ជំពូក២
លក្ខណៈពួកជំនុំ និងអ្វីដែលមិនមែនជាលក្ខណៈពួកជំនុំ
នៅក្នុងសេចក្តីផ្តើម ខ្ញុំបានសួរថា តើលោកអ្នកកំពុងតែស្វែងរកអ្វីនៅក្នុងពួកជំនុំ? ហើយក៏បានសួរដែរថា តើព្រះគម្ពីរលើកឡើងថា ពួកជំនុំគួរតែមានលក្ខណៈបែបណា? ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនទាន់បានឆ្លើយសំណួរទាំងនេះនៅឡើយទេ។ ពិតប្រាកដណាស់ សំណួរទាំងនេះគឺជាសំណួរពិបាកឆ្លើយ ហើយសព្វថ្ងៃនេះ គ្រីស្ទបរិស័ទកំពុងស្វែងរកលក្ខណៈខុសៗគ្នាជាច្រើនដែលត្រូវតែចិត្តពួកគេនៅក្នុងពួកជំនុំ។
កិច្ចសន្ទនាមួយដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល
ក្នុងអំឡុងពេលដែលខ្ញុំសិក្សានៅថ្នាក់បរិញ្ញាប័ត្រជាន់ខ្ពស់ ខ្ញុំនឹកចាំពីកិច្ចសន្ទនាមួយជាមួយនឹងមិត្តម្នាក់ដែលធ្វើការឲ្យព័ន្ធកិច្ចគ្រីស្ទបរិស័ទមួយដែលព័ន្ធកិច្ចនោះមិននៅក្រោមចំណុះពួកជំនុំណាមួយនោះទេ។ គាត់និងខ្ញុំបានចូលរួមក្នុងពួកជំនុំតែមួយជាមួយគ្នាអស់រយៈពេលពីរបីឆ្នាំដែរ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលខ្ញុំបានធ្វើជាសមាជិកនៅក្នុងពួកជំនុំនោះ មិត្តរបស់ខ្ញុំមិនបានធ្វើជាសមាជិកនៅក្នុងពួកជំនុំនោះទេ។ តាមពិត គាត់គ្រាន់តែមកថ្វាយបង្គំនៅព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យតែប៉ុណ្ណោះ ហើយមិនតែប៉ុណ្ណោះគាត់ចូលមកថ្វាយបង្គំនៅពាក់កណ្តាលកម្មវិធី គឺដល់ពេលគ្រូអធិប្បាយបាត់ទៅហើយ។
ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តសួរគាត់ពីការចូលរួមមិនអស់ពីចិត្តពីថ្លើមរបស់គាត់។ គាត់បានឆ្លើយថា «ខ្ញុំមិនសូវទទួលបានអ្វីសោះពីកម្មវិធីដទៃទៀត»។
ខ្ញុំក៏បានសួរទៀតថា «តើឯងធ្លាប់បានគិតពីការធ្វើជាសមាជិកក្នុងពួកជំនុំនេះដែរទេ?»
