ជំពូក៦
សញ្ញាសម្គាល់ដ៏ចាំបាច់នៃពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ៖
ទេវវិទ្យាតាមព្រះគម្ពីរ
តើលោកអ្នកគិតថា ពាក្យដែលមានអក្សរទ្រេតទាំងនេះមានន័យដូចម្តេច៖ «ប៉ុន្តែ យើងដឹងថា កាលណាទ្រង់លេចមក នោះយើងនឹងបានដូចជាទ្រង់ ដ្បិតដែលទ្រង់យ៉ាងណា នោះយើងនឹងឃើញទ្រង់យ៉ាងនោះឯង» (១យ៉ូហាន ៣:២)។
ប្រសិនបើលោកអ្នកបានអានសាច់រឿងនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូហានទី១ជំពូក៣ យ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ នោះលោកអ្នកប្រហែលជានឹងឃើញថា ពាក្យទាំងនេះចង្អុលបង្ហាញពីរបៀបដែលពួកជំនុំនឹងឆ្លុះបញ្ចាំងពីចរិតលក្ខណៈដ៏បរិសុទ្ធ និងពេញដោយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងពិតប្រាកដ ដែលមិនស្ថិតក្រោមឥទ្ធិពលបាបទៀតឡើយ នៅគ្រាចុងក្រោយ។
ពួកមរមន (Mormons) កាត់ស្រាយឃ្លា «យើងនឹងបានដូចជាទ្រង់» ឲ្យមានន័យថា «យើងទាំងអស់គ្នានឹងក្លាយជាព្រះ»។
តើមានអ្វីខុសប្លែកគ្នារវាងការកាត់ស្រាយទាំងពីរនេះ? ការកាត់ស្រាយមួយគឺពឹងផ្អែកលើទេវវិទ្យាតាមព្រះគម្ពីរទាំងស្រុង ប៉ុន្តែការកាត់ស្រាយមួយទៀតគឺមិនពឹងផ្អែកលើទេវវិទ្យាតាមព្រះគម្ពីរនោះទេ។
នៅក្នុងជំពូកមុន យើងបាននិយាយថា សេចក្តីអធិប្បាយតាមអត្ថន័យព្រះគម្ពីរ គឺចាំបាច់ណាស់សម្រាប់សុខភាពពួកជំនុំ។ ប៉ុន្តែ គ្រប់ទាំងវិធីសាស្ត្រទាំងអស់ ទោះបើវាល្អក៏ដោយ ក៏នៅតែមានគេយកវាទៅប្រើក្នុងរបៀបខុសឆ្គងដែរ។ ពួកជំនុំរបស់យើងមិនគួរយកចិត្តទុកដាក់តែពីរបៀប ដែលគ្រូបង្រៀនយើងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែយើងក៏គួរតែយកចិត្តទុកដាក់ពីអ្វី ដែលគាត់បង្រៀនយើងដែរ។ ដូច្នោះហើយបានជាសញ្ញាសម្គាល់ដ៏ចាំបាច់ទីពីរនៃពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ គឺទេវវិទ្យាតាមព្រះគម្ពីរ។ បើមិនដូច្នោះទេ យើងនឹងកាត់ស្រាយខគម្ពីរនីមួយៗទៅតាមអ្វីដែលយើងចង់បានហើយ។
ភាពត្រឹមត្រូវ
