៉ាងស្មោះត្រង់ជាប្រចាំ ទុកដូចជាអ្នកទីមួយក្នុងចំណោមអ្នកដឹកនាំទាំងអស់ថា គាត់ស័ក្តិសមនឹងទទួលការ «គោរពប្រតិបត្តិជាទ្វេគុណឡើង» (១ធីម៉ូថេ ៥:១៧)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងគួរចងចាំថា គ្រូអធិប្បាយ ឬគ្រូគង្វាល គឺគ្រាន់តែជាម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកចាស់ទុំដែលមានឋានៈស្មើគ្នា ហើយបានទទួលការតែងតាំងដូចគ្នាពីពួកជំនុំឲ្យធ្វើជាចាស់ទុំម្នាក់។
អត្ថប្រយោជន៍នៃការមានពួកចាស់ទុំ
តាមបទពិសោធន៍ខ្ញុំផ្ទាល់ជាគ្រូគង្វាលម្នាក់ ខ្ញុំបានឃើញពីអត្ថប្រយោជន៍នៃការអនុវត្តតាមព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ក្នុងការចែករំលែកទំនួលខុសត្រូវចំពោះការដឹកនាំពួកជំនុំតាមតំបន់ជាមួយនឹងអ្នកដែលបានប្ដេជ្ញាបម្រើពួកជំនុំក្នុងនាមជាចាស់ទុំ។
ការសម្រេចចិត្តទាំងឡាយណាដែលទាក់ទងនឹងពួកជំនុំ មិនគួរធ្លាក់លើគ្រូគង្វាលតែម្នាក់ឯងនោះទេ ប្រសិនបើការសម្រេចចិត្តនោះមិនតម្រូវសុំគំនិតយោបល់ពីសមាជិកពួកជំនុំទាំងអស់ទេ។ ប៉ុន្តែការសម្រេចចិត្តនោះគួរតែធ្លាក់លើពួកចាស់ទុំទាំងមូលវិញ។ ពេលខ្លះការធ្វើដូចនេះគឺមានភាពយឺតយ៉ាវ ហើយស្មុគស្មាញបន្តិច ប៉ុន្តែវាមានអត្ថប្រយោជន៍យ៉ាងច្រើន។ វាជួយដុសខាត់អំណោយទានរបស់គ្រូគង្វាល ដោយពួកចាស់ទុំជួយបំពេញបន្ថែមចំពោះចំណុចខ្វះខាតមួយចំនួន និងជាជំនួយដល់ការសម្រេចចិត្តរបស់គាត់។ ការដែលមានពួកចាស់ទុំបង្កើតឲ្យមានការគាំទ្រនៅក្នុងពួកជំនុំក្នុងការសម្រេចចិត្ត ហើយជួយពួកគេឲ្យមានការរួបរួមគ្នាមកតែមួយ ព្រមទាំងការពារអ្នកដឹកនាំមិនឲ្យទទួលរងការរិះគន់ដ៏អយុត្តិធម៌។ ការមានពួកចាស់ទុំ អាចជួយធ្វើឲ្យអ្នកដឹកនាំចាក់ឫសមាំ និងគង់វង្ស ហើយអាចជួយខ្លួនគេឲ្យកាន់តែមានប្រាជ្ញាក្នុងការដឹកនាំ។ ការមានពួកចាស់ទុំ អាចជួយជំរុញពួកជំនុំឲ្យមានទំនួលខុសត្រូវកាន់តែច្រើនឡើងចំពោះជីវិតខាងឯវិញ្ញាណរបស់ពួកគេ ហើយថែមទាំងជួយពួកជំនុំ កុំឲ្យពឹងផ្អែកខ្លាំងពេកលើអ្នកដែលទទួលប្រាក់ខែពីពួកជំនុំ។
សព្វថ្ងៃនេះ នៅក្នុងពួកជំនុំបាទីស្ទ (Baptist) មិនសូវមានពួកចាស់ទុំជាអ្នកដឹកនាំច្រើនប៉ុន្មានទេ ប៉ុន្តែនិន្នាការទៅរកការមានពួកចាស់ទុំនេះកំពុងតែរីកដុះដាលនៅក្នុងចំណោមពួកជំនុំបាទីស្ទ (Baptist) ដោយព្រោះការមានពួកចាស់ទុំមានអត្ថប្រយោជន៍ច្រើន។ ពួកជំនុំនីមួយៗក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីត្រូវការពួកចាស់ទុំ ហើយពួកជំនុំសព្វថ្ងៃនេះក៏ត្រូវការពួកចាស់ទុំដែរ។
ចុះចំណែកឯអ្នកជំនួយវិញ?
