ជំពូក៣
ពួកជំនុំគួរប្រាថ្នាចង់បានសុខភាពល្អ
ប្រសិនបើលោកអ្នកជាឪពុកម្ដាយដែលជាគ្រីស្ទបរិស័ទ តើលោកអ្នកប្រាថ្នាចង់បានអ្វីសម្រាប់កូនៗរបស់លោកអ្នក? ប្រសិនបើលោកអ្នកជាកូនដែលជាគ្រីស្ទបរិស័ទ តើលោកអ្នកប្រាថ្នាចង់បានអ្វីសម្រាប់គ្រួសាររបស់លោកអ្នក?
លោកអ្នកប្រហែលជាប្រាថ្នាចង់ឲ្យគ្រួសាររបស់ខ្លួនរីកចម្រើនខាងឯលក្ខណសម្បត្តិមួយចំនួនដូចជា សេចក្តីស្រឡាញ់ អំណរ ភាពស្អាតស្អំ សេចក្តីរួបរួម និងការកោតខ្លាចចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ លោកអ្នកប្រហែលជាអាចគិតពីលក្ខណសម្បត្តិមួយចំនួន ប៉ុន្តែយើងនឹងព្យាយាមសរុបលក្ខណសម្បត្តិទាំងអស់នោះមកត្រឹមពាក្យមួយគឺពាក្យថាសុខភាពល្អ ។ លោកអ្នកចង់បានគ្រួសារមួយដែលមានសុខភាពល្អ គឺជាគ្រួសារដែលចុះសម្រុងគ្នា រួមរស់ជាមួយគ្នា និងចេះស្រឡាញ់គ្នា ស្របតាមអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំចាត់ចែងឲ្យក្រុមគ្រួសារនោះយកទៅអនុវត្ត។
ចំណែកឯ ពួកជំនុំរបស់យើងក៏ដូច្នោះដែរ។ ខ្ញុំសូមលើកទឹកចិត្តឲ្យគ្រីស្ទបរិស័ទគួរប្រាថ្នាចង់បានពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ មិនថាយើងជាគ្រូគង្វាល ឬសមាជិកពួកជំនុំនោះទេ។
ប្រហែលជាមានពាក្យដើម្បីនឹងពណ៌នាថា ពួកជំនុំគួរតែមានលក្ខណៈបែបណាប្រសើរជាងពាក្យ «សុខភាពល្អ» នេះទៅទៀត ដោយសារយើងកំពុងនិយាយអំពីមនុស្សដែលព្រះរាជបុត្រាដ៏គង់នៅអស់កល្បជានិច្ច ជាស្តេចលើអស់ទាំងស្តេច និងព្រះអម្ចាស់លើអស់ព្រះអម្ចាស់បានទិញពួកគេដោយព្រះលោហិតរបស់ទ្រង់។ តើពាក្យថា សុខភាពល្អ គឺជាពាក្យដ៏ល្អបំផុតដែលខ្ញុំអាចយកមកពណ៌នាពីពួកជំនុំឬ? ទោះជាយ៉ាងណា ខ្ញុំចូលចិត្តពាក្យ សុខភាពល្អ ពីព្រោះពាក្យនេះទាក់ទងនឹងរូបកាយដែលមានជីវិតរស់នៅ ហើយលូតលាស់ទៅតាមដំណើររបស់វា។ រូបកាយនេះប្រហែលជាមានបញ្ហាខ្លះដែរ ដ្បិតវាមិនទាន់បានល្អឥតខ្ចោះនៅឡើយទេ។ ប៉ុន្តែវាកំពុងតែឈានទៅរកភាពល្អឥតខ្ចោះនោះហើយ។ វាកំពុងធ្វើនូវអ្វីដែលវាគួរតែធ្វើ ដ្បិតព្រះបន្ទូលកំពុងតែនាំផ្លូវវា។
ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំប្រាប់ពួកជំនុំរបស់ខ្ញុំថា នៅពេលដែលយើងនិយាយពីការតយុទ្ធជាមួយនឹងបាបក្នុងជីវិតរបស់យើង នោះយើងត្រូវដឹងថា លក្ខណៈខុសគ្នារវាងអ្នកជឿ និងអ្នកមិនជឿគឺមិនមែនត្រង់ថា អ្នកមិនជឿប្រព្រឹត្តបាប តែអ្នកជឿមិន ប្រព្រឹត្តបាបនោះទេ។ លក្ខណៈខុសគ្នានោះគឺត្រង់ថា តើយើងឈរនៅខាងណានៅក្នុងការតយុទ្ធនោះ។ អ្នកជឿឈរនៅខាងព្រះជាម្ចាស់ប្រឆាំងនឹងបាប ប៉ុន្តែអ្នកមិនជឿឈរខាងបាបប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់។ យើងអាចនិយាយម្យ៉ាងវិញទៀតថា អ្នកជឿនឹងប្រព្រឹត្តបាប ប៉ុន្តែនៅពេលពួកគេប្រព្រឹត្តបាប ពួកគេនឹងបែរទៅរកព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ហើយទូលថា «សូមជួយទូលបង្គំក្នុងការតយុទ្ធទាស់នឹងបាបនេះផង»។ ប៉ុន្តែសម្រាប់អ្នកមិនជឿវិញ ទោះបីជាពួកគេទទួលស្គាល់បាបរបស់ខ្លួនក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែនិយាយថា «ខ្ញុំចង់បានបាបរបស់ខ្ញុំជាជាងចង់បានព្រះជាម្ចាស់ទៅទៀត»។
ពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ មិនមែនជាពួកជំនុំដែលល្អឥតខ្ចោះ ហើយមិនប្រព្រឹត្តបាបនោះទេ។ ពួកគេមិនទាន់បានដោះស្រាយគ្រប់ទាំងបញ្ហាបាននៅឡើយទេ។ ប៉ុន្តែពួកគេជាពួកជំនុំដែលបន្តការព្យាយាមឈរនៅខាងព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការតយុទ្ធទាស់នឹងសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាដែលព្រះជាម្ចាស់មិនសព្វព្រះហឫទ័យ ក៏ដូចជាទាស់នឹងការបោកបញ្ឆោតនៃលោកីយ៍ សាច់ឈាម និងសាតាំង។ ពួកគេជាពួកជំនុំមួយដែលបន្តការខំប្រឹងត្រាប់តាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។
សូមអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំផ្តល់ជូនលោកអ្នកនូវនិយមន័យមួយដែលច្បាស់ជាងនេះ ហើយបន្ទាប់មកយើងនឹងពិនិត្យមើលបទគម្ពីរមួយចំនួនដែលគាំទ្រនិយមន័យនេះ៖ ពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ គឺជាពួកជំនុំដែលបន្តការឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យឃើញពីចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ច្រើនឡើងៗដូចទៅនឹងចរិតលក្ខណៈដែលទ្រង់បានបើកសម្ដែងឲ្យឃើញនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។
ដូច្នេះ ប្រសិនបើមានគ្រូគង្វាលម្នាក់សួរខ្ញុំថា តើពួកជំនុំប្រភេទណាដែលខ្ញុំចង់លើកទឹកចិត្តឲ្យគាត់ប្រាថ្នាចង់បាន នោះខ្ញុំប្រហែលជានឹងឆ្លើយថា «ខ្ញុំលើកទឹកចិត្តឲ្យលោកគ្រូប្រាថ្នាចង់បានពួកជំនុំមួយដែលមានសុខភាពល្អ គឺជាពួកជំនុំដែលបន្តការឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យឃើញពីចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់កាន់តែច្រើនឡើងៗដូចទៅនឹងចរិតលក្ខណៈដែលទ្រង់បានបើកសម្ដែងឲ្យឃើញនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់»។
ចុះចំណែកឯអ្នកជឿវិញ តើខ្ញុំប្រហែលជានឹងលើកទឹកចិត្តឲ្យលោកអ្នកចូលរួម បម្រើ និងខំអត់ធ្មត់ជាមួយពួកជំនុំប្រភេទណា? ចម្លើយគឺពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ ជាពួកជំនុំដែលបន្តការឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យឃើញពីចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់កាន់តែច្រើនឡើងៗដូចទៅនឹងចរិតលក្ខណៈដែលទ្រង់បានបើកសម្ដែងឲ្យឃើញនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។
បើលោកអ្នកបានអានយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ នោះលោកអ្នកច្បាស់ជា កត់សម្គាល់ឃើញថា ខ្ញុំបានប្រើពាក្យ «ប្រហែល» ម្តងហើយម្តងទៀត។ ខ្ញុំមានមូលហេតុពីរយ៉ាងដែលខ្ញុំប្រើពាក្យ «ប្រហែល»។ ទីមួយ ខ្ញុំមិនចង់ណែនាំថា នេះគឺជាវិធីតែមួយគត់សម្រាប់យើង ដើម្បីនឹងពណ៌នាថាពួកជំនុំគួរតែមានលក្ខណៈបែបណានោះទេ។ ពេលយើងស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពផ្សេង ឬគោលបំណងផ្សេង នោះយើងប្រហែលជាឲ្យនិយមន័យបែបផ្សេងមួយទៀតដែរ។ ប្រហែលជាមានអ្នកនិពន្ធ ណាម្នាក់ចង់ឆ្លើយតបទាស់ទៅនឹងក្រឹត្យវិន័យនិយម ឬសេចក្តីអាសអាភាសនៅក្នុងពួកជំនុំ ដូច្នេះហើយគាត់នឹងចាប់ផ្តើមឲ្យនិយមន័យដោយលើកឡើងថា «លក្ខណៈសំខាន់បំផុតដែលពួកជំនុំយើងគួរផ្ដោតលើ គឺការយកឈើឆ្កាងជាគោល»។ ខ្ញុំនឹងឯកភាពដោយបន្លឺថា «អាម៉ែន» ត្រង់ចំណុចនេះ។ ឬក៏ប្រហែលជាមានអ្នកនិពន្ធម្នាក់ផ្សេងទៀតចង់ឆ្លើយតបទាស់ទៅនឹងការដែលពួកជំនុំមិនយកចិត្តទុកដាក់ទៅនឹងព្រះបន្ទូល ក្នុងករណីនេះ គាត់នឹងដាស់តឿនពួកជំនុំឲ្យយកព្រះគម្ពីរជាគោល។ នោះខ្ញុំនឹងឯកភាពដោយបន្លឺថា «អាម៉ែន» ម្ដងទៀត។
ទីពីរ ខ្ញុំមិនចង់សន្មតថា មិនមាននរណាម្នាក់អាចពន្យល់បានប្រសើរជាងអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងតែព្យាយាមពន្យល់នោះទេ។ អ្វីដែលខ្ញុំបានសរសេរនេះ គឺជាអ្វីដែលល្អបំផុតដែលខ្ញុំអាចធ្វើបាននៅពេលនេះ ដើម្បីនឹងពន្យល់ពីអ្វីដែលខ្ញុំជឿថាជាគោលដៅស្នូលរបស់ពួកជំនុំស្របតាមព្រះគម្ពីរ។ គោលដៅស្នូលនោះគឺ ការឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យឃើញពីចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដូចទៅនឹងចរិតលក្ខណៈដែលទ្រង់បានបើកសម្ដែងឲ្យឃើញនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។
តើមានគ្រីស្ទបរិស័ទណា ដែលមិនចង់ធ្វើតាមគោលដៅ
ស្នូលនេះ?
