ផ្នែកទី២
សញ្ញាសម្គាល់ដ៏ចាំបាច់នៃពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ
សញ្ញាសម្គាល់ដ៏ចាំបាច់នៃពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ
យើងបានសម្រេចចិត្តរួចទៅហើយថា យើងចង់បានពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ។ យើងចង់បានពួកជំនុំដែលកាន់តែឆ្លុះបញ្ចាំងពីចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់បន្តិចម្តងៗដូចដែលព្រះជាម្ចាស់បានបើកសម្ដែងចរិតលក្ខណៈទាំងនោះ នៅក្នុងព្រះបន្ទូលទ្រង់។ ទោះបីពួកជំនុំមានសមាជិកច្រើន ឬតិច នៅទីក្រុង ឬជនបទ បុរាណ ឬទាន់សម័យ ហើយទោះបីពួកគេជួបប្រជុំនៅផ្ទះ ឬអាគារធំៗ សាលារៀន ឬនៅមុខហាងក៏ដោយ ចូរឲ្យពួកគេបង្ហាញដល់លោកីយ៍ឃើញថា តើព្រះដែលពេញដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ និងបរិសុទ្ធរបស់យើងទ្រង់មានលក្ខណៈបែបណា។ សូមឲ្យពួកគេបង្ហាញពីសិរីល្អដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដោយពាក្យសម្ដី និងការប្រព្រឹត្ត។
ដូច្នេះ សំណួរដែលយើងត្រូវពិចារណាគឺថា តើអ្វីជាសញ្ញាសម្គាល់នៃពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ?
ប្រសិនបើយើងនិយាយអំពីការរក្សារាងកាយឲ្យមានសុខភាពល្អ នោះការសន្ទនារបស់យើងនឹងនិយាយពីការញុាំកម្រិតអាហារដែលមានតុល្យភាព ការធ្វើលំហាត់ប្រាណ និងការទទួលទានដំណេកគ្រប់គ្រាន់ជាដើម។ល។ ចុះចំណែកឯរូបកាយពួកជំនុំវិញ?
នៅក្នុងវគ្គនេះ និងវគ្គបន្ទាប់ ខ្ញុំនឹងនិយាយអំពីសញ្ញាសម្គាល់ប្រាំបួនយ៉ាងនៃពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ។ សញ្ញាសម្គាល់ទាំងអស់នេះ មិនមែនបញ្ជាក់ពីលក្ខណៈទាំងអស់នៃពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អនោះទេ។ ហើយក៏មិនមែនមានន័យថា សញ្ញាសម្គាល់ទាំងប្រាំបួននេះជាលក្ខណៈសំខាន់បំផុតអំពីពួកជំនុំនោះដែរ។ ឧទាហរណ៍៖ តាមប្រវត្តិសាស្ត្រយើងដឹងថា ពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក និងពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ ក៏ជាផ្នែកដ៏ចាំបាច់នៃពួកជំនុំដែលធ្វើតាមព្រះគម្ពីរដែរ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនលើកយកពិធីទាំងពីរនេះមកពិភាក្សានៅទីនេះទេ ពីព្រោះពួកជំនុំសឹង១០០ភាគរយសុទ្ធតែមានបំណងនឹងអនុវត្តពិធីទាំងពីរនេះរួចទៅហើយ។ សញ្ញាសម្គាល់ប្រាំបួនយ៉ាងដែលខ្ញុំបានលើកឡើងនៅក្នុងសៀវភៅនេះ គឺជាសញ្ញាសម្គាល់ដែលលោកអ្នកអាចបែងចែកដាច់ពីគ្នារវាងពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អហើយត្រឹមត្រូវតាមព្រះគម្ពីរ និងពួកជំនុំដែលមានជំងឺ។ យើងកម្រនឹងឃើញមានសញ្ញាសម្គាល់ទាំងប្រាំបួននេះនៅក្នុងពួកជំនុំនៅបច្ចុប្បន្ននេះណាស់។ ដូច្នេះហើយ យើងត្រូវតែយកចិត្តទុកដាក់ឲ្យបានខ្លាំងលើសញ្ញាសម្គាល់ទាំងនេះ ហើយត្រូវបណ្ដុះវាឲ្យមាននៅក្នុងពួកជំនុំរបស់យើង។
នៅក្នុងវគ្គនេះ ខ្ញុំនឹងពណ៌នាពីសញ្ញាសម្គាល់បីយ៉ាងដែលខ្ញុំរាប់ថាជាសញ្ញាសម្គាល់ដ៏ចាំបាច់ នៃពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ។ សញ្ញាសម្គាល់ដ៏ចាំបាច់ទាំងបីនេះ គឺពិតជាសំខាន់ណាស់។ ប្រសិនបើ ពួកជំនុំខ្វះនូវសញ្ញាសម្គាល់ដ៏ចាំបាច់ទាំងបីនេះ ដូចជាសេចក្តីអធិប្បាយតាមអត្ថន័យព្រះគម្ពីរ ទេវវិទ្យាតាមព្រះគម្ពីរ និងការយល់ពីដំណឹងល្អតាមព្រះគម្ពីរ នោះសុខភាពរបស់ពួកជំនុំនោះនឹងធ្លាក់ចុះយ៉ាងលឿន។ តាមពិតទៅ ពួកជំនុំនោះប្រហែលជានឹងស្លាប់ក្នុងពេលដ៏ឆាប់ ទោះបីទ្វារបស់ពួកជំនុំនោះនៅបើកចំហក៏ដោយ។
គួរឲ្យសោកស្ដាយណាស់ ដែលប្រវត្តិសាស្ត្រពួកជំនុំមានគំរូរាប់មិនអស់ពីគ្រូគង្វាលដែលចង់ឲ្យពួកជំនុំរបស់ខ្លួនកាន់តែទាន់សម័យ ដោយព្យាយាមបន្ថែមបន្ថយសញ្ញាសម្គាល់មួយក្នុងចំណោមសញ្ញាសម្គាល់ទាំងបីតាមប្រាជ្ញារបស់ខ្លួន ទោះបើពួកគេមិនបានធ្វើក្នុងគោលបំណងអាក្រក់ក៏ដោយ។ បើនិយាយឲ្យខ្លី ពួកគេព្យាយាមធ្វើជាអ្នកមានប្រាជ្ញាជាងព្រះជាម្ចាស់។ មិត្តអើយ! កុំឲ្យដើរតាមគន្លងរបស់ពួកគេឡើយ។
ប្រសិនបើមានមនុស្សម្នាក់ទូរស័ព្ទមកខ្ញុំ ហើយសួរខ្ញុំថា តើគាត់គួរតែទទួលការងារជាគ្រូគង្វាលនៅពួកជំនុំមួយដែលមិនចង់ឲ្យគាត់អធិប្បាយតាមអត្ថន័យព្រះគម្ពីរឬអត់ នោះខ្ញុំនឹងប្រហែលជាលើកទឹកចិត្តមិនឲ្យគាត់ទទួលតំណែងនោះទេ។ ប្រសិនបើមានអ្នកជឿម្នាក់ទូរស័ព្ទមកខ្ញុំ ហើយនិយាយថា មានគេបង្រៀនដំណឹងល្អខុសឆ្គងជាបន្តបន្ទាប់នៅក្នុងពួកជំនុំរបស់គាត់ នោះខ្ញុំទំនងជាលើកទឹកចិត្តឲ្យគាត់ពិចារណាក្នុងការផ្លាស់ប្តូរពួកជំនុំនេះហើយ។
ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំនិយាយ ពីការនេះយ៉ាងខ្លាំងបែបនេះ? យោងតាមហេតុផលដូចគ្នានេះ ខ្ញុំនឹងមិនលើកទឹកចិត្តនរណាម្នាក់ឲ្យទៅភោជនីយដ្ឋានដែលមិនមានអាហារ ប៉ុន្តែមានតែរូបភាពអាហារទៅវិញនោះទេ។ មានតែព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់តែមួយប៉ុណ្ណោះដែលអាចផ្តល់ជីវិតបាន!