បច្ចុប្បន្ននេះ មានពួកជំនុំជាច្រើនតែងតែយល់ច្រឡំថា ពួកចាស់ទុំគឺជាអ្នកដែលទទួលប្រាក់ខែពីពួកជំនុំ ឬក៏ជាអ្នកជំនួយ។ អ្នកជំនួយក៏ជាមុខតំណែងមួយនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីដែរ។ នៅក្នុងកណ្ឌកិច្ចការជំពូក៦ យើងឃើញថា អ្នកជំនួយមានតួនាទីជាក់លាក់នៅក្នុងពួកជំនុំ។ ទោះបីវាជាការលំបាកក្នុងការបែងចែកមុខតំណែងទាំងពីរឲ្យដាច់ស្រឡះពីគ្នា ប៉ុន្តែជាទូទៅ អ្នកជំនួយធ្វើការទាក់ទងទៅនឹងការងារលម្អិតក្នុងជីវិតពួកជំនុំដូចជា កិច្ចការរដ្ឋបាល ការថែទាំ និងការមើលថែសមាជិកពួកជំនុំដោយទៅសួរសុខទុក្ខពួកគេ នៅពេលពួកគេឈឺ ឬដោយផ្គត់ផ្គង់អាហារដល់ពួកគេ នៅពេលពួកគេខ្វះខាតជាដើម។ល។ នៅក្នុងពួកជំនុំជាច្រើនសព្វថ្ងៃនេះ យើងសង្កេតឃើញថា អ្នកជំនួយជាអ្នកទទួលនាទីមើលការខុសត្រូវជីវិតខាងឯវិញ្ញាណរបស់ពួកជំនុំ ឬពួកគេទុកការងារនោះទាំងស្រុងទៅក្នុងដៃគ្រូគង្វាលម្នាក់ឯងតែម្តង។ ពួកជំនុំនឹងទទួលបានផលប្រយោជន៍ជាច្រើន ប្រសិនបើពួកគេបែកចែកតួនាទីរបស់ពួកចាស់ទុំ និងតួនាទីរបស់អ្នកជំនួយឲ្យដាច់ដោយឡែកពីគ្នាយ៉ាងច្បាស់លាស់។ សព្វថ្ងៃនេះ ពួកជំនុំពិតជាត្រូវការអ្នកបម្រើទាំងពីរប្រភេទនេះណាស់។
ការចែករំលែកបន្ទុក និងអភ័យឯកសិទ្ធិ
ក្នុងនាមខ្ញុំជាគ្រូគង្វាល ខ្ញុំមានតំណែងស្របតាមព្រះគម្ពីរជាចាស់ទុំ។ ខ្ញុំជាចាស់ទុំដែលមានតួនាទីចម្បងគឺអធិប្បាយព្រះបន្ទូល។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំធ្វើការរួមជាមួយពួកចាស់ទុំ ដើម្បីស្អាងចិត្តពួកជំនុំ។ ពួកចាស់ទុំមួយចំនួនជាអ្នកទទួលប្រាក់ខែពីពួកជំនុំ ប៉ុន្តែពួកចាស់ទុំភាគច្រើនមិនបានទទួលប្រាក់ខែនោះទេ។ យើងជួបប្រជុំគ្នាជាទៀងទាត់ ដើម្បីអធិស្ឋាន ជជែកពិភាក្សា និងផ្តល់នូវគំនិតយោបល់ខ្លះៗដល់អ្នកជំនួយ ឬដល់ពួកជំនុំទាំងមូល។ ខ្ញុំមានការពិបាកណាស់ក្នុងការរកពាក្យពេចន៍មកពណ៌នាពីរបៀបដែលពួកចាស់ទុំទាំងនេះបានស្រឡាញ់ខ្ញុំ និងពួកជំនុំទាំងមូល។ ពួកគេបានចែករំលែកបន្ទុកខ្ញុំ និងផ្ដល់អភ័យឯកសិទ្ធិដល់ខ្ញុំក្នុងការដឹកនាំពួកជំនុំ។ ខ្ញុំអរព្រះគុណដល់ព្រះជាម្ចាស់មិនដាច់ពីមាត់ដែលទ្រង់បានប្រទានគូកនបម្រើព័ន្ធកិច្ចដូចជាពួកគេទាំងនេះ។
យើងឃើញច្បាស់ណាស់ថា ការមានពួកចាស់ទុំ គឺជាគំនិតមួយស្របតាមព្រះគម្ពីរដែលមានប្រយោជន៍ជាច្រើន។ ប្រសិនបើយើងតាំងឲ្យមានពួកចាស់ទុំធ្វើជាអ្នកដឹកនាំ ការនេះអាចនឹងជួយដល់គ្រូគង្វាលយ៉ាងច្រើន ដោយសារពួកចាស់ទុំអាចជួយដកបន្ទុកចេញពីស្មារបស់គាត់ ហើយថែមទាំងជួយលុបបំបាត់របបផ្ដាច់ការរបស់គាត់ចេញពីពួកជំនុំទៀតផង។ លើសពីនេះទៅទៀត លក្ខណសម្បត្តិទាំងអស់នៃចាស់ទុំដែលលោក ប៉ុល