គាត់បែរជាមានការភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំងពីសំណួររបស់ខ្ញុំ ហើយគាត់បានតបមកវិញថា «ស្អីគេ! ធ្វើជាសមាជិកពួកជំនុំ? ខ្ញុំពិតជាមិនដឹងថាហេតុអ្វីខ្ញុំត្រូវធ្វើជាសមាជិកពួកជំនុំនេះទេ។ ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា ខ្ញុំមកទីនេះដើម្បីអ្វី ហើយអ្នកទាំងនេះនឹងធ្វើឲ្យជីវិតខាងឯវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំរីកចម្រើនយឺតតែប៉ុណ្ណោះទេ»។
តាមដែលខ្ញុំបានឃើញគឺថា គាត់មិនបាននិយាយពាក្យទាំងនោះដោយការមាក់ងាយនោះទេ ប៉ុន្តែគាត់និយាយដោយចេញពីចិត្តពិតត្រង់ក្នុងនាមជាគ្រូប្រកាសដំណឹងល្អដ៏មានអំណោយទានម្នាក់ គឺគាត់មិនចង់ចំណាយពេលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដោយឥតប្រយោជន៍ សូម្បីតែមួយម៉ោងក៏មិនបានដែរ។ មើលទៅខ្ញុំឃើញថា គាត់ពិតជាបានផ្តល់គំនិតខ្លះៗទៅលើលក្ខណៈដែលគាត់កំពុងតែស្វែងរកនៅក្នុងពួកជំនុំរួចទៅហើយ។ និយាយរួមទៅ អ្វីដែលគាត់បានគិតក្នុងការចង់បាននោះមិនទាក់ទងជាមួយនឹងសមាជិកនៅក្នុងពួកជំនុំនោះទេ។ គាត់ចង់បានតែកន្លែងមួយដែលគាត់អាចស្តាប់នូវសេចក្តីអធិប្បាយដែលល្អចេញពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយអាចធ្វើឲ្យជីវិតខាងឯវិញ្ញាណរបស់គាត់មានភាពរស់រវើកឡើងពេញមួយសបា្តហ៍ហ្នឹង។
ប៉ុន្តែ ពាក្យសម្ដីរបស់គាត់នៅតែឮខ្ទរក្នុងគំនិតរបស់ខ្ញុំគឺពាក្យថា «អ្នកទាំងនោះនឹងធ្វើឲ្យជីវិតខាងឯវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំរីកចម្រើនយឺតតែប៉ុណ្ណោះ»។ មានការជាច្រើនដែលខ្ញុំចង់និយាយ ប៉ុន្តែអ្វីដែលខ្ញុំបាននិយាយនោះគឺថា «ប៉ុន្តែឯងមានធ្លាប់គិតទេថា ប្រសិនបើឯងធ្វើជាសមាជិកម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេទាំងនោះ ពិតប្រាកដ ពួកគេអាចនឹងធ្វើឲ្យឯងរីកចម្រើនយឺតខាងឯវិញ្ញាណ ប៉ុន្តែឯងអាចនឹងជួយពួកគេឲ្យរីកចម្រើនលឿនបាន។ តើឯងធ្លាប់បានគិតថា ការនោះអាចជាចំណែកមួយនៃផែនការរបស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់ពួកគេ និងសម្រាប់ឯងដែរឬទេ?»។
ខ្ញុំក៏ចង់បានពួកជំនុំមួយដែលខ្ញុំអាចស្តាប់សេចក្តីអធិប្បាយដែលល្អជារៀងរាល់អាទិត្យដែរ។ ប៉ុន្តែពាក្យថា «រូបកាយរបស់ព្រះគ្រីស្ទ» មានអត្ថន័យលើសពីនោះទៅទៀត មិនថាអញ្ចឹង?
ពួកជំនុំគឺជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់
ពួកជំនុំមិនមែនគ្រាន់តែមក ដើម្បីស្ដាប់ការអធិប្បាយ ឬទទួលការលើកទឹកចិត្តខាងឯវិញ្ញាណនោះទេ។ ពួកជំនុំគឺជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយជារាស្ត្រនៃការតាំងសញ្ញាថ្មីដែលទ្រង់បានទិញដោយព្រះលោហិតរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ អញ្ចឹងហើយបានជាលោក ប៉ុល មានប្រសាសន៍ថា «ព្រះគ្រីស្ទបានស្រឡាញ់ដល់ពួកជំនុំ ហើយបានប្រគល់ព្រះអង្គទ្រង់ជំនួសផង» (អេភេសូរ ៥:២៥)។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រគល់ព្រះអង្គទ្រង់ជំនួសមនុស្សដើម្បីឲ្យពួកគេក្លាយទៅជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់។
ហេតុដូច្នេះហើយបានជាពួកជំនុំដែលខ្ញុំជាគ្រូគង្វាលនៅទីនោះ មិនបានចាប់ផ្តើមជួបជុំគ្នានៅព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យដោយគ្រាន់តែនិយាយ «ស្វាគមន៍មកកាន់ពួកជំនុំ កាពីតូលហ៊ៀលបាប់ទីស្ទ (Capitol Hill Baptist Church)» តែប៉ុណ្ណោះនោះទេ ប៉ុន្តែពួកយើងនិយាយថា «ស្វាគមន៍មកកាន់ពួកជំនុំ កាពីតូលហ៊ៀលបាប់ទីស្ទ ដែលជាផ្នែកមួយនៃរាស្ត្រ របស់ព្រះជាម្ចាស់» វិញ។ យើងគឺជាផ្នែកមួយនៃរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ដែលជួបជុំគ្នា។ ពិតមែនហើយ ការជ្រើសរើសពាក្យក្នុងការស្វាគមន៍ គឺជារឿងដ៏តូចតាចទេ ប៉ុន្តែយើងចង់លើកឡើងពីការពិតដ៏ធំធេងមួយ គឺថាពួកជំនុំក្នុងតំបន់គឺជាផ្នែកមួយនៃរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ដូច្នេះហើយបានជាយើងលើកឡើងពីការពិតដ៏ធំធេងនេះ សូម្បីតែក្នុងពាក្យស្វាគមន៍របស់យើងរៀងរាល់ថ្ងៃអាទិត្យក៏ដោយ។
ការដែលយើងចងចាំថា ពួកជំនុំគឺជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ អាចជួយឲ្យយើងស្គាល់នូវអ្វីដែលសំខាន់ និងអ្វីដែលមិនសំខាន់។ ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំត្រូវការការរំឭកបែបនេះ។ ឧទាហរណ៍ ទំនោររបស់ខ្ញុំគឺ ខ្ញុំតែងតែអនុញ្ញាតឲ្យប្រភេទតន្ត្រីដែលពួកជំនុំមួយប្រគំ ជាអ្នកកំណត់ពីអារម្មណ៍ដែលខ្ញុំមានចំពោះពួកជំនុំនោះ។ ជាធម្មតា ប្រភេទតន្ត្រីដែលពួកជំនុំមួយប្រគំ គឺជាចំណុចដំបូងគេដែលយើងនឹងកត់សម្គាល់ពីពួកជំនុំនោះ ហើយទំនោររបស់យើង បណ្ដែតបណ្ដោយដោយប្រើអារម្មណ៍ទៅលើតន្ត្រីនោះ។ តន្ត្រីអាចធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ល្អ ឬមិនល្អបាន។ ប៉ុន្តែ តើគេនឹងនិយាយយ៉ាងម៉េចអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំចំពោះព្រះគ្រីស្ទ និងចំពោះរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ប្រសិនបើខ្ញុំសម្រេចចិត្តចាកចេញពីពួកជំនុំដោយព្រោះតែប្រភេទនៃតន្ត្រីនោះ? ឬតើគេនឹងនិយាយយ៉ាងម៉េច ពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំចំពោះព្រះគ្រីស្ទ និងចំពោះរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ប្រសិនបើខ្ញុំដែលជាគ្រូគង្វាល បដិសេធគំនិតរបស់សមាជិកភាគច្រើនដែលចូលចិត្តភ្លេងបុរាណ ព្រោះតែខ្ញុំគិតថា ពួកជំនុំគួរតែរៀបចំតន្ត្រីឲ្យទាន់សម័យនោះ? យើងអាចនិយាយថា អូ៎! ខ្ញុំបានភ្លេចថា ប្រភេទតន្ត្រីមិនសំខាន់ដូចជាការមានទំនាក់ទំនងជាមួយរាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់។