ជំពូក៥
សញ្ញាសម្គាល់ដ៏ចាំបាច់នៃពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ៖
សេចក្តីអធិប្បាយតាមអត្ថន័យព្រះគម្ពីរ
ប្រសិនបើពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ គឺជាពួកជំនុំដែលកាន់តែបង្ហាញឲ្យឃើញពីចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ច្រើនឡើងៗ ដូចដែលទ្រង់បានបើកសម្ដែងឲ្យឃើញនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ នោះចំណុចដ៏ជាក់ច្បាស់ក្នុងការចាប់ផ្តើមសង់ពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ គឺត្រូវដាស់តឿនហៅសមាជិកឲ្យស្តាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាប្រភពនៃជីវិត និងសុខភាព។ ព្រះបន្ទូលនោះឯងដែលបានផ្តល់ចំណីបំប៉ន អភិវឌ្ឍន៍ និងរក្សាការពារពួកជំនុំឲ្យយល់ដឹងពីដំណឹងល្អ។
លក្ខណៈនៃសេចក្តីអធិប្បាយតាមអត្ថន័យព្រះគម្ពីរ
លក្ខណៈនេះមានន័យថា ទាំងគ្រូគង្វាល ទាំងពួកជំនុំត្រូវតែប្ដេជ្ញាទៅនឹងសេចក្តីអធិប្បាយតាមអត្ថន័យព្រះគម្ពីរ។ សេចក្តីអធិប្បាយតាមអត្ថន័យព្រះគម្ពីរជាប្រភេទនៃសេចក្តីអធិប្បាយដែលលាតត្រដាងឲ្យឃើញព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ គ្រូគង្វាលនឹងយកអត្ថបទព្រះបន្ទូលជាក់លាក់ណាមួយពីព្រះគម្ពីរមកពន្យល់អត្ថបទព្រះបន្ទូលនោះ បន្ទាប់មកយកអត្ថន័យនៃអត្ថបទព្រះបន្ទូលឲ្យពួកជំនុំអនុវត្តនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។ វាជាប្រភេទនៃសេចក្តីអធិប្បាយដែលមានប្រសិទ្ធភាពជាងគេក្នុងការប្រកាសព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅកាន់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ក៏ដូចជាទៅកាន់អ្នកដែលមិនមែនជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់។ ការប្ដេជ្ញាអធិប្បាយតាមអត្ថន័យព្រះគម្ពីរ គឺជាការប្ដេជ្ញាស្តាប់តាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។
សេចក្តីអធិប្បាយមានច្រើនប្រភេទ ឧទាហរណ៍ដូចជា សេចក្តីអធិប្បាយតាមប្រធានបទ គឺជាសេចក្តីអធិប្បាយដែលប្រមូលផ្តុំខគម្ពីរមួយខ ឬច្រើនខទាក់ទងនឹងប្រធានបទជាក់លាក់ណាមួយដូចជា ប្រធានបទស្តីពីការអធិស្ឋាន ឬប្រធានបទស្តីពីការថ្វាយតង្វាយ។ សេចក្តីអធិប្បាយមួយប្រភេទទៀត គឺជាសេចក្តីអធិប្បាយដោយយកជីវប្រវត្តិរបស់បុគ្គលណាម្នាក់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរមកសិក្សា ដើម្បីបង្ហាញពីព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចេញពីគំរូនៃសេចក្តីសង្ឃឹម និងភាពស្មោះត្រង់របស់បុគ្គលម្នាក់នោះ។ ហើយប្រភេទនៃសេចក្តីអធិប្បាយទាំងពីរអាចមានប្រយោជន៍ចំពោះពួកជំនុំពេលខ្លះបាន។ ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងណា គ្រូគង្វាលគួរតែមានទម្លាប់ក្នុងការពន្យល់ ហើយផ្ដល់ការអនុវត្តចេញពីព្រះបន្ទូលពីមួយកណ្ឌទៅមួយកណ្ឌ ដ្បិតព្រះបន្ទូលគឺជារបបអាហារប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកជំនុំ។