បានលើកឡើង (ក្រៅពីភាពប្រសប់ក្នុងការបង្រៀន) ជាលក្ខណសម្បត្តិដែលគ្រីស្ទបរិស័ទគ្រប់រូបគួរតែខំតម្រង់ឆ្ពោះទៅរកដែរ (១ធីម៉ូថេ ៣; ទីតុស ១)។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលយើងទទួលស្គាល់បុគ្គលមួយចំនួនជាសាធារណៈថា ពួកគេជាមនុស្សគំរូ នោះវាជួយឲ្យគ្រីស្ទបរិស័ទផ្សេងទៀត ជាពិសេសគ្រីស្ទបរិស័ទប្រុសៗឃើញនូវគំរូនោះ។ ពិតប្រាកដណាស់ ការអនុវត្តនូវការទទួលស្គាល់បុរសដែលគួរឲ្យទុកចិត្ត មានតម្រិះ កោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងជាអ្នកដែលមិនទទួលបានប្រាក់ខែពីពួកជំនុំទុកជាចាស់ទុំ គឺជាសញ្ញាសម្គាល់មួយទៀតនៃពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ។
សេចក្តីបញ្ចប់៖
ការអនុវត្តជាក់ស្ដែង
ថ្មីៗនេះ មានចាស់ទុំម្នាក់នៅក្នុងពួកជំនុំរបស់ខ្ញុំបាននិយាយមកខ្ញុំថា៖ «ខ្ញុំមានបំណងចង់ចេញពីពួកជំនុំនេះច្រើនលើកមកហើយ ដោយព្រោះតែគ្រប់ទាំងការពិភាក្សានិយាយតែពីការតយុទ្ធនឹងអំពើបាប និងការបម្រើអ្នកដទៃ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំចង់ចេញពីពួកជំនុំនេះ ព្រោះមានមនុស្សជាច្រើនកែតម្រង់ខ្ញុំពេលដែលខ្ញុំធ្វើខុស ហើយពួកគេក៏ប្រព្រឹត្តបាបដែរ»។
គាត់បានបន្តថា «ប៉ុន្តែ ខ្ញុំយល់ឃើញថា ខ្ញុំត្រូវការការទាំងអស់នេះ ពីព្រោះខ្ញុំនៅតែជាមនុស្សប្រព្រឹត្តបាប ហើយខ្ញុំចង់ឲ្យរួចផុតពីបាបនេះ។ ខ្ញុំត្រូវការឲ្យគេជួយកែតម្រង់ខ្ញុំពេលខ្ញុំធ្វើខុស ខ្ញុំត្រូវការឲ្យគេធ្វើជាគំរូ ហើយខ្ញុំត្រូវការសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការយកចិត្តទុកដាក់ពីពួកគេ។ សាច់ឈាមរបស់ខ្ញុំស្អប់ការទាំងអស់នេះ ប៉ុន្តែ បើអត់មានការទាំងអស់នេះទេ ខ្ញុំប្រហែលជាលែងលះជាមួយនឹងប្រពន្ធខ្ញុំហើយ ហើយបន្ទាប់មកលែងលះជាមួយនឹងអ្នកទីពីរ អ្នកទីបី ហើយខ្ញុំប្រហែលនឹងមិនបានរស់នៅជាមួយនឹងកូនៗរបស់ខ្ញុំទេ។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្ហាញនូវព្រះគុណ និងការថែរក្សាបីបាច់របស់ទ្រង់ចំពោះខ្ញុំតាមរយៈពួកជំនុំរបស់ទ្រង់»។
ពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ គឺជាពួកជំនុំដែលឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យឃើញពីចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ច្រើនឡើងៗ ដូចដែលទ្រង់បានបើកសម្ដែងឲ្យឃើញនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ ទោះបើពួកជំនុំមានសុខភាពល្អក៏ដោយ ពេលខ្លះយើងនៅតែពិបាកនៅជាមួយពួកគេដដែល។ យើងពិបាកប្រហែលមកពីការអធិប្បាយវែង ឬមកពីសេចក្តីរំពឹងពីអ្នកចូលរួមខ្ពស់។ ចំពោះមនុស្សជាច្រើន គេប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា ពួកជំនុំបែបនេះនិយាយដដែលៗពីបាបដែលគេប្រព្រឹត្ត។ ហើយនៅពេលប្រកបគ្នា មានអ្នកខ្លះចេះតែសួរសំណួរពីជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនច្រើនពេក។ ប៉ុន្តែ ពាក្យដែលសំខាន់ទាក់ទងនឹងពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អគឺពាក្យ ច្រើនឡើងៗ។ ប្រសិនបើយើងឆ្លុះបញ្ចាំងចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ច្រើនឡើងៗ នោះវាបង្ហាញថា ផ្នែកខ្លះនៃជីវិតរបស់យើងម្នាក់ៗ និងជីវិតពួកជំនុំទាំងមូលមិនទាន់បានឆ្លុះបញ្ចាំងពីចរិតលក្ខណៈរបស់ទ្រង់បានយ៉ាងពេញលេញនៅឡើយដែរ។ ជីវិតរបស់យើងប្រៀបដូចជាកញ្ចក់ដែលមានដាមប្រឡាក់ ដូច្នេះហើយយើងត្រូវតែជូតវាឲ្យស្អាត។ ហើយកញ្ចក់នោះច្បាស់ជាមានសភាពកោង ដូច្នេះយើងត្រូវពុតវាឲ្យរាបស្មើ។ ការនេះតម្រូវឲ្យយើងខិតខំប្រឹងប្រែងខ្លាំង។
យោងតាមសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់បានបង្រៀនឲ្យយើងរស់នៅបង្ហាញពី ជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទជាមួយគ្នា ដោយសារការដែលយើងស្រឡាញ់ ហើយយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគ្នាទៅវិញ ទៅមក នោះវាឆ្លុះបញ្ចាំងពីសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការយកព្រះទ័យទុកដាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះយើង។ ជាទូទៅ ប្រសិនបើបុគ្គលម្នាក់ចង់បានទំនាក់ទំនង ជាមួយបុគ្គលម្នាក់ទៀត បុគ្គលទាំងពីរនាក់នោះត្រូវតែមានការប្ដេជ្ញាចំពោះគ្នានឹងគ្នា។ ពិតប្រាកដណាស់ នៅក្នុងពួកជំនុំក៏ត្រូវការប្ដេជ្ញាចិត្តបែបដូចនេះដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលមានព្រះទ័យឲ្យការរីកចម្រើនខាងឯវិញ្ញាណរបស់យើងកើតឡើងតែម្នាក់ឯងនោះទេ ប៉ុន្តែ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងរីកចម្រើនជាមួយគ្នានឹងគ្នា។
ដូច្នេះ តើពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អមានអំណរឬទេ? ពិតប្រាកដណាស់ គេមានអំណរ។ គេមានអំណរពីការផ្លាស់ប្រែដ៏ពិតប្រាកដ។ គេមានអំណរដោយបានរួចពីអំពើបាប។ គេមានអំណរដោយបានប្រកបគ្នាយ៉ាងជិតស្និទ្ធ ហើយបានរួបរួមគ្នាដ៏ពិតប្រាកដ។ ការរួបរួមនោះមិនមែនជាការរួបរួម ដើម្បីតែការរួបរួមនោះទេ ប៉ុន្តែជាការរួបរួមដែលឈរលើសេចក្តីសង្គ្រោះ និងការថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់រួមគ្នា។ គេមានអំណរក្នុងការស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ដូចដែលព្រះគ្រីស្ទស្រឡាញ់ពួកគេ។ អ្វីដែលជាការអស្ចារ្យបំផុតនោះ គឺគេមានអំណរពីការ «ឆ្លុះឲ្យឃើញពីសិរីរុងរឿងរបស់ព្រះអម្ចាស់» ហើយការ «ផ្លាស់ប្រែពីសិរីរុងរឿងទៅសិរីរុងរឿងឲ្យមានរូបរាងដូចព្រះអង្គ» (២កូរិនថូស ៣:១៨ គគខ)។