ព្រះគម្ពីរធ្វើឲ្យយើងមានគ្រប់ទាំងចំណេះ
ការដែលយើងកាន់តែមានចរិតលក្ខណៈដូចជាព្រះជាម្ចាស់ដូចដែលទ្រង់បានបើកសម្ដែងឲ្យយើងឃើញនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ មានន័យថា យើងត្រូវរៀនព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ ហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវត្រាប់តាមព្រះបន្ទូល ហើយមិនធ្វើតាមអ្វីដែលអ្នកដទៃនិយាយថា វិធីមួយនេះមានប្រសិទ្ធភាព នៅពេលដែលយើងសម្រេចថាពួកជំនុំរបស់យើងគួរធ្វើអ្វី និងគួរមានលក្ខណៈបែបណានោះ? នៅក្នុងសំបុត្រទីពីររបស់លោក ប៉ុល ផ្ញើទៅកាន់លោក ធីម៉ូថេ ដែលជាគ្រូគង្វាលនៃពួកជំនុំនៅក្នុងទីក្រុងអេភេសូរ លោក ប៉ុល បានប្រាប់លោក ធីម៉ូថេ ថា ព្រះគម្ពីរនឹងធ្វើឲ្យគាត់ «មានចំណេះសម្រាប់ធ្វើការល្អគ្រប់ជំពូក» (គកស)។ ប្រសិនបើមានអ្វីមួយដែលពួកជំនុំយើងគិតថា ពួកគេគួរតែធ្វើ ប៉ុន្តែពួកគេមិនបានឃើញវាមាននៅក្នុងព្រះបន្ទូលទេ នោះលោក ប៉ុល និយាយខុសហើយ ដោយសារយើងមិនអាចថា ព្រះគម្ពីរធ្វើឲ្យយើងមានគ្រប់ទាំងចំណេះសម្រាប់នឹងធ្វើ «ការល្អគ្រប់ជំពូក» នោះទេ។
តើនោះមានន័យថា ខ្ញុំកំពុងតែនិយាយថា យើងមិនគួរប្រើខួរក្បាលដ៏ល្អដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានឲ្យយើងទេឬ? ទេ មិនដូច្នោះទេ! ខ្ញុំគ្រាន់តែនិយាយថា សូមឲ្យយើងចាប់ផ្តើមស្វែងយល់ពីព្រះគម្ពីរ ហើយចាំមើលថា យើងនឹងរកឃើញអ្វីខ្លះ។
ខ្ញុំចង់ពិនិត្យមើលត្រួសៗទៅលើព្រឹត្តិការណ៍ចំនួនប្រាំមួយនៅក្នុងសាច់រឿងនៃព្រះគម្ពីរដែលនឹងជួយឲ្យយើងឃើញនូវអ្វីដែលយើងចង់ឲ្យពួកជំនុំកាន់តែឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យឃើញពីចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ច្រើនឡើងៗដូចទៅនឹងចរិតលក្ខណៈដែលទ្រង់បានបើកសម្ដែងឲ្យឃើញនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ ព្រះគម្ពីរពិតជាបានប្រាប់រឿងមួយដល់យើងមែន។ រឿងនេះមានឈុតតូចៗច្រើនរាប់មិនអស់ ប៉ុន្តែឈុតតូចៗទាំងអស់នេះមានចំណែកនៅក្នុងរឿងធំតែមួយ។ គោលដៅនៃការសង្ខេបនេះគឺ ស្វែងយល់ពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យឲ្យពួកជំនុំធ្វើ និងលក្ខណៈបែបណាដែលពួកគេគួរមាន។
រូបអង្គព្រះជាម្ចាស់សំខាន់បំផុត
១) ការបង្កើត
នៅក្នុងកណ្ឌលោកុប្បត្ដិ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតរុក្ខជាតិ និងសត្វ «តាមពូជ» របស់វានីមួយៗ។ គ្រប់ទាំងផ្លែស្វាយគឺមកពីពូជស្វាយផ្សេងទៀត ហើយគ្រប់ទាំងសេះគឺមកពីពូជសេះផ្សេងទៀត។ ចំពោះមនុស្សវិញ ព្រះគម្ពីរប្រាប់ថា «ចូរយើងធ្វើមនុស្សឲ្យដូចជារូបយើង ឲ្យមានភាពដូចយើង» (លោកុប្បត្ដិ ១:២៦)។ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានបង្កើតមនុស្សមកតាមពូជមនុស្សណាផ្សេងទៀតនោះទេ។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សមកដូចរូបអង្គទ្រង់និងមានភាពដូចទ្រង់។ មនុស្សឆ្លុះបញ្ចាំងពីលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងរបៀបដ៏ពិសេសមួយ។
ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតយើងយ៉ាងពិសេសដូចរូបអង្គនៃទ្រង់ ដូច្នេះមនុស្សត្រូវតែឆ្លុះបញ្ចាំងពីទ្រង់ និងសិរីល្អរបស់ទ្រង់ក្នុងលក្ខណៈមួយដ៏ពិសេសនៅចំពោះអ្វីៗទាំងអស់ដែលទ្រង់បានបង្កើតមក។ ដូចជាកូនដែលមានចរិតលក្ខណៈដូចឪពុករបស់ខ្លួន ហើយដើរតាមជំហានរបស់ឪពុកខ្លួនយ៉ាងដូច្នោះដែរ (លោកុប្បត្ដិ ៥:១; លូកា ៣:៣៨) ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សមកឲ្យធ្វើជាអ្នកតំណាងឲ្យ ចរិតលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ ហើយឲ្យពួកគេគ្រប់គ្រងអ្វីៗដែលទ្រង់បានបង្កើតមក៖ «ហើយឲ្យមានអំណាចលើត្រីសមុទ្រ សត្វហើរលើអាកាស និងសត្វជើង៤ដែលនៅលើផែនដីទាំងមូល ព្រមទាំងសត្វលូនវារដែលវារនៅលើផែនដីផង» (លោកុប្បត្ដិ ១:២៦)។