យើងគួរតែស្រឡាញ់ភាពត្រឹមត្រូវ គឺភាពត្រឹមត្រូវក្នុងការដែលយើងយល់ពីព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ និងរបៀបដែលទ្រង់មានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងយើង។ លោក ប៉ុល ប្រើពាក្យ «ត្រឹមត្រូវ» ច្រើនដងក្នុងសំបុត្ររបស់លោកទៅកាន់លោក ធីម៉ូថេ និងលោក ទីតុស។ ពាក្យនេះមានន័យថា «មិនមានកំហុស» «អាចទុកចិត្តបាន» និងពេញដោយ «ភាពស្មោះត្រង់»។ ពាក្យឫសក្នុងភាសាដើមទាក់ទងនឹងពាក្យខាងឱសថសាស្ត្រដែលមានន័យថា ភាពពេញដោយកម្លាំង និងសុខភាពល្អ។ ដូច្នេះ ទេវវិទ្យាដែលត្រឹមត្រូវតាមព្រះគម្ពីរ គឺជាទេវវិទ្យាដែលស្មោះត្រង់ទៅនឹងសេចក្តីបង្រៀននៃព្រះគម្ពីរទាំងមូល។ ហើយក៏ជាទេវវិទ្យាដែលកាត់ស្រាយខគម្ពីរនីមួយៗស្របតាមសាច់រឿងនៃព្រះគម្ពីរទាំងមូលយ៉ាងត្រឹមត្រូវ ហើយអាចទុកចិត្តបាន។
នៅក្នុងសំបុត្រទីមួយរបស់លោក ប៉ុល ទៅកាន់លោក ធីម៉ូថេ លោកលើកឡើងថា «សេចក្តីបង្រៀនដ៏ត្រឹមត្រូវ » គឺជាសេចក្តីបង្រៀនដែលតាមដំណឹងល្អ ហើយទាស់នឹងពួកទមិឡល្មើស និងពួកដែលមានបាប (១ធីម៉ូថេ ១:១០-១១)។ ក្រោយមកទៀតលោក ប៉ុល បានប្រៀបធៀបសេចក្តីបង្រៀនក្លែងក្លាយជាមួយនឹង «ពាក្យសំដីដែលត្រឹមត្រូវ គឺជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើង និងជាសេចក្តីបង្រៀនដែលត្រឹមត្រូវ តាមសេចក្តីគោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះ» (១ធីម៉ូថេ ៦:៣)។
នៅក្នុងសំបុត្រទីពីររបស់លោកទៅកាន់លោក ធីម៉ូថេ លោក ប៉ុល បានដាស់តឿនគាត់ថា៖ «ចូរកាន់តាមពាក្យដ៏ត្រឹមត្រូវ ដែលអ្នកបានឮពីខ្ញុំ ដោយជំនឿ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ» (២ធីម៉ូថេ ១:១៣ គកស)។ បន្ទាប់មក លោកបានដាស់តឿនលោក ធីម៉ូថេ ទៀតថា៖ «ដ្បិតនឹងមានគ្រាមក ដែលគេមិនទ្រាំទ្រនឹងសេចក្តីបង្រៀនដ៏ត្រឹមត្រូវ ទេ គឺគេនឹងមានត្រចៀករមាស់ ហើយនិងហៅគ្រូកាន់តែច្រើនឡើង មកបង្រៀនឲ្យត្រូវចិត្ត» (២ធីម៉ូថេ ៤:៣)។
នៅពេលដែលលោក ប៉ុល សរសេរទៅកាន់គ្រូគង្វាលវ័យក្មេងម្នាក់ទៀត គឺលោក ទីតុស លោកបានចែកចាយនូវក្តីបារម្ភស្រដៀងគ្នានេះដែរ។ លោក ប៉ុល លើកឡើងថា គ្រប់ទាំងមនុស្សដែលលោក ទីតុស តែងតាំងឲ្យធ្វើជាចាស់ទុំក្នុងពួកជំនុំ គេត្រូវតែ «កាន់ខ្ជាប់តាមព្រះបន្ទូលដ៏ពិត ដូចជាបានបង្រៀនមកយើងហើយ ដើម្បីឲ្យអាចនឹងកំសាន្តចិត្តគេ ដោយសេចក្ដីបង្រៀនដ៏ត្រឹមត្រូវ ហើយឲ្យបានផ្ចាញ់ដល់ពួកអ្នកដែលស្រដីទទឹង» (ទីតុស ១:៩)។ លោកត្រូវតែស្តីបន្ទោសដល់ពួកគ្រូក្លែងក្លាយ «ដើម្បីឲ្យគេមានជំនឿត្រឹមត្រូវ វិញ» (ទីតុស ១:១៣ គកស)។ លោក ទីតុស ត្រូវតែ «និយាយតែសេចក្ដីណា ដែលសំណំនឹងសេចក្ដីបង្រៀនដ៏ត្រឹមត្រូវ » (ទីតុស ២:១)។