នៅក្នុងបញ្ញត្តិទីបី ព្រះជាម្ចាស់ហាមរាស្ត្ររបស់ទ្រង់មិនឲ្យចេញព្រះនាមទ្រង់ជាអាសាឥតការឡើយ (និក្ខមនំ ២០:៧; ចោទិយកថា ៥:១១)។ ទ្រង់មិនគ្រាន់តែចង់មានន័យថា ទ្រង់ហាមយើងមិនឲ្យប្រើពាក្យអាក្រក់ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែទ្រង់ក៏ចង់មានន័យថា ទ្រង់ហាមយើងមិនឲ្យចេញព្រះនាមទ្រង់តាមរយៈជីវិតរបស់យើងជាអាសាឥតការនោះដែរ។ ទ្រង់ហាមមិនឲ្យជីវិតរបស់យើងបង្ហាញរូបភាពខុសអំពីទ្រង់ឡើយ។ នេះក៏ជាបញ្ញត្តិសម្រាប់ពួកជំនុំផងដែរ។
សព្វថ្ងៃនេះ មានពួកជំនុំជាច្រើនមិនមានសុខភាពល្អទេ។ យើងគិតខុសថា ការរីកចម្រើនបែបអាត្មានិយមជាការរីកចម្រើនខាងឯវិញ្ញាណទៅវិញ។ យើងគិតខុសថា ការមានអារម្មណ៍រំជើបរំជួល គឺជាការថ្វាយបង្គំដ៏ពិត។ យើងសប្បាយរីករាយនឹងការទទួលស្គាល់ពីលោកីយ៍ជាជាងការទទួលស្គាល់ពីព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែជាទូទៅ ដោយសារជីវិតដែលទទួលស្គាល់ពីព្រះជាម្ចាស់ គឺមានការទាស់ប្រឆាំងពីលោកីយ៍។ សព្វថ្ងៃនេះ មិនថាពួកជំនុំមានគ្នាតិចឬច្រើននោះទេ មើលទៅពួកគេភាគច្រើនហាក់ដូចជាមិនខ្វល់ពីសញ្ញាសម្គាល់តាមព្រះគម្ពីរដែលសម្គាល់យ៉ាងជាក់ច្បាស់ពីពួកជំនុំដែលរីកចម្រើន ហើយមានជីវិតរស់ខាងឯវិញ្ញាណ។
គ្រីស្ទបរិស័ទគ្រប់រូបគួរតែយកចិត្តទុកដាក់លើសុខភាពពួកជំនុំ ជាពិសេស អ្នកដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់ហៅឲ្យធ្វើជាអ្នកដឹកនាំក្នុងពួកជំនុំ។ ពួកជំនុំរបស់យើងត្រូវតែបង្ហាញឲ្យឃើញព្រះជាម្ចាស់ និងដំណឹងល្អដ៏ឧត្ដមរបស់ទ្រង់ដល់អស់ទាំងមនុស្សដែលទ្រង់បង្កើតមក។ យើងត្រូវថ្វាយសិរីល្អដល់ទ្រង់តាមរយៈជីវិតរបស់យើងដែលរស់នៅជាមួយគ្នា។ ការរស់នៅដែលបង្ហាញពីសិរីល្អទ្រង់ គឺជាទំនួលខុសត្រូវដ៏អស្ចារ្យ ហើយជាអភ័យឯកសិទ្ធិមួយដ៏ធំនៅក្នុងជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទ។
ដូច្នេះ ចូរយើងវិលត្រឡប់ទៅចំណុចដែលយើងបានចាប់ផ្ដើមវិញ។ តើលោកអ្នកកំពុងតែស្វែងរកអ្វីនៅក្នុងពួកជំនុំ? តើលោកអ្នកកំពុងតែស្វែងរកពួកជំនុំមួយដែលឆ្លុះបញ្ចាំងពីគុណតម្លៃរបស់លោកអ្នក និងគុណតម្លៃរបស់សហគមន៍លោកអ្នក ឬមួយលោកអ្នកស្វែងរកពួកជំនុំមួយដែលឆ្លុះបញ្ចាំងពីចរិតលក្ខណៈដ៏ឧត្តមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬ? នៅក្នុងចំណោមជម្រើសទាំងពីរនេះ តើមួយណានឹងបញ្ចេញពន្លឺដល់លោកីយ៍ដែលវង្វេងនៅក្នុងភាពងងឹតនេះប្រសើរជាង?