២) ការធ្លាក់ក្នុងអំពើបាប
ប៉ុន្តែ មនុស្សបានសម្រេចចិត្តមិនព្រមធ្វើជាអ្នកតំណាងឲ្យការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ។ ពួកគេបានបះបោរទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ ហើយបានធ្វើជាអ្នកតំណាងឲ្យការគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងវិញ។ ដូច្នោះហើយបានជាព្រះជាម្ចាស់ប្រទាននូវអ្វីដែលពួកគេចង់បាន ហើយបានបណ្តេញពួកគេចេញពីព្រះវត្តមានរបស់ទ្រង់។ ដោយសារមនុស្សបានប្រព្រឹត្តបាប នោះមានន័យថា គេមិនអាចចូលទៅជិតព្រះជាម្ចាស់ដោយខ្លួនឯងបានតទៅទៀតទេ។
តើមនុស្សនៅតែមានលក្ខណៈដូចរូបអង្គព្រះជាម្ចាស់ឬទេ ទោះបើពួកគេបានធ្លាក់ក្នុងអំពើបាប? ពិតណាស់ ពួកគេនៅតែមាន! កណ្ឌលោកុប្បត្ដិបានបញ្ជាក់ម្តងទៀតថា ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សមកដូច «រូបអង្គ» ទ្រង់ (លោកុប្បត្ដិ ៥:១; ៩:៦)។ ប៉ុន្តែឥឡូវ រូបអង្គទ្រង់ដែលនៅក្នុងយើង បានខូចហើយ។ យើងអាចប្រៀបធៀបការឆ្លុះបញ្ចាំងពីរូបអង្គទ្រង់នេះទៅនឹងកញ្ចក់ឆ្លុះដែលបានប្រេះស្រាំ ដូច្នេះហើយ វាបង្ហាញរូបភាពដ៏អាក្រក់ខុសពីរូបភាពដើម។ យើងនៅតែឆ្លុះបញ្ចាំងពីចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដដែល ទោះបើយើងប្រព្រឹត្តបាបក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែ ការឆ្លុះបញ្ចាំងនោះ គឺជាការបង្ហាញពីលក្ខណៈពិត និងលក្ខណៈមិនពិតរបស់ទ្រង់មកលាយឡំគ្នា។ អ្នកប្រាជ្ញខាងព្រះគម្ពីរប្រើពាក្យដូចនេះថា មនុស្សបានត្រឡប់ជា «ជាប់ទោស» ហើយ «ខូច»។
៣) សាសន៍អ៊ីស្រាអែល
ដោយសារសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់មានផែនការមួយដើម្បីសង្គ្រោះ មនុស្សមួយក្រុម ក៏ដូចជាប្រើ ពួកគេឲ្យសម្រេចនូវគោលបំណងដើមរបស់ទ្រង់សម្រាប់អ្វីៗដែលទ្រង់បានបង្កើតមក។ គោលបំណងនោះគឺការបង្ហាញឲ្យឃើញពីសិរីល្អរបស់ទ្រង់។ ព្រះជាម្ចាស់បានសន្យានឹងបុរសម្នាក់ឈ្មោះ អាប់រ៉ាម ថាទ្រង់នឹងប្រទានពរដល់គាត់ និងកូនចៅរបស់គាត់។ ហើយពួកគេក៏នឹងក្លាយទៅជាព្រះពរដល់គ្រប់ទាំងគ្រួសារនៅលើផែនដី (លោកុប្បត្ដិ ១២:១-៣)។ ទ្រង់បានហៅពួកគេថា «សាសន៍បរិសុទ្ធ» និង «នគរដែលសុទ្ធតែជាសង្ឃ» (និក្ខមនំ ១៩:៥-៧)។ នេះមានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់បានញែកពួកគេទុក ដើម្បីនឹងបង្ហាញ ហើយឆ្លុះបញ្ចាំងពីចរិតលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ និងសិរីល្អរបស់ទ្រង់ដល់សាសន៍ដទៃទៀតដោយការធ្វើតាមក្រឹត្យវិន័យដែលទ្រង់បានប្រទានដល់ពួកគេ (ដូចដែលលោក អ័ដាម គួរតែបានធ្វើដែរ)។ ព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលទៅកាន់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលឲ្យពួកគេបង្ហាញដល់លោកីយ៍ពីលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ «ចូរឲ្យឯងរាល់គ្នាញែកខ្លួនចេញ ហើយឲ្យនៅជាបរិសុទ្ធចុះ ដ្បិតអញជាបរិសុទ្ធ» (លេវីវិន័យ ១១:៤៤; ១៩:២; ២០:៧)។
ព្រះជាម្ចាស់ថែមទាំងបានហៅសាសន៍នេះថាជា «កូន» របស់ទ្រង់ទៀតផង ដ្បិតក្នុងប្រពៃណីសម័យនោះ គេរំពឹងថា កូននឹងដើរតាមគន្លងរបស់ឪពុក (និក្ខមនំ ៤:២២-២៣)។ ហើយទ្រង់ក៏បានសន្យាថានឹងគង់នៅជាមួយនឹង «កូន» មួយនេះនៅក្នុងទឹកដីដែលទ្រង់នឹងប្រទានដល់ពួកគេ។ នេះគឺជាឱកាសដែលសាសន៍នេះអាចបង្ហាញពីសិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដល់សាសន៍ដែលនៅជុំវិញពួកគេបាន (១ពង្សាវតារក្សត្រ ៨:៤១-៤៣)។
ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានព្រមានដល់ «កូន» នេះដែរថា ប្រសិនបើគេមិនស្ដាប់បង្គាប់ ហើយមិនបង្ហាញពីចរិតលក្ខណៈបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ទេ នោះទ្រង់នឹងបណ្តេញគេចេញពីទឹកដីនោះ។ និយាយឲ្យខ្លីទៅ «កូន» នេះមិនបានស្ដាប់បង្គាប់ទេ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាព្រះជាម្ចាស់បណ្តេញគេចេញពីព្រះវត្តមានរបស់ទ្រង់ និងចេញពីទឹកដីនោះ។
៤) ព្រះគ្រីស្ទ
មេរៀនដ៏សំខាន់មួយពីពួកអ៊ីស្រាអែលជំនាន់ដើមគឺថា មនុស្សមានបាបមិនអាចបង្ហាញពីរូបអង្គព្រះជាម្ចាស់បានយ៉ាងគ្រប់លក្ខណ៍ដោយខ្លួនឯងនោះទេ ទោះបីជាពួកគេមានក្រឹត្យវិន័យរបស់ទ្រង់ មានទឹកដីរបស់ទ្រង់ និងមានព្រះវត្តមានរបស់ទ្រង់ក៏ដោយ។ រឿងរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែលនេះគួរតែធ្វើឲ្យយើងម្នាក់ៗបន្ទាបខ្លួនចុះ។ មានតែព្រះជាម្ចាស់ទេដែលអាចបង្ហាញពីរូបអង្គទ្រង់បានយ៉ាងគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយមានតែព្រះជាម្ចាស់ទេដែលអាចសង្គ្រោះយើងចេញពីបាប និងសេចក្តីស្លាប់បាន។
ដូច្នេះហើយ ព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ជូនព្រះរាជបុត្រាតែមួយរបស់ទ្រង់ឲ្យ «ប្រសូតមកមានរូបជាមនុស្ស» (ភីលីព ២:៧)។ កូនស្ងួនភ្ងាមួយអង្គនេះជាកូនដែលព្រះវរបិតាសព្វព្រះហឫទ័យណាស់ ទ្រង់បានចុះចូលទាំងស្រុងទៅនឹងការដឹកនាំ និងនគររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ កូនស្ងួនភ្ងាមួយអង្គនេះបានធ្វើនូវអ្វីដែលលោក អ័ដាម មិនបានធ្វើ គឺទ្រង់មិនព្រមធ្វើតាមការល្បួងរបស់សាតាំងទេ។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលទៅកាន់មេល្បួង ខណៈដែលទ្រង់កំពុងតមអាហារនៅក្នុងទីរហោស្ថានថា៖ «មនុស្សមិនមែនរស់ ដោយសារតែនំបុ័ងប៉ុណ្ណោះទេ គឺរស់ដោយសារគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូល ដែលចេញពីព្រះឱស្ឋព្រះមកដែរ» (ម៉ាថាយ ៤:៤)។
ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើនូវអ្វីដែលអ៊ីស្រាអែលមិនបានធ្វើ។ ទ្រង់រស់នៅដោយប្រតិបត្តិតាមក្រឹត្យវិន័យ និងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះវរបិតាទាំងស្រុង។ «ខ្ញុំមិនធ្វើអ្វីដោយអាងខ្លួនខ្ញុំទេ គឺខ្ញុំនិយាយសេចក្តីទាំងនេះ តាមតែព្រះវរបិតាបានបង្រៀនខ្ញុំវិញ» (យ៉ូហាន ៨:២៨ ហើយសូមមើលបន្ថែមនៅកណ្ឌយ៉ូហាន ៦:៣៨; ១២:៤៩)។
ដោយសារព្រះរាជបុត្រានេះបានឆ្លុះបញ្ចាំងពីរូបអង្គព្រះវរបិតាទ្រង់យ៉ាងឥតខ្ចោះ ដូច្នេះទ្រង់អាចមានបន្ទូលទៅកាន់លោក ភីលីព ជាសិស្សទ្រង់ថា «អ្នកណាដែលឃើញខ្ញុំ នោះក៏បានឃើញព្រះវរបិតាដែរ» (យ៉ូហាន ១៤:៩)។
ព្រះវរបិតាយ៉ាងណា នោះព្រះរាជបុត្រាក៏យ៉ាងនោះដែរ។
នៅពេលអ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរសំបុត្រនៅសញ្ញាថ្មីបានគិតពីអ្វីដែលបានកើតឡើងទាក់ទងនឹងព្រះយេស៊ូវ នោះពួកគេបានពណ៌នាពីទ្រង់ថាជា «រូបអង្គនៃព្រះដ៏មើលមិនឃើញ» (កូល៉ុស ១:១៥) ហើយជា «រស្មីភ្លឺនៃសិរីល្អរបស់ព្រះ និងជារូបភាពអង្គព្រះសុទ្ធសាធ» (ហេព្រើរ ១:៣ គកស)។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទប្រៀបដូចជា លោក អ័ដាមថ្មី និងអ៊ីស្រាអែលថ្មី ពីព្រោះទ្រង់បានស្ដារនូវរូបអង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមាននៅក្នុងមនុស្សឡើងវិញ។