ដូចគ្នានេះដែរ ព្រះគម្ពីរក៏បានបង្រៀនផងដែរថា គ្រីស្ទបរិស័ទគួរយកចិត្តទុកដាក់លើសកម្មភាពដែលកើតឡើងនៅក្នុងពួកជំនុំ ក៏ដូចជាអ្វីៗដែលពួកគេធ្វើ ផងដែរ។ តាមពិតទៅ យើងនឹងពិភាក្សាអំពីសកម្មភាពដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងពួកជំនុំចាប់ពីពាក់កណ្ដាលសៀវភៅនេះទៅ។
តើយើងអាចថ្លឹងថ្លែងពីការទាំងពីរនេះយ៉ាងដូចម្តេច ដើម្បីឲ្យមានតុល្យភាពរវាង ការយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើរាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើអ្វីដែលពួកគេធ្វើ? ប្រសិនបើនេះជាសៀវភៅស្តីអំពីរបៀបដែលគ្រីស្ទបរិស័ទថែទាំគ្រួសារវិញ នោះយើងនឹងរៀបរាប់អំពីការធ្វើ កិច្ចការជាក់លាក់មួយចំនួនដូចជា ការញុាំអាហារជាមួយគ្នា ការអានព្រះបន្ទូលជាមួយគ្នា ការលេងសើចជាមួយគ្នា ការអធិស្ឋានឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក និងកិច្ចការផ្សេងៗទៀតហើយ។ ប៉ុន្តែគ្រប់ទាំងការពិភាក្សា ខ្ញុំសង្ឃឹមថាយើងទាំងអស់គ្នានឹងចងចាំថា ឪពុកម្ដាយនៅតែអាចធ្វើខុស ហើយក្មេងគឺនៅតែជាក្មេង។ គ្រួសារមិនមែនជាស្ថាប័នមួយនោះទេ ប៉ុន្តែ គ្រួសារជាមនុស្សមួយក្រុម។
ដូចគ្នានេះដែរ ពួកជំនុំក៏ជាក្រុមមនុស្សដែរ។ តើមានពួកជំនុំណាមួយដែលមិនបានបំពេញនូវសេចក្តីរំពឹងទុករបស់លោកអ្នកដែរឬទេ ទាក់ទងទៅនឹងអ្វីដែលពួកគេធ្វើ ទោះបើពួកគេធ្វើតាម ឬមិនធ្វើតាមអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបានចែងអំពីរបៀបដឹកនាំក្នុងពួកជំនុំ (ខ្ញុំនឹងរៀបរាប់ពីប្រធានបទនេះបន្ថែមនៅជំពូកក្រោយៗ)? ប្រសិនបើដូច្នោះមែន សូមចងចាំថា នេះគឺជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលកំពុងតែរីកចម្រើនលូតលាស់ក្នុងព្រះគុណ។ ចូរស្រឡាញ់ពួកគេ បម្រើពួកគេ ហើយអត់ធ្មត់ជាមួយនឹងពួកគេចុះ។ ជាថ្មីម្ដងទៀត សូមពិចារណាទៅលើទំនាក់ទំនងរបស់គ្រួសារ។ នៅពេលណាដែលឪពុកម្ដាយ បងប្អូន ឬកូនៗរបស់លោកអ្នកមិនបានបំពេញនូវក្តីរំពឹងរបស់លោកអ្នក តើលោកអ្នកនឹងបណ្តេញពួកគេចេញពីគ្រួសារភ្លាមៗឬ? ខ្ញុំសង្ឃឹមថា លោកអ្នកនឹងអត់ទោស ហើយអត់ធ្មត់ជាមួយនឹងពួកគេ។ តាមពិត បើពួកគេដែលជាសមាជិកគ្រួសារលោកអ្នកមិនបានបំពេញនូវក្តីរំពឹងរបស់លោកអ្នក នោះលោកអ្នកប្រហែលជាត្រូវសួរខ្លួនឯងថា តើខ្ញុំគួរតែសម្របសម្រួលក្តីរំពឹងរបស់ខ្ញុំឬយ៉ាងណា? ដូចគ្នានេះដែរ យើងគួរតែសួរខ្លួនឯងថា តើយើងត្រូវស្រឡាញ់សមាជិកពួកជំនុំយ៉ាងម៉េច ហើយត្រូវអត់ធ្មត់ជាមួយនឹងពួកគេយ៉ាងម៉េច ក្នុងការដែលពួកគេមានគំនិតយោបល់ខុសពីយើង ឬពួកគេមិនបានបំពេញនូវក្តីរំពឹងរបស់យើង ឬក៏ពួកគេបានធ្វើបាបទាស់នឹងយើងនោះ។ ចុះតើលោកអ្នក ក៏ដូចជារូបខ្ញុំមិនដែលប្រព្រឹត្តបាបទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ ហើយទ្រង់អត់ទោសឲ្យយើងទេឬអី?
