ជំពូក៩
សញ្ញាសម្គាល់ដ៏សំខាន់ៗនៃពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ៖
ការយល់ពីការផ្សាយដំណឹងល្អតាមព្រះគម្ពីរ
មកដល់ពេលនេះ យើងបានពណ៌នាពីពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អដោយសារពួកជំនុំនោះមានសេចក្តីអធិប្បាយតាមព្រះគម្ពីរ ទេវវិទ្យាតាមព្រះគម្ពីរ និងការយល់ពីដំណឹងល្អ និងការក្លាយជាគ្រីស្ទបរិស័ទតាមព្រះគម្ពីរ។ នេះមានន័យថា នៅពេលដែលពួកជំនុំមិនបង្រៀនព្រះគម្ពីរ និងសេចក្តីបង្រៀនដ៏ត្រឹមត្រូវទេ នោះពួកជំនុំនឹងមិនមានសុខភាពល្អទេ។
តើពួកជំនុំដែលឈឺមានលក្ខណៈយ៉ាងដូចម្តេច? ពួកជំនុំដែលមិនមានសុខភាពល្អ គឺជាពួកជំនុំមួយដែលគ្រូគង្វាលអធិប្បាយតាមចិត្តគំនិតខ្លួនឯង។ ហើយអ្វីដែលកាន់តែយ៉ាប់ជាងនេះទៅទៀតនោះគឺថា សេចក្តីអធិប្បាយទាំងនោះបង្រៀនតែពីការអប់រំផ្នែកសីលធម៌ ហើយធ្វើឲ្យអ្នកស្ដាប់គិតតែពីខ្លួនឯង។ ចំណែកឯដំណឹងល្អវិញ គេអធិប្បាយមិនខុសពីអ្វីដែលគេហៅថា «ខ្លួនទីពឹងខ្លួន» នោះទេ។ គេរាប់ការក្លាយជាគ្រីស្ទបរិស័ទថាជាសកម្មភាពមួយនៃការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់មនុស្សទៅវិញ។ ហើយកាន់តែអាក្រក់ជាងនោះទៅទៀត វប្បធម៌នៅក្នុងពួកជំនុំដែលមិនមានសុខភាពល្អមួយចំនួន គឺមិនខុសអ្វីពីវប្បធម៌លោកីយ៍ជុំវិញពួកគេនោះឡើយ។
ពួកជំនុំបែបនេះមិនបានប្រកាសពីដំណឹងដ៏អស្ចារ្យនៃសេចក្តីសង្គ្រោះនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទេ ហើយក៏មានបញ្ហាជាច្រើនលើសពីនេះទៅទៀត។
ការយល់ពីការផ្សាយដំណឹងល្អ
តាមរយៈការយល់ពីការក្លាយជាគ្រីស្ទបរិស័ទ
ការយល់ពីការផ្សាយដំណឹងល្អតាមព្រះគម្ពីរ គឺជាសញ្ញាសម្គាល់ដ៏សំខាន់មួយទៀតនៃពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ។ នៅពេលដែលយើងបែរទៅពិចារណាលើសញ្ញាសម្គាល់ដ៏សំខាន់មួយនេះ នោះយើងគួរពិចារណាថា តើទស្សនៈរបស់យើងចំពោះសញ្ញាសម្គាល់មួយនេះនឹងជួយឲ្យយើងយល់ពីសញ្ញាសម្គាល់មុនៗបានច្រើនប៉ុណ្ណា ជាពិសេសនោះគឺការយល់ពីការក្លាយជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។
ម្យ៉ាងវិញទៀត ប្រសិនបើគំនិតរបស់យើងទទួលឥទ្ធិពលខ្លាំងពីអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបង្រៀនយើងអំពីព្រះជាម្ចាស់ និងពីរបៀបដែលទ្រង់ធ្វើការ ពីដំណឹងល្អ និងពីអ្វីដែលមនុស្សមានបាបត្រូវការបំផុត នោះយើងនឹងកាន់តែយល់បានត្រឹមត្រូវពីការផ្សាយដំណឹងល្អ។ ហើយយើងនឹងជួយលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមកឲ្យផ្សាយដំណឹងល្អតាមរយៈការបង្រៀន និងការសញ្ជឹងគិតលើដំណឹងល្អផ្ទាល់ មិនមែនតាមរយៈការរៀនពីវិធីសាស្ត្រផ្សាយដំណឹងល្អនោះទេ។
ខ្ញុំតែងតែសប្បាយចិត្តនៅពេលដែលខ្ញុំឮអ្នកជឿថ្មីៗនិយាយថា ពួកគេទទួលសេចក្តីសង្គ្រោះដោយសារព្រះគុណ។ លោកអ្នកប្រហែលជាបានឮពីទីបន្ទាល់នៅក្នុងរយៈពេលពីរបីខែនេះដែលរៀបរាប់ថា ការក្លាយជាគ្រីស្ទបរិស័ទជាកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ (អេភេសូរ ២:៨-៩)។ អ្នកជឿថ្មីៗតែងតែលើកឡើងថា «ខ្ញុំបានវង្វេងសូន្យឈឹងនៅក្នុងបាប ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់...»
ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើពួកជំនុំមិនយកចិត្តទុកដាក់លើអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបានរៀបរាប់ អំពីកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងការបំផ្លាស់បំប្រែមនុស្សឲ្យក្លាយជាគ្រីស្ទបរិស័ទ នោះការផ្សាយដំណឹងល្អ បានក្លាយជាការធ្វើអ្វីតាមតែចិត្តយើងដើម្បីនឹងធ្វើឲ្យមានការលន់តួទទួលជឿតែមាត់។ សញ្ញាមួយដែលបង្ហាញថា ពួកជំនុំមិនយល់បានត្រឹមត្រូវតាមព្រះគម្ពីរពីការក្លាយជាគ្រីស្ទបរិស័ទ និងការផ្សាយដំណឹងល្អគឺថា ចំនួននៃសមាជិករបស់ពួកជំនុំនោះមានច្រើនជាងចំនួននៃអ្នកចូលរួមពិតប្រាកដ។ ពួកជំនុំបែបនេះគួរតែសួរខ្លួនឯងថា ហេតុអ្វីបានជាការផ្សាយដំណឹងល្អរបស់យើងបង្កើតបានចំនួនសមាជិកដ៏ច្រើនដែលមិនសូវមានទម្លាប់ចូលរួមថ្វាយបង្គំនៅព្រះវិហារ តែពួកគេមានអារម្មណ៍ខ្លួនឯងថា ពួកគេបានសង្គ្រោះ។ តើយើងបានប្រាប់ពួកគេថា ភាពជាសិស្សនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទមានន័យយ៉ាងដូចម្តេច? តើយើងបានបង្រៀនអ្វីខ្លះដល់ពួកគេអំពីព្រះជាម្ចាស់ បាប និងលោកីយ៍?
ការយល់ពីការផ្សាយដំណឹងល្អតាមព្រះគម្ពីរ គឺសំខាន់ណាស់ ចំពោះសមាជិកទាំងអស់នៃពួកជំនុំ ប៉ុន្តែវាកាន់តែសំខាន់ទៅទៀតចំពោះអ្នកដឹកនាំដែលមានទំនួលខុសត្រូវលើការបង្រៀន។
តើអ្វីទៅជាការផ្សាយដំណឹងល្អ?
យោងទៅតាមព្រះគម្ពីរ ព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់ហៅគ្រីស្ទបរិស័ទមកឲ្យយកចិត្តទុកដាក់ ទូលអង្វរ និងផ្លាស់ប្ដូរផ្នត់គំនិតអ្នកមិនជឿ (២កូរិនថូស ៥:១១)។ ហើយយើងត្រូវធ្វើដូច្នោះដោយ «សម្តែងសេចក្ដីពិត» ដែលមានន័យថា «លះចោលអស់ទាំងការលាក់កំបាំងដែលគួរខ្មាស» (២កូរិនថូស ៤:២)។
និយាយឲ្យស្រួលស្តាប់ទៅ ការផ្សាយដំណឹងល្អមិនមែនជាការធ្វើអ្វីតាមតែចិត្តយើង ដើម្បីធ្វើឲ្យមនុស្សម្នាក់សម្រេចចិត្តទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទនោះទេ ហើយក៏មិនមែនជាការដាក់បញ្ចូលនូវការយល់ឃើញរបស់យើងបន្ថែមលើដំណឹងល្អនោះដែរ។ មិនមានបុគ្គលណាម្នាក់អាចបង្កើតឲ្យមានកំណើតខាងឯវិញ្ញាណដោយខ្លួនឯងបានទេ បើទោះជាលោក អេសេគាល ព្យាយាមដាក់ភ្ជាប់ឆ្អឹងសពដ៏ស្ងួតហែងឲ្យជាប់គ្នាដោយខ្លួនគាត់ ដើម្បីឲ្យឆ្អឹងនោះក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ក៏មិនអាចដែរ (អេសេគាល ៣៧) ឬដូចជាលោក នីកូដេម បើគាត់ព្យាយាមកើតជាថ្មីខាងឯវិញ្ញាណដោយខ្លួនឯងនោះក៏មិនអាចទៅរួចដែរ (យ៉ូហាន ៣)។