ប៉ុន្តែ ព្រះគ្រីស្ទមិនគ្រាន់តែបានបង្ហាញពីភាពបរិសុទ្ធដ៏ឧត្តមរបស់ព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈការប្រតិបត្តិតាមក្រឹត្យវិន័យតែប៉ុណ្ណោះទេ ទ្រង់ថែមទាំងបានបង្ហាញពីសេចក្តីស្រឡាញ់ និងក្តីមេត្តាករុណាដ៏ឧត្តមរបស់ព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈការសុគតនៅលើឈើឆ្កាងជំនួសមនុស្សមានបាប ដែលជាការបង់ថ្លៃដល់ទោសនៃអំពើបាបដែលពួកគេសមតែនឹងទទួលទៀតផង (យ៉ូហាន ១៧:១-៣)។ ការបូជាជំនួសនេះគឺជាអ្វីដែលព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់បានចង្អុលទៅរកតាំងពីដើមរៀងមក។ សូមគិតពីសត្វដែលព្រះជាម្ចាស់យកទៅសម្លាប់ដើម្បីគ្របបាំងភាពអាក្រាតរបស់លោក អ័ដាម និងនាង អេវ៉ា បន្ទាប់ពីពួកគេបានធ្វើបាប។ សូមគិតពីពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានចៀមឈ្មោលមួយក្បាលដល់លោក អ័ប្រាហាំ និង អ៊ីសាក ដើម្បីសង្គ្រោះអ៊ីសាក។ សូមគិតពីលោក យ៉ូសែប ជាកូនដែលត្រូវបងៗបង្កើតរបស់គាត់បោះបង់ចោល ហើយលក់ទៅស្រុកឆ្ងាយ ដូច្នោះហើយគាត់អាចធ្វើជាអ្នកសង្រួបសង្រួមសម្រាប់ជាតិសាសន៍មួយ។ សូមគិតដល់រាស្ត្រអ៊ីស្រាអែលដែលពួកគេបានលាបឈាមចៀមនៅលើក្របទ្វារផ្ទះរបស់ពួកគេ ដើម្បីឲ្យកូនច្បងរបស់ពួកគេរួចជីវិត។ សូមគិតពីពួកគ្រួសារអ៊ីស្រាអែលដែលពួកគេបាននាំយកតង្វាយសម្រាប់លោះបាបមកដាក់នៅទីលានព្រះវិហារ រួចពួកគេបានដាក់ដៃនៅលើក្បាលសត្វ ហើយបន្ទាប់មកពួកគេក៏អារកសត្វនោះដោយនិយាយថា «ឈាមសត្វដែលខ្ចាយនោះគួរតែជាឈាមរបស់ខ្ញុំ»។ សូមគិតពីសម្ដេចសង្ឃដែលគាត់ចូលក្នុងទីបរិសុទ្ធបំផុតម្តងមួយឆ្នាំ ដើម្បីថ្វាយយញ្ញបូជាលោះបាបជំនួសសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ សូមគិតពីសេចក្តីសន្យាដែលហោរា អេសាយ លើកឡើង៖ «តែទ្រង់ត្រូវរបួស ដោយព្រោះអំពើរំលងរបស់យើង ក៏ត្រូវវាយជាំ ដោយព្រោះអំពើទុច្ចរិតរបស់យើងទេ ឯការវាយផ្ចាលដែលនាំឲ្យយើងបានជាមេត្រី នោះបានធ្លាក់ទៅលើទ្រង់ ហើយយើងរាល់គ្នាបានប្រោសឲ្យជាដោយសារស្នាមរំពាត់នៅអង្គទ្រង់» (អេសាយ ៥៣:៥)។
ការទាំងអស់នេះ និងការជាច្រើនទៀត គឺចង្អុលទៅរកព្រះ យេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលទ្រង់បានយាងទៅឯឈើឆ្កាងក្នុងនាមជាកូនចៀមនៃព្រះជាម្ចាស់ទុកជាយញ្ញបូជា។ ដូចគ្នានេះដែរ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលបញ្ជាក់ដល់សិស្សរបស់ទ្រង់នៅឯបន្ទប់ខាងលើថា ទ្រង់បានយាងទៅដើម្បីនឹងផ្តល់នូវ «សញ្ញាថ្មីមួយ ដែលតាំងដោយនូវឈាមទ្រង់» សម្រាប់អស់អ្នកណាដែលប្រែចិត្តហើយទទួលជឿទ្រង់។
៥) ពួកជំនុំ
យើងបានស្លាប់ក្នុងអំពើបាបរបស់យើង ប៉ុន្តែទ្រង់បានប្រោសយើងឲ្យមានជីវិតរស់ឡើងវិញ នៅពេលដែលយើងជ្រមុជក្នុងការសុគត និងការរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ដូច្នេះហើយ លោក ប៉ុល ប្រកាសថា «ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាសុទ្ធតែជាកូនព្រះ ដោយសារជំនឿជឿដល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ព្រោះអស់អ្នកដែលបានទទួលបុណ្យជ្រមុជក្នុងព្រះគ្រីស្ទ នោះឈ្មោះថាបានប្រដាប់កាយដោយព្រះគ្រីស្ទហើយ» (កាឡាទី ៣:២៦-២៧)។ «ហើយដោយព្រោះអ្នករាល់គ្នាជាកូន បានជាព្រះទ្រង់ចាត់ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ឲ្យមកក្នុងចិត្តអ្នករាល់គ្នា ឲ្យបន្លឺឡើងថា អ័ប្បា ព្រះវរបិតាអើយ» (កាឡាទី ៤:៦)។
តើកូនរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដ៏ច្រើនទាំងនេះត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះ? យើងត្រូវបង្ហាញនូវចរិតលក្ខណៈ របស់ព្រះរាជបុត្រា និងព្រះវរបិតាដែលទ្រង់គង់នៅឯនគរស្ថានសួគ៌ ហើយយើងក៏ត្រូវបង្ហាញនូវភាពដូច ជាព្រះ ព្រមទាំងរូបអង្គ និងសិរីល្អ របស់ទ្រង់ផងដែរ។
ព្រះយេស៊ូវប្រាប់យើងឲ្យធ្វើជា «អ្នកផ្សះផ្សា» ដោយព្រោះព្រះវរបិតាទ្រង់បានផ្សះផ្សាយើងជាមួយនឹងទ្រង់តាមរយៈយញ្ញបូជារបស់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ (ម៉ាថាយ ៥:៩)។
ព្រះយេស៊ូវប្រាប់យើងឲ្យ «ស្រឡាញ់ពួកខ្មាំងសត្រូវរបស់យើង» ដោយព្រោះព្រះវរបិតារបស់យើងដែលគង់នៅឯនគរស្ថានសួគ៌ទ្រង់បានស្រឡាញ់យើង ទោះបើពីមុនមក យើងជាខ្មាំងសត្រូវរបស់ទ្រង់ក៏ដោយ (ម៉ាថាយ ៥:៤៤; រ៉ូម ៥:៨)។
ព្រះយេស៊ូវប្រាប់យើងឲ្យ «ស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក» ដោយព្រោះទ្រង់ស្រឡាញ់យើងបានជាទ្រង់ប្រទានជីវិតរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ដល់យើង ហើយចេញពីការដែលយើងស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមកអាចបង្ហាញដល់លោកីយ៍ឃើញថា ទ្រង់មានលក្ខណៈបែបណា (យ៉ូហាន ១៣:៣៤-៣៥)។
ព្រះយេស៊ូវអធិស្ឋានឲ្យយើងបាន «រួមមកតែមួយ» ដ្បិតទ្រង់ និងព្រះវរបិតាទ្រង់ក៏រួមមកតែមួយដែរ (យ៉ូហាន ១៧:២០-២៣)។
ព្រះយេស៊ូវប្រាប់យើង «ឲ្យបានគ្រប់លក្ខណ៍» ដូចដែលព្រះវរបិតារបស់យើងដែលគង់នៅឯនគរស្ថានសួគ៌ទ្រង់គ្រប់លក្ខណ៍ដែរ (ម៉ាថាយ ៥:៤៨)។
ព្រះយេស៊ូវប្រាប់យើងឲ្យធ្វើជា «អ្នកនេសាទមនុស្ស» និងអ្នកបង្កើតសិស្សនៅក្នុងគ្រប់ទាំងសាសន៍ (ម៉ាថាយ ៤:១៩; ២៨:១៩)។ ទ្រង់បានចាត់ឲ្យយើងទៅដូចដែលព្រះវរបិតាចាត់ទ្រង់ឲ្យមកដែរ (យ៉ូហាន ២០:២១)។
ព្រះវរបិតាយ៉ាងណា នោះព្រះរាជបុត្រាក៏យ៉ាងនោះ ហើយពួកកូនរបស់ទ្រង់ក៏ដូច្នោះដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់បានសម្អាតអំពើបាបរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ដោយព្រះលោហិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ព្រមទាំងប្រទានឲ្យពួកគេមានចិត្តថ្មីតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាពួកគេចាប់ផ្តើមស្ដាររូបអង្គដ៏ល្អឥតខ្ចោះរបស់ទ្រង់ឡើងវិញ។ ព្រះគ្រីស្ទជាផលដំបូងរបស់យើង (១កូរិនថូស ១៥:២៣)។ ទ្រង់បានដោះស្បៃចោល ហើយបានបើកផ្លូវឲ្យពួកជំនុំមើលឃើញរូបអង្គរបស់ព្រះវរបិតាម្តងទៀត (២កូរិនថូស ៣:១៤, ១៦)។ ឥឡូវនេះ យើងមើលឃើញរូបអង្គទ្រង់ដោយជំនឿ ហើយ «យើងកំពុងតែផ្លាស់ប្រែទៅ ឲ្យដូចជារូបឆ្លុះនោះឯង ពីសិរីល្អទៅដល់សិរីល្អ» (២កូរិនថូស ៣:១៨)។
តើលោកអ្នកចង់ឃើញបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់ពួកជំនុំដែលសរុបមកត្រឹមតែពីរខនេះដែរឬទេ? លោក ប៉ុល បានមានប្រសាសន៍ថា៖
ដើម្បីឲ្យពួកគ្រប់គ្រង និងពួកមានអំណាចនៅស្ថានដ៏ខ្ពស់ បានស្គាល់ពីប្រាជ្ញានៃព្រះដ៏មានជាច្រើនយ៉ាងណាស់ ដោយសារពួកជំនុំ តាមគំនិតសំរេចតាំងពីអស់កល្បរៀងមក ដែលទ្រង់បានគិតស្រេចក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើង។ (អេភេសូរ ៣:១០-១១)
តើពួកជំនុំអាចបង្ហាញពីប្រាជ្ញាដ៏មានជាច្រើនយ៉ាងនៃព្រះជាម្ចាស់ដោយរបៀបណា? មានតែព្រះដែលមានគ្រប់ទាំងប្រាជ្ញាទេដែលអាចបង្កើតនូវផ្លូវមួយដើម្បីជួយសម្រួលរវាងសេចក្តីស្រឡាញ់ និងភាពយុត្តិធម៌របស់ទ្រង់ ខណៈដែលទ្រង់សង្គ្រោះមនុស្សមានបាបដែលពួកគេបានដាច់ទំនាក់ទំនងចេញពីទ្រង់ និងពីគ្នាទៅវិញទៅមកហើយនោះ។ ហើយមានតែព្រះដែលមានគ្រប់ទាំងប្រាជ្ញាទេដែលអាចបង្កើតនូវផ្លូវមួយដើម្បីនឹងផ្លាស់ប្តូរពីចិត្តរឹងដូចថ្មឲ្យក្លាយជាចិត្តទន់ដែលចេះស្រឡាញ់ ហើយនិងសរសើរតម្កើងទ្រង់។ ចូរឲ្យពួកទេវតាទាំងមូលឃើញ ហើយស្ញប់ស្ញែងពីការអស្ចារ្យនេះ។