ការអធិប្បាយតាមអត្ថន័យព្រះគម្ពីរ មានន័យថា ពួកជំនុំជឿថា ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានអំណាចលើជីវិតរបស់ពួកគេ។ ការអធិប្បាយបែបនេះបង្ហាញថា រាស្ត្ររបស់ទ្រង់គួរតែ ឮព្រះបន្ទូល ហើយចាំបាច់ ត្រូវតែឮព្រះបន្ទូលនោះ បើមិនដូច្នោះទេ ពួកជំនុំរបស់យើងនឹងអត់បានទទួលនូវអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យនឹងប្រើសម្រាប់កែច្នៃយើងឲ្យដូចរូបអង្គទ្រង់នោះឡើយ។ ហើយវាក៏បង្ហាញដែរថា ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យពួកជំនុំរៀនទាំងពីរព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី និងសញ្ញាចាស់ ព្រមទាំងរៀនពីគ្រប់ទាំងប្រភេទនៃកណ្ឌគម្ពីរដូចជាកណ្ឌក្រឹត្យវិន័យ កណ្ឌប្រវត្តិសាស្ត្រ កណ្ឌសុភាសិត កណ្ឌហោរា កណ្ឌដំណឹងល្អ និងកណ្ឌសំបុត្រ។ គ្រូអធិប្បាយដែលអធិប្បាយតាមអត្ថន័យព្រះគម្ពីរដែលអធិប្បាយឲ្យចប់ពីមួយកណ្ឌទៅមួយកណ្ឌ ក៏ដូចជាផ្លាស់ប្ដូរសេចក្តីអធិប្បាយរបស់គាត់ជាទៀងទាត់រវាងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ និងសញ្ញាថ្មី ឬជ្រើសរើសប្រភេទនៃកណ្ឌគម្ពីរផ្សេងៗគ្នា នោះខ្ញុំជឿថា គាត់ប្រៀបដូចជាម្តាយម្នាក់ដែលផ្តល់អាហារដល់កូនពីគ្រប់ទាំងក្រុមនៃអាហារ មិនមែនគ្រាន់តែផ្តល់អាហារដែលពួកគេចូលចិត្តពីរបីមុខនោះទេ។
អំណាចនៃការអធិប្បាយរបស់គ្រូគង្វាលមិនមែនកើតចេញពីខ្លួនគាត់នោះទេ ប៉ុន្តែកើតចេញពីព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់តែប៉ុណ្ណោះ។ សូម្បីតែព្រះជាម្ចាស់ក៏មិនបានប្រទានបេសកកម្មមួយដល់ពួកហោរានៅសញ្ញាចាស់ និងពួកសាវ័កនៅសញ្ញាថ្មីឲ្យចេញទៅហើយអធិប្បាយតាមចិត្តខ្លួននោះទេ តែទ្រង់ឲ្យពួកគាត់អធិប្បាយតាមព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ ដូច្នេះ គ្រូអធិប្បាយសព្វថ្ងៃនេះនៅតែមានអំណាចក្នុងការអធិប្បាយពីព្រះជាម្ចាស់ដរាបណាពួកគាត់អធិប្បាយតាមព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។
លក្ខណៈនៃសេចក្តីអធិប្បាយដែល
មិនតាមអត្ថន័យព្រះគម្ពីរ
ប្រហែលជាមាននរណាម្នាក់ប្រកាសដោយរីករាយថា ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានអំណាច ហើយថែមទាំងប្រកាសទៀតថា ព្រះគម្ពីរក៏គ្មានកំហុសដែរ។ ក៏ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើនៅក្នុងការអនុវត្តជាក់ស្ដែង ម្នាក់នោះមិនបានអធិប្បាយតាមអត្ថន័យព្រះគម្ពីរទេ (ដោយចេតនាក្តី ឬដោយអចេតនាក្តី) នោះមានន័យថា គាត់បដិសេធការអះអាងរបស់គាត់ហើយ។