គ្រូគង្វាលគួរតែបង្រៀនសេចក្តីបង្រៀនណាដែលត្រឹមត្រូវ គឺបង្រៀនសេចក្តីបង្រៀនណាដែលអាចទុកចិត្តបាន ត្រឹមត្រូវ ហើយស្មោះត្រង់ទៅនឹងព្រះគម្ពីរ។ ហើយពួកជំនុំត្រូវទទួលខុសត្រូវក្នុងការជួយប្រាប់ដល់គ្រូគង្វាលរបស់ខ្លួនឲ្យបង្រៀនសេចក្តីបង្រៀនដែលត្រឹមត្រូវ។
ភាពរួបរួម ភាពខុសគ្នា និងសេចក្តីស្រឡាញ់
យើងនឹងមិនលាតត្រដាងពីសេចក្តីបង្រៀនដ៏ត្រឹមត្រូវនៅជំពូកនេះនោះទេ ដ្បិតបើយើងធ្វើដូចនេះ យើងនឹងត្រូវនិយាយអំពីព្រះគម្ពីរទាំងមូលឡើងវិញ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងការអនុវត្តជាក់ស្តែង ពួកជំនុំត្រូវសម្រេចថា តើមានចំណុចត្រង់ណាខ្លះដែលពួកជំនុំត្រូវឯកភាពគ្នា ចំណុចត្រង់ណាដែលពួកជំនុំអាចអនុញ្ញាតឲ្យមានភាពមិនចុះសម្រុងគ្នា ហើយនៅចំណុចត្រង់ណាខ្លះទៀតដែលពួកជំនុំអាចអនុញ្ញាតឲ្យមានសេរីភាពពេញលេញបាន។
នៅក្នុងពួកជំនុំដែលខ្ញុំបម្រើនៅឯរដ្ឋធានី វ៉ាស៊ីនតោនឌីស៊ី យើងតម្រូវឲ្យសមាជិកគ្រប់គ្នាជឿថា ពួកគេបានសេចក្តីសង្គ្រោះតាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទតែមួយប៉ុណ្ណោះ។ យើងក៏ជឿផងដែរថា យើងយល់ដូចគ្នាទៅលើពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹករបស់អ្នកជឿ (ឬស្រដៀងគ្នា) ហើយយើងក៏មានការយល់ដឹងដូចគ្នា (ឬស្រដៀងគ្នា) ពីរចនាសម្ព័ន្ធរបស់ពួកជំនុំ (មានន័យថានរណាមានសិទ្ធិធ្វើសេចក្តីសម្រេចចុងក្រោយ)។ ការឯកភាពគ្នាលើរបៀបធ្វើពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក និងរចនាសម្ព័ន្ធរបស់ពួកជំនុំ វាមិនមែនជាការចាំបាច់ដែលទាក់ទងនឹងសេចក្តីសង្គ្រោះនោះទេ ប៉ុន្តែការឯកភាពលើការនោះអាចជួយ ហើយអាចធ្វើឲ្យជីវិតពួកជំនុំមានសុខភាពល្អបាន។
ប៉ុន្តែ ពួកជំនុំរបស់យើងអនុញ្ញាតឲ្យមានគំនិតខុសៗគ្នាលើចំណុចខ្លះៗដែលទាក់ទងនឹងសេចក្តីបង្រៀនក្នុងព្រះគម្ពីរដែលមិនមែនជាចំណុចចាំបាច់ក្នុងការទទួលសេចក្តីសង្គ្រោះ និងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកជំនុំ។ ឧទាហរណ៍ យើងទាំងអស់គ្នាឯកភាពថា ព្រះគ្រីស្ទនឹងយាងត្រឡប់មកវិញ ប៉ុន្តែមានទស្សនៈខុសៗគ្នាជាច្រើនពីការយាងត្រឡប់មកវិញរបស់ទ្រង់។