៦) សិរីល្អ
យើងនឹងកាន់តែឆ្លុះបញ្ចាំងរូបអង្គទ្រង់បានយ៉ាងឥតខ្ចោះ នៅពេលដែលយើងមើលឃើញទ្រង់កាន់តែច្បាស់ក្នុងសិរីល្អទ្រង់៖ «ប៉ុន្តែ យើងដឹងថា កាលណាទ្រង់លេចមក នោះយើងនឹងបានដូចជាទ្រង់ ដ្បិតដែលទ្រង់យ៉ាងណា នោះយើងនឹងឃើញទ្រង់យ៉ាងនោះឯង» (១យ៉ូហាន ៣:២)។ យើងនឹងបានបរិសុទ្ធដូចជាទ្រង់ មានសេចក្តីស្រឡាញ់ដូចជាទ្រង់ និងរួមមកតែមួយដូចជាទ្រង់។ ខគម្ពីរនេះមិនបានសន្យាថា យើងនឹងក្លាយជាព្រះនោះទេ។ តែខគម្ពីរនេះសន្យាថា ព្រលឹងរបស់យើងនឹងបញ្ចេញពន្លឺយ៉ាងចិញ្ចាចចិញ្ចែងជាមួយនឹងចរិតលក្ខណៈ និងសិរីល្អរបស់ទ្រង់ដែលប្រៀបដូចជាកញ្ចក់ដ៏ល្អឥតខ្ចោះបែរតម្រង់ទៅរកព្រះអាទិត្យអញ្ចឹង។
ការសង្ខេបរឿងឡើងវិញ
តើលោកអ្នកតាមសាច់រឿងនេះទាន់ឬទេ? ខ្ញុំចង់សង្ខេបរឿងនេះឡើងវិញ។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតលោកីយ៍នេះ និងមនុស្សមកដើម្បីបង្ហាញពីសិរីល្អរបស់ទ្រង់។ លោក អ័ដាម និងនាង អេវ៉ា គួរតែបានបង្ហាញពីចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែពួកគេមិនបានបង្ហាញពីចរិតលក្ខណៈរបស់ទ្រង់នោះទេ។ ហើយសាសន៍អ៊ីស្រាអែលក៏មិនបានបង្ហាញពី ចរិតលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ដែរ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជា ព្រះជាម្ចាស់បញ្ជូនព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ ដើម្បីនឹងបង្ហាញពីចរិតលក្ខណៈដែលពេញដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ភាពបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ ក៏ដូចជាដើម្បីនឹងលុបចោលនូវសេចក្តីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលទាស់នឹងបាបនៃលោកីយ៍នេះ។ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ព្រះជាម្ចាស់បានយាងមក ដើម្បីបង្ហាញពីលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ព្រះជាម្ចាស់បានយាងមក ដើម្បីសង្គ្រោះមនុស្សលោក។
ឥឡូវនេះ ព្រះជាម្ចាស់បានត្រាស់ហៅពួកជំនុំដែលបានទទួលជីវិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ និងព្រះចេស្ដានៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ឲ្យបង្ហាញពីចរិតលក្ខណៈនិងសិរីល្អរបស់ទ្រង់ដល់ចក្រវាឡទាំងមូល។ ពួកគេអាចបង្ហាញពីចរិតលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ដោយការធ្វើបន្ទាល់ទាំងពាក្យសម្ដី និងការប្រព្រឹត្តដែលបង្ហាញពីព្រះបញ្ញាញាណរបស់ទ្រង់ និងកិច្ចការខាងឯសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ទ្រង់ថែមទៀតផង។
មិត្តអើយ! តើមិត្តកំពុងតែស្វែងរកអ្វីនៅក្នុងពួកជំនុំ? តើមិត្តកំពុងតែស្វែងរកពួកជំនុំមួយដែលមានតន្ត្រីពីរោះឬ? ឬពួកជំនុំដែលមានបរិយាកាសដែលពេញដោយព្រឹត្តិការណ៍សប្បាយៗច្រើនឬ? ឬពួកជំនុំដែលមានលំដាប់កម្មវិធីថ្វាយបង្គំតាមបែបបុរាណឬ? ចុះចំណែកឯពួកជំនុំដែលមានលក្ខណៈដូចនេះវិញ៖
ពួកជំនុំដែលសុទ្ធតែជាអ្នកបះបោរដែល
ទទួលបានការអត់ទោស...
ហើយព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ប្រើពួកគេ
ដើម្បីបង្ហាញសិរីល្អរបស់ទ្រង់...
ដល់អស់ទាំងពួកពលបរិវារនៅស្ថានសួគ៌...
ដោយព្រោះពួកគេនិយាយសេចក្តីពិតអំពីទ្រង់...
ហើយពួកគេមើលទៅកាន់តែមានលក្ខណៈដូចជាទ្រង់បន្តិចម្តងៗ ពោលគឺកាន់តែបរិសុទ្ធ កាន់តែមានសេចក្តីស្រឡាញ់ ក៏ដូចជាកាន់តែមានការរួបរួមមកតែមួយវិញ?