ពេលខ្លះ មនុស្សមួយចំនួនយល់ច្រឡំពីសេចក្តីអធិប្បាយតាមអត្ថន័យព្រះគម្ពីរថា វាទាក់ទងទៅនឹងរបៀបរបស់គ្រូអធិប្បាយតែប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ សេចក្តីអធិប្បាយតាមអត្ថន័យព្រះគម្ពីរមិនសូវទាក់ទងទៅនឹងរបៀបអធិប្បាយនោះទេ។ ដូចដែលមានអ្នកផ្សេងទៀតបានសង្កេតឃើញថា សេចក្តីអធិប្បាយតាមអត្ថន័យព្រះគម្ពីរមិនទាក់ទងប៉ុន្មានទៅនឹងរបៀបនៃការអធិប្បាយ នោះទេ ប៉ុន្តែវាទាក់ទងទៅនឹងរបៀបនៃការជ្រើសរើស អ្វីដែលគ្រូអធិប្បាយត្រូវយកមកចែកចាយ។ តើព្រះគម្ពីរជាអ្នកកំណត់ខ្លឹមសារនៃសេចក្តីអធិប្បាយរបស់យើង ឬមានអ្វីផ្សេងទៀតជាអ្នកកំណត់? សេចក្តីអធិប្បាយតាមអត្ថន័យព្រះគម្ពីរមិនសម្គាល់ទៅលើរបៀបណាមួយនោះទេ។ របៀបចែកចាយមានលក្ខណៈខុសៗគ្នា ប៉ុន្តែសញ្ញាសម្គាល់របស់វាគឺថា វាជាសេចក្តីអធិប្បាយដែលទាក់ទងនឹងសេចក្តីពិតចេញពីព្រះគម្ពីរ។
មនុស្សមួយចំនួនយល់ច្រឡំពីសេចក្តីអធិប្បាយតាមអត្ថន័យព្រះគម្ពីរជាមួយនឹងការអានព្រះគម្ពីរមួយខ ហើយបន្ទាប់មកអធិប្បាយលើប្រធានបទមួយដែលទាក់ទងនឹងខគម្ពីរនោះតែបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលគ្រូអធិប្បាយយកប្រធានបទមួយទៅដាស់តឿនពួកជំនុំ ដោយជ្រើសរើសយកតែអត្ថបទគម្ពីរដែលគាំទ្រគំនិតរបស់គាត់ នោះគាត់គ្រាន់តែអាចអធិប្បាយពីអ្វីដែលគាត់ដឹងរួចទៅហើយតែប៉ុណ្ណោះ។ ហើយពួកជំនុំគ្រាន់តែរៀនបាននូវអ្វីដែលគ្រូអធិប្បាយបានដឹងហើយតែប៉ុណ្ណោះ។ សេចក្តីអធិប្បាយតាមអត្ថន័យព្រះគម្ពីរមានសេចក្តីតម្រូវច្រើនលើសពីនោះទៅទៀត។ វាតម្រូវឲ្យមានការយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្នទៅលើបរិបទនៃអត្ថបទព្រះបន្ទូល ព្រោះគោលដៅនៃសេចក្តីអធិប្បាយតាមអត្ថន័យព្រះគម្ពីរគឺ ធ្វើយ៉ាងណាឲ្យគោលគំនិតនៃអត្ថបទគម្ពីរទៅជាគោលគំនិតនៃការអធិប្បាយ។ នៅពេលដែលគ្រូអធិប្បាយដាស់តឿនពួកជំនុំដោយអធិប្បាយអត្ថបទមួយនៃព្រះគម្ពីរនៅក្នុងបរិបទរបស់វា (គោលគំនិតនៃអត្ថបទគម្ពីរ គឺជាគោលគំនិតនៃសេចក្តីអធិប្បាយរបស់គាត់) នោះទាំងគ្រូអធិប្បាយ ទាំងពួកជំនុំនឹងស្តាប់ឮសេចក្តីបង្រៀនពីព្រះជាម្ចាស់ ពីព្រោះពេលដែលគ្រូអធិប្បាយរៀបចំសេចក្ដីអធិប្បាយគាត់មិនបានធ្វើតាមចិត្តគំនិតរបស់គាត់នោះទេ ប៉ុន្តែគាត់ធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមាននៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់វិញ។ គាត់មានបំណងនិយាយតាមតែអត្ថន័យព្រះគម្ពីរតែប៉ុណ្ណោះ។ ឧទាហរណ៍ គាត់នឹងនិយាយថា «នៅសប្ដាហ៍ក្រោយ យើងនឹងសិក្សានៅកណ្ឌលូកាជំពូក១ និងអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់មានសម្រាប់យើងនៅក្នុងកណ្ឌលូកាជំពូក១។ ហើយនៅសប្ដាហ៍បន្ទាប់ទៀត យើងនឹងសិក្សានៅកណ្ឌលូកាជំពូក២ និងអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់មានសម្រាប់យើងនៅក្នុងកណ្ឌលូកាជំពូក២...។ល។»