ពិតមែន យើងគួរតែដាក់ព្រំខណ្ឌចំពោះការដែលយើងរស់នៅក្នុងចំណោមពួកជំនុំ។ មានពួកជំនុំមួយចំនួនដែលលោកអ្នកប្រហែលជាមិនគួរនឹងចូលជាសមាជិក ឬមិនគួរធ្វើជាគ្រូគង្វាល ឬក៏បន្តធ្វើជាសមាជិកតទៅទៀតឡើយ។ យើងនឹងពិចារណាអំពីរឿងនេះបន្ថែមទៀតនៅក្នុងផ្នែកទី២ដែលនិយាយពីសញ្ញាសម្គាល់ដ៏ចាំបាច់នៃពួកជំនុំ។ រឿងដែលសំខាន់នោះគឺថា ពួកជំនុំគឺជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ហើយអ្វីដែលយើងកំពុងតែស្វែងរក ឬអ្វីដែលយើងសួរថា តើពួកជំនុំគួរតែមានលក្ខណៈយ៉ាងណានោះ យើងត្រូវតែយកតាមសេចក្ដីពិតនេះដែលចេញព្រះគម្ពីរ។
រាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនមែនស្ថិតិ
ខ្ញុំចង់លើកពីសេចក្ដីពិតមួយទៀត ដើម្បីការពារលោកអ្នកពីគំនិតខុសឆ្គងមួយទៀតដែលមនុស្សមួយចំនួនមានលើពួកជំនុំ ភាគច្រើនគ្រូគង្វាលជាអ្នកមានគំនិតបែបនេះ។ ពួកជំនុំមិនមែនជាស្ថិតិទេ តែជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់វិញ។
នៅពេលដែលខ្ញុំសិក្សានៅថ្នាក់បរិញ្ញាប័ត្រជាន់ខ្ពស់ ខ្ញុំចាំថា ខ្ញុំបានប្រទះឃើញសំបុត្រប្រឹក្សាយោបល់មួយច្បាប់ដែលសរសេរដោយលោក ចន ប្រោន (John Brown) លោកជាគ្រូគង្វាលម្នាក់នៅក្នុងសតវត្សរ៍ទី១៩។ លោកបានសរសេរសំបុត្រនោះទៅកាន់សិស្សរបស់លោកម្នាក់ដែលទទួលការចាក់ប្រេងតាំងឲ្យដឹកនាំពួកជំនុំតូចមួយ។ នៅក្នុងសំបុត្រនោះ លោក ចន ប្រោន បានសរសេរថា៖
ខ្ញុំស្គាល់ពីអំនួតដែលនៅក្នុងចិត្តរបស់ប្អូន ហើយក៏ដឹងដែរថាប្អូនតូចចិត្តដែលពួកជំនុំរបស់ប្អូនតូច បើប្រៀបធៀបទៅនឹងពួកជំនុំរបស់បងប្អូនស្ងួនភ្ងារបស់ប្អូនដែលនៅជុំវិញ។ ប៉ុន្តែ សូមជឿទុកចិត្តលើពាក្យមនុស្សចាស់ម្នាក់នេះថា នៅពេលដែលប្អូនចូលទៅដើម្បីនឹងរៀបរាប់ពីទំនួលខុសត្រូវរបស់ប្អូនលើពួកជំនុំដល់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទនៅឯទីជំនុំជម្រះមុខបល្ល័ង្ក នោះប្អូននឹងគិតថា ប្អូនមានសមាជិកល្មមគ្រប់គ្រាន់ហើយ។១
នៅពេលដែលខ្ញុំគិតពីពួកជំនុំដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានឲ្យខ្ញុំមើលការខុសត្រូវ ខ្ញុំដឹងពីទម្ងន់នៅថ្ងៃដែលខ្ញុំត្រូវរៀបរាប់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ តើខ្ញុំចង់ឲ្យមានសមាជិកច្រើននៅក្នុងពួកជំនុំខ្ញុំដែរឬទេ? តើខ្ញុំចង់ឲ្យពួកជំនុំខ្ញុំមានប្រជាប្រិយភាពដែរឬទេ? តើខ្ញុំចង់ឲ្យពួកជំនុំខ្ញុំជាពួកជំនុំមួយដែលមើលទៅគួរឲ្យទាក់ទាញដែរឬទេ?
តើខ្ញុំគ្រាន់តែអត់ទ្រាំ ហើយអត់ឱនឲ្យពួកជំនុំ ដើម្បីរកឱកាសកែតម្រង់ពួកគេឲ្យមានលក្ខណៈដូចចិត្តខ្ញុំឬ? នេះមិនមែនមានន័យថា ការដែលមានបំណងចិត្តសម្រាប់អនាគតពួកជំនុំគឺជាការអាក្រក់នោះទេ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវសួរខ្លួនឯងថា តើបំណងចិត្តរបស់ខ្ញុំនោះកំពុងតែនាំឲ្យខ្ញុំមិនអើពើនឹងពួកបរិសុទ្ធដែលនៅជុំវិញខ្ញុំ នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះដែរឬទេ ទោះបីជាពួកគេធ្វើឲ្យខ្ញុំខឹងក៏ដោយនោះ?
ខ្ញុំគួរនឹងចងចាំថា ទោះបើមិនសូវមានមនុស្សចូលរួម ហើយអ្នកចូលរួមភាគច្រើនមានវ័យចំណាស់ ក៏ខ្ញុំនៅតែមានឱកាសនឹងជួយមនុស្សដែលអង្គុយនៅមុខខ្ញុំរៀងរាល់ថ្ងៃអាទិត្យ ប្រយោជន៍ឲ្យពួកគេបានសង្គ្រោះដែរ។ ខ្ញុំគួរតែបន្តស្រឡាញ់ ហើយបម្រើពួកជំនុំដ៏តូចតាចនេះ ទោះបើពួកគេមិនត្រាប់តាមព្រះគម្ពីរក្នុងការចាត់តាំងឲ្យមានក្រុមចាស់ទុំ ទោះបើពួកគេស្រឡាញ់តែប្រពៃណីបុរាណ ហើយជ្រើសរើសបទចម្រៀងមិនត្រូវតាមចិត្តរបស់ខ្ញុំ ហើយទោះបើចំណុចទាំងបីនេះជារនាំងដល់គោលបំណងរបស់ខ្ញុំដែលមានចំពោះពួកជំនុំ។ ការស្រឡាញ់ពួកជំនុំជាការពិបាកសម្រាប់មនុស្សគ្រប់ៗរូប មិនមែនគ្រាន់តែសម្រាប់គ្រូគង្វាលប៉ុណ្ណោះទេ។ មនុស្សជាច្រើនគ្រាន់តែទ្រាំនឹងពួកជំនុំ ដើម្បីរកឱកាសកែនូវអ្វីដែលគេមិនចូលចិត្តឲ្យទៅតាមអ្វីដែលគេចង់បានវិញ។
ពួកជំនុំ គឺជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនមែនជាស្ថិតិនោះទេ។ ពួកជំនុំគឺជារូបកាយដែលជាប់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទដែលទ្រង់ជាសិរសា។ ពួកជំនុំគឺជាគ្រួសារដែលផ្សារភ្ជាប់គ្នាដោយសារព្រះជាម្ចាស់ទទួលពួកគេធ្វើជាកូនចិញ្ចឹមតាមរយៈព្រះគ្រីស្ទ។
ខ្ញុំអធិស្ឋានសូមឲ្យយើងដែលជាគ្រូគង្វាលកាន់តែទទួលស្គាល់ពីទំនួលខុសត្រូវធំធេងចំពោះហ្វូងចៀមដែលព្រះជាម្ចាស់បានដាក់ឲ្យយើងធ្វើជាអ្នកគង្វាលឲ្យបានកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ។
ប៉ុន្តែ ខ្ញុំក៏អធិស្ឋានសូមឲ្យលោកអ្នកដែលជាគ្រីស្ទបរិស័ទ មិនថាចាស់ទុំ ឬក្មេងខ្ចីខាងឯជំនឿទេ កាន់តែទទួលស្គាល់ពីទំនួលខុសត្រូវរបស់លោកអ្នកឲ្យខ្លាំងឡើងៗក្នុងការស្រឡាញ់ ការបម្រើ ការលើកទឹកចិត្ត និងការជួយកែតម្រង់ដល់សមាជិកពួកជំនុំដែលធ្វើខុស។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា លោកអ្នកបានដឹងហើយពីកំហុសរបស់លោក កាអ៊ីន ក្នុងការមិនទទួលខុសត្រូវលើប្អូនគាត់ក្នុងនាមជាសមាជិកគ្រួសារម្នាក់ ដោយឆ្លើយដោះសាទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងគំរោះគំរើយថា «តើទូលបង្គំជាអ្នកឃ្វាលប្អូនរបស់ទូលបង្គំឬ?»។ ប៉ុន្តែ លើសពីការទទួលខុសត្រូវបងប្អូនខាងសាច់ឈាមរបស់លោកអ្នក ខ្ញុំសង្ឃឹមថា លោកអ្នកនឹងទទួលស្គាល់ថា លោកអ្នកមានទំនួលខុសត្រូវចំពោះបងប្អូនប្រុសស្រីដែលជាគ្រួសារក្នុងពួកជំនុំរបស់លោកអ្នកខ្លាំងជាង។
បណ្ដាជនដែលអង្គុយនៅជុំវិញព្រះអង្គ គេទូលព្រះអង្គថា៖ «មើល៍ ម្ដាយ និងបងប្អូនរបស់លោកគ្រូ មករកលោកគ្រូនៅខាងក្រៅ!»។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលតបថា៖ «តើអ្នកណាជាម្ដាយ និងជាបងប្អូនរបស់ខ្ញុំ?» ព្រះអង្គទតទៅអស់អ្នកដែលអង្គុយនៅជុំវិញព្រះអង្គ រួចមានព្រះបន្ទូលថា៖ «អ្នកទាំងនេះហើយជាម្ដាយ និងបងប្អូនរបស់ខ្ញុំ! ដ្បិតអ្នកណាដែលធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ អ្នកនោះជាបងប្អូនប្រុសស្រី និងជាម្ដាយរបស់ខ្ញុំ»។ (ម៉ាកុស ៣:៣២-៣៥ គកស)
១. មកពី James Hay and Henry Belfrage, Memoir of the Rev. Alexander Waugh (Edinburgh: William Oliphant and Son, ឆ្នាំ១៨៣៩), ទំព័រ៦៤-៦៥។