លើសពីនេះទៅទៀត ការផ្សាយដំណឹងល្អ វាមិនដូចគ្នាទៅនឹងការចែកចាយទីបន្ទាល់ផ្ទាល់ខ្លួននោះទេ។ ការផ្សាយដំណឹងល្អមិនដូចគ្នានឹងការបង្ហាញពីការការពារជំនឿដោយសមហេតុសមផលនោះដែរ។ វាក៏មិនមែនជាការធ្វើកិច្ចការមនុស្សធម៌នោះដែរ។ កិច្ចការទាំងបីនេះអាចដើរទន្ទឹមគ្នាជាមួយនឹងការផ្សាយដំណឹងល្អបាន ប៉ុន្តែកិច្ចការទាំងបីនេះមិនមែនជាការផ្សាយដំណឹងល្អនោះទេ។ យើងក៏មិនគួរយល់ច្រឡំពីការផ្សាយដំណឹងល្អជាមួយនឹងលទ្ធផលនៃការផ្សាយដំណឹងល្អឡើយ។ បើដូច្នោះមែននោះ យើងនឹងមានគំនិតខុសឆ្គងថា យើងបានផ្សាយដំណឹងល្អយ៉ាងជោគជ័យ តែនៅពេលដែលនរណាម្នាក់ក្លាយជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។
ការផ្សាយដំណឹងល្អ គឺជាការនិយាយចេញជាពាក្យសម្ដី ហើយជាការចែកចាយដំណឹង។ មួយវិញទៀត ការផ្សាយដំណឹងល្អ គឺជាការស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដោយចែកចាយពីអ្វីដែលយើងបានពិភាក្សានៅក្នុងជំពូក៨ថា ព្រះគ្រីស្ទបានរៀបចំផ្លូវមួយសម្រាប់ព្រះដ៏បរិសុទ្ធ និងមនុស្សមានបាប ឲ្យបានជាមេត្រីនឹងគ្នាតាមរយៈការសុគត និងការរស់ពីសុគតឡើងវិញរបស់ទ្រង់។ ព្រះជាម្ចាស់នឹងធ្វើឲ្យមនុស្សក្លាយជាគ្រីស្ទបរិស័ទដ៏ពិតប្រាកដ នៅពេលដែលយើងចែកចាយដំណឹងល្អនេះ (សូមមើលយ៉ូហាន ១:១៣; កិច្ចការ ១៨:៩-១០)។ សរុបមក ការផ្សាយដំណឹងល្អជាការចែកចាយដំណឹងល្អដោយសេរី ហើយជាការទុកចិត្តលើព្រះជាម្ចាស់ឲ្យទ្រង់បំផ្លាស់បំប្រែមនុស្សឲ្យក្លាយជាគ្រីស្ទបរិស័ទ (សូមមើល កិច្ចការ ១៦:១៤)។ «ឯសេចក្ដីសង្គ្រោះ នោះកើតមកតែពីព្រះយេហូវ៉ាទេ» (យ៉ូណាស ២:១០; យ៉ូហាន ១:១២-១៣)។
របៀបផ្សាយដំណឹងល្អ
នៅពេលដែលខ្ញុំផ្សាយដំណឹងល្អ ខ្ញុំព្យាយាមបង្ហាញឲ្យអ្នកមិនជឿយល់នូវសេចក្ដីបីយ៉ាង មុនពេលដែលពួកគេសម្រេចចិត្តជឿលើដំណឹងល្អ៖
អ្វីដែលបានរៀបរាប់ខាងលើនេះគឺជាសារដែលយើងចាំបាច់ត្រូវប្រាប់ដល់គ្រួសារ និងមិត្តភក្ដិឲ្យដឹង។ នេះគឺជាសារដែលយើងចាំបាច់ត្រូវតែប្រាប់ពួកជំនុំទាំងមូលឲ្យដឹង។
មានធនធានល្អៗជាភាសាអង់គ្លេសមួយចំនួនស្ដីពីការផ្សាយដំណឹងល្អដែលបានបោះពុម្ពរួចហើយ។ ដើម្បីពិចារណាពីទំនាក់ទំនងដ៏ជិតស្និទ្ធរវាងការយល់ពីដំណឹងល្អរបស់យើង និងវិធីសាស្ត្រក្នុងការផ្សាយដំណឹងល្អដែលយើងប្រើ ខ្ញុំសូមណែនាំសៀវភៅរបស់លោក វីល មិតហ្ស៍ជើរ (Will Metzger) ដែលមានចំណងជើងថា Tell the Truth (បោះពុម្ពដោយ InterVarsity Press)។ ហើយសៀវភៅពីរក្បាលទៀតគឺនិពន្ធដោយលោក អៀន មើររ៉េ (Iain Murray) ដែលមានចំណងជើងថា The Invitation System និង Revival and Revivalism (បោះពុម្ពដោយ Banner of Truth Trust)។ ហើយសៀវភៅចុងក្រោយជាសៀវភៅរបស់ខ្ញុំផ្ទាល់ ដែលមានចំណងជើងថា The Gospel and Personal Evangelism (បោះពុម្ពដោយ Crossway នឹងចេញឆាប់ៗនេះ) ។
ដូច្នេះ សញ្ញាសម្គាល់ដ៏សំខាន់មួយនៃពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ គឺការយល់ និងការអនុវត្តដ៏ត្រឹមត្រូវតាមព្រះគម្ពីរទៅលើការផ្សាយដំណឹងល្អ។ ការរីកចម្រើនដ៏ពិតប្រាកដ គឺជាការរីកចម្រើនដែលមកពីព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈរាស្ត្ររបស់ទ្រង់។