របៀបនៃសេចក្តីអធិប្បាយតាមអត្ថន័យព្រះគម្ពីរ មិនខុសប្លែកពីដំណើរជីវិតជាគ្រីស្ទបរិស័ទរបស់យើងនោះទេ គឺចាប់តាំងពីព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់ហៅយើងឲ្យប្រែចិត្តដំបូង រហូតដល់ការដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបង្ហាញឲ្យយើងឃើញកំហុសរបស់យើងថ្មីៗនេះ។ គ្រប់ទាំងជំហាននៃការរីកចម្រើនរបស់យើងក្នុងព្រះគុណនៃព្រះជាម្ចាស់ គឺកើតឡើងនៅពេលដែលយើងបានឮអ្វីថ្មីៗពីព្រះជាម្ចាស់ដែលយើងមិនធ្លាប់បានស្តាប់ឮពីមុនមក។
ព័ន្ធកិច្ចរបស់គ្រូអធិប្បាយត្រូវតែពោរពេញដោយការចុះចូលទៅនឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដូចរបៀបខាងលើនេះ។ ប៉ុន្តែសូមចងចាំថា ពួកជំនុំគឺជាអ្នកទទួលខុសត្រូវ ហើយត្រូវប្រាកដថា គ្រូអធិប្បាយរបស់ពួកគេពិតជាចុះចូលទៅនឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់មែន។ នៅក្នុងកណ្ឌម៉ាថាយជំពូក១៨ យើងឃើញថា ព្រះយេស៊ូវក៏បានឯកភាពដែរថា ទំនួលខុសត្រូវនៃការសម្រេចចិត្តចុងក្រោយទៅលើអ្វីដែលកើតឡើងនៅក្នុងពួកជំនុំ ត្រូវធ្វើឡើងដោយ សមាជិកពួកជំនុំ។ ហើយលោក ប៉ុល ក៏ឯកភាពយ៉ាងដូច្នេះដែរ នៅក្នុងកណ្ឌកាឡាទីជំពូក១។ ដូច្នេះ ពួកជំនុំមិនត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យនរណាម្នាក់មើលការខុសត្រូវលើជីវិតខាងឯវិញ្ញាណរបស់ខ្លួននោះទេ ខណៈដែលម្នាក់នោះមិនបានបង្ហាញពីការប្ដេជ្ញាក្នុងការស្តាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងបង្រៀនព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់សោះ។ បើដូច្នោះ វានឹងរាំងស្ទះដល់ការរីកចម្រើនរបស់ពួកគេជាមិនខាន។ វាប្រាកដណាស់ថា ពួកជំនុំនឹងមិនចម្រើនវ័យខាងឯវិញ្ញាណឲ្យលើសហួសពីវ័យខាងឯវិញ្ញាណរបស់គ្រូគង្វាលនោះទេ។ ហើយមិនយូរមិនឆាប់ ពួកជំនុំនឹងមានទំនោរទៅរកលក្ខណសម្បត្តិរបស់គ្រូគង្វាលនោះ ជាជាងទៅរករូបអង្គនៃព្រះជាម្ចាស់ជាក់ជាមិនខាន។
របៀបដែលព្រះជាម្ចាស់តែងតែធ្វើការ
ព្រះជាម្ចាស់តែងតែបង្កើតរាស្ត្ររបស់ទ្រង់មកតាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គ។ ចាប់តាំងពីការបង្កបង្កើតដំបូងនៅក្នុងលោកុប្បត្ដិជំពូក១រហូតដល់ការត្រាស់ហៅលោក អាប់រ៉ាម នៅកណ្ឌលោកុប្បត្ដិជំពូក១២ យើងឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់តែងតែបង្កើតរាស្ត្ររបស់ទ្រង់តាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ ហើយចាប់តាំងពីការបើកសម្ដែងឲ្យឃើញឆ្អឹងស្ងួតហែងនៅច្រកភ្នំនៅកណ្ឌអេសេគាលជំពូក៣៧ រហូតដល់ការយាងមកនៃព្រះបន្ទូលដ៏រស់ គឺជាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ យើងក៏ឃើញដែរថា ព្រះជាម្ចាស់តែងតែបង្កើតរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ដោយព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ ដូចដែលលោក ប៉ុល បានសរសេរទៅកាន់ពួកជំនុំទីក្រុងរ៉ូមថា «ដូច្នេះ ជំនឿកើតឡើងដោយសេចក្តីដែលបានឮ ហើយសេចក្តីដែលបានឮនោះ គឺដោយសារព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះគ្រីស្ទ» ( រ៉ូម ១០:១៧ គកស)។ ឬដូចដែលលោកបានសរសេរទៅកាន់ពួកជំនុំទីក្រុងកូរិនថូសថា៖ «ដ្បិតដោយព្រោះព្រះទ្រង់បានសំរេចតាមប្រាជ្ញានៃទ្រង់ថា មនុស្សលោកនឹងរកស្គាល់ព្រះដោយអាងប្រាជ្ញាខ្លួនមិនបានទេ បានជាទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យនឹងជួយសង្គ្រោះអស់អ្នកដែលជឿ ដោយសារសេចក្ដីល្ងង់ល្ងើវិញ គឺជាការប្រកាសដំណឹងល្អ» (១កូរិនថូស ១:២១)។
ជាទូទៅ សេចក្តីអធិប្បាយតាមអត្ថន័យព្រះគម្ពីរ គឺជាប្រភពនៃការរីកចម្រើនដ៏ពិតប្រាកដនៅក្នុងពួកជំនុំ។ លោក ម៉ាទីន លូសើរ (Martin Luther) យល់ឃើញថា ការអធិប្បាយ ឬការសិក្សាព្រះបន្ទូលយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន គឺជាចំណុចចាប់ផ្តើមនៃការបំផ្លាស់បំប្រែមនុស្ស និងសង្គមជាតិ។ ដូចគ្នានេះដែរ យើងត្រូវតែប្ដេជ្ញាដើម្បីឲ្យឃើញប្រាកដថា ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែបំផ្លាស់បំប្រែពួកជំនុំរបស់យើង។
ការវិលបែរទៅរកអត្ថន័យពិតនៃការថ្វាយបង្គំឡើងវិញ
ខ្ញុំបានទៅបង្រៀនវគ្គសិក្ខាសាលាមួយពេញមួយថ្ងៃ ស្តីអំពីពួកព្យួរីតិននិយម (Puritanism) នៅឯពួកជំនុំមួយនៅទីក្រុងឡុងដ៍។ នៅអំឡុងពេលសិក្ខាសាលានោះ ខ្ញុំបានលើកឡើងត្រង់ចំណុចមួយថា ពួកព្យួរីតិន (Puritan) បានចំណាយពេលប្រមាណជាពីរម៉ោង ដើម្បីស្ដាប់ការអធិប្បាយ។ សមាជិកនៅក្នុងថ្នាក់នោះបានចំហមាត់ដោយការភ្ញាក់ផ្អើល ហើយគាត់សួរខ្ញុំថា «តើគេទុកពេលប៉ុន្មានសម្រាប់ថ្វាយបង្គំ?»។ ច្បាស់ណាស់ថា គាត់យល់ច្រឡំថា ការស្តាប់សេចក្តីអធិប្បាយមិនរាប់ថាជាការថ្វាយបង្គំនោះទេ។ ខ្ញុំបានឆ្លើយតបវិញថា ពួកជំនុំប្រូតេស្តង់ជនជាតិអង់គ្លេសជាច្រើននាក់នៅសតវត្សមុនបានជឿថា ផ្នែកដែលចាំបាច់បំផុតនៃការថ្វាយបង្គំគឺ ការឮ ព្រះបន្ទូលព្រះជាម្ចាស់ជាភាសាដើមរបស់ពួកគេ និងការឆ្លើយតប ទៅនឹងព្រះបន្ទូលនោះនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។ សូមចងចាំថា មានមនុស្សជាច្រើនបានពលីជីវិត ដើម្បីប្រកាសព្រះបន្ទូល។ ការច្រៀងចម្រៀង គឺមិនសំខាន់ចំពោះពួកគេដូចការស្ដាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះទេ។