ចុងក្រោយ ពួកជំនុំរបស់យើងអនុញ្ញាតឲ្យមានសេរីភាពពេញទីលើចំណុចដែលព្រះគម្ពីរមិនបានលើកឡើងចំៗ ឬមិនមែនជាចំណុចស្នូល ដូចជាការដែលប្រជាជនមានសិទ្ធិប្រើប្រាស់អាវុធ ដើម្បីការពារខ្លួន ឬសំណួរថា តើនរណាសរសេរកណ្ឌហេព្រើរជាដើម។
មានគោលការណ៍មួយនៅក្នុងការទាំងអស់នេះ៖ បើកាលណាយើងចូលកាន់តែកៀកចំណុចស្នូលនៃជំនឿរបស់យើង នោះយើងរំពឹងចង់បានភាពរួបរួមកាន់តែខ្លាំងឡើងនៅក្នុងការយល់ដឹងពីជំនឿរបស់យើង គឺរំពឹងចង់បានភាពរួបរួមនៅក្នុងសេចក្តីបង្រៀនតាមព្រះគម្ពីរដ៏ត្រឹមត្រូវ។ ពួកជំនុំជំនាន់ដើមនិយាយដូច្នេះថា៖ ក្នុងសេចក្តីបង្រៀនដ៏ចាំបាច់ ត្រូវតែមានជំនឿរួមមួយ ហើយក្នុងសេចក្តីបង្រៀនដែលមិនចាំបាច់ នោះយើងអាចជឿខុសៗគ្នា ហើយក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ត្រូវមានសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។
សេចក្តីបង្រៀនដ៏ស្មុគស្មាញ ឬដ៏ចម្រូងចម្រាស
ពួកជំនុំដែលមានការប្ដេជ្ញាទៅនឹងសេចក្តីបង្រៀនដ៏ត្រឹមត្រូវ នឹងប្ដេជ្ញាបង្រៀនសេចក្តីបង្រៀនតាមព្រះគម្ពីរដែលពួកជំនុំជាច្រើនមិនបង្រៀន។ ចំពោះយើង សេចក្តីបង្រៀនមួយចំនួនប្រហែលជាមើលទៅដូចជាពិបាក ឬមើលទៅដូចជាធ្វើឲ្យពួកជំនុំបែកបាក់ ប៉ុន្តែ យើងអាចទុកចិត្តបានថា ព្រះជាម្ចាស់បានរួមបញ្ចូលសេចក្តីបង្រៀនទាំងនោះនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ដោយព្រោះសេចក្តីបង្រៀនទាំងនោះជាមូលដ្ឋានគ្រឹះ ដើម្បីយល់ពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់ក្នុងការសង្គ្រោះ។
ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិនមែនល្ងង់ទេ។ ប្រសិនបើទ្រង់បើកសម្ដែងអ្វីមួយនៅក្នុងព្រះគម្ពីររបស់ទ្រង់សម្រាប់លោកីយ៍ទាំងមូលអាន ហើយពួកជំនុំគិតថា មិនគួរបង្រៀនសេចក្តីនោះទេ នោះមានន័យថា ពួកគេរាប់ខ្លួនឯងថា មានជាអ្នកប្រាជ្ញាជាងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ នៅពេលនិយាយអំពីប្រធានបទដែលពិបាកទទួល តើពួកគេគួរតែប្រើប្រាជ្ញាដោយប្រុងប្រយ័ត្នក្នុងនាមជាគ្រូគង្វាលដែរឬទេ? ពិតប្រាកដណាស់ ពួកគេគួរតែប្រើ។ តើពួកគេមិនគួរបង្រៀនពីប្រធានបទដ៏ពិបាកនោះទាំងស្រុងឬ? ទេ មិនដូចនោះទេ។ ប្រសិនបើយើងចង់បានពួកជំនុំដែលដឹកនាំដោយសេចក្តីបង្រៀនត្រឹមត្រូវពីព្រះគម្ពីរ នោះយើងត្រូវតែបង្រៀនសេចក្តីទាំងអស់ដែលមាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។
ឧទាហរណ៍ គេមិនបង្រៀនពីការរើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់តាមព្រះគម្ពីរ ដោយព្រោះគេលើកឡើងថា សេចក្តីបង្រៀននេះស្មុគស្មាញ ហើយងាយនឹងភាន់ច្រឡំណាស់។ ទោះបីសេចក្តីបង្រៀននោះស្មុគស្មាញ ឬងាយនឹងភាន់ច្រឡំក៏ដោយ តែសេចក្តីបង្រៀននោះគឺស្របតាមព្រះគម្ពីរយ៉ាងពិតប្រាកដមែន។ ទោះបីជាយើងមិនយល់ពីសេចក្តីបង្រៀននៃការរើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងស្រុងក៏ដោយ ក៏យើងត្រូវតែចាំថា វាមានសារៈសំខាន់ណាស់ ព្រោះសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់យើងគឺមកពីព្រះជាម្ចាស់ទាំងស្រុង មិនមែនមកពីខ្លួនយើងនោះទេ។ មានសំណួរសំខាន់ៗមួយចំនួនដែលព្រះគម្ពីរផ្តល់ចម្លើយឲ្យ ប៉ុន្តែជារឿយៗ ពួកជំនុំមើលរំលងដូចជា៖
សំណួរទាំងអស់នេះ មិនមែនសម្រាប់តែអ្នកប្រាជ្ញខាងឯព្រះគម្ពីរដែលចូលចិត្តសៀវភៅ ឬសម្រាប់សិស្សសាលាព្រះគម្ពីរថ្មីថ្មោងនោះទេ។ សំណួរទាំងអស់នេះ គឺសំខាន់សម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទគ្រប់រូប។ ពួកយើងដែលជាគ្រូគង្វាលដឹងថា របៀបនៃការដឹកនាំពួកជំនុំរបស់យើងនឹងមានការខុសប្លែកខ្លាំង ប្រសិនបើចម្លើយរបស់យើងទៅនឹងសំណួរណាមួយខាងលើមានការប្រែប្រួលនោះ។ ភាពស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះបន្ទូលទាមទារឲ្យយើងបង្រៀនអំពីចំណុចទាំងនេះឲ្យបានច្បាស់លាស់ និងពេញដោយអំណាច។ ភាពស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះបន្ទូល និងបំណងចិត្តក្នុងការបង្ហាញឲ្យមនុស្សលោកឃើញនូវចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះទាមទារឲ្យយើងបង្រៀនអំពីចំណុចទាំងនេះឲ្យបានច្បាស់លាស់ និងពេញដោយអំណាច។
សូមពិចារណា៖ ប្រសិនបើយើងចង់បានពួកជំនុំដែលបង្ហាញឲ្យមនុស្សលោកឃើញពីចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តើយើងមិនចង់ដឹងគ្រប់ទាំងអ្វីដែលទ្រង់បានបើកសម្ដែងឲ្យឃើញអំពីអង្គទ្រង់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរទេឬអី? ប្រសិនបើយើងមិនចង់ដឹងទេ តើការនោះបង្ហាញពីទស្សនៈរបស់យើងចំពោះចរិតលក្ខណៈរបស់ទ្រង់យ៉ាងដូចម្ដេច?
ការប្រឆាំងនឹងអធិបតេយ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់
ការដែលយើងយល់ដឹង ពីអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនអំពីព្រះជាម្ចាស់មានសារៈសំខាន់ណាស់។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរបានចែងថា ព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះអាទិករ និងជាព្រះដ៏ជាម្ចាស់។ ប៉ុន្តែពេលខ្លះ មនុស្សបដិសេធអធិបតេយ្យរបស់ទ្រង់ ហើយសូម្បីតែនៅក្នុងពួកជំនុំក៏ដូច្នោះដែរ។ នៅពេលដែលពួកអ្នកដែលអះអាងថា ខ្លួនជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ប៉ុន្តែពួកគេប្រឆាំងនឹងអធិបតេយ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងការបង្កើត ឬក្នុងការសង្គ្រោះ នោះពួកគេកំពុងតែបដិសេធទ្រង់ ហើយបែរទៅថ្វាយបង្គំរូបព្រះផ្សេងៗវិញ ទាំងអួតពីការនោះទៀតផង។ គ្រីស្ទបរិស័ទប្រាកដជានឹងសួរសំណួរទាក់ទងនឹងអធិបតេយ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ក៏ប៉ុន្តែការដែលបុគ្គលណាម្នាក់បដិសេធយ៉ាងដាច់អហង្ការមិនចេះចប់ចេះហើយពីអធិបតេយ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ វាគឺជាការដែលយើងគួរបារម្ភ។ បើយើងធ្វើពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកឲ្យមនុស្សបែបហ្នឹង នោះមានន័យថា យើងកំពុងតែធ្វើពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកឲ្យមនុស្សដែលមិនទាន់ជឿទាំងស្រុងទៅលើព្រះជាម្ចាស់ហើយ។ បើយើងរាប់បញ្ចូលមនុស្សបែបហ្នឹងនៅក្នុងសមាជិកភាព នោះមានន័យថា យើងរាប់បុគ្គលនោះដូចជាគាត់កំពុងតែទុកចិត្តលើព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែតាមពិតទៅ គាត់អត់ទុកចិត្តលើទ្រង់សោះ។
ការប្រឆាំងបែបនេះ វាគ្រោះថ្នាក់ណាស់សម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទគ្រប់រូប ប៉ុន្តែវាកាន់តែគ្រោះថ្នាក់ជាងនោះទៅទៀតចំពោះអ្នកដឹកនាំពួកជំនុំ។ នៅពេលដែលពួកជំនុំតែងតាំងអ្នកដឹកនាំដែលសង្ស័យពីអធិបតេយ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬតែងតាំងអ្នកដឹកនាំដែលយល់ខុសពីសេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះគម្ពីរ នោះពួកជំនុំបានយកគំរូពីអ្នកដឹកនាំដែលមិនមានបំណងនឹងទុកចិត្តព្រះជាម្ចាស់ហើយ។ ហើយគាត់នឹងក្លាយជាឧបសគ្គដល់ការរីកចម្រើនរបស់ពួកជំនុំនោះ។
សព្វថ្ងៃនេះ នៅក្នុងប្រទេសលោកខាងលិច វប្បធម៌សម្ភារៈ និយមជំរុញឲ្យពួកជំនុំយល់ច្រឡំពី កិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធថាជាការផ្សព្វផ្សាយទីផ្សារ ហើយពួកគេបង្វែរការផ្សាយដំណឹងល្អទៅជាការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មវិញ។ មនុស្សបានធ្វើឲ្យសេចក្តីពិតនៃភាពជាព្រះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ខូច ហើយពួកគេបានរាប់ទ្រង់ដូចជាមនុស្សវិញ។ នៅក្នុងសម័យកាលបែបនេះ ពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អត្រូវតែអធិស្ឋានឲ្យអ្នកដឹកនាំរបស់ខ្លួនយល់ពីអធិបតេយ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈព្រះគម្ពីរ និងតាមបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួន។ ពួកជំនុំក៏គួរតែអធិស្ឋានផងដែរឲ្យអ្នកដឹកនាំរបស់ពួកគេរក្សានូវការប្ដេជ្ញាយ៉ាងពេញទំហឹងទៅនឹងសេចក្តីបង្រៀនដ៏ត្រឹមត្រូវពេញលេញតាមព្រះគម្ពីរ។ គេអាចសម្គាល់ពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អតាមរយៈសេចក្តីអធិប្បាយតាមអត្ថន័យព្រះគម្ពីរ និងតាមរយៈទេវវិទ្យាតាមព្រះគម្ពីរ។