ដើម្បីសិក្សាបន្ថែម...
សូមអានសៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា Nine Marks of a Healthy Church (Crossway, 2004) ដើម្បីពិភាក្សាឲ្យបានពេញលេញទៅលើសញ្ញាសម្គាល់នីមួយៗ ក្នុងចំណោមសញ្ញា សម្គាល់ទាំងប្រាំបួននេះ។ សូមអានសៀវភៅ The Deliberate Church ដែលនិពន្ធដោយលោក ប៉ូល អាឡិកហ្សានឌើរ (Paul Alexander) និងខ្ញុំ ដើម្បីទទួលបានការអនុវត្តងាយៗ បន្ថែមទៀតក្នុងការបង្កើតពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ ។ សូមអានសៀវភៅ A Display of God’s Glory (9Marks, 2001) ដើម្បីឲ្យស្គាល់បន្ថែមលើរចនាសម្ព័ន្ធពួកជំនុំ ជាពិសេសការកំណត់សម្គាល់សមាជិកភាពពួកជំនុំ ពួកចាស់ទុំ អ្នកជំនួយ និងរបៀបដឹកនាំដែលយកពួកជំនុំជាធំ ។ ចុងក្រោយ លោកអ្នកប្រហែលជាចង់អានអត្ថបទ សៀវភៅ ឬស្ដាប់សេចក្ដីអធិប្បាយ ឬទស្សនាការបង្រៀនតាមប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណិតដែលនិយាយពីជីវិតពួកជំនុំនៅគេហទំព័រ www.9marks.org។
បណ្ដាំជូនចំពោះសមាជិកពួកជំនុំ
ប្រសិនបើលោកអ្នកបានទទួលការលើកទឹកចិត្ត តាមរយៈសេចក្តីបង្រៀនណាមួយនៅក្នុងសៀវភៅនេះ សូមលោកអ្នកប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះរបៀបស្នើសុំដល់គ្រូគង្វាលឲ្យផ្លាស់ប្តូរអ្វីមួយ។ សូមអធិស្ឋាន បម្រើ អត់ធ្មត់ លើកទឹកចិត្ត និងធ្វើជាគំរូល្អក្នុងជីវិតរបស់លោកអ្នក។ ពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អគឺជារាស្រ្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលចេះស្រឡាញ់គ្នាយ៉ាងត្រឹមត្រូវ។ ហើយជាទូទៅ យើងអាចបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើងបានល្អបំផុត នៅពេលដែលយើងផ្តល់សេចក្តីស្រឡាញ់នោះក្នុងស្ថានភាពដែលយើងមិនពេញចិត្ត។ អ្នកជឿរាល់គ្នាអើយ! សូមគិតមើលពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់បានស្រឡាញ់យើងក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។
បណ្ដាំជូនចំពោះគ្រូគង្វាល
ប្រសិនបើលោកគ្រូទទួលការលើកទឹកចិត្តតាមរយៈសេចក្តីបង្រៀនណាមួយនៅក្នុងសៀវភៅនេះ សូមលោកគ្រូប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះរបៀបដែលលោកគ្រូចង់ផ្លាស់ប្ដូរអ្វីមួយនៅក្នុងពួកជំនុំ។ សូមលោកគ្រូព្យាយាមអត់ធ្មត់ ស្រឡាញ់ពួកជំនុំ និងអធិប្បាយព្រះបន្ទូល។
សេចក្តីបន្ថែម៖
លក្ខន្តិកៈដ៏សាមញ្ញក្នុងពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ
យើងជឿថា តាមរយៈព្រះគុណ ព្រះជាម្ចាស់បាននាំយើងឲ្យប្រែចិត្ត ហើយឲ្យជឿលើព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយទ្រង់បាននាំយើងឲ្យថ្វាយខ្លួនទៅចំពោះទ្រង់ ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ យើងបានទទួលពិធីជ្រមុជទឹកដោយការបញ្ជាក់អះអាងពីជំនឿរបស់យើង ក្នុងព្រះនាមព្រះវរបិតា ព្រះរាជបុត្រា និងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរួចហើយ។ ដូច្នេះ ពេលនេះ យើងខ្ញុំសូមសន្យាយ៉ាងមុតមាំ និងដោយអំណរចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកជាថ្មីឡើងវិញ ដោយពឹងលើជំនួយប្រកបដោយព្រះគុណករុណារបស់ព្រះជាម្ចាស់។
យើងនឹងខិតខំប្រឹងប្រែង ហើយអធិស្ឋាន ដើម្បីឲ្យពួកជំនុំយើងបាននូវភាពរួបរួមខាងឯព្រះវិញ្ញាណនៅក្នុងចំណងនៃមេត្រីភាព។
យើងនឹងដើរជាមួយគ្នាក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់ជាបងប្អូនក្នុងព្រះគ្រីស្ទ នៅពេលដែលយើងក្លាយជាសមាជិកពួកជំនុំ។ យើងនឹងយកចិត្តទុកដាក់ ហើយមើលខុសត្រូវគ្នាទៅវិញទៅមក ថែមទាំងដាស់តឿន ក៏ដូចជាទទូចអង្វរចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួន នៅពេលដែលកាលៈទេសៈតម្រូវឲ្យយើងធ្វើដូច្នោះ។
យើងនឹងមិនបោះបង់ការប្រជុំគ្នា ឬឈប់អធិស្ឋានសម្រាប់ខ្លួនឯង និងអ្នកដទៃនោះឡើយ។
យើងនឹងខិតខំប្រឹងប្រែងអប់រំ ហើយដាស់តឿនដល់អ្នកដែលយើងមើលថែតាមរបៀបរបស់ព្រះអម្ចាស់។ ហើយគោលបំណងរបស់យើង គឺចង់ឃើញគ្រួសារ និងមិត្តភក្ដិទទួលបានសេចក្តីសង្គ្រោះដោយយើងធ្វើជាគំរូ ហើយរស់នៅក្នុងជីវិតបរិសុទ្ធដែលពេញដោយក្ដីស្រឡាញ់។
យើងនឹងអរសប្បាយចំពោះសុភមង្គលរបស់គ្នាទៅវិញទៅមក ហើយយើងនឹងពុះពារ ដើម្បីនឹងចែករំលែកបន្ទុក ក៏ដូចជាភាពសោកសៅរបស់គ្នាទៅវិញទៅមក ដោយភាពទន់ភ្លន់ និងការយល់ចិត្តគ្នា។
ដោយមានជំនួយពីព្រះជាម្ចាស់ យើងនឹងខិតខំរស់នៅយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ននៅក្នុងលោកីយ៍នេះ។ យើងនឹងបដិសេធនូវសេចក្ដីទមិឡល្មើស ចោល និងភាពត្រេកត្រអាលតាមបែបលោកីយ៍នេះ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ យើងនឹងចងចាំថា ដោយព្រោះយើងស្ម័គ្រចិត្តកប់ខ្លួនយើងតាមរយៈពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក ហើយបានងើបឡើងវិញពីផ្នូរនិមិត្តរូបរួចហើយ។ ដូច្នេះ ពេលនេះ យើងមានកាតព្វកិច្ចដ៏ពិសេសក្នុងការរស់នៅជាថ្មី ហើយបរិសុទ្ធ។
យើងនឹងធ្វើការរួមគ្នាសម្រាប់និរន្តរភាពនៃព័ន្ធកិច្ចដំណឹងល្អយ៉ាងទៀងត្រង់នៅក្នុងពួកជំនុំនេះ ខណៈដែលយើងរក្សានូវការថ្វាយបង្គំ ពិធីផ្សេងៗក្នុងពួកជំនុំ ការដាក់វិន័យ និងគោលលទ្ធិ។ យើងនឹងថ្វាយតង្វាយដោយអរសប្បាយ និងទៀងទាត់ ដើម្បីជាការផ្គត់ផ្គង់ដល់ព័ន្ធកិច្ច សម្រាប់ការចំណាយផ្សេងៗក្នុងពួកជំនុំ ការជួយដល់អ្នកក្រីក្រ និងសម្រាប់ការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អឲ្យដល់ជាតិសាសន៍ផ្សេងៗ។
នៅពេលដែលយើងចេញពីពួកជំនុំនេះទៅ យើងនឹងរួបរួមជាមួយនឹងពួកជំនុំដទៃទៀត ដើម្បីបន្តអនុវត្តលក្ខន្តិកៈនេះ និងគោលការណ៍នៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឲ្យបានឆាប់តាមដែលយើងអាចធ្វើបាន។
សូមឲ្យព្រះគុណនៃព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ និងសេចក្តីប្រកបរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅជាប់ជាមួយយើងទាំងអស់គ្នា! អាម៉ែន។
ថ្លែងអំណរគុណជាពិសេស
មានមនុស្សជាច្រើនបានជួយខ្ញុំឲ្យយល់ ព្រមទាំងផ្ដល់ពិសោធន៍អំពីពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អដល់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែមានមនុស្សពីរនាក់បានរួមចំណែកយ៉ាងពិសេសក្នុងសៀវភៅនេះ។
អ្នកទីមួយឈ្មោះលោក ម៉េត ស្មឹកឃើ (Matt Schmucker) បានស្នើសុំឲ្យខ្ញុំប្រមូលសំបុត្រផ្សេងៗដែលខ្ញុំបានផ្ញើទៅពួកជំនុំចងក្រងជាកូនសៀវភៅអានមួយក្បាលជាលើកទីមួយដែលមិនបានផ្សព្វផ្សាយឲ្យទូលាយ។ ក្រោយមក លោកបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំជារឿយៗឲ្យយកសៀវភៅដែលបានចងក្រងលើកទីមួយនោះទៅច្រងក្រងជាសៀវភៅមួយក្បាលនេះ។ បើគ្មានគាត់ទេ សៀវភៅនេះមិនអាចលេចចេញជារូបរាងបានដែរ។
អ្នកទីពីរឈ្មោះលោក ចនណាថាន លីមែន (Jonathan Leeman) គាត់បានជួយច្រើននៅក្នុងសៀវភៅនេះ ដូច្នេះខ្ញុំគិតថាប្រហែលជាការល្អប្រសិនបើខ្ញុំដាក់ឈ្មោះរបស់គាត់នៅលើក្របមុខទន្ទឹមនឹងឈ្មោះខ្ញុំដែរ។ ទីបំផុត ដោយសារសេចក្តីបង្រៀនភាគច្រើនជារបស់ខ្ញុំ ហើយសៀវភៅនេះដូចគ្នានឹងកូនសៀវភៅមុនដែលមានចំណងជើងថា 9Marks និងរបៀបដែលខ្ញុំសរសេរសៀវភៅនេះ («ខ្ញុំ» សំដៅលើខ្ញុំផ្ទាល់ ព្រមទាំងមានឧទាហរណ៍ពីជីវិតរបស់ខ្ញុំ) ដូច្នេះ អ្នកដែលជួយពិនិត្យសៀវភៅនេះក៏សម្រេចចិត្តដាក់ត្រឹមឈ្មោះរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំគួរបញ្ជាក់ឲ្យដឹងផងដែរថា លោក ចនណាថាន បានសរសេររឿងប្រៀបប្រដូចពីលោកច្រមុះ និងគ្រួសារលោកដៃ ហើយលោកក៏បានសរសេរយ៉ាងវែងពីអ្វីដែលព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីរៀបរាប់អំពីការប្រើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ លោកក៏បានសរសេរផ្នែកផ្សេងៗទៀតនៅប៉ុន្មានជំពូកដំបូងដែរ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ លោកបានធ្វើកិច្ចការយ៉ាងល្អ ក្នុងការរៀបចំកូនសៀវភៅចាស់នោះឡើងវិញ ហើយបានកែសម្រួលកូនសៀវភៅនោះឲ្យក្លាយជាទម្រង់ថ្មី ហើយធំមួយនេះ។ ជាមួយគ្នានេះដែរ យើងសង្ឃឹមថា សៀវភៅថ្មីនេះនឹងមានសារប្រយោជន៍ជាងមុន។ លោកជាមនុស្សម្នាក់ដែលមានទេពកោសល្យ ហើយខ្ញុំទទួលបានជំនួយដ៏ធំធេងពីលោក។ តាមរយៈសៀវភៅនេះ លោកអ្នកនឹងទទួលបានផលប្រយោជន៍ច្រើនជាងពីគាត់ផងដែរ៕៚