ដូចគ្នានេះដែរ ពួកជំនុំរបស់យើងត្រូវតែស្ដារការយកព្រះបន្ទូលជាអាទិភាពចម្បងនៅពេលយើងថ្វាយបង្គំ។ តន្ត្រីគឺជាការឆ្លើយតបមួយទៅនឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលជាការតម្រូវតាមព្រះគម្ពីរដែរ ប៉ុន្តែតន្ត្រីដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានឲ្យយើង គឺទ្រង់មិនប្រទានមកដើម្បីឲ្យយើងសង់ពួកជំនុំលើនោះទេ។ ពួកជំនុំដែលយកតន្ត្រីជាអាទិភាពចម្បង ប្រៀបបានទៅនឹងផ្ទះដែលគេសង់ឡើងលើខ្សាច់ដែលងាយនឹងរលំ។
អ្នកជឿរាល់គ្នាអើយ! សូមអធិស្ឋានឲ្យគ្រូគង្វាលលោកអ្នកឲ្យប្ដេជ្ញាចិត្ត ដើម្បីនឹងសិក្សាព្រះគម្ពីរយ៉ាងហ្មត់ចត់ យ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន និងយ៉ាងអស់ពីចិត្ត។ សូមអធិស្ឋានទូលសុំព្រះជាម្ចាស់ឲ្យដឹកនាំគាត់យល់ពីព្រះបន្ទូលទ្រង់ ហើយអនុវត្តព្រះបន្ទូលនោះនៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់ ព្រមទាំងចេះបង្រៀនឲ្យពួកជំនុំយកព្រះបន្ទូលនោះទៅអនុវត្តផងដែរ (ចូរមើល លូកា ២៤:២៧; កិច្ចការ ៦:៤; អេភេសូរ ៦:១៩-២០)។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ សូមទុកពេលវេលាសម្រាប់គ្រូគង្វាលរបស់លោកអ្នកឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីឲ្យគាត់មានពេលវេលាល្មមក្នុងការរៀបចំសេចក្តីអធិប្បាយឲ្យបានល្អ។ សេចក្តីអធិប្បាយជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃការដឹកនាំពួកជំនុំ។ ដូច្នេះ សូមលើកទឹកចិត្តគ្រូគង្វាលរបស់លោកអ្នកដោយប្រាប់គាត់ថា ការដែលគាត់ស្មោះត្រង់ទៅនឹងព្រះបន្ទូលបានធ្វើឲ្យលោកអ្នករីកចម្រើនខាងឯវិញ្ញាណ។
គ្រូគង្វាលរាល់គ្នាអើយ! សូមអធិស្ឋានពីការនេះសម្រាប់ខ្លួនឯងដែរ។ សូមអធិស្ឋានសម្រាប់ពួកជំនុំដែលនៅជិតៗលោកអ្នក នៅក្នុងទីក្រុងរបស់លោកអ្នក នៅក្នុងប្រទេសជាតិលោកអ្នក និងពួកជំនុំនៅជុំវិញពិភពលោកទាំងមូល ឲ្យពួកគេខំអធិប្បាយ និងបង្រៀនព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផងដែរ។ ជាទីបញ្ចប់ សូមអធិស្ឋានឲ្យពួកជំនុំរបស់យើងប្ដេជ្ញាដោយយកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលគ្រូគង្វាលអធិប្បាយតាមអត្ថន័យព្រះគម្ពីរ ដើម្បីឲ្យព្រះជាម្ចាស់កែតម្រង់របៀបវារៈរបស់ពួកជំនុំនីមួយៗកាន់តែច្រើនឡើងទៅតាមរបៀបវារៈរបស់ទ្រង់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ការប្ដេជ្ញាក្នុងការអធិប្បាយតាមអត្ថន័យព្រះគម្ពីរ គឺជាសញ្ញាសម្គាល់ដ៏ចាំបាច់មួយនៃពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ។